Baza recenzji

Ujmująca opowieść o rodzinie, miłości, przyjaźni, ale też trochę o niepełnosprawności. Bardzo przyjemne kino obyczajowe z nutką humoru i jak przystało na dobry film familijny mądrym morałem.

Dobrze skomponowany, wizualnie dorodny, ale jego ekspozycja grozy pozbawiona jest rażącego efektu - metody straszenia Bertino nie dostają się pod skórę i tam nie zostają.

Jeśli szukasz rozrywki na wysokim poziomie, to ciężko uznać ten serial za światowej klasy dzieło. Mimo wszystko, obrazy dostarczane zmysłom przez twórców sprawiają przyjemność i pozwalają odciąć się od szarej rzeczywistości.

Mikołaj znów ratuje święta, ale tym razem niekoniecznie chcecie w tym uczestniczyć. Dzieciom powinno się jednak spodobać.

Choć późniejsze filmy twórcy bywały, mówiąc delikatnie, dużo mniej udane, to zawsze ceniłem w nim to humanistyczne zacięcie. To dzięki niemu Diabeł, będąc od początku do końca B - klasową produkcją, jednocześnie próbuje nam przekazać proste, lecz szlachetne przesłanie. I chyba za to najbardziej lubię ten film.

Sztuczne, pozbawione emocji giallo Lenziego można by starać się wybronić, gdyby opisać go mianem "przyjemnego" i "lekkiego". Jednak w tej samej lekkości tkwi chyba największy zarzut dla Eyeball. Niebywale wymuszony, a w rezultacie cudaczny i mało treściwy.

Podczas seansu świetnie się bawiłem. Dobrze uchwycony klimat lat dziewięćdziesiątych przypadł mi do gustu, podobnie jak i beztroska bohaterów.

To po prostu typowy współczesny blockbuster. Dynamiczny i sprawnie zrealizowany, pełen atrakcyjnych plenerów, skąpo odzianych kobiet i przerysowanych, choć niewątpliwie efektownych scen akcji.

Jasne, Gabriela można się czepiać za niekiedy drewniane dialogi i fabułę, która nie dla wszystkich jest zrozumiała. Obraz pozostaje jednak jednym z niewielu przedstawicieli nurtu new romantic w kinie.

Pierwszy sezon Sense8 sprawia wrażenie wprowadzenia. Właściwie do ostatniego odcinka bohaterowie oswajają się ze swoimi umiejętnościami i nie do końca rozumieją ich naturę.

Suzanne Heathcote w scenariuszu zapomina o kształcie znanej już widzom obsesji na swoim punkcie obu bohaterek, skupiając się na ewolucji jednej z nich. Jest inaczej, ale wciąż ciekawie i wciągająco, a niewyjaśnione wątki dają wiele możliwości na fantastyczną ich kontynuację w czwartej odsłonie.

Czwarty sezon The Crown, choć pod względem jakości nie odbiega od poprzednich sezonów, zostawił we mnie uczucie niedosytu. To, co do tej pory przyciągało mnie do tego serialu, czyli świetne odwzorowanie realiów, o których opowiada, doskonała gra aktorska i dobry scenariusz, oczywiście nadal jest obecne, jednak biorąc pod uwagę całe historyczne tło, oczekiwałam czegoś więcej.

Dla mnie animacja w reżyserii Glena Kaena ma zdecydowanie więcej minusów niż plusów. Męczyłam się, oglądając ją, i poczułam autentyczną ulgę, kiedy dobiegła końca. Jeśli Wy mieliście frajdę z oglądania albo Wasze dzieci dobrze się bawiły - cieszę się i zazdroszczę. Dla mnie Wyprawa na Księżyc to kosmiczne rupiecie, które niepotrzebnie przybrały kształt filmu.

Poprzez zestawianie różnych spojrzeń i perspektyw ukazanych w następujących częściach filmu, nakreślają skomplikowany pejzaż społeczno-ekonomiczny, który tworzy długą i trudną historię regionu.

Pod wieloma względami "Mank" jest dziełem wyjątkowo aktualnym, komentującym epokę post-prawdy, fałszerstwo wielkich korporacji, a także materialistyczny pociąg, tak znamienny dla wszystkich Kane'ów tego świata.

Mimo wielu wad, Starcie przegrywów ogląda się bardzo przyjemnie. To historia o przyjaźni, determinacji i podążaniu własną ścieżką, mimo wszelkich przeciwności losu. Do tego dopełniają ją bardzo przyjemne wątki humorystyczne, które idealnie równoważą elementy dramatyczne.

Powstał z miłości do halloween - ulubionego dnia w roku wszystkich fanów horroru. Stanowi celebrację tego święta, co można odczuć od pierwszych do ostatnich minut. Już od eleganckiego wstępu, w którym głos w radiu stylizowany na Cryptkeepera zwraca się do nas "boils and ghouls", i kiedy chyłkiem widzimy zawieszony na ścianie wizerunek najsłynniejszego żywego trupa w kulturze - Jezusa Chrystusa. Tak, chyba najbardziej przeraża w filmie, że ktoś samochcąc powiesił obraz z Jezusem na ścianie.

Kronika świąteczna: część druga jest niestety dużo słabsza od swojego poprzednika i w gruncie rzeczy podobna poziomem do bardzo wielu innych świątecznych filmów familijnych. Dzieciakom pewnie się spodoba, ale dużo lepiej obejrzeć z nimi zeszłorocznego Klausa lub klasyczne To wspaniałe życie, które rzeczywiście są rozrywką dla całej rodziny, a i można z nich wyciągnąć coś więcej.

Tytuł filmu idealnie odwzorowuje jego treść - to słodko-gorzka komedia romantyczna. Zabrakło tu jednak wszystkich pozostałych smaków, co pozostawia spory niedosyt, a wręcz niesmak. Film ma bowiem braki niemalże na każdym podłożu i ładnie nakręcone sceny kulinarne nie są w stanie tego zrekompensować.

Azjatyckim twórcom na szczęście dalej jeszcze zdecydowanie więcej wolno w kwestii dziwactw i kontrowersji, dzięki temu Kropla Piękna jest filmem jadącym ostro po bandzie, ale przy tym budzącym spory niepokój i pewną refleksję nad współczesnym chorobliwym przywiązaniem do zewnętrzności.

Rzadko widujemy filmy dużych wytwórni ogniskujące się wokół postaci LGBTQ, umieszczonych na pierwszym planie - w podgatunku bożonarodzeniowych komedii to absolutny rarytas. Miejmy nadzieję, że produkcja DuVall spotka się z ciepłym przyjęciem wśród widzów Hulu, przełamie lody i pociągnie za sobą kolejne, podobne niespodzianki. Wszyscy zasługujemy na swoją bożonarodzeniową "bajkę" - każdy miłośnik "Tego wspaniałego życia", każdy heteryk i każda grupa mniejszościowa.

Utwór Wheatleya może i nie jest zły, ale nie jest też dobry. Jest poprawny, momentami nawet przyjemny. Na nic się zdaje jednak powierzchowne cytowanie symbolizujących ludzkie lęki, chaos i zagrożenie "Ptaków", innej ekranizacji Hitchcocka na podstawie du Maurier, jeśli całości brakuje mrocznej głębi.

Jest równocześnie piękną laurką jak i bolesną krytyką ówczesnego Hollywood. To opowieść o relacji między rzeczywistością a filmem, skrupulatnie wykorzystująca wszystkie środki filmowego wyrazu, które mogłyby wesprzeć ten dysonans.

Czwarty sezon The Crown ma dwa atuty, dzięki którym problemy nowych odcinków zostają zepchnięte na drugi plan.

Pomijając już wszelkie zastrzeżenia, jakie mam do poszczególnych składowych projektu, muszę przyznać, że najważniejszą wartością projektu jest idea kobiecego kolektywu, nagłaśniającego problemy społeczne. Obsada, jak i osoby odpowiadające za realizację, wprowadziły siostrzeństwo do polskiego kina i tego aspektu nie mogę odebrać Erotice 2022. Szkoda jedynie, że w zestawieniu zabrakło paru kobiecych nazwisk związanych ze współczesnym polskim kinem.

Trudno nie dopatrzeć się w tym szalonym i desperackim geście próby wyrugowania swoich korzeni, które na każdym kroku w Malezji są dla Yi-fana przeszkodą. Powtórzenie się sytuacji w jego emigranckim życiu być może ma wskazywać na coś zupełnie odwrotnego. Na potrzebę obejrzenia się za siebie i docenienia własnej tożsamości.

To film o zwykłych ludziach, pełnych obaw, wątpliwości, ale i ciepła. O mężczyznach kochających swoje dzieci, dumnych ze swojej pracy, pełnych nadziei na lepszą przyszłość, może nie tyle dla samych siebie, co dla kolejnych pokoleń, by nie musiały się znaleźć w ich sytuacji. I taki właśnie jest ten film. Jak włoska grappa: słodki i, chociaż pozostawiający cierpki posmak, to otulający widza i dający mu nadzieję na to, że po prostu będzie lepiej.

Debiutujący Ireneusz Skruczaj z pewnością może jeszcze wiele poprawić w kwestii formalnej, jak i w samym budowaniu dramaturgii, ale ciężko zarzucić mu brak przygotowania merytorycznego. W efekcie Obłoki śmierci - Bolimów 1915 stanowi sporą dawkę wiedzy o zapomnianej przez Polaków bitwie, podanej w przystępny sposób. Z pewnością taki seans zadowoli pasjonatów historii i zapewne jako produkcję kierowaną właśnie do takich widzów powinniśmy ten obraz traktować.

Łączy w sobie motywy kina drogi, filmu "coming of age" i dramatu obyczajowego. Nie każdy poruszony wątek jest tutaj wykorzystany w pełni, jednak warto docenić to w jak autentyczny i intymny sposób, zderza nas z problemami bohaterów.

Choć w dokumencie Hopper/Welles rozmówcy wydają się pochodzić z dwóch różnych światów, to koniec końców obaj okazali się bardzo podobni: wybierając własne, bardzo ryzykowne ścieżki kariery byli przez współczesnych niezrozumiani i niedoceniani.

Jest to kino grozy, chociaż oczywiście to artystyczne, nie spodziewajcie się tu "jumpscare'ów" i pościgów po domu z siekierą. Zamiast tego już od początku otrzymujemy duże dawki niepokoju.

Staje się hermetycznie autotematyczny, w Notturno Rosi utrzymuje główny punkt ciężkości nie na formie, lecz w przedstawianej rzeczywistości. Reżyser tworzy dla Bliskiego Wschodu nokturn, nie wierząc w możliwość poprawy i opłakując taki stan rzeczy, lecz nie tracąc poczucia misji, by nawet ten więdnący od dziesięcioleci świat i zamkniętych w nim bohaterów uwiecznić.

Jasne, szarże Mikkelsena, czy zabawne scenki upijania się w szkole zapewniają przyjemną zabawę z dramatem w tle, w duchu chociażby produkcji ze stajni Judda Apatowa, ale na pierwszy, drugi i trzeci rzut oka brak tu czegoś więcej. No może poza nostalgią do młodości, czy przyczynkiem do wspominania anegdotek o własnych nauczycielach-alkoholikach. Ale czy to wartość sama w sobie?

Jest to jeden z tych tzw. "filmów gadanych", opierających się przede wszystkim na rozmowach. A język, jakim posługują się niemal wszystkie postaci pojawiające się na ekranie był jednym z tych aspektów, który szczególnie mnie zafascynował w Surogatce.

Paradoksalnie Dni są jednym z filmów, który może zyskać na oglądaniu w zaciszu domowym, poza bezpośrednim odczuciem festiwalowego pędu, społecznego doświadczenia pełnej sali kinowej. To film nie dla każdego, ale też nie elitarny. To nie film, który wniesie rewolucyjne zmiany w Wasze spojrzenie na życie i rzeczywistość społeczną, ale też nie film zbędny. To małe arcydzieło, które może być dokładnie tym, czego akurat w tym momencie potrzebujecie.

Niestety "Elegia dla bidoków" pokazuje, że Ron Howard nadal nie potrafi nakręcić niczego porządnego od 7 lat.

Portugalski reżyser posiadł niezwykłą umiejętność, aby na lizbońskiej ulicy dostrzec kogoś zwyczajnego, reprezentującego nader często najniższe, marginalizowane grupy społeczne: imigrantów, ćpunów, robotników, biedaków. Dopiero w oku kamery okazuje się, że te "szaraki" potrafią być tytanami, że mają do opowiedzenia zajmujące historie.

Dawno, a być może nigdy nie widziałem w kinie tak dobrze uchwyconego stanu psychicznego swojego pokolenia. Tej ciągłej niepewności jutra, wątpliwości co do każdej podejmowanej decyzji, ciągłego poczucia bycia ocenianym i bycia rozczarowaniem tak dla najbliższych jak i samego siebie.

Naprawdę chciałem polubić Nowy porządek, uważam, że w ciężkich czasach jakie nadeszły nad naszą planetę potrzebne jest kino komentujące rewolucję, która nadejdzie. Potrzebny jest Parasite, potrzebny jest Joker, czy nawet nasza swojska Sala Samobójców. Hejter. Problem w tym, że Nowy porządek nie ma do powiedzenia nic, nie ma w sobie kropli empatii czy zrozumienia. Jest jak polityk PO wypowiadający się o mieszkańcu Kraśnika głosującym na PiS.

Co istotne widać, że to produkcja, która wyszła spod ręki kinofila. Sposób portretowania trochę pogubionych i niedogadujących się z rodzicami nastolatków z małego miasteczka wydaje się stanowić tu swoistą antytezę bezdusznych obrazów Larry'ego Clarka takich jak Zabić drania, czy Dzieciaki. Z drugiej strony trudno oglądając wątek Adama nie pomyśleć o "Słoniu" van Santa, którego bohater także spędzał czas w Internecie, chociaż wtedy jeszcze w formie tekstowej.

Otwarty na mnogie interpretacje, uwodzący widza swoją niedostępnością, piekielnie długi, niezwykle powolny, ale przy tym przepełniony niewypowiedzianym humorem i równie wszechobecnym, co efemerycznym erotycznym napięciem.

Wyróżnia się prężnym tempem akcji, a jego bardzo intensywny finał podnosi całości ocenę co najmniej o jedno "oczko". Głośna muzyka skutecznie intensyfikuje sceny grozy, a stłumione oświetlenie i ekspresjonistyczna gra cieniem pozwalają wierzyć, że obejrzał Ruzowitzky kilka klasyków z repertuaru Fritza Langa.

Podobny tematycznie do "Strefy X" film Waughna zawiedzie tych, którzy oczekują po nim efektownej rozwałki. Cała reszta powinna być zadowolona z tej angażującej widza w kibicowanie bohaterom opowieści o tym, co by było, gdyby.

Twórcy sprawnie manipulują klimatem za sprawą warstwy wizualnej i dźwiękowej, stopniują napięcie dzieląc film wyraźnie na dwie części: przyjemny spacer po lesie i totalny schiz wymykający się poza kontrolę.