Osiem gór

Jest bardzo specyficznym, wyciszonym, wręcz medytacyjnym filmem o życiu i całej reszcie. Nie brzmi zachęcająco, ale dajcie filmowi szansę na zanurzenie się w pozornie zwykłym, a jednak bardzo niezwykłym świecie.

To film przerażająco smutny i przerażająco piękny. Wprowadza w nostalgiczny, przygnębiający nastrój i miażdży dobry humor, który miało się przed seansem. Jest jak góra smutku, który spada, ale spada za długo.

Niesamowicie szczera pozycja, która płynie prosto z serc twórców. Jest swoistym dziełem sztuki w całej swojej okazałości jak i w najmniejszym detalu.

Stare demony zawsze znajdą sposób, żeby nakryć swoim ogonem nowe miłości i szanse na lepsze jutro. Ukochane przez Paolo Cognettiego góry z pewnością sprzyjają kontemplacji, choć nie wszystkim przyniosą wyczekiwany spokój. Ci, których głosu wysłuchają, mogą mieć się za szczęściarzy. Dla innych pozostaną najpiękniejszym na świecie więzieniem.