Filmaniak

Jedyne w swoim rodzaju widowisko, które ukazuje podróże w czasie w zupełnie nowym świetle. Wraz zaś z perfekcyjnym castingiem, fenomenalnie rozplanowaną fabułą i świetną stroną wizualną mamy tu do czynienia z dziełem rewolucyjnym, które już na zawsze pozostanie zapamiętane.

Oglądanie serialu Damiena Chazelle przypomina bowiem proces podobny do tego co przesłuchiwanie zwykłej płyty muzycznej, na której znajdują się zarówno lepsze utwory, jak i te gorsze, o których zapomina się po wysłuchaniu. To tak jak z instrumentem muzycznym: Z zewnątrz piękny, ale w środku pusty, bo wątki fabularne są w większości oklepane, a postacie mało interesujące.

W przypadku finałowego 7 sezonu ciężko jest go jednoznacznie ocenić, bo przypomina to walkę serca z rozumem: Ostatnie 4 odcinki, składające się na Oblężenie Mandalory to historia mistrzowska na miarę Starej Trylogii, ale z drugiej strony niestety nie można tego samego powiedzieć o pozostałych 8 epizodach. Dlatego choć ostatecznie "Wojny Klonów" zawiodły, to jednak finał serialu zachwycił pod każdym względem, dostarczając esencję tego, w czym tkwi piękno "Gwiezdnych Wojen".

To nie tak, że 3 sezon "Westworld" jest fatalny - to wciąż serial, który może się poszczycić doskonałą stroną wizualną, utalentowaną obsadą i wieloma pomysłowymi koncepcjami, ale w przypadku serialu o tak wielkim potencjale można było liczyć na więcej, bo niestety im bliżej końca, tym w tym idealnym zwierciadle pojawia się coraz więcej popękań.

Jedyne w swoim rodzaju widowisko, które ukazuje podróże w czasie w zupełnie nowym świetle. Wraz zaś z perfekcyjnym castingiem, fenomenalnie rozplanowaną fabułą i świetną stroną wizualną mamy tu do czynienia z dziełem rewolucyjnym, które już na zawsze pozostanie zapamiętane.

Jest dziełem totalnym, w którym absolutnie nie dostrzegam żadnych wad, no może poza jedynie ograniczeniem ról męskich bohaterów, którzy tak w zasadzie nie mają prawie żadnego znaczenia dla fabuły.

Bogata symbolika i piękne przesłanie sprawiają że z oglądaniem tego filmu jest jak z obiadem u babci: niby ciągle są to te same dania, a jednak za każdym razem odkrywa się w nich coś nowego, dzięki czemu aż chce się konsumować tą ucztę jak najdłużej. Bongowi udało się więc uzyskać tutaj istny filmowy złoty środek - "Parasite" to nie tylko film przeznaczony dla tych ambitniejszych kinomanów, ale także i widzów, którzy po kinie oczekują zwykłej rozrywki.

Nie ma co zakłamywać rzeczywistości: "Czarnobyl" to miniserial doskonały, a każdy kto go nie obejrzał, powinien to uczynić w jak najszybszym czasie. Jest to bowiem niezwykłe doświadczenie emocjonalne, którego nie sposób na długo zapomnieć.

Absolutnie niezwykłe widowisko. Co prawda, jego unikalna forma i spore odejście od typowych filmów sci-fi, nie wszystkim się spodobają. Ci jednak, którzy kochają ten gatunek filmowy ze względu na niesamowite pomysły, zachwycą się tą historią od samego początku.

Największy problem "Bogów Egiptu" polega na tym, że oni nie sprawdzają się ani jako film o mitologii, ani w roli kina rozrywkowego. Widowisko Alexa Proyasa idealnie ilustruje powiedzenie "nie wszystko złoto, co się świeci" - może i początkowo mogło z tego wyjść coś dobrego, ale to był tylko zewnętrzny blask, zwykłe złudzenie.

Choć może Duncan Vizla rzeczywiście jest świetnym zabójcą, to jednak w tym przypadku bardziej pasuje do niego określenie maszyny do zabijania... ludzkiego czasu.

Bardzo słaby film, który nawet pomimo paru nielicznych lepszych momentów, nie jest w stanie praktycznie niczego zaoferować poza jedynie sporą dawką "absurdów", nielogicznych zachowań kolejnych bohaterów, sztuczną "melodramatycznością" i zmarnowanych potencjałów aktorskich na czele z Harrisem Dickinsonem i Gwendoline Christie, których zaskakująco nieudane role, jeszcze mocniej tylko uwydatniają przeciętną reżyserię Jennifer Yuh Nelson.

Nie jest więc ani satysfakcjonującym finałem ani przyjemną rozrywką bo pojawia się tutaj tak wiele absurdów i błędów logicznych, że nie da się tego nie zauważyć.

To taki przykład filmu, w którym widz nieodparcie czuje że coś jest nie w porządku, ale mimo to przez dłuższy czas nie jest w stanie zrozumieć w czym dokładnie tkwi problem. Bo z pozoru wszystko się tutaj zgadza, ale niestety tylko z pozoru.

Choć filmowi Bartosza Kowalskiego daleko do miana udanego, to jednak nawet pomimo humoru niskiego polotu, braku kreatywności i mało angażującej fabuły i tak można jakoś przeżyć ten obóz przetrwania, co już można uznać za pewien sukces. Może i jest on mały, ale to zawsze coś.

Jestem pewien, że "Midsommar" przejdzie do historii kina, gdyż to jedna z najbardziej kreatywnych produkcji ostatnich lat, ale niestety to także film przeznaczony tylko dla ludzi o stalowych nerwach, bo dla wszystkich zwykłych widzów ta ciągła gra blaskiem i karykaturą może się przerodzić w niezrozumiałą, psychodeliczną sielankę, a w efekcie zwykły przerost formy nad treścią.

Nie jest więc ani satysfakcjonującym finałem ani przyjemną rozrywką bo pojawia się tutaj tak wiele absurdów i błędów logicznych, że nie da się tego nie zauważyć.

Jest dziełem totalnym, w którym absolutnie nie dostrzegam żadnych wad, no może poza jedynie ograniczeniem ról męskich bohaterów, którzy tak w zasadzie nie mają prawie żadnego znaczenia dla fabuły.