Baza recenzji

W powycinanych z kolorowego papieru postaciach drugoplanowych może i nie ma tyle życia co na pierwszym planie, ale film, jak i jego niezmiennie uroczą główną bohaterkę autentycznie da się lubić.

"Wielka" może stać się jednym z najlepszych seriali 2020 roku, a w kategorii szalonych i bezkompromisowych produkcji staje na pierwszym miejscu.

Jakikolwiek sposób wybierzecie, ważne, że zdecydowaliście się zobaczyć ten dokument, bo naprawdę warto! Świadomość jest szalenie ważna.

Dramat ma swoje wady, szczególnie jeśli chodzi o skupienie uwagi widza. Jest to mimo wszystko ważna historia, ze względu na tematykę.

Świetnie nakręcony, ociekający emocjami dramat, który stanowi ważny głos w dyskusji nad karą śmierci - nawet jeżeli nie opowiada się explicite po jednej ze stron.

W jednej jedynej scenie z udziałem rumuńskiego championa sportów sylwetkowych kulturystyka potraktowana zostaje ciut głębiej niż wcześniej, a guru z Europy poucza Mike'a: "kiedy twój ból staje się przyjemnością, wygraną masz w kieszeni". Bohaterowie filmu może nie do końca zasługują na miano masochistów, ale będą nimi wszyscy, którzy spędzą z "No Pain..." więcej niż kwadrans.

Mumia powraca tym samym nie zaskakuje. To nadal widowiskowe kino przygodowe pełne egzotycznych plenerów, tajemniczych piramid i niezbadanych korytarzy, w których czai się niebezpieczeństwo.

To jeden z tych dokumentów, które nie przynoszą danych faktograficznych, nie poszerzają wiedzy widza o wypowiedzi ekspertów czy choćby kontekst historyczny. Twórcy starali się uchwycić życie.

Długo mógłbym pisać o tym, co mi się w Locke and Key podoba.

Współczesne animacje nauczyły nas śmiać się na głos i przeżywać emocje rodem z filmów sensacyjnych. Król lew to wycieczka do czasów, gdy filmy wywoływały też wzruszenia. To mądra opowieść o miłości, przyjaźni i oddaniu, historia dojrzewania i uczenia się, jak radzić sobie z problemami. Takie kino lubię!

Stanowi filmową odpowiedź na bardzo ludzkie pragnienie posiadania olbrzymich mocy.

Z przerysowanego dramatu społecznego zamienia się w horror, a potem kino science-fiction. I wciąga, choć też irytuje nieco zbyt płaskimi, pozbawionymi niuansów postaciami, nie zawsze udanymi dialogami i znikającym momentami napięciem.

To ciężki rodzinny dramat opowiadający o najgorszej traumie, jaka może przydarzyć się w życiu każdego rodzica. I chociaż Delpy nie opowiada niczego nowego, to jednak robi to na tyle brawurowo, że o jej filmie nie sposób zapomnieć.

Wartościowy i zaskakujący dramat podejmujący się szalenie trudnego tematu. Myślę, że za jakiś czas do niego wrócę i dowiem się wtedy, czy jego i moja emocjonalność nie spotykają się na tym samym zakręcie, czy po prostu ja zboczyłam z drogi, by o pewnych rzeczach myśleć jak najmniej.

Fabuła nie jest zbyt skomplikowana, ale też nie przypomina klasycznej i prostej opowieści grozy. Mamy tu wątki kazirodcze, lesbijskie, trochę nekrofilii, zamurowanie żywcem, wyjątkowo drapieżnego kota i wyjątkowo odpychającą charakteryzację. Znajdzie się coś dla fanów gore, ale nie tyle co zwykle u D'Amato.

Oprócz skrupulatnego dopieszczenia czysto gatunkowych konwencji "Zabójstwo" jest na tyle sprawnie spreparowanym i przenikliwym dziełem, by bez problemu zostać zawartym w wychodzący poza noirowe ramy metaforyczny obszar filmowych rozważań.

W zasadzie wszystko podobało mi się w tym filmie i nie mogę znaleźć na niego haka wartego wspomnienia. Warsztat aktorski, zdjęcia, muzyka. Wszystko gra zgodnie z rytmem ciekawej opowieści.

Abbou chętnie odwołuje się do thrillerów psychologicznych z lat 70., a najczęściej cytuje "Nędzne psy": można to odczuć zwłaszcza w opresyjnym, tętniącym od emocji finale, gdzie stężenie przemocy i napięcia społeczne sięgają zenitu. Deskrypcje brutalności, na jakie zdobywa się reżyser, są przesadzone, a surrealny sposób montażu, zastosowanie neonowych zdjęć i epileptycznych cięć budzi wspomnienia "Climaxu" Gaspara Noégo.

Przyjemnie spędzone niemal dwie godziny. Nie jest to dzieło wybitne, o którym dyskutować będziecie kilka godzin po zakończonym seansie, ale nie tego oczekuje się od tego rodzaju filmu. To znane i lubiane uniwersum, fajne poczucie humoru na przyzwoitym poziomie i przede wszystkim ładna bajka, która najmłodszych widzów może czegoś nauczyć, a starszym zapewni rozrywkę.

Ewidentnie kosztował niewiele, pełen jest niezbyt natchnionego aktorstwa, a twórcy zamiast ryzykować, grają półśrodkami. Nadużywają ujęć z drona, bo tak będzie taniej. Stosują niewybredne, ograne cięcia, choć montaż to przecież kluczowy dla kina grozy środek dramaturgiczny. Najwięcej zawdzięczają realizatorzy ciekawemu miejscu akcji, w którym rzecz się dzieje, cóż jednak z tego skoro przestrzeń ekranu staje się polem nudnych zdarzeń, reżyserowanych wedle podręcznika horrorowej sztampy?

Na najnowszą ekranizację "Małych kobietek" wybrałam się ze zwykłej ciekawości. Chciałam zobaczyć, jak tym razem reżyserka Greta Gerwig poradziła sobie z powracającym co jakiś czas na duży ekran materiałem powieściowym. A poradziła sobie całkiem dobrze oddając widzom realizację w każdym punkcie przemyślaną, z doborową obsadą aktorską, przyciągającymi uwagę pięknymi kostiumami i przekazem na miarę współczesności.

Twórcy "Westworld" nie poddają się i na pewno doczekamy się kolejnego sezonu. Mam nadzieję, że domknie on serię, pozostawiając po niej przynajmniej pozytywne wrażenie. Pomimo błędów i zawodu, jaki pozostawił trzeci sezon, ten serial na to zasłużył.

Waititi i Clement żartują więc przede wszystkim z mitów, którymi obudowana była figura wampira. Drakula jest dziś anachroniczny, jego kły i pazury mogą jedynie bawić - miejsce potworów wywodzących się z ludowych legend i zabobonów zajęły w kinie bardziej aktualne lęki na przykład postacie będące wytworami transhumanizmu, nowych technologii czy cyborgizacji.

Opowieść o Seberg jasno pokazuje, że wrogiem aktorki nie była branża filmowa ani Hollywood, a rządowy spisek przeciwko jej osobie.

Jest filmem, którego serce znajduje się w odpowiednim miejscu, ale który nie potrafi w pełni wykorzystać posiadanego potencjału. Jako start nowego uniwersum jest nieco rozczarowujący, lecz równocześnie wystarczająco intrygujący bym chciał obejrzeć jak potoczą się dalsze losy bohaterów BCU.

Od dawna nie miałem takiej sytuacji, że nie potrafię opisać wrażenia, jaki wywołuje film. "Monument" na pewno będzie we mnie siedział, stanowiąc poważną układankę do rozwiązania. Widzę klocki, ale jeszcze nie wiem jak je dopasować. Nie mogę pozbyć się wrażenia, że jeszcze do niego wrócę.

Czuć tutaj jeszcze ten dokumentalny sznyt oraz klimat czasów stanu wojennego, a skręty metafizyczne dzisiaj już nie robią takiego wrażenia. Niemniej ciężko nie wejść w tą historię, pochłaniając niemal do końca.

"Barwy ochronne" po larach działają jako obserwacja psującej się moralności w pewnych okolicznościach. Zderzenie idealizmu z cynizmu zawsze potrafi być interesujące, ale spór nie zostaje rozstrzygnięty. Ciągle poraża jego aktualność wynikająca z niezmiennej natury człowieka bez względu na ustrój.

Historia w Clemency, która nie obfituje w wydarzenia i zwroty akcji, jest opowiada niemożliwie ślamazarnie. Szanuję jej subtelność i brak hollywodzkiego zadęcia czy przerysowanych rozwiązań fabularnych. Ale ten autorski sznyt nie może zastąpić podstawowej filmowej roboty - jeśli zanudzimy widza na śmierć, to nawet najlepsze intencje i ciekawy temat nie pomogą.

Nieznośne, pretensjonalnie, wizualnie rozczarowujące, źle zagrane kino - rozczarowanie od A do Z.

Szwedzka produkcja uświadomiła mi, że świat sprytnie przeinacza fakty, a religia wykorzystuje jej wyznawców.

Szokujące jest to jak dobrze ogląda się tę chirurgicznie skonstruowaną, wybornie napisaną konstrukcję - zaskoczyło mnie to, gdyż na pierwszy rzut oka wygląda ona na propozycję w stylu found footage. Nie ma tutaj żadnego komentarza, są suche fakty, które Ty widzu masz sobie poukładać i zinterpretować. Za to Asystentkę szanuję najbardziej. Za to i za wyśmienitą kreację Julii Garner, bez której tego filmu nie ma.

Doceniam działania Sekielskich w warstwie merytorycznej i uważam, że głównie na tym należy się skupić oceniając ten wstrząsający film. Po raz kolejny Kościół nie zdaje egzaminu, po raz kolejny ofiary są bezradne i zwyrodniali księża bezkarni. Jak długo tak musi być?

Mi przez to zabrakło serca The Eddy - pięknie zrealizowanego, bosko obudowanego w różne scenerie Paryża serialu, który powinien być petardą. Powinien, ale nie jest, bo do stworzenia naprawdę udanej serii nie wystarczy utalentowana obsada i dobra muzyka.

Kutmanov prezentuje się jako dojrzały i świadomy twórca slow cinema. Sprawna użycie środków ekspresji idealnie splata się z tą cichą i kameralną historią. Reżyser pozwala wybrzmieć ciszy, tak bliskiej głównej bohaterce.

Jest przede wszystkim historią o relacjach. Jak przystało na młodzieżową komedię, w lekki sposób porusza problematykę związków i innych młodzieńczych rozterek. Pokazuje, że nie należy podchodzić do życia zbyt poważnie i skupiać się jedynie na szkole. Ważne są wszystkie doświadczenia, także takie jak imprezy.

Bresson jasno wskazuje człowieka, jako źródło zła, ale ważniejszy pozostaje dla niego czyn, niż osoba zań odpowiedzialna. Ludzie to tylko narzędzia w sprawnych rękach reżysera, osądzającego ogół, a nie jednostkę. Efektem tego są analityczne kadry skupione na dłoniach, gestach i przedmiotach.

Pomimo całej swojej wizualnej maestrii, agresywnego profilu muzycznego i nietuzinkowego podejścia do gatunkowych ramifikacji zwyczajnie zaczyna w pewnym momencie nudzić ze względu na repetytywność i małą emocjonalną stawkę, którą widz ma w tej wydłużonej strzelaninie.

Trzeci sezon Westworldu rozczarowuje na całej linii. Niemniej nie tracę jeszcze nadziei: gorzej już chyba być nie może... chyba?

Stanowi nie tylko interesujący punkt wyjścia do rozważań na temat znaczeń użytych w niej symboli, ale także roli muzyki w filmie.

Drugi sezon Afterlife jest powtórką z rozrywki, z mniejszą ilością celnych spostrzeżeń, ale na szczęście z zachowaniem świeżości humoru, której Gervaisowi nie sposób odmówić. Ekipa, która zebrał na ekranie, m.in. jak zawsze wspaniała Penelope Wilton, ale nie tylko ona, bo cała obsada jest tu wyborna, bawiła się kręcąc ten serial wyśmienicie. I jak rzadko w podobnych sytuacjach, zapewniła tę zabawę także widzom.

Nie jest serialem złym, a raczej niespełnionym. Niesamowicie ciekawy temat zaprzepaszczony jest brakiem wizji oraz ogólną przeciętnością wykonania. Idealny dowód na to, że sam pomysł nie wystarcza.

Trzeba przyznać, że jakkolwiek negatywnie ocenialibyśmy The Room, to Wiseau przedstawił swoją wizję artystyczną, nie oglądając się na słowa krytyki innych, przez co stał się ikoną kina klasy... swojej klasy. Dzięki swojej dziwności, braku logiki oraz słabemu wykonaniu film został produkcją konieczną do zobaczenia, aby samemu ocenić, czy ten obraz faktycznie jest aż tak zły.

Powinien być lepszym miniserialem, bo pomysł fabularny był w nim kapitalny, ale nie udało się go dobrze zdyskontować. Z drugiej strony zachęcił mnie bardzo do przeczytania książki Philipa Rotha. Pytanie czy o to chodziło?

To, co całkowicie urzekło mnie w filmie jest bardzo progresywny przekaz, który kryje się za animacją. Rodziną nie są osoby, z którymi jesteśmy spokrewnieni. Za rodziców nie musimy uznawać ludzi, którzy nas spłodzili. Prawdziwi bliscy to ci, którzy kochają nas, troszczą się, chcą dla nas tego, co najlepsze i dają nam poczucie bezpieczeństwa.

Zmienność uczuć, prostszy sposób konstruowania myśli, odrzucenie intelektu na rzecz języka ciała, nie odbierają klasy Rohmerowi, a wręcz dodają uroku obrazowi i odpowiedniej siły oddziaływania na widza. Lato to czas luźnej beztroski, więc i problemy wydają się być prostsze, lecz nie zostały zbagatelizowane.

Eighth Grade to preludium do prawdziwego kina coming-of-age. Kayli jeszcze trochę młodości zostało, a prawdziwy dramat będzie przechodziła za parę lat, tak jak Lady Bird w filmie Grety Gerwig czy też Amy i Molly w Booksmart. Jednak świetnie, że właśnie o tej małej dorosłości opowiedział Burnham.

Całość jako koncept niepokorny sztywnym telewizyjnym ramom jest zupełnie hipnotyzującą propozycją. Oczywiście, wszystko to na kilometr trąci również zwyczajną pretensjonalnością, i mało jest w serialu zabiegów, które by to nadęcie próbowały jakoś przebić.

Ta historia bez wątpienia miała w sobie filmowy potencjał "Wstrętu" czy "Lokatora" Romana Polańskiego - wielkich dzieł o szaleństwie, które zżera duszę i niszczy otoczenie. Tym większy być może, iż poruszający się w obrębie tematu bliskiego wielu ludziom, niezmiernie aktualnego. Powstał jednak film przeciętny, istotny, a jednak rozczarowujący.

Opowiedziany lekko i z humorem film nie jest pozbawiony elementów dramatyzmu, ale jednocześnie nigdy nie popada w ckliwość i sentymentalizm. Tło społeczno-polityczne daje opowieści kontekst, ale nie przytłacza historii było nie było brawurowej kradzieży. Nie wartka akcja i wciągająca intryga są jednak największą siłą "Pechowych szczęśliwców", a bohaterowie.