Popkulturowcy

Tytuł to istna jazda bez trzymanki i warto doświadczyć tego na własnej skórze zwłaszcza ze względu na szaloną formę. Dzięki surrealistycznej stylistyce otaczającej przygnębiającą opowieść dostajemy mroczną baśń w tonach rock opery, która potrafi zauroczyć.

Ogląda się to przyjemnie, raczej nie skupia się podczas seansu na myśleniu, a można jeszcze kilka razy się porządnie uśmiać. Ale powiem wam szczerze, że podczas tych kilku scen, gdy na ekranie możemy podziwiać wyłącznie duet Reynolds-Jackson, zatęskniłem za tą bardziej stonowaną, pierwszą częścią. Niemniej, Bodyguard i Żona Zawodowca to kawał porządnej, wakacyjnej rozrywki i nie wątpię, że będziecie się na niej świetnie bawić.

Nie był w stanie zaangażować mnie praktycznie niczym. Sprawił również, że brak tęsknoty za nowym filmem uniwersum również się nie zmienił. Kto wie, czy aby nie zniknęła na amen.

F&F nie ogląda się dla emocjonującej opowieści, a dla wizualnych fajerwerków i tutaj dziewiąta część Szybkich i Wściekłych ponownie dowozi zgodnie z zamówieniem.

Świetnie zrealizowane kino zemsty, będące również hołdem dla klasycznych przedstawicieli gatunku. Guy Ritchie pokazał, że nie potrzebujemy skomplikowanych założeń fabularnych rodem z Tenet, aby zaangażować się w seans i zwyczajnie wyjść z kina ukontentowanym. Czasem dobrze popatrzeć też na strzelających badassów.

Niektórzy przeżyją ten film bardziej, inni nieco mniej. Ja zostałem przez Ojca emocjonalnie zmiażdżony. Zmusił wręcz do zastanowienia się nad życiem. Ale, dosyć tego, porzućmy już poważny ton i rozważania na temat życia i śmierci, bo - przysięgam - jestem już o krok od rzucenia tu jakimś aforyzmem, a tego bym sobie nigdy nie wybaczył. The Father polecam każdemu, bez wyjątku. Najlepiej niech świadczy o nim to, że zmusił mnie do takiego uzewnętrzniania się w recenzji i rozmowy o uczuciach.

Przedstawiony w filmie świat nie jest monolityczny, jest po prostu ludzki, wiarygodny. Nic nie jest czarne albo białe, a czasem bywa kolorowe - film to nie smutny dobijacz, który ma Cię pognębić, widzu. Jest w nim sporo dystansu i nieco poczucia humoru z wyczuciem.

Tak jak latami myślała o swoim działaniu główna bohaterka, tak ja latami będę pewnie wspominał o Obiecującej. Młodej. Kobiecie. Można się co prawda przyczepić jednego, może dwóch momentów ale nie chcę tego robić. Wole się pocieszyć, że dostałem tytuł, który będzie w ostatnich kilku latach jednym z moich ulubionych. Z niecierpliwością będę również czekał na to, co będzie w stanie pokazać Emerald Fennell, nasza Obiecująca. Młoda. Reżyserka. w przyszłości.

Jest humor, jest dużo dobrej muzyki oraz topowa oprawa graficzna. Historia sama w sobie jest może prosta, ale jej wydźwięk na końcu daje ogrom satysfakcji. Pete Docter ponownie rozbija bank naszych emocji i pozostaje już tylko pytanie - czy to szczyt, czy da się jeszcze lepiej?

To opowieść o rodzinie i jej problemach, które potęguje nieznana i niepewna rzeczywistość. Zdecydowanie potrzebowaliśmy takiej ciepłej i prostej historii - choć stwierdzenie prosta historia, gdy możemy tu znaleźć tyle złożonych motywów, to mocne niedoprecyzowanie.

To film, którego w teorii potrzebował cały świat, szczególnie teraz, w tak ciężkich czasach. W praktyce, nie dostarczył on pokładanych w nim nadziei, zbytnio skupiając się na bardzo konkretnej gałęzi polityki. Cóż mogę rzec. Zamiast oglądać dwójkę, o wiele lepiej będzie, jeśli powtórzycie sobie część pierwszą, nawet kosztem obejrzenia występu bardzo dobrej Bakalovej. Wtedy przynajmniej Cohen nie był politycznym narzędziem i miał jaja, by śmiać się ze wszystkich, bez wyjątku.

Całość przypomina mi crossover Scooby'ego Doo z Malanowski i Partnerzy. Niewiele tu horroru w horrorze, nawet jak na typowo popcornowy straszak. I jak Boga kocham, w jednej czy dwóch scenach ewidentnie widać, jak po wypowiedzeniu bardzo tandetnego dialogu, Wilson i Farmiga cisną bekę z tego, jak bardzo kiepski film kręcą.

To film, którego w teorii potrzebował cały świat, szczególnie teraz, w tak ciężkich czasach. W praktyce, nie dostarczył on pokładanych w nim nadziei, zbytnio skupiając się na bardzo konkretnej gałęzi polityki. Cóż mogę rzec. Zamiast oglądać dwójkę, o wiele lepiej będzie, jeśli powtórzycie sobie część pierwszą, nawet kosztem obejrzenia występu bardzo dobrej Bakalovej. Wtedy przynajmniej Cohen nie był politycznym narzędziem i miał jaja, by śmiać się ze wszystkich, bez wyjątku.

Jest tak bezdennie głupi, że nawet tych wepchniętych na siłę 30 muzycznych hitów ani też bardzo dobre aktorstwo go nie uratuje. Boli i irytuje, że Hollywood boi postawić się na coś oryginalnego i wszystko sprowadza do bezpiecznych, family-friendly schematów, wciskając przy okazji tu i ówdzie jakieś wspaniałe, szlachetne ideologie feminizmu czy męskiej toksyczności.

Potworny paździerz, ale przynajmniej starcia Konga i Godzilli to czyste złoto. Poczekajcie, aż zostaną umieszczone na YouTubie i je sobie obejrzyjcie na telewizorze z nałożonymi słuchawkami. A resztę filmu olejcie. Nic nie stracicie, a może zaoszczędzicie trochę czasu i zapobiegniecie przy okazji śmierci szarych komórek.