Baza recenzji

Bardzo łatwo mógł z tego wyjść szantaż emocjonalny, na szczęście twórcy zręcznie uniknęli tej pułapki. To w dużej mierze zasługa precyzyjnego scenariusza oraz fenomenalnych aktorów.

Nosi wszystkie cechy popcornowego filmu grozy. Roi się tu od jump scare'ów, które są znakiem firmowym Obecności, a reżyser często pozwala sobie na oczywiste odwołania do dużo lepszych horrorów.

Zaraz przed seansem przeczytałem niusa, że w marcu 2023 swoją premierę będzie miała część trzecia Cichego Miejsca. Uaktywnił mi się momentalnie zespół stresu pourazowego. Wiecie - kolejne części kolejnych części, wspaniałe i oryginalne marki, wyciśnięte do cna przez pazernych producentów, spektakularne wtopy, upadki i tak dalej. Po seansie - dawać mi, kurde, marzec 2023 roku! W tym świecie jest jeszcze trochę do opowiedzenia i wierzę, że trzecia część może być jeszcze lepsza.

Wyłania nam się całkiem dobrze poprowadzona historia, lepsza od poprzedniczki i nawet mająca ciut klimatu pierwszej części. Z pewnością spodoba się nie tylko fanom Minionków, ale każdemu, kto szuka całkiem niegłupiej rozrywki.

Trudno mi stwierdzić, czy fani MCU odnajdą się w tym serialu, mimo iż dostajemy pewną postać, którą znają z ekranów. Na pewno spodoba się ona zwolennikom Marvel Comics. Disney+ po raz pierwszy zaoferowało nam serial animowany dla dorosłych spod szyldu Marvela. I to w jakimś stopniu wyszło. Czy jest to arcydzieło? Nie. Czy jest to dobre? Tak. Ocena jest troszkę zaniżona, ale to z racji, że nie miałem nigdy do czynienia z tą postacią, poza tym, że wiem, że ktoś taki jak M.O.D.O.K. istnieje.

Naprawdę przyjemne kino. Świetny serial do obejrzenia w weekend, gdy nie wiemy co zrobić z wolnym czasem. Można powiedzieć, że to perełka, która nie ma rozgłosu. Uczy tolerancji, a także przedstawia wizję świata po wybuchu pandemii. Możemy stwierdzić, że temat jest nam bliższy niż się wydaje. Produkcja na wysokim poziomie. Jedna z lepszych jakie możemy obejrzeć na Netflix.

Daje pogląd na to, jak wyglądałby hollywoodzki film wyreżyserowany przez Patryka Vegę.

Dostaliśmy dzieło osobliwe, które nosi rzeczywiście znamiona giallo, ale ogląda się je jako slasher. Zastanawiać się oczywiście można nad wieloma rzeczami, ale Deliria to po prostu dobry film z pogranicza giallo i slashera.

Nie ma brutalnych scen przemocy, krwi czy wulgaryzmów, a jednocześnie twórcy zaserwowali kilka scen, których dzieci absolutnie nie powinny oglądać.

Kiedy jednak "Gniewny człowiek" nie udaje głębi i rzuca się w wir krwawej akcji, zabawa jest przednia. Zadowoleni będą zwłaszcza widzowie, którzy odczuwają już znużenie panującą we współczesnym Hollywoodzie wszechobecną poprawnością.

U Wrighta jest niby sytuacja krańcowa, niby sensacja, niby straszny film. Bałagan narracyjny panuje większy niż w domu bohaterki, aż tu nagle całość przeradza się w thriller spod znaku giallo. Po niektóre tematy lepiej nie sięgać.

Pean na cześć amerykańskiej rodziny i domowego ogniska w obliczu żalu, samotności, strachu przed przyszłością, żałoby oraz ekonomicznych cięć czasu wojny.

Pozbawiony emocji romans pomiędzy kobietami duszącymi się w ciasnym gorsecie epoki, którym w miłość uwierzyć trzeba - i to literalnie - na słowo.

Jest bez wątpienia zarówno filozofią, jak i poezją, a ściślej: filozoficznym poematem o życiu i świecie, o wzajemnych relacjach między bliskimi sobie ludźmi, i o stosunku tych ludzi do Boga. Także o związkach między czującym życiem a martwą, choć będącą w wiecznym ruchu, materią.

Że "Birdman" jest filmem wybitnym, niesłychanie oryginalnym, to nie mam wątpliwości. Ale czy wielkim? Ja się ubawiłem na nim setnie i uśmiałem momentami jak norka. Ponadto sprawił on, że mój mózg zaczął działać na wyższych obrotach.

"Zjawa" uświadomiła mi, jak bardzo Iñárritu jest przywiązany do fizyczności świata - a tym samym: jak mocno jest on zaabsorbowany cielesnością człowieka. I to wbrew temu, że sam - dysponując genialnym umysłem filmowca - posługuje się wybitną inteligencją, by za pomocą medium kina pokazać innym swoją wizję świata jako areny ścierania się ludzkich emocji, instynktu, popędów i impulsów... Gdzie intelekt jest bardziej sługą, niż panem, będąc czymś uzależnionym od Natury, mimo prób emancypacji.

Iñárritu w "Biutiful" zbliża się zbyt niebezpiecznie do tego, co koszmarne i wstrętne... W piękny i porywający sposób.

To od strony realizacyjnej film perfekcyjny: precyzyjny jak szwajcarski zegarek i ostry jak brzytwa scenariusz, klimatyczne zdjęcia w sposób idealny a zarazem konkretny chwytające w kadrze to, co zamyślił reżyser, wyraziste i krwiste wystąpienia aktorskie, nieskazitelny montaż, rzucająca się w ucho muzyka...

Naturalizm i brutalność niektórych scen jest wręcz szokująca. Gdyby nie artystyczna klasa von Triera, również skłonny byłbym nazwać te obrazy sado-masochistyczną pornografią, jak uczynili to co poniektórzy krytycy kina. Ale nie nazwę, bo, po pierwsze - tak tego nie odebrałem, a po drugie - chyba jednak wyczuwam intencje reżysera: Lars nie epatuje nikogo okrucieństwem, perwersją, seksem, patologią, obsceną, nihilizmem... on to wszystko... przeżywa.

Potrafi zachwycić ciekawą wizją świata oraz samym przesłaniem. Czuć jednak niedosyt ze względu na małą liczbę odcinków i pośpieszne tempo akcji. Mimo wszystko nadal świetnie wspominam relację Sary z robotami oraz przede wszystkim fenomenalną muzykę Kevina Penkina.

Całość przypomina mi crossover Scooby'ego Doo z Malanowski i Partnerzy. Niewiele tu horroru w horrorze, nawet jak na typowo popcornowy straszak. I jak Boga kocham, w jednej czy dwóch scenach ewidentnie widać, jak po wypowiedzeniu bardzo tandetnego dialogu, Wilson i Farmiga cisną bekę z tego, jak bardzo kiepski film kręcą.

Druga część historii rodziny Abbott jest jeszcze bardziej emocjonująca i intensywna, odrobinę powiększa świat przedstawiony, ale nie traci kameralnego charakteru.

Jest tak bezdennie głupi, że nawet tych wepchniętych na siłę 30 muzycznych hitów ani też bardzo dobre aktorstwo go nie uratuje. Boli i irytuje, że Hollywood boi postawić się na coś oryginalnego i wszystko sprowadza do bezpiecznych, family-friendly schematów, wciskając przy okazji tu i ówdzie jakieś wspaniałe, szlachetne ideologie feminizmu czy męskiej toksyczności.

Choć najnowsze dzieło Bucka nie każdemu przypadnie do gustu, to dla mnie Nie można inaczej jest jednym z najciekawszych europejskich produkcji minionego roku.

Pamiętam swój początkowy zachwyt i niecierpliwe wyczekiwanie na nowe odcinki, a teraz z przykrością muszę stwierdzić, że ostatnią część sezonu oglądałam bez większego zainteresowania.

Adaptacja wierna mandze, bazująca na jednym z jej najciekawszych wątków fabularnych, umożliwiająca przedstawienie tożsamości każdej z bohaterek, a w dodatku okraszona znakomitą oprawą wizualną - nie można było niczego więcej oczekiwać i na nic więcej liczyć. W wersji animowanej Czarodziejki nigdy nie miały się lepiej.

To przede wszystkim przejaw kina bardzo różnorodnego - pokazującego nie tylko, jak wiele emocji można odnaleźć na przecięciu kina akcji i horroru, ale że Krasinski to wciąż zaskakująca, wschodząca gwiazda współczesnej grozy.

Nie przeraża tak jak pierwsza część, ale to nadal trzymające w napięciu, emocjonujące kino grozy ze sporą dawką akcji.

To zdecydowanie produkcja wyraźnie wyróżniająca się na tle pozostałych aktorskich filmów Disneya - produkcja wyróżniająca się przebojowością, doskonałą wręcz stroną audio-wizualną i swoim buntowniczym, nieco wywrotowym charakterem. To szalone kino i przerysowane do granic, podobnie jak jego bohaterka - kultowy czarny charakter. Niestety, zdecydowanie nie poleciłbym tej produkcji najmłodszym odbiorcom.

Na Netfliksie znajdziecie całą masę kryminałów, bo to szczególnie popularny gatunek na platformie. Łatwo będzie więc w tym natłoku przegapić izraelski Black Space. Zachęcam jednak żebyście sięgnęli po ten serial, bo naprawdę wyróżnia się jakością na tle podobnych produkcji.

To taki film do obejrzenia i zapomnienia. Snyder zrobił sobie odskocznię od epickiego i mrocznego kina superbohaterskiego, realizując głupiutkie kino rozrywkowe. Szału nie ma, ale obejrzeć można.

Byłem naprawdę pozytywnie zaskoczony. O moim podejściu do aktorskich filmów bazujących na animacjach Disneya pisałem, więc nie ukrywam, nie czułem, żeby "Cruella" zdołała zmienić coś w tej kwestii. Jednakże to lekko się zmieniło. Gdyby Disney miał dawać taką wolność twórczą reżyserom i faktycznie pozwalał na większą swobodę przy podejściu do zmieniania animowanych oryginałów, to byłbym bardzo zadowolony.

Dostaliśmy kawał głupiutkiego, ale niesłychanie rozrywkowego kina akcji, które jest efektowne, szybkie i pięknie nakręcone.

Pisząc o ozploitation ma się na uwadze, przeważnie, te wszystkie dzikie filmy nakręcone przez gniewnych Australijczyków. Długi weekend jest inny. Spokojny, wyważony, kameralny z dwójką bohaterów, którym zostały przedstawione zarzuty, zapadł wyrok i wykonana została egzekucja.

Ja mimo wszystko polecam, by zamknąć opowieść, obejrzeć znakomitego Bacona i pobyć chociaż chwilę w Bostonie doskonale przecież, filmowo, zaprezentowanym.

Liczy się styl, atmosfera i finałowy twist, który dzięki realizacji Ercoli, należy do tych zaskakujących. Więcej nam nie potrzeba.

Wprawdzie "Małe rzeczy" mogą przypaść do gustu widzom szukającym solidnie nakręconego kryminału, ale filmowi Johna Lee Hancocka jednak dość daleko do szczytowych osiągnięć w tym gatunku. A gdyby nie świetna kreacja Jareda Leto to zapewne nasze wrażenia byłoby zdecydowanie mniej pozytywne.

Krasinski poszerza uniwersum, ale nie przesadza. "Ciche miejsce 2" to nadal jest kameralny horror, który nie idzie na siłę w jeszcze większe i absurdalne science-fiction.

Krasinski dostarczył moim zdaniem najlepszy sequel "Cichego miejsca", jaki mógł powstać. I dodatkowo jedną z moich ulubionych kontynuacji horrorów, jakie kiedykolwiek powstały. Bo stworzenie czegoś równie intrygującego i pochłaniającego, bazując na podobnych schematach, wcale nie jest proste. A tu zdecydowanie to wyszło.

Mimo lżejszych tonów próżno tu szukać optymizmu. Perwersyjny klimat filmu nie pozostawia złudzeń - to nie żadna radosna opowiastka o akceptowaniu siebie.

Okupujący kina w tym samym roku, co sztandarowy dla nurtu Omen, film Narcisa Ibáñeza Serradora wyraźnie kontestuje oczekiwania i oczywiste tropy kojarzone z horrorem dziecięcym.

Przy całej komediowości Detektywa małolata, komediowości szczególnej, bo ani nie trywializującej obrazu świata przedstawionego, ani nie spowijającej go absurdem, Abe istnieje w tej roli bez pastiszu. Może dlatego, że noirowy detektyw zawsze jest trochę komediowy, ironiczny, podobnie - zawsze jest jakoś melancholijny. To outsider, który odczepił się innych, kiedy już doświadczył, jakiego świata stanowi cząstkę.