Ranking recenzji

Czy więc James Cameron, wielki reżyser kina rozrywkowego, będzie paradoksalnie grabarzem współczesnego modelu biznesowego kina? Czas pokaże. Niemniej w moim odczuciu efekt zachwytu stroną wizualną w Istocie wody może być niewystarczający.

To dzieło dojrzalsze w wymiarze emotywnym od poprzedniej odsłony, skupiające się na blaskach i cieniach heroizmu. Pokazujące, jak bogate uniwersum w sprawnych rękach twórców z pasją może proste i niezobowiązujące opowieści przekuć w widowiska, które wzruszają, trzymają w napięciu, zachęcają do sięgnięcia głębiej zarówno do kolejnych filmów, jak i komiksów.

Można już odetchnąć z ulgą. Zapewniam, że na seansie ubawi się do łez nawet największy ponurak.

George Clooney i Julia Roberts dają popis umiejętności i w sumie dla nich warto ten film obejrzeć. Między zwaśnioną parą dawnych kochanków widać chemię, która pcha to radosne widowisko do przodu i niezaprzeczalnie jest jego najważniejszym atutem.

Wychodzę z założenia, że nie ma złych historii. Są tylko nieadekwatne strategie jej opowiedzenia. "Wielorybem" Aronofsky potwierdził jedynie, że obrósł go kurz. Jest to, w rzeczy same, przykre. Chyba nie taka była tutaj intencja

Bardzo, ale to bardzo miłe filmowe zaskoczenie. Dostaliśmy niebanalną, momentami mroczną historię o życiu, o jego przemijaniu, stykaniu się z tym, co ostateczne i tym, co tak naprawdę nim się liczy. Animacja swoją werwą i błyskotliwością przypomina najlepsze produkcje DreamWorks.

Koniec końców, to te małe smaczki, niedopowiedzenia, rzucone mimochodem zwierzenia budują wymowę filmu mającego ogromne szanse w tegorocznym wyścigu oscarowym.

To jak na razie jego najlepszy film, genialny w swoim minimalizmie.

Jest śmiesznie, jest emocjonalnie, momentami jest lekko strasznie. Wszystko zostało bardzo dobrze zbalansowane i naprawdę nie mogę się doczekać kolejnego sezonu. Jest to kawał świetnej produkcji rozrywkowej.

Trudno mi jest nie lubić tego filmu. Nie uosabia on żadnego z największych problemów, jakie mają współczesne blockbustery. Nie jest ani produktem taśmowym, bo widać, że rządził tu bardziej James Cameron, niż jakikolwiek producent czy studio, ani nie jest brzydki i zrobiony po łebkach, bo wizualnie potrafi stanowić wzór czasem nawet na poziomie tego, który mieliśmy okazję obserwować przy okazji pierwszej części.

Czy Avatar: Istota wody to wielkie dzieło filmowe? Moim zdaniem nie. Jest to porządne kino przygody z wielką finałową walką.

Tym razem się nie powiodło, ale może jest w tunelu światełko, że przyszłe animacje staną na wysokości zadania. DC Liga Super-Pets wyłącznie dla zagorzałych fanów DC.

Niemniej Prey udowadnia, że potencjał w postaci Predatora nadal drzemie spory i wypadałoby dać mu szansę powrotu na duży ekran z nieco bardziej sensowną fabułą, charakternymi postaciami i przemyślaną akcją. Na razie to taka zabawa w podchody ani to w pełni satysfakcjonujące kino, ani też w pełni udane.

Autentycznie zachwyca, nie jest to tylko odcinanie kuponów od dawnego przeboju, ale pełnoprawne dzieło, które również stanie się klasykiem.

Tak jak Ghostface okazał się swoistym novum w katalogu zamaskowanych rzeźników, tak "Krzyk" wywrócił reguły horroru do góry nogami. Przemieszał tropy i utarte schematy, złamał kilka narracyjnych prawideł, zaskoczył wielu, serwując plot twist za plot twistem. Film stanowi wyważony miks samoświadomego kina grozy, czarnej komedii i thrillera w stylu whodunit. Postmodernistyczny, metafikcyjny charakter będzie utrzymywał "Krzyk" w młodości jeszcze przez długie lata.

Jest to obraz dający mocno do myślenia mimo braku adekwatności względem obranego tematu.

Półtoragodzinny seans zapewniający raczej letnią rozrywkę, ale wielbiciele tego gatunku nie powinni narzekać. Do najgorszych jeszcze trochę brakuje.

Nie jest to dzieło, które na długo zapadnie w pamięć, ale do piosenek widzowie z pewnością z chęcią powrócą.

Całkiem przyjemny dla oka animowany heist movie, który porusza wiele ważnych problemów, nie rezygnując przy tym ze swojej rozrywkowej szaty.

Dostarcza niezapomnianych wrażeń zwłaszcza miłośnikom ekranowej makabry, humoru nie zawsze wysokich lotów, a przede wszystkim sprawdzonej przaśnej bitki, której w tym przypadku akurat nie brakuje. I jeszcze ten Harbour, jak skóra zdjęta z prawdziwego Mikołaja, wprost zagrał swoją drugą rolę życia.

Jest filmem istotnym, przypominającym, że żadne winy nie zostaną wybaczone, a w medialnym świecie show-biznesu, w którym coraz trudniej zataić drobne tajemnice, nic się nie ukryje.

Trudno przewidzieć, czy "Avatar: Istota wody" wynagrodzi najzagorzalszym miłośnikom tę cierpliwość w stu procentach - nowy obraz Jamesa Camerona to wszakże żaden przełom. Podejrzewam jednak, że większość z nas oczekiwała od "dwójki" przede wszystkim obiecanego olśniewającego widowiska. Bez obaw: reżyser spełnił swoją obietnicę.

To prawda, że kino bywa wehikułem magicznym.

Nie okaże się zbawcą Warner Bros. Przeciągnie tylko agonię kolosa na glinianych nogach o kolejną produkcję ze świata DC.

Warto docenić jego wizję, że nie poszedł na łatwiznę i nie zrobił festiwalu krwawej łaźni trwającego przez półtorej godziny. Brawa za inwencję, a także odwagę. Finał może pozostawić odrobinę uczucia niedosytu, ale z własnymi demonami warto walczyć do końca, czyli pozbyć się ich raz na zawsze.

Muzyka i show-biznes to nośny temat, a podany jako mocno pozytywna i dostarczająca mnóstwo dobrej zabawy produkcja, to wręcz idealny samograj.

Animacji nie można nazwać porażką Pixara, ale z pewnością zabrakło czaru i uroku poprzednich produkcji studia. Z tym że należy pamiętać, że Buzz wypłynął na szersze niż dotychczas wody i byłoby szkoda, aby przeciętny wynik finansowy zniechęcił włodarzy wytwórni do dalszego eksperymentowania

Jeśli nie każdemu przypadają do gustu gimnazjalne wybryki Toma Hollanda i zbyt młodzieżowy humor bijący od nowych produkcji z Pająkiem, może sięgnąć po pierwsze kinowe wcielenie tej zasłużonej dla komiksu i filmu postaci. Na pewno się nie zawiedziecie, bo Raimi to sprawdzona firma, a jego Spider-Man pozostaje dla wielu najlepszą interpretacją przygód Petera Parkera.

Czasem nostalgia nie wystarczy ani tym bardziej olbrzymi budżet gwarantujący festiwal efektów specjalnych. Jurassic World Dominion to najsłabsze ogniwo nowej trylogii, film pełen wad, który nie dostarcza swoistej magii kina.

Warto obejrzeć z uwagi na hołd składany klasyce horroru, a także jako nowy nurt we współczesnym kinie grozy, które nie musi byś sprowadzane jedynie do głupiej rozrywki bazującej na coraz to bardziej wymyślnych i odrażających scenach krwawych łaźni.

Zaginione miasto powinno zagwarantować dwie godziny udanej rozrywki, a banan często zagościć na twarzy widzów.

Jest kolejną autorską wizją, która urzeknie widzów szukających mrocznych obrazów, pozbawionych choćby krzty humoru, realistycznych, powolnych śledztw. Jednak w tej rozwleczonej do granic możliwości fabule jest więcej niedoróbek niż trafnych wyborów.

Jeśli potraktujemy Uncharted jako typowego przedstawiciela kina rozrywkowego, przy którego seansie pozwalamy odpocząć naszym zwojom mózgowym, to produkcja może się podobać ze względu na dynamikę wydarzeń, akcję i zabawne dialogi. Ot takie połączenie Skarbu narodów, Piratów z Karaibów i Mission: Impossible.

To najlepszy film Ridleya Scotta od co najmniej dekady. Historia średniowiecznego skandalu pokazana w porywający sposób, brawurowo zagrana z dominującą rolą kobiecą, a przede wszystkim okraszona zachwycającymi ujęciami brutalnego i realistycznego pojedynku.

Dwudziestym piątym filmem z bondowskiego cyklu Craig żegna się z kreacją 007 niezbyt udanym obrazem. Rzadko zdarza się, aby w tym cyklu, a przy okazji w tak długim filmie, nie było jednej sceny akcji zapadającej mocno w pamięć. Miało być pożegnanie z pompą, a pozostał nie tyle niedosyt, ile rozczarowanie.

Szczęśliwie dla amatorów kina bez większych oczekiwań, fanów duetu Brock-Venom i talentu Toma Hardy'ego starcie z Carnage'em okaże się krótkim, acz rozrywkowym seansem, który na długo nie pozostanie w pamięci.

Na pewno nie zabraknie w niej strasznych momentów, niekiedy odrażających scen mordów, ale do jego najlepszych osiągnięć trochę brakuje. Dlatego też na Wcielenie warto wybrać się bez większych oczekiwań, wówczas można się miło zaskoczyć.

Głównym atutem Egzorcyzmów dnia siódmego jest ich krótki czas trwania. Twórcy należy się dwója za zmarnowany potencjał, a widzom znacznie lepsze kino.

Warto obejrzeć obraz Rodo Sayaguesa zwłaszcza dla ponadprzeciętnej kreacji Stephena Langa.

Z pewnością można było pokusić się o więcej finezyjnych żartów, ale nie należy wybrzydzać. Piękna i rzeźnik powinna zagwarantować miło spędzony czas na seansie.

W kategorii niepotrzebnych i wyeksploatowanych z pomysłów sequeli Forever Purge może ubiegać się o czołowe miejsce na pudle. Oby tylko nikomu nie przyszło do głowy reaktywować to przegniłe truchło.