Baza recenzji

Spodziewałem się kompletnej padaki, a dostałem film... oglądalny. Może zbyt schematyczny i durny, lecz zaskakująco sympatyczny. Guilty pleasure w stanie czystym, choć nie zabrakło potknięć.

Netflix wziął na warsztat świat Rodziny Addamsów. Zamiast wykorzystać atuty franczyzy i wyprodukować coś wyjątkowego, stworzył kolejną przeciętną dramę dla nastolatków. Wednesday to popłuczyny po Harrym Potterze.

Po obejrzeniu dwóch pierwszych odcinków jestem pozytywnie nastawiony do Willow. Ten serial udanie łączy klimat klasycznego przygodowego fantasy ze współczesnymi motywami i dobrze spisuje się w ramach lekkiej, przyjemnej rozrywki.

Udany i dobrze zrealizowany film akcji o politycznym zacięciu. Jest to satysfakcjonujące ukoronowanie emocjonującej historii. Ekranizacja nie zawiedzie fanów pierwowzoru, jak i zwolenników wersji filmowej. Nietypowe zakończenie z pewnością każdemu zapadnie w pamięć.

Nierówne połączenie starej i nowej stylistyki Bonda nie wychodzi filmowi na dobre. Można obejrzeć, ale bez rewelacji.

Film wojenny zarówno dla miłośników kina wojennego jak i zwykłych kinomanów. Dobrze zrealizowany, zagrany i zmontowany.

Kieruje się swoimi własnymi zasadami - zasadami Guillermo del Toro. Jest świetnie zrobiony i znajdziemy w nim wyróżniającą się grę aktorską i wyrazistość, której wielu horrorom dziś brakuje. Film jest też w stanie postawić na głowie klasyczne zagrywki narracyjne, które cechowały będący jego inspiracją romans gotycki.

Sam drugi sezon serialu wciąż trzyma wysoki poziom, a kolejne odcinki ogląda się z zapartym tchem.

Myślę, że dzieło polskiego twórcy nic nie odbiera z budowanego uczestnikom Powstania pomnika naszej pamięci, ale jednocześnie nic nie wnosi. Nietaktem byłaby nawet próba porównania go z "Kanałem" Wajdy czy "Kolumbami" Morgensterna.

Jest produkcją obowiązkową, nie tylko dla miłośników kina rosyjskiego. Jest to film przedstawiający przede wszystkim relacje pomiędzy żołnierzami taktującymi wojnę jako osobistą zemstę, ale też pomiędzy oblężonymi okupantami i cywilami, wraz ze wszystkimi namiętnościami i okrucieństwami zachodzącymi między nimi. Jedynym, co prawda mało ważnym, elementem mało pasującym do całej produkcji jest poprzedzające film logo wytwórni Columbia, zamiast starego dobrego Mosfilmu...

Koronie Królów na pewno bliżej do Wspaniałego Stulecia niż do Filarów Ziemi, o Grze o Tron nie wspominając - chociaż historia ostatnich Piastów idealnie nadaje się do takiej wysokobudżetowej produkcji. Jednak przy tej całej krytyce dobrze, że wreszcie taki serial zrealizowano. To nawet zastanawiające, że przez tyle ostatnich lat nikt tego nie zrobił.

Dobry film straconej szansy... Gdyby moje zadanie polegało na wywołaniu zamieszania, nie powinienem niczego więcej dodawać.

Czy warto obejrzeć "Baczyńskiego"? Tak, ponieważ, jeżeli nie znajdziecie w filmie nowych, intrygujących faktów z życia twórcy, to może naruszy on wasze swobodne postrzeganie uczuć. Z całą pewnością poezja, do dzisiaj chętnie kupowana i czytana, sprawi wam dużo radości, a niektórzy może sami zostaną slamerami.

Jawi się jako spokojny, bez zbytnich zwrotów akcji i niejednoznacznych, kontrowersyjnych postaci. Dobre zdjęcia i "lodowe" krajobrazy potęgują doznanie i sprawiają, że jesteśmy zadowoleni z "dużego ekranu".

Osobiście, film uważam za udany. Patrzyłem na niego szczególnie od strony historycznej. Poza małymi detalami, które można zmienić, dodałbym na końcu krótki opis dotyczący ilości ludzi i sprzętu oraz dysproporcji sił podczas tych siedmiu dni walk.

Pomijając mój mieszany stosunek do "Lincolna", jako dzieła artystycznego, po tym filmie wiem jedno - kiedy legenda tworzy legendę nie może z tego wyjść nic innego jak tylko dramat, a obok niego nie sposób przejść obojętnie nawet, jeśli po próbie zrozumienia nadal pozostaje więcej pytań niż odpowiedzi.

Mimo tych dwóch zarzutów warto obejrzeć Papieżycę Jeonnę, aby móc sobie wyobrazić i jednocześnie zachwycić się rzeczywistością średniowieczną.

Mnie ten film wciągnął, a końcówka wzruszyła. Dał mi też do myślenia nad tym, co może osiągnąć ambitna i wybitnie uzdolniona jednostka, dzięki silnemu charakterowi i determinacji.

Dobre wojenne kino dla mężczyzn. Jest twarde, dynamiczne, trzymające w napięciu. Kiedy obejrzałem ten film po raz pierwszy, jak sądzę w wieku 10-12 lat, zapragnąłem zostać najemnikiem i wieść romantyczno-awanturnicze życie na krańcach świata. Czy dobrze się stało, że zamiast realizować marzenia, piszę te słowa? Kto wie.

Obraz jest sugestywny, zaś sceny batalistyczne - o ile można tak powiedzieć - zostały nakręcone przyjemnie i przystępnie. Oczywiście razi użycie farby imitującej krew czy sztuczne, teatralne pozy przyjmowane przez umierających, ale dość interesująca fabuła oraz świetne aktorstwo Michaela Caine'a połączone z miłym głosem lektora, Richarda Burtona, i idealnie dopasowaną ścieżką dźwiękową łączącą tradycje marszowe z motywami plemiennymi pozwalają polecić ten film na sobotni wieczór.

Chaotyczny, niejednoznaczny i ma wspaniały klimat. Obok tego filmu nie da się przejść obojętnie. Yossarian stał się postacią kultową ze wzglądu na swoją nieszablonowość oraz mało wojskowe podejście do służby i wojny. Film warto obejrzeć, ale polecam zrobić to dopiero po lekturze książki.

Osobiście uwielbiam aktorskie kreacje Johna Wayne'a. Jest świetny, bo w każdym filmie jest sobą - twardym, pewnym siebie facetem, który niemal w pojedynkę podbił Dziki Zachód, zdobył niezliczone plaże i złamał tysiące niewieścich serc. Pomijając wciągającą historię, warto poświęcić te dwie godziny dla samego "Duke'a".

Żyjąc zgodnie z zasadą "najpierw książka, potem film", polecę, ponownie, najpierw wersję literacką. Dopiero po przeczytaniu książki powinno się obejrzeć Stąd do wieczności w reżyserii Zinnemanna. Dzięki silnym, acz strawnym dla mężczyzn, wątkom romansowym strudzony wojownik może obejrzeć to arcydzieło razem z panią swego dzikiego serca.

Oglądałem ten film wiele razy na TCM/TN i uważam, że Richard Brooks wykonał kawał dobrej roboty. Sceny są dobre, logika filmu -niezachwiana, bohaterowie - przyjemni i naturalni. Proces formowania nie jest, całe szczęście, pokazany pacyfistycznie, a raczej jako pozytywne, kształcące doświadczenie w życiu mężczyzny.

Spodoba się każdemu, nie tylko zaciekłym militarystom i fanom gatunku. To wszystko dzięki twardym, ale realistycznym postaciom, bardzo dobrym zdjęciom, także tym pochodzącym z kamer w samolotach, oraz dzięki bardzo mądrze skonstruowanej fabule z ciekawymi wątkami, których nie mogę tu zdradzać. W mojej ocenie warto poświęcić 80 minut na obejrzenie tego starego, ale jakże znakomitego filmu.

Jest wspaniałym filmem. Jego pozycję umacnia o wiele nowocześniejsze technicznie i ciekawsze podejście do wielkich bitew wojny na Pacyfiku od klasycznych już wielkich amerykańskich produkcji Tora! Tora! Tora! czy Bitwa o Midway.

To jeden z fajniejszych filmów młodzieżowych ostatnich lat. Wywołuje całe spektrum emocji, wbija w fotel i, przede wszystkim, wciąga.

Serial potrafi jednak zaciekawić, bo poszczególne tajemnice i wątki sprawiają, że mamy ochotę na zobaczenie ich kontynuacji. "Wotum nieufności" ma więc szansę obronić się fabularnie w kolejnych odcinkach, a być może następne epizody będą też nieco inaczej nakręcone lub zmontowane. Nie jest to polskie "House of Cards" czy "Prezydencki poker", ale krok po kroku zmierzamy do nich.

Połowa sezonu w "Andorze" to nie przelewki. Długo przygotowywany napad staje się faktem, a my coraz więcej dowiadujemy się o bohaterach. To zdecydowanie najlepszy odcinek, jaki do tej pory mieliśmy szansę zobaczyć i świetny półmetek przed drugą częścią, która może tylko przebić dotychczasowe wydarzenia.

Nie uświadczymy to mocnych zwrotów akcji czy solidnych niespodzianek, co dla niektórych może być potężnym rozczarowaniem. Film "Telefon pana Harrigana" nie wynajduje gatunku na nowo, nie zaskakuje widza, lecz stara się trafić w jego czułe punkty odwołując się do emocji i relacji międzyludzkich, które tyczą się chyba wszystkich.

Po "Wilkołaka nocą" warto sięgnąć nie tylko z powodu treści, która dwutorowo dostarcza frajdy i wiedzy, bo to naprawdę ciekawa historia, w dodatku opowiedziana z humorem i ku uciesze widza. Film wygląda naprawdę świetnie, doskonale wpisuje się w panujące przed dekadami trendy i możliwości techniczne, więc można śmiało liczyć na kukły udające zmarłych i tym podobne rzeczy.

"Wielkiej wody" nie musimy się wstydzić, a wręcz przeciwnie - być może mieszkańcy innych krajów zainteresują się tą historią właśnie za sprawą nowego serialu, bo dobrze wiemy, jakimi zasięgami może pochwalić się Netflix.

Może nie przynudza, ale nie angażuje na tyle, by ktokolwiek zapomniał o podjadaniu popcornu i popijaniu coli. Czasu nie zmarnujecie, ale po godzinie od wyjścia z kina nie będziecie pamiętać, że widzieliście ten film.

"Avatar" miał wszystko, by wzruszać, zachwycać i emocjonować. To ponad dwu i półgodzinny seans, który błyskawicznie nabiera tempa i nie odpuszcza aż do samego końca.

"Księgi Boba Fetta" wywołują bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony chce rozwijać znajome uniwersum, ale z drugiej za mocno patrzy za siebie. I to mocno podcina mu skrzydla w rozwinięciu swojego potencjału. Niby bawiłem się dobrze, ale poczucie niedosytu pozostało.

Fabuła filmu jest prosta jak konstrukcja cepa, oparta na ogranych schematach sprawdzonych przez hollywoodzkich twórców. Przez większość czasu obserwujemy bieganinę po klasztornych korytarzach. Napięcie jest zerowe, brakuje tu jakichkolwiek tąpnięć zdolnych zatrząść konstrukcją tego obrazu.

Wśród najważniejszych zalet serialu warto wymienić intrygujące wątki polityczne, ciekawe postacie z Cassianem Andorem na czele oraz dopracowaną warstwę wizualną. Pierwszy sezon ma kilka minusów, ale uważam, że warto dać mu szansę.

Oparty na faktach serial, którego twórców interesuje nie tyle to, kto zabił, ale dlaczego to zrobił, co bynajmniej nie oznacza, że padają tu satysfakcjonujące odpowiedzi.

Jest kolejnym gniotem, choć trochę lepszym od Halloween Zabija. Wiele łączy obie produkcje, począwszy od zmarginalizowania roli Laurie, przez masę głupot, po nudną historię, ale finał trylogii przynajmniej wygląda jak film za miliony dolarów, a nie naprędce sklecona produkcja za marne grosze.

Jeden z najlepszych seriali ostatnich lat. Serial zachwyca dojrzałą historią i narracją skupioną na bohaterach oraz relacjach między nimi, które są równie angażujące i zacięte, co z najlepszych epizodów Sukcesji.

Jedno z największych pozytywnych zaskoczeń tego roku. Film jest idealną propozycją nie tylko na Halloween dla wszystkich fanów slasherów i naprawdę krwawych horrorów.

Łączy starą erą DC Comics z nową, ale do pełni szczęścia fanów superbohaterskich produkcji jeszcze trochę brakuje.

Kiepska, nieangażująca i niepotrafiąca wywołać żadnych emocji historia oraz kiepsko napisani i zagrani bohaterowie to tylko jedna strona medalu. Druga jest dużo ładniejsza, przekraczając granicę tego, co można zrobić w serialach pod względem wizualnym i muzycznym. Szkoda, że obie nie łączą się w satysfakcjonującą całość, która stałaby się wyznacznikiem dla przyszłych serialowych produkcji.

Po tej produkcji zatęsknicie nawet za najgorszymi i najmniej lubianymi produkcjami z trzech pierwszych faz MCU.

Rosaline przywraca klasyczny dramat Williama Szekspira, dając mu nowe, zaskakujące życie. Twórcom udało się odpowiednio wyważyć proporcję dramatu i romansu z humorem opartym na absurdach oraz feministyczną satyrą. Ogląda się to szybko i lekko, a energia bijąca z tej produkcji pozostaje z widzem na dłużej.