Rafał Glapiak

Rozbita na tytułowe cząstki i niedająca satysfakcji opowieść o stracie, traumie i próbie jej pokonywania oraz upadających mostach.

Pełen dawnego uroku film, w którym reżyser nikogo nie oszukuje, rzeczywiście pozwalając swoim bohaterom bez przerwy gadać.

Afirmacja amerykańskich cnót uosabianych przez tragicznie zmarłego Lou Gehriga, jednego z najwybitniejszych baseballistów w historii.

Pełne troski o planetę kino science fiction, w którym reżyser nie radzi sobie z ziemskim dramatem, maskując tę niezdarność kosmiczną nudą.

Żywa i pełna bożonarodzeniowego blasku komedia romantyczna obalająca szkodliwe stereotypy, i to pomimo dość szybko nużącej anegdoty.

Obraz jest opisem trudnej relacji ojca z nastoletnim chłopakiem uzależnionym dosłownie od wszystkiego.

Audiard - podobnie jak wielu innych europejskich twórców - sięga po najbardziej amerykański z amerykańskich gatunków, czyli western, by dokonać jego swoistej rewizji. Korzysta przy tym z powieści Patricka deWitta pod tym samym tytułem, zaś efektem pracy jest okraszony subtelnym humorem pastisz, spod którego wyłania się - równie dyskretnie - nie najszczęśliwsza wizja kondycji współczesnego człowieka: smutnego i samotnego, tęsknie wypatrującego lepszej przyszłości.

Autorka - pomimo trudnego i dość niewygodnego tematu - chwyta za serce, nie rezygnując przy tym z charakterystycznej dla siebie błyskotliwości i poczucia humoru. W konsekwencji daje to interesującą mieszankę obrazów o opresyjnych instytucjach z młodzieżowymi hitami o letnich obozach.

Trafna - choć już w dniu premiery spóźniona - analiza generacji Z, która o przyszłości nie myśli albo wcale, albo co najwyżej w kontekście polubień i mylnie pojmowanego wygodnego życia influencera, wizja zarazem anachroniczna, jak i hipnotyzująca.

Dokument poświęcony Diego Maradonie przypomina uprawiany przez niego futbol - poetycki, bajeczny i dynamiczny, ale niepozbawiony przecież słabszych momentów.

Czego tu nie ma! Są zdjęcia do złudzenia przypominające relację z kibolskiej ustawki czy też siłowej demonstracji przeciwko władzy.

Reżyser stara się nie dawać widzowi jednoznacznych odpowiedzi, choć równocześnie sugeruje je w aż nadto klarowny sposób.

Wizualnie film wygląda bardzo dobrze i spójnie, ale znaczenia przypisane zabiegom technicznym wydają się wyjątkowo płytkie.

Całość ogląda się jak reklamę drogich perfum, w której nonszalancko przechadzają się odtwórcy głównych ról.

Historia, która stanowi kolejny wariant dość powszechnie wykorzystywanego przez kino motywu, jest nużąca i aż nazbyt rozwleczona.

Obraz jest opisem trudnej relacji ojca z nastoletnim chłopakiem uzależnionym dosłownie od wszystkiego.

Wizualnie film wygląda bardzo dobrze i spójnie, ale znaczenia przypisane zabiegom technicznym wydają się wyjątkowo płytkie.

Dostajemy oto film na bardzo ważny temat, który - z uwagi na przystępną strukturę i trafne uchwycenie aktualnego tematu - ma szansę uwrażliwić publiczność na problemy Afroamerykanów. Roi się w nim jednak od rozwiązań manipulujących widzem. A także od tez o nacechowaniu ewidentnie populistycznym.