Dawno żadna aktorka mnie tak nie powaliła swoim występem, jak ta! Jeśli miałabym wskazać jeden, jedyny powód dla którego powinniście zobaczyć Judy - to właśnie ten.

Renée Zellweger błyszczy w tej roli - nominacja do Oscara wydaje się całkowicie zasłużona.

Często sięga po biograficzny banał, przez co "Judy" mamy szansę zapamiętać wyłącznie dzięki roli Zellweger - a i to może nie wystarczyć.

Pewna nostalgia, kruchość i minimalna doza szaleństwa sprawiają, że to pełnokrwisty portret, który zapewne będzie się liczyć w oscarowym biegu.

O "Judy" mówi się głównie w za sprawą tytułowej roli Renee Zellweger. I słusznie, bo jej gra aktorska jest zdecydowanie najlepszym elementem tego filmu. Choć, mimo to, daleko jej do wybitności. Na dodatek wcale nie sprawia, że film Ruperta Goolda wznosi się choćby o milimetr ponad przeciętność.

"Judy" stoi Renée Zellweger, która jako Judy Garland uchwyciła nie tylko jej fizyczne podobieństwo to jeszcze swoimi partiami wokalnymi uciszała wszystko co się rusza. U mnie sala wtedy zamierała, a na koniec można było zobaczyć, że u niektórych emocje sięgnęły zenitu. Podobnie jak u mnie.

Judy Garland, prawdziwa ikona kina, zasłużyła na tak dobrą kreację odtwarzającej ją aktorki, zasłużyła też, niestety, na znacznie lepszy film.

Reżyser tak koloruje tę opowieść, że jej bohaterka dalej wydaje się niewinną Dorotką z kinowego "Czarnoksiężnika z Oz".

Come back Garland może i w pełni się nie powiódł, come back Zellweger właśnie stał się faktem.

Jest poprawnie, dobrze zrealizowaną biografią wielkiej gwiazdy.

Judy nie jest kolejnym, sztampowym biopikiem. Nie jest też kinem najwyższych lotów. To produkcja solidna, z ładnymi zdjęciami, dobrym dźwiękiem.

Nie ma wątpliwości, że celem twórców było zebranie kilku nominacji do Oscarów, ale przynajmniej ta jedna mogłaby skończyć się nagrodą dla świetnej Zellweger, która pokazuje pełne spektrum emocji - od łez po śmiech od tańca do śpiewu. Występ mistrzowski i hipnotyzujący.

Przynajmniej fragment Oscara należy się jednak Zellweger za kilka mgnień elektryzującego ukazania narkotycznego uzależnienia jej bohaterki od uznania publiczności, które staje się ważniejsze od wszystkiego i które potrafi wynieść pod niebiosa, by za chwilę zrzucić w ciemność. Ale, jak sądzę, to potrafiłaby zagrać "od siebie" niemal każda aktorka...

Film Judy stoi kreacją Renee Zellweger. To ona jest siłą napędową tej produkcji, to ona króluje na ekranie i skupia na sobie uwagę widza. Pozostali bohaterowie, nawet ci grani przez tak doświadczonych aktorów jak Michael Gambon czy Rufus Sewell, giną gdzieś w tle.

Z jednej strony jest to dość duże uproszczenie i koloryzacja złożonej historii amerykańskiej ikony, tak jak zrobił to szef wytwórni MGM udając, że Garland to Dorotka w rubinowych pantofelkach. Z drugiej jednak, emocje Judy zostały rewelacyjnie odegrane przez Renée Zellweger, a problemy zarysowane przez twórców. Choćby nawet siłą, film wycisnął z widzów łzy i sprawił, że zarówno Judy jak i Renée w najbliższym czasie nie zostaną zapomniane.

Dość klasyczny obraz, ukazujący schyłek życia Judy Garland, zaś w retrospekcjach, jej trudną karierę zawodową w młodości. Wzruszający, z ciekawym tłem obyczajowym, ale nieco nudnawy. Fani Rene Zellweger nie mogą go przegapić, bo jest w nim kawał solidnego, pełnego emocji i pasji aktorstwa.

Mało wyrazista i banalna na poziomie scenariusza filmowa biografia, którą ratuje i wynosi ponad ten banał brawurowa rola Renee Zellweger. I to właśnie dla tej aktorki przede wszystkim warto tę produkcję zobaczyć. Dla wielbicieli talentu Judy Garland będzie to smutna, sentymentalna opowieść o tragicznym życiu aktorki - niestety opowiedziana bez polotu.

To jest ten wielki comeback Zellweger, na który od lat czekaliśmy.

Judy to przede wszystkim aktorski popis Renee Zellweger, której kreacja sprawia, że film ten można uznać za udany.

Twórcy stanowczo nie mają tu ambicji zrobienia czegoś więcej niż skrojony pod Oscary schematyczny biopik i chowają się jak najgłębiej, by pozwolić świecić gwieździe Zellweger.

Niewątpliwie więc to warsztat Zellweger i wykreowana przez nią rola wysuwają się na pierwszy plan całej tej produkcji. To ona nadaje filmowi kolorytu i dla niej warto wybrać się do kina, bo sam obraz na pewno nie będzie tym, który w jakiś szczególny sposób zapisze się w światowej kinematografii.

Cenię sobie biografie, które nie mają tendencji do epickiej prezentacji całego życia przedstawianej postaci od kołyski aż po grób, ale wziąwszy pod uwagę fakt, że jest to finalnie poprawna i niczym niewyróżniająca się ekranizacja losów intrygującej, a jednocześnie tragicznej aktorki, stanowi marną pociechę.

Mimo wszystko warto obejrzeć ten mocno niedoskonały film. A to dzięki Renee Zellweger w roli tytułowej. Aktorka nie tylko bezbłędnie podłapała wszystkie gesty Garland i jej charakterystyczne, wiecznie przestraszone, sarnie spojrzenie, ale też wyposażyła swoją postać w całą gamę emocji. Wzrusza, bawi i kiedy trzeba również irytuje.

Poruszająca opowieść, dzięki której status Garland jako ikony jeszcze rośnie, ale... to dalej bardziej ikona, niż człowiek.

Niewykluczone, że prawdziwą satysfakcję mogą z niego czerpać wyłącznie oddani miłośnicy Garland. Wszyscy pozostali obejrzą natomiast staroświecki biopic o spadających gwiazdach. Kolejny portret ikony odbity na zbyt cienkiej kartce papieru.

Jeśli coś ratuje ten w gruncie rzeczy przeciętny obraz, to z pewnością rola Renee Zellweger.