Stranger Things

Twórcy postawili sobie poprzeczkę bardzo wysoko, zaostrzając apetyt publiczności. Sposób, w jaki bracia Duffer zbudowali portrety bohaterów oraz poprowadzili fabułę zachęca, aby przed ostatecznym starciem jeszcze raz odświeżyć sobie wszystkie sezony Stranger Things.

Kojarzycie tę magiczną zdolność z dzieciństwa, która polega na nieustannym oglądaniu ulubionej bajki, aż do zdarcia nośnika? W dorosłym życiu bardzo niewiele produkcji potrafi u mnie przebić się do grona tak zwanych "niezdzieralnych", ale serial braci Duffer właśnie tego dokonał.

Trzeci sezon Stranger Things utwierdził mnie w przekonaniu, że na chwilę obecną jest to chyba mój ukochany serial.

Wiadomo już, że będzie druga seria, na którą trzeba będzie poczekać aż do Halloween i warto będzie tak uczynić. "Stranger Things" to destylat wszystkiego, co było najlepsze w latach 80., będący idealną mieszanką kina familijnego, SF, horroru i... kina przygodowego. Na takie seriale zawsze jestem otwarty, mimo tego, iż twórcy troszkę grają znaczonymi kartami. To będzie klasyk, robiący furorę jeszcze przez następne dekady.

Trzy słowa definiują Stranger Things jako serial wybitny - nostalgia, nostalgia i jeszcze raz klimat.

Czwarta odsłona Stranger Things jest w mojej opinii ex aequo najlepszym sezonem razem z pierwszą częścią, a pod kilkoma względami nawet ją przewyższającym. Widać, że bracia Duffer odrobili zadanie domowe z poprzednich części i postarali się wyciągnąć z nich to, co najlepsze. W ogólnym rozrachunku udało im się to bardzo dobrze, a pomimo kilku wad serial ogląda się naprawdę przyjemnie. Podoba mi się obecny horrorowy klimat, pokazujący, że teraz robi się naprawdę poważnie i nie ma miejsca na żarty.

Czwarty sezon Stranger Things poruszał więcej doroślejszych kwestii a cały nastrój nie był już uroczo dziecięcy. Problemy bohaterów stały się bardziej realne niż kiedykolwiek. To zdecydowanie najbardziej dojrzała część z pozostałych.

Twórcy postawili sobie poprzeczkę bardzo wysoko, zaostrzając apetyt publiczności. Sposób, w jaki bracia Duffer zbudowali portrety bohaterów oraz poprowadzili fabułę zachęca, aby przed ostatecznym starciem jeszcze raz odświeżyć sobie wszystkie sezony Stranger Things.

Mam nadzieję, że twórcy nie zapomną, że "Stranger Things" to przecież niekoniecznie orgia zniszczenia i bombastyczne CGI rodem z "Avengers", a tak naprawdę rzeczy małe, jak relacje między bohaterami, czy nostalgiczne mrugnięcia okiem do ejtisowych dzieciaków. Jeśli tego nie zabraknie, możemy na zamknięcie historii Hawkins już na tym etapie czekać z wypiekami na policzkach.

Czwarty sezon "Stranger Things" jest niczym złote jabłko ze smacznym miąższem, ale i kilkoma robakami w środku, przez które owoc nieco gnije. Niesamowity pod względem zastosowania równoległego montażu, wspaniale operujący nostalgią, z ciekawym złoczyńcą, lecz rozwleczony, z powtarzającymi się do granic wytrzymałości i cierpliwości motywami oraz scenami.