Judy

10 American Film Festival.Judy to idealny przykład poprawnie poprowadzonej filmowej biografii-nic w tym filmie nie sprawia,aby wywyższyć go poza rangi tzw. poprawności-mam tu na myśli oczywiście kwestie realizacyjne.Jednak jest jeden punkt który sprawia,że film ogląda się z zapartym tchem,jest czasem emocjonalny rollercoaster a do widza przychodzą pewnego rodzaju refleksje na temat kruchości,nostalgii i tej odrobiny szaleństwa w ludziach-tym punktem jest Renee Zellweger-piękny aktorski powrót.

Kapitalna Renée Zellweger. Reszta - trochę mniej. To porządna produkcja, która nie obiera ścieżki typowej dla wielu biografii o muzykach, ale ma swoje wady.

Scenariusz nie jest popisowy, Renée Zellweger niesie bagaż emocjonalny na swoich plecach, lecz w tym przypadku wybaczam, gdyż emocje są nad wyraz prawdziwe.

Niekoloryzowany, depresyjny portret artystki Judy Garland, skrojony pod Oscary i pewnie zbyt blisko schematycznej biografii, wyróżnia się jednak spektrum emocji, które Zellweger wylewa w swojej życiowej roli. Film pozostaje w intrygującej kontrze do wyśpiewanego w finale, a najbardziej znanego, oscarowego utworu "Over the Rainbow", gdzie "marzenia naprawdę się spełniają", a "życie jest piękne". Cieszy wrażliwość filmu, wątek walki o dzieci, pozostawia niedosyt przedstawienie dziecięcej Judy.

smutna historia, film długo się rozkręca, jest trochę przegadany, ale wchodzi na bardzo wysoki poziom, głównie dzięki wyrazistej głównej roli

To po prostu przyzwoity film biograficzny o Judy Garland ze świetną Renée Zellweger, który całkiem nieźle eksploruje problemy osobiste tejże osoby.

Zellweger kompletnie nie panuje nad rolą - raz jest świetna, raz popada w kuriozalną przesadę. A reszta to dość przyjemna ale typowa muzyczna biografia jakich wiele w ostatnim czasie: skupiająca się na jednym wydarzeniu z życia postaci i opowiadająca przez jej pryzmat o życiu i dramacie bohaterki.

Nieprzekonujące relacje, brak emocji i wszechobecna nuda. Nie rozumiem nominacji do Oscara dla Zellweger która tylko udaje Judy, nie próbując oddać krzty emocji

I tak powstała kolejna sztampowa biografia, bo ktoś bardzo chciał oscara dla Zellweger.

"Chcę tego co wszyscy" Historia zmierzchu kariery kobiety, matki, artystki, człowieka zmęczonego i samotnego żyjącego dla publiczności i przed nią uciekającego.

Popłakałam się za wszystkie dzieci wykorzystywane przez Hollywood. Renee Zellweger przejmująca, chociaż ostatnio za nią nie przepadam. Bardzo smutny film.

Trochę naciągane to 6, ale dzięki śpiewającej Renee i poruszającej końcówce podciągam. No bo nie oszukujmy się, jest to biografia, których już były dziesiątki jak nie setki, czyli stronnicze opowiadanie o wielkiej gwieździe, trudnym dzieciństwie i używkach. No i co do samej gry Renee mam dość mieszane uczucia - na scenie wypada świetnie, ale poza nią, mimo że dobrze naśladuje Judy, wydaje się aż zbyt groteskowa. Może jakieś 40 lat temu bardziej bym docenił taką rolę.

Przyjemny, choć miejscami nudny, biopic do oglądania, wyróżniający się wyłącznie genialną rolą Renée Zellweger. Co za głos!

(6+) ależ wehikuł czasu, który przeniósł mnie w pierwsze lata XXI wieku, przypominając jak znakomitą aktorką jest Zellweger! za Renée i finał, ocena w górę.