Baza recenzji

Jasne, film nie jest ani trochę oryginalny, ale nie musi być, bo ogląda się go dobrze, nie przynudza, jest stylowo nakręcony i atrakcyjnie skadrowany.

Wątki psychologiczne i symboliczne są tu najbardziej intrygujące, lecz nie zostały przez twórców odpowiednio poprowadzone. Braki narracyjne i scenariuszowe próbuje maskować wizualny przepych. Uwagę zwraca też finał - absurdalny, przeszarżowany, trochę w stylu "Substancji", jednak ani trochę tak kompletny, ani trochę tak genialny w swym obłędzie. Nie zazębia on całej historii, jeśli już, to mnoży pytania.

W tym filmie właściwie nic się nie dzieje, poza tym że ludzie spotykają się i rozmawiają ze sobą w ten wyszukany, pełen niedopowiedzeń i jednocześnie naszpikowany aluzjami sposób, a ty widzu masz być pod wrażeniem ich intelektualnej wyższości.

Być może Martwi przed świtem nie jest filmem dla każdego - ale jeśli kochasz kino gatunkowe, czujesz nostalgię za VHS-ową estetyką i lubisz, gdy horror bawi się konwencją, to ten tytuł trafi prosto w twoje serce.

Tempo filmu jest tu żwawsze, sceny eksplozji i ucieczek samochodowych trochę przeczą korzeniom serii i finezji Carpentera, ale są dobrze wyreżyserowane - Dwight H. Little, twórca filmu, zrobił później karierę w kinie akcji. Nawet carpenterowskim akordom na ścieżce dźwiękowej podkręcono intensywność i podsycono je mocniejszymi syntezatorami.

Koci domek Gabi to przyjemny, niezobowiązujący seans na który bez najmniejszych obaw można wybrać się z pociechami do kina. Jest zabawny, kolorowy, a nawet próbuje przemycić w gąszczu brokatu i różu trochę ambitniejszą treść.

Seks dla opornych to typowy film, który można obejrzeć sobie wieczorem dla zabicia nudy, a potem się o nim zapomina. Miało być śmiesznie i odważnie, niestety wyszło trochę nijako. Jednak bardzo doceniam, że nowa produkcja Rafała Skalskiego jest próbą mówienia o seksie w polskim kinie. Mimo że jest to trochę nieporadne i w krzywym zwierciadle, pokazuje, że rozmowy o sprawach łóżkowych to coś zupełnie normalnego. Szkoda tylko, że film o otwartości sam momentami chowa się pod kołdrą.

Dwie godziny i czterdzieści siedem minut, jakie spędzamy przed ekranem to dla Drugiej Furiozy i widzów pułapka, która sprawia, że entuzjazm z seansu opada w sposób zauważalny. Nie wiem czy to kwestia faktu, że ostatnia godzina opowieści jest słabsza, czy zwyczajnie tego typu kino nie powinno tyle trwać. Trudno jednoznacznie udowodnić wyższość scenariusza początkowego nad tym co dzieje się pod koniec, a widać, że filmowi przydałoby się cięcie o co najmniej godzinę.

Aziz Ansari Aniołem stróżem gwarantuje przede wszystkim iście udaną rozrywkę z niemałym polem do refleksji. Choć komedia ta nie oferuje wyszukanych zabiegów na poziomie fabularnym czy stylistycznym, wykorzystany w niej humor, dynamika między bohaterami, a także aktualność przekazu, sprawiają, iż jest to obraz, który pozostawi widza z uśmiechem na ustach, a niektórych być może przekona nawet do ponownego obejrzenia.

Scenariusz jest chaotyczny i dziurawy, dialogi są mdłe, tempo akcji bywa zbyt powolne, a reklama "Silver Shamrock" to irytujący earworm. Klasycznie halloweenowa atmosfera gdzieś się tu zgubiła, eksperyment na marce okazał się nietrafiony. Jest tu parę świetnych momentów wizualnych, ale to za mało by uciągnąć cały film, momenty te giną w morzu słabości.

"Halloween 2" to kapitalny sequel. Film stara się zachować klimat oryginału, poziomem odstając od niego tylko nieznacznie - nie jest więc dziełem wybitnym, ale cholernie blisko mu do tego.

W nowym filmie Andersa Thomasa Jensena Mads Mikkelsen znowu daje popis aktorskiego geniuszu. "Ostatni wiking" to opowieść, w której szaleństwo bywa terapią, rodzinne więzi - jedynym ratunkiem przed rozpadem tożsamości, a śmiech i wzruszenie kroczą ramię w ramię, niczym dwaj bracia na drodze do utraconego dzieciństwa.

Filmy jak ten udowadniają, że w dobrych rękach format found footage wcale nie musi być ograny i wysłużony. Sequel jest diabelnie zabawny, nakręcony z pazurem, zapewnia dużo splatterowej frajdy. Jest bardzo mean-spirited - i ma to być komplement.

Pozornie idealna przyjaźń dwóch małżeństw i rodzinna sielanka w alpejskim domu rozpada się, gdy dochodzi do tragicznego wypadku. Nagrodzony Oscarem Mike van Diem powraca w wielkim stylu z filmem, który czarnym humorem i bezlitosną szczerością obnaża prawdę o ludzkich słabościach.

To także jeden z tych filmów, w których nie wiadomo, komu ufać - więc nie ufamy nikomu. Stawia pytania, choć nie zawsze podaje nam odpowiedź. Ale przede wszystkim: jest to zwyczajnie bardzo dobre kino, które ze mną zostało po seansie.

Smashing Machine może i ma swoje gorsze chwile, momentami się dłuży, ale pozostaje dla mnie pozytywnym zaskoczeniem. Nie oczekiwałam zbyt wiele po tym filmie, a na pewno nie aż takiego skupienia na emocjach. Dostałam dobre kino, które pokazuje sport od środka -dosłownie!

Nigdy bym nie pomyślała, że film o tak utalentowanym człowieku, żyjącym w tak ciekawym miejscu i czasach, tak bardzo mnie wymęczy. Chopin zasługiwał na więcej. I my widzowie też.

W swoim hollywoodzkim debiucie Jan Komasa zagląda do salonu amerykańskiej klasy średniej i pokazuje, że koniec demokracji nie zaczyna się od zamachu stanu, lecz od rozmów przy elegancko nakrytym stole. "Rocznica" to film, który zamiast politycznych haseł, serwuje nam opowieść o urażonych ambicjach i pokusie władzy.

Sprawdza się świetnie jako próba ukazania niejednoznaczności wnętrza, pięknego umysłu i skomplikowanej natury Fryderyka oraz jako obraz człowieka poważnie schorowanego, który - mimo cierpienia fizycznego i stopniowego opadania z sił, jakby jego dusza była powoli wysysana - nie zamierza się poddać i chce wykorzystać każdą okazję, by przeżyć życie po swojemu, na bogato i w pełni wrażeń.

Film ocieka wysokim budżetem, jego zdjęcia, scenografia i kostiumy robią robotę, całość jest wizualnie autentyczna - przystająca do czasów, w których osadzono akcję - ale nie przyszedłem tu piać nad natapirowanymi fryzurami i old-schoolową modą, tylko żeby się bać. A strachu i napięcia w tym niewiele.

Dokument jest w stylu youtubowych reportaży, które trwają do godziny. I może gdyby twórca pozostał przy takiej właśnie formie, miałabym względem tej produkcji więcej szacunku. Pewnie bym tego nie obejrzała, ale przynajmniej miałabym świadomość, że film nie stara się być czymś, czym nie jest. A na pewno nie jest utworem wnoszącym cokolwiek do społeczeństwa, który zasługuje na szeroką dystrybucję.

Czy to film przełomowy? Nie. Ale czy ważny? Myślę, że tak. Bo pokazuje, że polski thriller może wyglądać inaczej - może być refleksyjny, powolny, zbudowany z ciszy, z niedopowiedzeń, z gestów i spojrzeń. Może mówić o strachu nie przez krzyk, a przez milczenie. Prześwit to film, który nie udaje, że ma wszystkie odpowiedzi. I może właśnie dlatego chce się go oglądać.

To, co mi się tu bardzo podoba, to trójwymiarowi, dalecy od doskonałości bohaterowie. W tle mamy zdrady, kłamstwa, oszustwa i trochę przemocy, jednak nikt tu nie jest ewidentnie zły, ani dobry. Można zrozumieć ich postępowanie, a nawet im współczuć, nie rozgrzeszając przy tym ich wątpliwych moralnie poczynań. Postacie wydają się prawdziwie, duża w tym zasługa wspaniale wcielających się w nich aktorów, jednak sytuacje w które się pakują, są bezsprzecznie absurdalne.

"Szczęsny" Jamesa Poola to kolejna odsłona serii dokumentów poświęconych gwiazdom polskiej piłki. Filmowy portret pozwala nam zbliżyć się do bramkarskiej legendy, choć czyni to z wyraźną dbałością o komfort bohatera. A skupiając się na sukcesach i rodzinnych wątkach, pozostawia niewykorzystane pole na głębszą, bardziej szczerą eksplorację życia i emocji Wojtka Szczęsnego.

Trudno znaleźć cokolwiek, co twórcy chcieliby nam za pomocą tego seansu przekazać.

Powracający po 38 latach na ekrany "Harry Angel" Alana Parkera to dzieło absolutnie kultowe, którego twórcy udało się mistrzowsko połączyć czarny kryminał z okultystycznym horrorem. Oglądanie tego obrazu po latach uzmysławia, jak wielki wpływ miał na kino lat 90. i 2000. Do fascynacji mrocznym dreszczowcem przyznaje się m.in. Christopher Nolan, a jego echa odnaleźć można choćby w okrzykniętym jedną z ciekawszych premier I połowy bieżącego roku - "Grzesznikach" Ryana Cooglera.

"Dziwią się, dlaczego mając dwadzieścia lat nie chcemy pracować po szesnaście godzin dziennie. Nie chcemy mieć BMW i dlaczego nie interesuje nas kultura, którą stworzyli. Jednak pozostaje pytanie, co my zrobimy, jak naprawimy zło, który oni wyrządzili. Drodzy absolwenci odpowiedź jest prosta - Nie wiem" - te słowa głównej bohaterki rozpoczynają film "Orbitowanie bez cukru". Debiut reżyserski Bena Stillera to jedno z najważniejszych dzieł ilustrujących codzienność pokolenia X.

Nie przyznałbym temu filmowi oceny 2.1 na 10, bo byłoby to niesprawiedliwe, ale 3.7 to już adekwatna nota - na więcej nie mogę, jako recenzentowi i fanowi oryginalnej dylogii Psy, sobie pozwolić. Jeżeli to faktycznie miało być ostatnie wspólne dzieło Bogusława Lindy i Władysława Pasikowskiego, to dobrze, że obaj panowie już się nie spotkają na planie, nie wysilą się i nie wyprodukują więcej takich gniotów.

Są takie thrillery, które niesłychanie zapadają w pamięć, a telewizje chętnie wracają do ich emisji. Do takich filmów należy "Kolekcjoner kości" z 1999 roku, w reżyserii Phillipa Noyce'a, według powieści Jeffery'ego Deavera.

Film ma to co najlepsze i niestety coraz rzadsze w kinie, czyli nieprzewidywalność. Historia jest tak niestandardowa, że nie można przyłożyć do niej żadnego szablonu. Dzięki temu napięcie trzyma do samego końca. A finałowy pościg to już narracyjno - wizualny majstersztyk.

Nadzieję Anderson upatruje w patchworkowych wspólnotach i mimo snucia apokaliptycznej wizji ameryki kończy swój film na pozytywnej nucie: Willa, w rytm American Girl Toma Petty'ego, rusza ku walce o lepszą Amerykę - wyciągnąwszy wnioski z błędów rodziców, ale i czerpiąc inspirację z ich ideałów.

Przełom lat 60. i 70. to szczególny okres w kinie amerykańskim. Przewodnią rolę odgrywał wówczas nurt zwany nowym Hollywood. Obejmował on wiele gatunków, a cechował się innym, bardziej autorskim podejściem do realizacji filmów, zatarciem granicy między dobrem a złem, czy momentami przejmującym wydźwiękiem. Napędzany był zaś przez kulturowo-społeczne zmiany, polityczne kryzysy oraz upadek autorytetów starej Ameryki.

Ostatni raz tak efektowny debiut w Gdyni widzieliśmy przy okazji Innych ludzi Aleksandry Terpińskiej.

Zagadka. Co to jest? Startuje na pełnym paliwie, leci płynnie i rozbija się z powodu przegrzania przyrządów. Można by odpowiedzieć, że statek kosmiczny. Tym bardziej, że jest w centrum uwagi widza i scenarzysty. Ale tutaj należałoby użyć metafory. A więc prawidłowa odpowiedź brzmi: "Obcy: Ziemia". Kosztujący podobno 250 mln dolarów ośmioodcinkowy serial, który miał odświeżyć znaną i lubianą franczyzę. I faktycznie wydawało się, że tak będzie.

Kolejny już oscarowy kandydat Agnieszki Holland, tym razem paradoksalnie polski, choć chyba jeszcze bardziej czeski od Szarlatana, jest jej najlepszym filmem od lat.

Zbudowany na wybitnych kreacjach Agaty Turkot i Tomasza Schuchardta "Dom dobry" Wojtka Smarzowskiego to wstrząsająca opowieść o domowej przemocy. Zaskakujący formą i realizacyjną precyzją obraz to być może jedno z najlepszych, a z pewnością najważniejszych dzieł w dorobku twórcy "Wesela", "Róży" i "Wołynia".

Exit 8 to wybornie zrealizowany od strony technicznej film z wciągającą akcją i opakowany licznymi walorami rozrywkowymi. Po wyjściu z sali, aż chce się wdrożyć jedną z zasad gry: natychmiast odwrócić się i zawrócić na kolejny seans.

Pasikowski zaparkował w latach 90. i od dłuższego czasu nie chce się ruszyć. Mimo radykalnych zmian w trendach opowiadania sensacyjnych historii także w Polsce, na jego film można iść przygotowanym. Na etapie Jacka Stronga czy Pokłosia można było myśleć, że twórca ten idzie w nową stronę, później już raczej okopał się we wcześniejszej pozycji. Zamach na papieża to jednak najbardziej najntisowy film w jego dorobku.

Wyraźnie pęknięta na dwie nierówne części historia kobiety, która zmaga się z systemową wręcz mizoginią w branży technologicznej, by osiągnąć bezprecedensowy sukces.

Dynastia Tudorów, a zwłaszcza burzliwe dzieje Henryka VIII od wielu dekad stanowią niezmienny obiekt fascynacji kina historycznego. Wśród filmów poświęconych tej tematyce z pewnością wyróżnia się "Anna tysiąca dni" - brytyjska wysmakowana produkcja z Geneviève Bujold i Richardem Burtonem w rolach głównych. Nakręcony w 1969 roku obraz do dziś zachwyca rozmachem, kostiumami i wiernym oddaniem kolorytu epoki. Stanowi również jeden z najlepszych filmowych portretów głównej bohaterki - Anny Boleyn.

"Full Metal Jacket" to "Wietnam w Londynie": sztuczny, nieprawdziwy, wręcz teatralny, prowadzący obraz w stronę abstrakcyjnej alegorii i absurdu - swoistej dekonstrukcji humanizmu.

Kubrick przedstawił tę historię za pomocą narracji filmowej o niezwykłej precyzji, wydobywając z niej dramatyzm o ogromnej sile i tworząc postaci o wyrazistym charakterze. Nadał twarz anonimowym ofiarom wojskowego systemu - prostym żołnierzom, którzy nie mieli żądnych szans na obronę, a jednocześnie przekonująco sportretował skorumpowanych dowódców, żądnych awansu i gotowych poświęcić życie innych w imię własnej korzyści, dyscypliny i obrony iluzorycznego honoru.