Baza recenzji

Były w ostatniej dekadzie gorsze filmy superbohaterskie, jak "Morbius", czy "Fantastyczna czwórka" z 2015 roku, ale efektem takiego podejścia twórców jest najbardziej rozczarowujący film superbohaterski od czasu "Człowieka ze stali". Nawet "Black Adam" był bardziej jakiś.

Realizacja odpowiada temu czego możemy spodziewać się po młodym Cronenbergu. Dużo teledyskowych ujęć, odważna zabawa jupiterami, erotyzm w zdeformowanej formie.

Potrafię przymknąć oko na to, że mamy straszną sztampę czy żenujące momenty. Wszak otrzymujemy niezwykłą Magdę Wieczorek w wyśmienitej roli.

To tytuł mięsisty, który nie pozostawia widza obojętnym, a po napisach końcowych na pewno nie opuszcza go z poczuciem nienasycenia.

Mimo pewnych niedostatków i odstępstw od materiału źródłowego film z Dolphem Lundgrenem oddaje ducha komiksu lepiej niż wiele innych filmów Marvela.

Dostałem niemal dokładnie to, czego oczekiwałem - banalny film survivalowy łączący ze sobą science fiction oraz dinozaury. Beck i Woods mieli pewne ambicje artystyczne, ale akurat z tego boju niestety wyszli na tarczy.

A to dlatego, bo stosunkowo szybko skupia się on wyłącznie na akcji. Nie pomaga nawet oglądanie rodziny razem w starciach. O motywach rozpoczętych na początku, Gniew bogów prędko zapomina. Dopiero w finale próbuje do nich wrócić, ale bardzo leniwie. Większość filmu to nużąca oraz brzydka akcja.

Serial jest czymś pomiędzy "Szczęśliwego Nowego Jorku" a twórczością Marka Koterskiego, gdyby ten wysłał Miauczyńskiego na emigrację. To w równym stopniu rasowa komedia, co groteskowa kronika współczesności.

Było tu kilka ciekawostek. Uśmiechnąłem się przy świecących lizakach. Muszę mocno pochwalić to, jak twórcy pilnują spójności wizualnej w serialu, bo pomimo tego, że ma premierę w 2023 roku, to od razu można rozpoznać miejsca, modę i styl tego, co widzieliśmy w kinie w filmach z 1983 czy 2002. Mam jednak mały problem z fabułą.

Jeśli poszukujecie rozrywkowego kina, które wprowadzi Was w szampański nastrój, to obierzcie kurs na film Shazam! Gniew bogów. W tej produkcji jest taki luz, że prawie każda interakcja między postaciami i żart wywołują radochę.

"Faceci w rajtuzach" godnie znoszą próbę czasu i nawet jak na parodię, budżet był spory. Scenografia i kostiumy nie pachną taniością, dowcipy ciągle są celne, a Brooks nic nie stracił ze swojej siły. Takie czary to tylko najwięksi w swojej kategorii potrafią. Czy to najlepszy film o Robin Hoodzie? Prawdopodobnie tak.

To film zgrabnie łączący kameralność pierwszej części z wątkami rodzinnymi z serii sygnowanej łysą glacą Vina Diesela.

Rodzinna saga o skomplikowanych relacjach, których ofiarą pada Bogu ducha winne dziecko, niemy obserwator dramatycznych wydarzeń.

"Tysiące twarzy, setki miraży, to człowiek tworzy metamorfozy". Nie bez powodu we wstępie recenzji przywołuję refren słynnej piosenki "Szare miraże" zespołu Maanam. Nie tylko jest ona jednym z powracających motywów w nowym filmie Bartosza Konopki, ale i dobrze podsumowuje całość kinowej adaptacji powieści Wojciecha Chmielarza. Bo "Wyrwa" zmienna jest. Raz przybiera minę poważnego thrillera, innym razem Gangu Olsena.

Sama fabuła jest trochę sztampowa, ale wciągająca i trzymająca w napięciu. Na szczęście zachowano to, co tak ceniłam w serialu, czyli długie, stopniowo budujące nastrój i poczucie zagrożenia sceny.

To thriller jakich wiele, przewyższający co prawda "Żmijowisko", ale nieoddający sprawiedliwości literaturze Chmielarza. Ta musi jeszcze poczekać na godnego reprezentanta w świecie filmu.

Ma wiele scen potrafiących trzymać za gardło jak pogoń za cynglem czy 10-minutowy pościg samochodowy, który pamiętany jest do dzisiaj. Nie dziwi mnie to. Tak samo jak bardzo opanowana rola Steve'a McQueena czy śliskiego Roberta Vaughna. Sam film godnie znosi próbę czasu, choć konkurenci troszkę go pozostawili w cieniu.

To serial z tyloma zaletami, że zasypują one szarą strefę. Warto poświęcić mu dziewięć godzin życia, nawet, jeśli jest się widzem nieznającym pierwowzoru.

Fan zombie wynudzi się czekając na walkę. Fan młodzieżowych filmów imprezowych będzie kręcił nosem, że za mało szaleństwa w tym wszystkim. Fani misternie prowadzonych historii, gdzie każdy element jest ważny, nie maja tu czego szukać. Co nie zmienia faktu, że ja rozumiem ludzi, którzy są tym filmem zachwyceni i kupują ten teledysk z zombiakami w tle.

Na całe szczęście serial Mazina i Druckmanna nie jest tylko odzwierciedleniem tamtej historii w stopniu 1 do 1. Niektórzy mogliby go nazwać lepszą wersją dzięki nowo dodanym rzeczom. Dla mnie na pewno to była niezwykle satysfakcjonująca historia od początku do końca pomimo nierównego tempa i miejscowej przewidywalności. Oglądałem ją z pełnym zaangażowaniem oraz zachwytem dla tego świetnie wykreowanego świata i utalentowanej obsady.

Nawet jak na The Last of Us emocji tutaj było ogrom - nawet można uronić łezkę na samym końcu.

Kompletna jazda bez trzymanki, pasów i jakichkolwiek innych zabezpieczeń.

Wydawało się, że udany przed rokiem powrót do Woodsboro będzie incydentalnym sukcesem bazującym głównie na nostalgii i delikatnym liftingu opowieści o legendzie Ghostface'a. "Krzyk VI" udowadnia jednak, że te podrasowane absurdem i podlane sztuczną krwią zabawy w ciuciubabkę z zamaskowanym psychopatą mogą jeszcze sprawiać niemałą przyjemność i zaskakiwać pomysłowością, nie tracąc zarazem wiele ze swojej prostoty.

Wszystko, co widzimy na ekranie, ma dociągnąć do jednego, mocno przewidywalnego i dość tanio podsumowanego końca.

Dzieło raczej mainstreamowe, bez ambicji na większą innowację, bo motywy wampirzych dzieci już mieliśmy. Technicznie w porządku, aktorsko okej. W ogólnym rozrachunku przywozicie i bez fanfar.

Wielki przebój indyjskiej kinematografii, to śpiew, taniec i mordobicie.

Jest zaskakująco bezpieczny jak na część, która miała tyle potencjału, żeby zrobić coś więcej.

Pomimo tych wpadek nie było jednak źle. To nie jest procedural, jakim Star Trek był w latach 90tych i chyba bardziej trzeba traktować trzeci sezon Star Trek: Picard jak film pełnometrażowy, tylko oglądany na raty. Z takim podejściem nie jest tak źle, jak nastawiałem się przed seansem. Natomiast z pewnością jest lepiej od dwóch poprzednich sezonów tego serialu. Powiedzmy, że jestem ostrożnie optymistyczny.

Netflix ma w swoim katalogu masę gniotów, jednak pod względem niekompetencji I-Land bije je na głowę.

Cały czas zastanawiam się, jak ja odbieram Mandalorianina i nie jest to sprawa prosta.

Utrzymane w aż zanadto serdecznym tonie kino o bohaterach z sąsiedztwa, dobrych ludziach zamieszkujących mityczną amerykańską prowincję.

Wspaniały casting, epickie podejście do tematu, sprawna reżyseria, kilka raptem dłużyzn i niebywały finał.

Jest też bardzo nierówny. Na kilka autentycznie wzruszających scen przypada spora dawka szantażu emocjonalnego, tak że nie sposób nie wywrócić oczami.

Wkracza w ostrzejszy romans z efektownym thrillerem, ale mimo kilku problemów - wychodzi to produkcji na zdrowie. Sprawdźcie, dlaczego warto zobaczyć, jak ta mroczna wariacja Holmesa robi porządek.

Więc jak w ogólnym rozrachunku wypada ten western? Niby jest to znajoma historia, budżet nie za wielki, a reżyserska ręka miejscami bywa sztywna. Czuć tu pasję i miłość do gatunku, mimo niedoskonałości, choć można było parę rzeczy zrobić lepiej.

Polecam, jako novum na tle historii bardziej znanych w popkulturze historii seryjnych morderców.

edynym ciekawym zabiegiem jest kontrast pomiędzy tym Seppem Blatterem z pierwszych dwóch odcinków, a miłym starszym panem, który twardo twierdzi, że korupcji nie było, a on sam był przeciw nominacji Kataru i to w formie "gadającej głowy". Jednak to za mało, żebym mógł z czystym sumieniem polecić tę produkcję dla Was, moi drodzy czytelnicy. Obejrzyjcie sobie dwa pierwsze odcinki, jeśli interesuje was ta tematyka, ale kolejne dwa odradzam.

Ostatecznie nie jest to moim zdaniem bajka dla najmłodszych, a laurka dla twórców pierwowzoru oraz postaci, która już od dziesięcioleci bawi pokolenia czytelników. Ten seans doceni starszy widz, który wychowywał się z Mikołajkiem tak jak ja i zwyczajnie ceni sobie jego twórców. Uderzono tu w najbardziej nostalgiczne nuty i przedstawiono dlaczego świat tego pociesznego urwisa wygląda tak a nie inaczej.

W filmie austriackiej reżyserki Elżbieta Bawarska wymyka się obrazowi anarchizującej trzpiotki, znudzonej dworską etykietą. A najsłynniejsze zdrobnienie w ogóle nie pada.

Ckliwy aktywizm podszyty miłością do kin, jakich już nie ma.

Fabularnie stanowi gratkę dla fanów serii oraz gier MMORPG.