Pamfir

Przedziwna hybryda gatunkowa o twardzielu staczającym bój, którego nie ma prawa wygrać. Pomimo jednak braku szczęścia i powodzenia udaje mu się skrycie odnieść jedno, małe zwycięstwo o zabarwieniu moralnym.

Obok intrygującej fabuły, świetnego rozeznania w społecznych bolączkach i celnego autorskiego komentarza "Pamfir" jest także dziełem wybitnie nakręconym.

Łączy w sobie zarówno uniwersalną i jakże przejmującą opowieść o fatum i trudach rodzicielskiej miłości, ale też etnograficzne spojrzenie na lokalność, tradycje i ważne elementy ukraińskiej tożsamości, te dwie linie w "Pamfirze" komplementarnie się uzupełniają, wzmacniają autentyczność przekazu, jego siłę rażenia. Film Sukholytkyy'ego Sobchuka to z pewnością jeden z najlepszych filmów tego roku, mało tego: jeden z najlepszych debiutów ostatnich lat.

Thriller z innego wymiaru, który nakręcono w Ukrainie. Ten film wypala emocjonalnie.

Pamfir, historia człowieka skazanego przez chichot losu na przegraną, w metafizycznym uścisku łączy się z Królami świata Laury Mory Ortegi, definicją walki z zastanymi warunkami jako honorową powinnością człowieka, malującą jego siłę. Kurs fatum zmienić może tylko kolejne pokolenie - o nie Suchołytkyj-Sobczuk walczy jak lew, na nie patrzy z nadzieją. I choć nic nie dzieje się bez poświęceń, czymże one są w obliczu lepszego życia tych, którzy przyjdą po nas?

Powstał jeszcze przez inwazją rosyjską na Ukrainę w lutym ubiegłego roku. Ta koincydencja to zarówno obciążenie jak i atut niniejszej produkcji.