Rafał Glapiak

Reżyser, owszem, sięga po klasyczne idee, ale każdą z nich jedynie odhacza, nie zagłębiając się w ich znaczenie. Czuć, że ma podstawy, by budować alegorię o prawdziwej naturze człowieka, ale kolejne myśli i rozwiązania prezentuje szybko i po łebkach, chcąc być może uniknąć pytań, na wszelki wypadek nie prowokując widza do nadmiernej refleksji.

Oparty na wątpliwej lub wręcz nieprzyzwoitej z punktu etycznego przesłance musical o dojrzewaniu z samobójstwem i problemami psychicznymi w tle.

Nierówne, choć szalenie ważne kino, które próbuje zadośćuczynić ofiarom bestialskiego rasizmu w Stanach Zjednoczonych.

Absurdy i nachalność niweczą starania aktorki firmującej to widowisko. Lopez dwoi się i troi, by wyciągnąć z roli, ile się da, do sekwencji akcji wykorzystując doświadczenie nabyte na scenie, ale to ostatecznie na nic, gdy scenariusz sypie się zaraz po naprawdę obiecującym prologu.

Wyrastająca z tradycji dawnego kina opowieść zarówno o wartości, jaką jest rodzina, jak i o zderzeniu dwóch odmiennych kultur: reprezentujących tak zwane stare pieniądze pawi oraz uosabiających klasę robotniczą gołębi.