Piotr Samolewicz Online

Jan Komasa w najnowszym swoim filmie Sala samobójców. Hejter po raz kolejny udowadnia, że ma szczęśliwą rękę do aktorów i że umie nimi kierować. Kreacja Macieja Musiałowskiego jako warszawskiego "słoika" jest wyjątkowo dojrzała i przekonywująca. I na niej w zasadzie opiera się cała dramaturgia filmu.

W Nędznikach kino jest nieoswojonym dzikim zwierzęciem nie potrzebującym złotych, estetycznych klatek. Rzeczywistość ekranowa sama się tłumaczy bez zbędnych rusztowań.

W porównaniu z innymi polskimi masowymi komediami Zenek zaskakuje świeżym spojrzeniem na naszą codzienność oraz ciepłym komizmem. Dostarcza nawet ciekawej story, z czym wielu polskich filmowców ma problem.

Greta Gerwig prezentuje w ekranizacji XIX-wiecznej powieści Louisy May Alcott Małe kobietki przywiązanie do literackiego oryginału. Ale nie niewolnicze. Zaburza chronologię zdarzeń, wlewa w oryginał wiele elementów typowych dla dzisiejszego odczuwania świata.

Film do wyciszenia się i zadumy nad kształtem naszej, pędzącej nie wiadomo dokąd, cywilizacji.

W Nędznikach kino jest nieoswojonym dzikim zwierzęciem nie potrzebującym złotych, estetycznych klatek. Rzeczywistość ekranowa sama się tłumaczy bez zbędnych rusztowań.

Nie wnikając w meandry amerykańskiej wojny kulturowej, trzeba przyznać, że BlacKkKlansmana ogląda się naprawdę z wielką satysfakcją. Każda minuta dostarcza dowodów na reżyserską maestrię Spike'a Lee.

Znakomite dialogi i aktorstwo, umiar w stosowaniu środków wyrazu, formalna przejrzystość i niebanalna tematyka.

Magia kina wciąż działa. Choć mamy do czynienia z filmem wysoce intelektualnym, drobiazgowo przemyślanym, na domiar nieco politycznym, są w nim miejsca skłaniające do zadumy. Czar długo nie pryska po wyjściu z kina.

Adrian Panek podjął się ambitnej próby nakręcenia historycznej baśni o okrucieństwie wojny, o oczyszczaniu umysłów z obozowej trucizny nienawiści i strachu. Pomysł mógł się udać, gdyby bardziej serio potraktował gatunkowe wymogi thrillera nawet za cenę większej umowności fabuły, gdyby nie balansował ryzykownie między realizmem a baśnią. Esesmańskie wilczury zagrażające dzieciom w pasiakach naprawdę byłyby groźne, gdyby większej tresurze reżyser i producent filmu poddali tekst scenariusza.

Moje oczy cieszyły się umiejętnością kreowania zupełnie sztucznego, wzorowanego na klasycznych filmach grozy imaginarium, bardzo średniowiecznego ze względu na swoją dosłowność i potworność.

Niestety, debiut fabularny dokumentalistki Beaty Dzianowicz rzadko strzela do widowni ostrą amunicją. Częściej ładuje ślepakami, począwszy od niedopracowanego scenariusza po źle słyszalne dialogi i niedoróbki montażowe.

Jest hybrydą wykorzystującą języki amerykańskiej telewizji, kina chrześcijańskiego oraz kina głównego nurtu i pod tym względem może wzbudzać uczucie obcości u odbiorców wychowanych na Hollywood. Ale jeśli chodzi o przesłanie, ma szansę zasiać ziarno niepokoju wśród zwolenników aborcji.

Solid Gold ogląda się nawet przyjemnie, by nie rzec wakacyjnie. Starsi panowie dwaj - król trójmiejskiej mafii i ścigający go policjant - często wypowiadają zręczne bon moty, zachowują dobre maniery, piją drogie trunki, nad gdyńskimi plenerami prawie zawsze świeci słońce, a kobiety są chętne... Ale to za mało w przypadku thrillera, jak określa swój film reżyser. Brakuje w nim napięcia, wizualnego dynamitu, a sceny przemocy są małoformatowe, telewizyjne.

Adrian Panek podjął się ambitnej próby nakręcenia historycznej baśni o okrucieństwie wojny, o oczyszczaniu umysłów z obozowej trucizny nienawiści i strachu. Pomysł mógł się udać, gdyby bardziej serio potraktował gatunkowe wymogi thrillera nawet za cenę większej umowności fabuły, gdyby nie balansował ryzykownie między realizmem a baśnią. Esesmańskie wilczury zagrażające dzieciom w pasiakach naprawdę byłyby groźne, gdyby większej tresurze reżyser i producent filmu poddali tekst scenariusza.

Wyobraźnia amerykańskiego reżysera jest bogata i nie uznająca estetycznych granic. Ari Aster wciela się w rolę okrutnego demiurga i poddaje widza emocjonalnemu atakowi, nie ma on prawa czuć się dobrze w kinie, powinien żywić swoje instynkty i zmysły przedziwną papką rustykalności, ponowoczesnej magii i szokującej makabry.

Jest coś w tej historii, co nie pozwala wszystkim widzom odnaleźć swojego miejsca na ekranie.

Niezwykle dynamiczna sekwencja montażowa łącząca oczekiwanie żony na męża ze scenami napadu pokazuje wielką skalę talentu Steve'a McQueena. Jest dziełem samym w sobie, klejnotem w koronie Wdów. Niestety, potem film traci blask.

Trudno powiedzieć, czy amerykański reżyser Terry Gilliam oglądał legendarny film Wojciecha J. Hasa Rękopis znaleziony w Saragossie. Ale przyjmijmy, że tak, gdyż w swoim najnowszym dziele Człowiek, który zabił Don Kichota mistrzowsko stosuje metodę płynnego przechodzenia od jednej "rzeczywistości" do drugiej.