Ranking recenzji

Zbierając do kupy plusy i minusy produkcji, werdykt może być tylko jeden. Pięć koszmarnych nocy to horror tylko z nazwy, który nie wystraszy widza.

Od kina pokroju Fast X oczekuję jedynie wysokooktanowej akcji, niezobowiązującej rozrywki i kolejnych ekwilibrystycznych wyczynów bohaterów. I to dostaję z odpowiednim naddatkiem.

James Gunn skończył swoją przygodę ze Strażnikami Galaktyki z przytupem. Dostarczył dzieło przejmujące, emocjonujące, a przede wszystkim angażujące widza na wielu płaszczyznach. Zachwycił budową świata, wprowadzaniem nowych postaci i wykorzystywaniem także tych, które wcześniej jedynie mignęły na kinowym ekranie. Jego trylogia to jedno z najbardziej udanych osiągnięć MCU, które powinna być brane za wzór przy produkcji kolejnych epizodów niekończącej się sagi.

Niezmiennie animowany film sprzed blisko czterdziestu lat pozostaje niedoścignionym wzorem najbardziej udanej produkcji o Transformerach i nic nie wskazuje na to, że ta sytuacja w najbliższym czasie ulegnie radykalnej zmianie.

Suzume to poruszająca opowieść o ukojeniu duszy, przeżyciu swoistego katharsis, a także piękna historia o rodzącym się uczuciu. Emocjonalna, a jednocześnie niebanalna.

To obraz wyłącznie dla zagorzałych fanów takich ekranowych mashupów, kina bez większych ambicji i po części nakręconego w mocno ograniczony i bezpieczny sposób. Pozostali poczują ogromne uczucie niedosytu i mogą wyjść z sali rozczarowani.

Powrót Johna Kramera tchnął nowe życie w serię, która wydawała się już martwa. Piła X przywołuje najlepsze momenty serii i daje nadzieję, że to jeszcze nie koniec.

Niezniszczalni 4 usilnie starają się być apoteozą kina akcji lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, ale nie są przez fabularną miałkość. Scenariusz produkcji został napisany na kolanie bez najmniejszego wysiłku. Bez luzu, bez przymrużenia oka, z fatalnymi kreacjami aktorskimi i jeszcze gorszymi efektami pirotechnicznymi.

Przedstawienie długiej, bogatej i fascynującej historii błękitnego skarabeusza i jego posiadaczy oraz budzący sympatię bohaterowie sprawiają, że "Blue Beetle", pomimo prostej, schematycznej fabuły, to bardzo udana odsłona kinowego uniwersum DC, wprowadzająca do niego nowego superbohatera z potencjałem na interesujące filmy.

Dla fanów Obecności nie będzie to oryginalna produkcja, a raczej odcinanie kuponów od sławy. Wizualizacja demona Valaka niesie w sobie ogromny potencjał na zrobienie przerażającego horroru, a nie komediowo-dramatycznych opowiastek.

Kolokwialnie mówiąc, wszystkie elementy animacji są na swoim miejscu. Mamy intrygę, sympatycznych bohaterów, realne zagrożenie oraz kupę śmiechu wynikającą z przekraczania przez bohaterów pewnych granic i łamania zasad.

Dla widzów bez żadnych oczekiwań, pragnących jedynie się rozerwać na przeciętnym widowisku Głębia będzie prezentowała się jako wyczekiwany relaks. Natomiast widzowie oczekujący czegoś więcej niż tylko taniej podróbki Szczęk w połączeniu z Parkiem Jurajskim wyjdą z kina z nosem na kwintę.

Dla odważnych film do sprawdzenia, gdy pojawi się na streamingu, a pozostali niech omijają seanse kinowe szerokim łukiem. Szkoda nerwów i pieniędzy w oglądaniu aktorskiej miernoty.

Nieudany debiut Samuela Bodina. Obraz zlepiony z wyświechtanych pomysłów, wtórny, mało straszny, a przede wszystkim zbyt oczywisty. Wielbiciele kina z dreszczykiem wyjdą z kinowej sali rozczarowani.

Streamingi już gotują miejsce na Nawiedzony dwór, który furory w kinach nie zrobi, acz niewybrednym widzom zapewni trochę letniej rozrywki.

Wprawdzie kin nie zawojował, ale jest spora szansa, że odbije sobie z nawiązką na rynku płyt i streamingu. A Nicolasa Cage'a w takiej formie chciałoby się widywać częściej.

Między nami żywiołami należy więc potraktować jako dobrą zabawę w wymyślonym świecie, w którym pojawią się bolączki naszej codzienności, ale nie traktować personifikacji bohaterów jako konkretnego odwzorowania rzeczywistości. Przyjąć animację z dobrodziejstwem inwentarza i po prostu oddać się kinowemu eskapizmowi.

Niecodzienny to miszmasz, ale w tej konfiguracji działający całkiem sprawnie. Bez urazy odświeża oraz nieco modyfikuje gatunek komedii z kategorią wiekową R, czyniąc to w dobrym stylu i gwarantując solidną rozrywkę na lato.

Uważam, że reżyser Antoni Nykowski nakręcił film zupełnie dla nikogo. Przebolałbym, gdyby to nie był dobry Pan Samochodzik, ale niezły obraz z interesującymi postaciami i fabułą - niestety wyszło inaczej. Nie jestem w stanie zidentyfikować grupy docelowej tego widowiska.

Pierwsza część Dead Reckoning to gorący hit tego lata. Kino angażujące od pierwszej do ostatniej minuty. Zbierające w sobie wszelkie cechy ponadprzeciętnego kina akcji, które przede wszystkim ma zapewnić niezapomnianą rozrywkę. Najnowsza odsłona Mission: Impossible czyni to z nawiązką i zaostrza apetyt przed finałem tej historii.

Czerwone drzwi są produkcją jedynie dla fanów, którzy oczekiwali powrotu Lambertów i brakowało im bardziej klarownego domknięcia serii. Inna sprawa, że dla widzów, którzy ponad dekadę temu nie śledzili kolejnych odsłon Naznaczonego, najnowsza może okazać się skokiem na głęboką wodą.

Ostatnia wyprawa do świata Indiany Jonesa to pasjonująca przygoda ze wszystkimi plusami i minusami tej konwencji. Jednak na tyle udanie skrojona, że przyciąga uwagę widza, nie nuży, a po finalnym ujęciu pozostawia uczucie niedosytu, że to już ostatni raz, kiedy Ford sięga po swoją nieśmiertelną fedorę. I niech ten widok zostanie z wami na długo, bo nie ma nic złego w sentymencie czy nostalgii, zwłaszcza przy takim bohaterze jak Indiana Jones.

Kin nie zwojuje, a jak chcecie obejrzeć film trzymający w napięciu z aktorem za kółkiem, to najlepiej odświeżyć sobie Locke z Tomem Hardym. Na Ultimatum szkoda czasu i pieniędzy.

Kino sprawnie podane, ale bez wirtuozerskich zapędów. Osoby o słabych nerwach rzecz jasna podskoczą na kinowym fotelu więcej niż raz, ale weterani opowieści grozy nie znajdą w filmie Savage'a nic specjalnego.

Sporą nadinterpretacją będzie stwierdzenie, że Sisu to powiew świeżości. Raczej należy spojrzeć na ten obraz jako sprawny recykling modnych ostatnio kinowych trendów, podany w skandynawskiej estetyce. Ogląda się go z atencją i bez grama nudy.

To niespodziewane i pozytywne zaskoczenie tego roku. Epickie fantasy ze sprawnie poprowadzoną historią, kozackimi bohaterami, oblane masą dobrego humoru i widowiskowymi scenami walk.

Noc Dziękczynienia to po Mów do mnie i rewitalizacji Piły najlepszy tegoroczny horror. A że to, co dobre lubi wracać, nie powinno nikogo dziwić, gdy przy okazji kolejnego świątecznego czwartku John Carver naostrzy swój topór i zacznie wymierzać sobie tylko znaną sprawiedliwość za doznaną stratę.

W tym buzującym wulkanie emocji, zdrad i nieporozumień Adèle Exarchopoulos tworzy jedną z bardziej wyrazistych kreacji w swoim dorobku. To dla jej przejmującej roli ogląda się tę przykrą opowieść do końca.

Jest socjologiczna wartość wynikająca z seansu "Pornomelancholii". Pokazane są niuanse życia codziennego wielu współczesnych mężczyzn zmagających się z brakiem sprawczości i bezładem w swoim życiu. Film traktuje zarówno o kryzysie męskości, jak i przemocy finansowej, popychającej nieszczęśników do poszukiwania szczęścia na czarnym rynku.

Przede wszystkim jednak warto w ogóle znaleźć się w kinie i zapoznać się z tym, co Gerwig dla nas przygotowała. Dla mnie jest to jedno z największych zaskoczeń tego roku, między innymi ze względu na rozjazd oczekiwań i rzeczywistości. Na szczęście, odwrotnie niż zwykle w tego typu przypadkach, te pierwsze zostały przekroczone, a ta druga nie pozostawia widza z poczuciem niedosytu.

Dopóki będą widzowie chętni na obejrzenie tego typu widowisk, twórcy będą ciągnąć w nieskończoność historię o zamaskowanym mordercy patroszącym przypadkowych gapiów jego wendetty.

Nie jest pozbawiony wad, ale też nie na tyle zawodzi, aby nie dać mu szansy. Jako kino przygodowe z fantastycznymi elementami, skrojone na miarę masowego odbiorcę powinno zadowolić mniej wybrednego widza.

Jeśli ktoś da się porwać tej konwencji wyolbrzymionego zagrożenia, nie zawsze smacznych żartów i scen, których nie powstydziłby się niejeden film gore, to będzie czerpał przyjemność z tego seansu.

Potencjał filmu był znacznie większy, a skończyło się jak zwykle. Szkoda.

Domyka pewien rozdział i zaproponowane zakończenie wydaje się idealnym bez brnięcia w banały i kuriozalne dopisywanie rozdziałów do legendarnych bokserskich starć.

Obraz Lee Cronina na to zasługuje, bo mało jest ostatnio podobnych horrorów, nakręconych z pasją, poświęceniem, dbałością o detale, z solidną grą aktorską i fabularną podbudową. Dlatego, jeśli macie możliwość, to wybierzcie się do kina. Takie projekty warto wspierać.

Bez wątpienia jest to jego triumfalny powrót za kamerę porównywalny do wyczynu, za który dostał Oscara, czyli Operację Argo. Oby to był znak, że aktor/reżyser wraca na właściwe tory i zaskoczy nas kolejnymi równie sprawnie nakręconymi produkcjami. Wizyta w kinie obowiązkowa dla fanów koszykówki i lat osiemdziesiątych poprzedniego wieku.

Egzorcysta papieża stara się zaskoczyć widza w inny sposób niż dotychczasowe filmy o opętanych i czyni to z powodzeniem. Nie ustrzega się błędów podobnych produkcji, czasem idzie na łatwiznę lub nieoczekiwanie przytrafia mu się jakaś nielogiczność. Niemniej mając przed oczyma ogół obrazu wraz z pokazem gry aktorskiej Russella Crowe'a, nie sposób ocenić go inaczej niż pozytywnie.

Wielbicielom prehistorycznych gadów w każdej możliwej konfiguracji 65 z pewnością będzie się podobał, pozostali mogą spokojnie poczekać, gdy krótka produkcja aż dwóch reżyserów zasili bibliotekę którejś z platform streamingowych.

Kontynuacja Shazama! nie wykorzystała wszystkich atutów, ale to wciąż kino, które może się podobać z uwagi na lekką i familijną formułę. Z kilkoma mocnymi kreacjami aktorskimi i udanym żartami. Magia nieco osłabła, ale wciąż ma wiele do zaoferowania.

Tak jak Ghostface okazał się swoistym novum w katalogu zamaskowanych rzeźników, tak "Krzyk" wywrócił reguły horroru do góry nogami. Przemieszał tropy i utarte schematy, złamał kilka narracyjnych prawideł, zaskoczył wielu, serwując plot twist za plot twistem. Film stanowi wyważony miks samoświadomego kina grozy, czarnej komedii i thrillera w stylu whodunit. Postmodernistyczny, metafikcyjny charakter będzie utrzymywał "Krzyk" w młodości jeszcze przez długie lata.