Baza recenzji

Gdy absurdalna utopia już na dobre pogrąży się w chaosie, Monos stawia dość błyskotliwy wniosek, zostawiając nas z możliwością dopisania sobie kolejnego rozdziału dla kilku bohaterów. Mimo że Landes unika tłumaczenia szczegółów ekranowego konfliktu, Monos mocno sugeruje, że nawet jeśli partyzanci uciekną z dżungli, reszta kraju nie zaoferuje im wcale bezpiecznego schronienia.

Typowe VHS-owe kino lat 80. nakręcone czterdzieści lat później bez pomysłu na coś więcej niż złowienie jeleni wiedzionych nostalgią do czasów magnetowidu.

Poza tym jest to po prostu poprawna biografia. Nie sili się na nic skomplikowanego i oryginalnego, a ostatecznie nie mówi niczego ciekawego o Zenku ani nie wyjaśnia fenomenu disco polo.

Fenomen trudny do zrozumienia dla tych, u których opór przed obejrzenia choćby jednego odcinka jest zbyt duży. Bo przecież jak można się ekscytować bajką? Można. Jeżeli znasz serial "Futurama", to masz już jeden przykład. "Samurai Jack" - drugi. A "Rick i Morty" to... Król. Absolutny mistrz! Szczególnie, jeżeli mówimy o animowanych serialach sf.

Nieśmiertelny serial o ponadczasowej, uniwersalnej tematyce, w którym sposób prezentacji bohaterów, daje im szansę na stanie się fikcyjnymi członkami rodziny dla wielu widzów. "Deep Space Nine" wyróżnia się na tle innych seriali sf bogatą i przedstawioną w rewelacyjny sposób fabułą.

Ogólnie oceniając serial Battlestar Galactica trzeba przyznać jednak, że był jednym z najlepszych seriali science-fiction wszech czasów. Imponował bardzo realistyczną scenografią, historią, wiarygodną grą niemal wszystkich aktorów, wciągającą fabułą, specyficznym, gęstym klimatem osaczenia, ciągłego zagrożenia i kosmicznej klaustrofobii. Bardzo dużą rolę w tym serialu odgrywała niezwykle nastrojowa, pogłębiającą klimat - muzyka Beara McCreary'ego i Richarda Gibbsa.

Świetnie zagrany, zręcznie zrealizowany kameralny dramat o dwóch ludziach, którzy stanęli na drodze systemu.

Całkiem nieźle wyreżyserowany, trzymający w napięciu film. Zdjęcia są naprawdę ładne, a nadmiar atrakcji w miarę zręcznie odciąga uwagę od dydaktycznej treści.

Dostajemy świetną intrygę, mądrze zaburzoną chronologię akcji, dobre dialogi, trochę montażowych sztuczek, przemoc na wesoło i gęstą, londyńską atmosferę.

Nie owijając w bawełnę, film nie przypadł mi do gustu. Jest przytłaczający, smutny. Obniża nastrój, sprawił, że wyszedłem z kina rozdygotany.

Lekka, absurdalna, pełna humoru i akcji rozrywka. Zestawienie ze sobą bohaterów o całkowicie odmiennych charakterach to doskonałe źródło komizmu.

Kolejna udana odsłona kinowego uniwersum DC, choć zdecydowanie inna od poprzednich. Podczas gdy "Wonder Woman" była poruszającym dramatem wojennym, "Aquaman" zaś spektakularnym widowiskiem w stylu Kina Nowej Przygody, film Davida F. Sandberga to skromna, ale bardzo udana familijna komedia.

Nie imponuje fabułą, ale rekompensuje to odwagą w pokazaniu, jak trudne potrafi być życie superbohatera. Mniejsze ograniczenia ze strony cenzury umożliwiają przedstawienie brutalnych scen walki, ran i zgonów. Jednak największą zaletą filmu jest wiarygodne i poruszające ukazanie najtrudniejszych zmagań, z jakimi muszą się mierzyć bohaterowie: wewnętrznej walki ze swoimi lękami i słabościami.

Najlepszy film kinowego uniwersum DC. Stanowi bezpretensjonalną rozrywkę o wyjątkowym rozmachu. Jest dziełem czerpiącym obficie z komiksowego źródła, umiejętnie i odważnie wykorzystuje jego bogactwo i absurdalność.

Pomimo upływu 25 lat i kolejnych interpretacji postaci Mrocznego Rycerza, jakie pojawiły się w międzyczasie, "Batman: Mask of the Phantasm" to wciąż jeden z najlepszych filmów poświęconych obrońcy Gotham. Zagłębia się w skomplikowaną psychikę Bruce'a Wayne'a, przypominając widzom, że Batman jest tylko człowiekiem, z którym można się identyfikować.

Nie stanowi przełomu w kinie superbohaterskim. Nie ma ambicji takich produkcji jak "LEGO Batman: Film" czy "Deadpool" - nie opowiada poruszającej historii ani nie dokonuje odważnej dekonstrukcji gatunku. Podobnie jak tytułowej drużynie, jego twórcom chodzi tylko o dobrą zabawę - i pod tym względem odnoszą sukces.

Nowa, interesująca reinterpretacja początków Supermana. Film imponuje swoim rozmachem, a jednocześnie uczłowiecza bohatera o niemal boskiej mocy. Tym bardziej niestety rozczarowuje fakt, że w kolejnych częściach serii Superman zostaje zepchnięty na dalszy plan, przytłoczony przez szereg innych postaci i wątków.

W porównaniu z kinowym filmem Davida Ayera, popada w przeciwną skrajność. Poświęca ciekawych bohaterów na rzecz brutalnej akcji, która też zresztą nie budzi większych emocji. W rezultacie obie wersje stanowią rozczarowujące, niepełne ekranizacje serii komiksowej o ogromnym potencjale.

Zwariowana komedia, która pokazuje, na jak różne sposoby można reinterpretować Mrocznego Rycerza - bohatera, który nie zawsze musi być mroczny. Jego świat jest tak barwny i różnorodny, że pojawienie się w nim mówiącego psa wcale nie razi, a wręcz przeciwnie, wydaje się naturalnym elementem.

Kolejny dowód na to, że świat komiksowych superbohaterów nie musi być zbyt poważny i jest w nim miejsce na lekkość i humor. Serial pokazuje również, że nawet krótka forma nie stanowi przeszkody dla przedstawienia bogactwa uniwersum DC. To bardzo dobry, przystępny sposób na wprowadzenie młodych widzów do tego fascynującego świata - ale nawet wierni fani będą się dobrze bawić.

Kolejny dowód na to, że świat Mrocznego Rycerza może być pełen humoru, nie tracąc przy tym swoich fundamentalnych cech. Twórcom filmu udało się doskonale odtworzyć wyjątkowy klimat serialu z lat 60., wzbogacając go równocześnie o nowe elementy i motywy. To godne pożegnanie Adama Westa, szanujące jego wkład w mitologię Batmana i dowodzące, że ta nietypowa interpretacja postaci może wciąż bawić nowe pokolenia fanów.

Kolejne nierówne dzieło DC, ale tym razem, zamiast dawać nadzieję na lepsze jutro, sugeruje, że poprawa nastąpiła już teraz.

Zabawna komedia, nieco odważniejsza od seriali z animowanego uniwersum. Pozostaje jednak wierna swoim poprzednikom, prawidłowo oddając charaktery głównych bohaterów.

Zadowoleni będą także fani DC Comics, bo choć ten gigant na rynku opowieści obrazkowych niezbyt dobrze radzi sobie na dużym ekranie, to jego filmy animowane pozostawiają pozytywne wrażanie, a przy okazji tworzą rozbudowany, ciekawy świat. warto go poznać i przekonać się co ma do zaoferowania. Szczególnie, że każdy czytelnik komiksowych pierwowzorów z pewnością znajdzie tutaj coś dla siebie.

Pomimo tych problemów widać jednak, że "Wonder Woman" to ważny krok w dobrym kierunku dla kinowego uniwersum DC. Dotychczasową passę nierównych filmów mających pewne udane elementy przerwało bardzo dobre dzieło z kilkoma niedociągnięciami.

Warto jest mu się przyjrzeć i przekonać się, że to, co najciekawsze w ekranizacjach komiksów DC wcale nie dzieje się na kinowych ekranach.

Biorąc pod uwagę bogactwo materiału może dziwić, że podjęcie tematu zajęło aż tyle czasu. Ale może to właśnie wszechobecność i otwartość Gaimana w mediach i na media tworzy pozory, że nie pozostaje zbyt wiele do odkrycia.

Widzimy, poza efektownymi komiksowymi animacjami, wywiady z twórcami komiksów i odnalezionymi spadkobiercami Fingera. Dowiadujemy się, jak to w 1939 Kane niby stworzył Batmana, ale takiego zupełnie niefajnego, i jak ten kiepski szkic przemienił w naszego ulubionego bohatera nie kto inny jak Bill Finger.

Twórcom "LEGO Batman: Film" udało się odnieść sukces na wszystkich poziomach. Ich dzieło to jednocześnie zabawna, absurdalna komedia, ekscytujący film akcji i poruszająca bajka z ważnym morałem, ale przede wszystkim doskonała adaptacja postaci Mrocznego Rycerza.

Problemem "Batman v Superman" nie jest brak pewnych nakręconych scen, lecz obecność wielu z nich.

Wyjątkowo nierówne dzieło, frustrujące swą chaotycznie zmontowaną, nieciekawą historią i jednocześnie fascynujące dzięki ciekawym, doskonale zagranym postaciom. W "Batman v Superman" twórcom zabrakło cierpliwości, wrzucając zbyt wiele elementów do jednego filmu.

Dobra i interesująca produkcja rozwijająca animowane uniwersum oparte o New 52. Miłośnicy Teen Titans mają wreszcie okazję obejrzeć w akcji kolejną inkarnację lubianej drużyny, a także mogą liczyć na to, że do tworzonych od 2014 roku dwóch linii filmów rysunkowych - o Justice League oraz Batmanie - dołączy też seria przygód Tytanów.

Dobry, spełniający się w swojej roli. Nieznający dzieła Moore'a i Bollanda będą obcować z intensywnym filmem o Batmanie, pozostawiającym wiele do myślenia za sprawą swej cynicznej otoczki. Fani komiksu też nie powinni być rozczarowani, pomimo niepotrzebnego i krzywdzącego dla większości z nich prologu.

Jest przeszarżowanym średniakiem. Snyder nie rozumie, że mniej w pewnych przypadkach oznacza więcej, a chwil, gdy ukazuje się z najlepszej strony, jest jak na lekarstwo.

Niespecjalnie wyróżnia się spośród innych tytułów z aktualnego wspólnego animowanego uniwersum. W moim odczuciu prezentuje on podobny poziom, co jego poprzednik, Batman kontra Robin - ma swoje dobre momenty oraz ciekawe i liczne "okruchy" historii wziętych z różnych serii od DC Comics. I choć na pewno nie genialny, to jest bardzo przyzwoity jak na współczesne animacje.

Jako rozrywkowa animacja prezentuje się bardzo w porządku. Fabuła jest dużo ciekawsza od tej z Syna Batmana, równie interesująca jest akcja, nie zawodzi również oryginalny dubbing.

Jest luźną, zabawną produkcją, pokazującą, ile humoru można wycisnąć z herosów spod szyldu DC Comics. Z otwartymi rękami przywitam dalsze tego typu pomysły od Warner Bros. Warto zobaczyć, jak twórcy bawią się konwencją i zgrabnie pokazują przygody Justice League w pozornie niezgrabnej, klockowej oprawie.

Warto, by dokumentem Bretta Culpa zainteresowali się nie tylko fani Batmana, ale również osoby zmagające się z różnymi trudnościami w życiu. Bohaterowie filmu są idealnym przykładem na to, jak inspiracja postacią Batmana pozwala przezwyciężyć nawet największe przeciwności losu. Zachęcam więc do obejrzenia Legend o Rycerzu, by móc poczuć to natchnienie do pracy nad sobą i do działania bez poddawania się, mimo że życie nierzadko bywa mocno "pod górkę".

Jest pochwałą kreatywności dziecięcej, przy pomocy której może zmienić świat. Prześmiewczo nawiązuje do mechanizmów współczesnego show-biznesu oraz - co ważne - zwraca uwagę na ważną relację ojciec-syn. I to wszystko w filmie o plastikowych klockach.

Ryzykowne posunięcie, ale opłacalne - film jest dobrym i nieugładzonym dodatkiem do serii gier, choć, naturalnie, nie jest on przeznaczony dla najmłodszych widzów. Może Atak na Arkham nie jest arcydziełem, ale ogląda się go z zainteresowaniem i przyjemnością.

W świetle tylu ciekawszych historii, które można było zanimować, "Syn Batmana" wydaje się naprawdę zbędną fatygą. To typ filmu, który, choć oglądało się dzień wcześniej i pamięta się jak przez mgłę, jakby od seansu minęło co najmniej półtora roku. Nie jest to najgorsza rzecz jaką seria animowanych filmów DC wypluła, ale w kategorii Batmana definitywnie najnudniejsza.

Żonglujący gatunkami, pomimo stępienia pazurów najpierw przez Warner Bros., a później przez Disney powrócił do tego w czym czuje się jak w domu.

Jestem jednak na sto procent pewny, że oddani fani Ritchiego będą bezkrytycznie zachwyceni Dżentelmenani, bo w odróżnieniu od jego innych ostatnich filmów po prostu czuć, że to jego film.

Serial wielu zalet, perspektywiczny, ale niezbyt odkrywczy i momentami nieziemsko nudny.

Oferuje widzowi przejmujące studium szaleństwa człowieka, który znany jest jako nemezis Batmana. Studium proste w treści, ale ciężkie w odbiorze, trudno bowiem zazdrościć Arthurowi jego patologicznej życiowej sytuacji. Zilustrowane znakomitą ścieżką dźwiękową dzieło Todda Phillipsa zapisało się w historii kina jako sukces kasowy i artystyczny.

Nieporozumieniem wydaje się zatrudnienie aktorów obcojęzycznych. Jentsch i Gantzler zostali z marnym efektem zdubbingowani przez Dominikę Ostałowską i Roberta Więckiewicza. 33 sceny z życia mają tę samą wadę, którą miał Plac Zbawiciela - pod płaszczykiem realizmu pokazywał chore relacje pomiędzy ludźmi, chwilami wręcz ocierające się o patologię. Czy to aby na pewno normalność?

Gun Runners uświadamiają przerażającą prawdę o Kenijczykach, których często widzi się podczas największych ulicznych biegów, także w Polsce. To nie są zwykli sportowcy. Oni wciąż walczą o życie.

Nie dość, że temat aktualny, to jeszcze dowcipy autentycznie bawią. Sąsiedzi, podobnie jak inne komedie z Sethem Rogenem, stawiają na hardcore'owy humor.