Baza recenzji

Finalnie serial Wybór jest jedną z najgorszych produkcji sygnowanych przez Netflix, jakie miałem 'przyjemność' oglądać. To po prostu ogromny, niczym nie skrępowany, zbiór fabularnych debilizmów, na które od samego początku ciężko jest przymknąć oko. Ot zwyczajna, naprawdę ciężkostrawna papka.

Całość wieńczy kapitalny soundtrack i, powtórzę raz jeszcze: mistrzowskie sceny walki, przywodzące na myśl najlepszych przedstawicieli nurtu ostatnich lat - a konkurencja w tym względzie przecież jest spora.

Pete Davidson wkracza do świata dalekiego od komedii, z których był dotąd znany. Dzięki występowi w "The Home" tym razem próbuje sił w pierwszej totalnie dramatycznej roli. Jako Max - grafficiarz odbywający społeczną służbę w domu seniora - gwiazdor "SNL" mierzy się z wyzwaniem, które wymaga od niego wiarygodności w trochę mroczniejszym rejestrze i emocjonalnej intensywności. A te dalekie są od jego dotychczasowego emploi.

Film wyróżnia się dzięki brawurowej realizacji, która łączy elementy niepohamowanej grozy, surrealistycznego koszmaru i żelaznej dramaturgii ze szczyptą humoru i sprytnie wplecionym komentarzem społecznym. To horror mroczny, niepokojący, a zarazem zaskakująco zabawny - i zawsze nieprzewidywalny, kręcony z odwagą i chęcią przekraczania granic. Jedna z największych sensacji roku i powód, by wierzyć, że Zach Cregger wyrasta na mistrza współczesnego horroru.

"Bałtyk" Igi Lis jednych rozczuli i zachwyci, innym przypomni, dlaczego od polskiego wybrzeża stronią.

"Obcy: Ziemia" to nie tylko horror sci-fi, ale też opowieść o obsesji nieśmiertelności.

Najnowszy film Darrena Aronofsky'ego w niczym nie przypomina wcześniejszych dokonań tego reżysera. "Złodziej z przypadku" to zanurzony w latach 90. zabawny i krwawy koktajl budzący skojarzenia z gangsterskimi filmami Guya Ritchie'ego i braci Safdi, a tempem przypominający teledysk "Sabotage" Beastie Boys.

Państwo Rose to ciekawe podejście do historii, którą dobrze znamy, bez powielania tych samych schematów. Na szczęście nie skopiowano scen z filmu DeVito, by przedstawić je w bardziej współczesnym entourage'u. To świetnie zrealizowany remake oparty na dobrze przemyślanym pomyśle.

Peacemaker to kolejna solidna pozycja od Gunna, ugruntowująca go na pozycji lidera, jeśli chodzi o produkcje superbohaterskie. Jak na razie każdy jego projekt w DC był strzałem w dziesiątkę. Animowane Koszmarne Komando i kinowy Superman raczej podobały się fanom. I jestem przekonany, że z drugim sezonem przygód Peacemakera będzie podobnie.

Nikt 2 dostarcza dokładnie tego, czego można było oczekiwać. Dostajemy produkcję podobną do pierwszej części, ale na sterydach i w wakacyjnym klimacie. Twórcy niczego nie udają. Nakręcili kino akcji z przymrużeniem oka. Jest to tytuł, który pozwala nam się odprężyć na kanapie i po prostu dobrze bawić.

Po seansie nowej produkcji FX jestem spokojny o dalsze losy Xenomorphów na małym i dużym ekranie. Mamy bowiem nowych twórców, którzy wychowywali się na produkcjach Scotta i Camerona, więc gdy dostali możliwość realizowania własnych historii w tym świecie, zrobili to z niezwykłym szacunkiem dla swoich filmowych idoli. Obcy: Ziemia jest laurką dla twórcy Obcego, ale także pięknym prezentem dla wszystkich fanów, którzy mogą zanurzyć się w nową, wciągającą opowieść.

The Pickup to festiwal zmarnowanych szans, co boli, bo potencjał był naprawdę duży. Gdyby tylko ktoś bardziej doświadczony dopracował scenariusz, mielibyśmy naprawdę solidny heist movie. A tak dostajemy od serwisu streamingowego kolejnego przeciętniaka, o którym zapomnimy po miesiącu, a może nawet szybciej. Szkoda też takiej legendy jak Eddie Murphy, choć w jego CV już od dawna zaczęły przeważać produkcje marnej jakości.

Nowa Naga broń w reżyserii Akiva Schaffera to hołd dla dawnego kina, które obecnie możemy tylko wspominać z nostalgią. Została ona przygotowana z miłością i szacunkiem do gatunku parodii - i to czuć od pierwszej do ostatniej sceny. Jeśli jesteście fanami oryginalnej trylogii, to będziecie się bardzo dobrze bawić. Jeśli jednak nie czujecie tego klimatu, to moim zdaniem podczas seansu możecie się nudzić. To nie jest produkcja dla każdego.

Nowa "Fantastyczna Czwórka" to produkcja o zdecydowanie poważniejszym tonie niż jej poprzednicy. Tym razem w widowisku położono nacisk na ludzką stroną tytułowych bohaterów, zamiast skupiać się na ich nadprzyrodzonych zdolnościach, które grały przecież motyw przewodni w pozostałych adaptacjach. To dość miła zmiana, szczególnie że w produkcji zostaje wydobyta wartość rodziny, a rola superbohaterów ograniczona do koniecznego minimum.

Letnia przygoda miłosna, wprawdzie pozbawiona głębi i chwilami dość stereotypowa, ale za to bogata w szczere emocje i bohaterów, których da się lubić.

Twórcy mają też doskonałe wyczucie, jeżeli chodzi o ton filmu, kiedy ma być przerażająco, jest przerażająco, kiedy ma być obrzydliwie, nie cofają się przed makabrą. A co najważniejsze, kiedy ma być śmiesznie, to śmiejemy się zgodnie z intencją reżysera. Bo przy wszystkich innych zaletach, ten film to też świetna czarna komedia.

Przeciągnięta do pełnego metrażu komiczna intryga, która zmieściłaby się najpewniej w dwuaktówce, a przy okazji jeden z najważniejszych filmów z udziałem Flipa i Flapa.

Cuma i Szerszeń są jak wino - oni nie wypadli z formy, smakując wciąż tak samo jak te 20 lat temu. Szkoda, że tego samego nie można powiedzieć o innychbohaterach.

Zgrabnie zrealizowana parodia kina spod znaku miecza i sandałów, nie tylko nastawiona na rozbawienie publiczności, ale i komentująca realia Wielkiego Kryzysu.

"Superman" to zgodnie z zapowiedzią samego reżysera zupełnie nowe spojrzenie na kultową komiksową postać. Moim zdaniem, jak najbardziej udane i wyróżniające się na tle pozostałych produkcji traktujących o omawianym metaczłowieku. Film zapowiada również ciekawe uniwersum i mam nadzieję, że będzie samym dla DC, co "Iron Man" dla Marvela.

Reżyser kładzie nacisk na gęsty klimat, psychologię postaci i sznyt wizualny, tworząc dzieło, które bardziej przypomina art-house'owy eksperyment niż standardowy horror klasy "B". Nie każdy pochwali jego wizję: fani bebechów uznają, że zabójstwa nie są zbyt krwawe, inni mogą narzekać na nierówne tempo. Ale ci, którzy potrafią docenić kino grozy jako sztukę kreowania przestrzeni i nastroju, znajdą w "Just Before Dawn" perełkę - niedoceniony slasher, który zasługuje na miejsce w kanonie gatunku.

Sequel "Nikt 2" z Bobem Odenkirkiem w roli głównej znów stawia pytanie: czy można wyrwać się z przemocy, gdy ta definiuje czyjąś tożsamość?

"Sojusznicy" cieszą, zaskakują i smucą. Wszystko przez Warszawę

Film jest świetnie zagrany i nakręcony, jednak zdaję sobie sprawę, że dla niektórych widzów może okazać się zbyt statyczny i powolny, wszystko zależy od tego, czego się oczekuje od tego typu produkcji. Dla mnie to był haust świeżego powietrza, tym bardziej, że film można oglądać bez znajomości innych marvelowskich dzieł. Oby tak dalej.

"Beztroskie lata w Ridgemont High" uznawane są przez krytyków za jedną z najciekawszych komedii młodzieżowych. Film w lekki sposób poruszał wiele problemów trapiących młodych ludzi. Produkcja okazała się przepustką do hollywoodzkiej kariery dla występującej w niej aktorów. Zanim więc lato odejdzie na dobre, przenieśmy się do rzeczywistości kalifornijskich nastolatków z lat osiemdziesiątych.

Dla jednych Nowa fala okaże się pustą, choć ujmującą wydmuszką - filmem, który bawi się formą, ale niewiele mówi. Dla innych będzie fascynującym wehikułem czasu i kinofilskim marzeniem. Niezależnie od oceny, trudno odmówić Linklaterowi odwagi i konsekwencji. Nowa fala przypomina bowiem, że historia kina to nie tylko daty i nazwiska, ale żywy dialog między twórcami - dialog, który może trwać dekady po premierze przełomowego filmu.

Samuel Van Grinsven poradził sobie z zadaniem zarówno jako reżyser, jak i jeden ze scenarzystów, przygotowując coś niebanalnego przy niebagatelnym wkładzie obsady.

Eriksholm: The Stolen Dream to naprawdę bardzo dobra gra. Tytuł, który wziął mnie z zaskoczenia, oferując nie tylko ponad 10 godzin naprawdę interesującej zabawy, ale przede wszystkim historię, która w głowie zostaje jeszcze długo po ukończeniu zabawy.

Serial Po obu stronach otchłani pod względem aktorskim i technicznym nie ustępuje w żaden sposób międzynarodowej konkurencji. Niestety, jak wiele niemieckich produkcji, w warstwie narracyjnej wypada blado w porównaniu z podobnymi projektami z innych europejskich krajów. Zbyt wiele uproszczeń, fabularnych niedociągnięć oraz pomniejszych głupot skutecznie pomniejsza ocenę końcową.

Już pierwsza część nie była grzeczną bajeczką, lecz widowiskową opowieścią o zwierzętach, które włamywały się do banków, a na koniec ratowały świat. Część druga, gdyby została nakręcona z żywymi aktorami, śmiało mogłaby uchodzić za kolejną, nieco bardziej dynamiczną odsłonę serii "Ocean's 11". O tyle ciekawą, że odwracającą zgrany schemat.

Serialowa Polska kryminałem stoi. "Langer" przypomina jednak, że nie wszystkie produkcje są udane.

To produkcja naprawdę warta poświęconego jej czasu, energii i pieniędzy. Znakomita metroidvania z interesującym tłem fabularnym, co się rzadko zdarza. Do tego dochodzą mechaniki à la soulslike, ciekawa forma ataku, dobre elementy platformowe, świetna oprawa i mamy grę praktycznie idealną. Jakby tego było mało, dostałem w pakiecie kapitalną oprawę graficzną i dźwiękową.

Jednak cóż z tego, skoro cały, być może, niegłupi przekaz został skąpany w rzadkim superbohatersko-coming-of-age'owym sosie? Dużo mam do zarzucenia fabule, wiele mi się nie podobało w wykonaniu. Nie moja to bajka, nie moje preferencje.

Nie zawodzą tylko aktorzy, chociaż niektórzy z nich jak Borys Szyc i Kamila Baar mają mało okazji, by zabłysnąć. Robert Więckiewicz ma bezsprzecznie talent i charyzmę, ale nawet on z pustego nie naleje. Najbardziej zapamiętywalny jest jednak Marcin Dorociński, który przez wszystkie swoje sceny jedzie bez trzymanki, dając produkcji choć odrobinę tej jakże potrzebnej tu energii.

Bardzo hermetyczna i ociekająca sprośnościami komedia o sile siostrzeństwa, trudach macierzyństwa i tym, co czyni z przyjaciół rodzinę.

Humor wciąż działa, lecz chwilami zamyka się w kręgu znawców - co czyni z Heavy Trip 2 dzieło nie dla każdego, ale tym bardziej wartościowe dla tych, którzy odnajdą się w jego muzycznym kodzie.

Choć oceny są mieszane, będę Słonego lata zaciekle bronić, bo jest obrazem szczerym. Doświadczenie Sofii może stać się doświadczeniem uniwersalnym, dlatego oglądanie jej bezsilności wobec świata dookoła tak boli i taką euforię wywołuje choćby najmniejszy wyraz buntu.

Kryminalny serial komediowy wysokich lotów, w którym nie brakuje zarówno elementów dramatycznych, jak i satyrycznych. Choć całość utrzymana jest w popularnej obecnie formule "pożreć bogatych", to twórcy wyraźnie sympatyzują z głównym bohaterem.

Turpistyczny realizm balansujący na granicy gore w gotyckim półmroku. Rewizja balu u Bridgertonów przy nutach harf i syntezatora, skąpany we wszystkich cielesnych wydzielinach, zdeformowany dłutem, okaleczony siekierą, ale nadal zachowujący gładką linię dzięki toksycznym tasiemkom gorsetu. Przecudne dziwowisko.

Zniknięcia to produkcja z pomysłem na siebie, która została ciekawie zrealizowana. Zach Cregger wodzi widza na nos, podsuwając często mylące poszlaki. Nie będę spojlerować, ale muszę przyznać, że bardzo podobało mi się, w jaki sposób twórca postanowił rozwiązać tajemnicę tytułowych zniknięć. Może i film nie trafił do mnie w pełni jako horror, ale jako fajna rozrywka z dobrze napisanym scenariuszem - już tak.

Film z przekazem gloryfikującym sens życia jednostki.

Cieszę się, że za produkcję zabrali się Anglicy, bo mam mocne podejrzenie graniczące z pewnością, że amerykańscy twórcy nie wiedzieliby kiedy wyhamować. A okazuje się, że komedia sytuacyjna naprawdę może się obyć bez kawałów fizjologicznych. Tu postawiono raczej na czarny humor. I dobrze. I chociaż formuła w miarę trwania filmu coraz bardziej się wyczerpuje, to i tak zostaje sporo materiału na miłą, letnią komedię.