Barbie

Przede wszystkim jednak warto w ogóle znaleźć się w kinie i zapoznać się z tym, co Gerwig dla nas przygotowała. Dla mnie jest to jedno z największych zaskoczeń tego roku, między innymi ze względu na rozjazd oczekiwań i rzeczywistości. Na szczęście, odwrotnie niż zwykle w tego typu przypadkach, te pierwsze zostały przekroczone, a ta druga nie pozostawia widza z poczuciem niedosytu.

"Barbie" mogła być najlepszym filmem tego roku. Zamiast tego mamy zaś wciskanie na siłę treści, która nie powinna znaleźć się w rozrywce mającej przede wszystkim bawić. Nie pouczać.

O ile Barbie Land przedstawia się tak sztucznie i jednocześnie uroczo, jak tylko to możliwe - pieczołowicie odtworzony w najmniejszych szczegółach, to wizja kobiecości, jaką przytacza się i Barbie, i widzom, przypomina bardziej okładki i nagłówki z prasy kobiecej ostatnich piętnastu lat. Nagłówki, które już w większości brzmią nieaktualnie.

Reżyserka Greta Gerwing stworzyła złożony film, który bawi, wzrusza i skłania do myślenia.

Całościowo produkcja Grety Gerwig jest nierówna. Na najprostszym poziomie jakim jest kiczowata komedia w pełni celebrująca Barbie i Kenów, radzi sobie naprawdę dobrze oferując zabawną rozrywkę. Jednak kiedy wchodzi na wyższy poziom ze swoim komentarzem, to dobre intencje Gerwig/Baumbacha oraz złe Mattela, ścierają się ze sobą. Do tego ci pierwsi nie poprawiają sytuacji z powodu łopatologicznego podania. Zaś drudzy nawet nie kryją się z tym, że to wszystko jest jedna wielka reklama.

Podobne starania i środki przydałyby się zgoła gdzie indziej - chociażby w krajach trzeciego świata, gdzie kobiety rzeczywiście nie mają szans na bycie sobą. Albo krajach arabskich - tam o ich prawach nawet nie słyszano. Zamiast tego lepiej w różowych okularkach walczyć z wiatrakami, którymi już od dziesiątek lat targa silny wiatr i zza reżyserskiej katedry dawać ludzkości ważną lekcję.

Dawno nie byłam w kinie na filmie, na którym widownia tak żywo reagowała na to, co widzi na ekranie. Wsiadajcie zatem w różowe barbiemobile i pędźcie do kin, bo naprawdę warto.

To film osobliwy, a jednocześnie mainstreamowy. I z tego dwumyślowego sposobu dekonstrukcji i interpretacji filmu wynika jego największy plus i największa bolączka, bo film jest naprawdę niezły. Z tym, że połowa widowni zobaczy w tym komercyjną i ładną "fabułkę" o Barbie, a druga skomplikowaną, choć trochę niekonsekwentną krytykę społeczeństwa i walki płci A.D. 2023. I chyba obydwie strony mają rację.

Idźcie do kina z otwartą głową i sami oceńcie jak wy go odbieracie. Podejrzewam, że to jeden z tych filmów, gdzie każdy z nas będzie miał inne zdanie i bardzo dobrze. Zgodnie z przesłaniem filmu: niech każdy będzie sobą. No i wypatrujcie najlepszej syrenki w historii świata.

Z kina wyszłam bardzo zadowolona - cieszę się, że produkcja Grety Gerwig tak odważnie podeszła do trudnego i kontrowersyjnego tematu wszechobecnego patriarchatu oraz tożsamości każdej jednostki. Na całym seansie bawiłam się dobrze. Oprócz końcówki film się nie dłużył i zdecydowanie bawił do łez. Z czystym sercem mogę go polecić, mając jednakże z tyłu głowy pewien niedosyt - tytuł nie dorównał swoim animowanym poprzednikom.

Widziałam "Barbie" i to ładny obrazek. Czegoś mi zabrakło, ale... wybaczam Margot i Ryanowi.

Warty obejrzenia i przemyślenia. Zdecydowanie najlepsza i najzabawniejsza produkcja, którą zobaczycie tego lata!

Chociaż plastikowa lalka Barbie jest od ponad sześciu dekad obecna w popkulturze i naszej świadomości, to dopiero teraz debiutuje na wielkim ekranie w pierwszym aktorskim filmie i udowadnia, że jest produkcją skierowaną tak naprawdę do wszystkich. .

Greta Gerwig postanowiła strząsnąć z cokołu symbol kilku dziecięcych pokoleń i ustawić go na tym samym miejscu już na nowych zasadach.

Jeśli jest jakiś moment, dla którego warto obejrzeć Barbie, to feministyczny monolog bohaterki, granej przez Americę Ferrerę. Monolog tyleż prosty, ile ponury, streszczający w dwie minuty to, gdzie tak naprawdę tkwi problem. Od razu będziecie wiedzieć, o który chodzi, bo wygląda jak wklejony z innego filmu. I to w sumie najkrótsze i najsmutniejsze podsumowanie Barbie.

Jest więc świadectwem tego, jak wiele sensów można z Barbie wycisnąć i ile można wciąż o niej powiedzieć. Udowadnia, że lalka nadal funkcjonuje jako kulturowy fenomen, jako zarzewie dyskusji, sporów, debat.

Barbie zdaje się, że dokonuje subwersji, ale ją widzieliśmy już tak naprawdę wiele razy. Życie w symulacji i odkrywanie prawdy już było. Podróże w nieznane też. Przemiana skrajnie matriarchalnego systemu w patriarchalny czy na odwrót albo próba pojednania Wenus z Marsem również nie jest żadną wywrotową ideą. Tutaj po prostu ten sam proceder odbywa się w świecie lalek, w towarzystwie prowizorycznych wątków ponadpokoleniowego, transgresyjnego siostrzeństwa.

Jest więc wizualnym spektaklem i aktorskim popisem Goslinga, ale niczym więcej. Scenariusz porywający się na próbę diagnozowania problemów dzisiejszego świata ciężaru swoich ambicji nie dźwiga.

Czy warto obejrzeć Barbie? Pewnie - nawet dla samych efektów wizualnych.

Przepiękny, ale nieprzekonujący.

Bawiłem się naprawdę nieźle i bez wątpienia warto wybrać się do kina, poświęcając mu niespełna dwie godziny życia. To jednak z tych produkcji, o której będzie się dyskutować jeszcze długo po premierze, bo film celowo uderzył w tematykę, odbieraną przez widzów na swój własny, indywidualny sposób.

Marketing "Barbie" pokazał, że nawet w dobie platform VOD można skutecznie zachęcić masowego odbiorcę do odwiedzin kina. Pomysłowa kampania reklamowa, szeroko wybiegająca poza promocję samego filmu, sprawiła, że w dzień premiery sale wypełnione były ubranymi na różowo widzami, którzy ewidentnie długo wyczekiwali tej daty, a w ofertach wielu firm pojawiły się produkty powiązane z najsłynniejszą lalką świata.

Nie jest w stanie zburzyć niczyich przekonań, ani zgorszyć zwolenników konkretnych światopoglądów. Jest on raczej odzwierciadleniem już istniejących w społeczeństwie procesów w postrzeganiu jednostki i jej relacji z otoczeniem. Nawet patrzenie się w krzywe lustro jest raczej tylko pretekstem do samoironii nie zaś dogłębnego przemyślenia swojego życia.

Ładna i urocza teza nie rekompensują topornej opowieści, od której przez większość czasu cuchnie sztucznością. Dopiero w finale historia stanęła dla mnie na nogi, odkrywając przed widzem swoje prawdziwe serce, w którym pewna naturalność i prostota, stały się jej największymi zaletami.

Niemniej, mimo wątpliwości i dąsów, bawiłem się dobrze, zwłaszcza w pierwszej części filmu. Obyło się finalnie bez zachwytów, ale dostałem kilka momentów wzruszeń. Barbie pozostanie dla mnie manifestem dość oczywistych mądrości, które trzeba jednak promować.

Jednak co by nie mówić, Barbie oceniam na plus. Jest to po prostu dobra rozrywka. Początkowe wątpliwości co do treści filmu zostały szybko rozwiane, a dwie godziny, które spędziłam w kinie uważam za udane.

Inteligentnie zrealizowana komedia ze świetnym tempem i montażem, która próbuje być czymś więcej niż wakacyjnym blockbusterem i reklamą znanej marki lalek. To film, który ma ważną wiadomość dla każdej z płci, a przy tym uczciwie rozlicza się z historią marki, lawirując między jej reklamą a świetnym scenariuszem.

Ogląda się szybko i przyjemnie. Gorzej robi się, gdy wychodzimy z kina.

Sprawia wrażenie chaotycznej zbitki średnio udanych skeczów z Saturday Night Live. Jakby ekipa wykombinowała, że sam feminizm i metahumor - Barbie czasem udanie śmieje się sama z siebie i puszcza oko do widza - zrobią cały film.

Na film Barbie poszedłem z mieszanym nastawieniem, oczekując mocno przeciętnej "bajki" dla dzieci, być może z wieloma kiepskimi żarcikami. Jakie było moje zaskoczenie, gdy po kilkunastu minutach, gdy film zaczął się rozkręcać, otrzymałem coś tak dobrego. To jedno z moich największych, filmowych zaskoczeń tego roku. Tutaj dobrze zrobione jest praktycznie wszystko, od żartów, przez postacie, po same nawiązania do współczesności, stereotypów, poglądów czy feminizmu.

Sprawia wrażenie, jakby twórcy chcieli edukować społeczeństwo, jednocześnie dostarczając rozrywki na najwyższym poziomie. Gerwig i Baumbach nie są jednak Thanosem i nie udało im się osiągnąć balansu - czasami robi się aż nadto moralizatorsko, a niekiedy słabej jakości slapstick wchodzi zbyt mocno. A wystarczyło tylko w paru miejscach zdjąć delikatnie nogę z gazu.

Kulturowe wydarzenie, na które zasługiwaliśmy. Film prawdopodobnie za chwilę otrzyma status blockbustera, a takich blockbusterów w kinie brakowało. Choć jego główną bohaterką jest lalka, opowiada o człowieczeństwie i ludzkich uczuciach.

Greta Gerwig umiejętnie wyważyła blockbusterową specyfikę, lekkostrawny humor i intelektualny manifest. Realizuje lekcję feminizmu w wersji pop, gdzie patriarchat jest odmieniany przez wszystkie przypadki w trakcie pląsów do piosenek Duy Lipy i Lizzo, a o rolach płciowych mówi się w cekinach i z brokatem na ustach.

Niestety w temacie feminizmu, a właściwie popfeminizmu, "Barbie" ma niewiele do powiedzenia. To głównie skopiowane z Wikipedii sformułowania, przerobione na monologi i wsadzone w usta bohaterek i bohaterów. Już te wszystkie frazy - o siostrzeństwie, o tym, że kobieta może być kim chce, o sile kobiet itp. - słyszeliśmy wielokrotnie. Scenariusz "Barbie" nie odkrywa niczego nowego, tylko zatrzymuje się dokładnie w tym samym miejscu, co podobne produkcje, i kwituje: "To skomplikowane".

Zabawna i wzruszająca historia, która spodoba się zarówno młodzieży, jak i dorosłym. To film o tym, że każdy może być kim chce i że zawsze warto marzyć.