Całe życie w kinie
Źródło-
1382recenzje
-
1382oceny
-
986pozytywnych
-
396negatywnych
-
6.4średnia
-
71%pozytywnych
-
0.9odrębność
Gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
5
Przypadkowego widza nowy film ze świata "Dragon Balla" nie porwie. Jest za bardzo hermetyczny. Nawet przydługie wyjaśnienia nie pomogą odnaleźć się w natłoku odniesień, dygresji, pojawiających się na moment postaci. Natomiast wiernych fanów serii ucieszy spotkanie ze starymi znajomymi, dla odmiany na dużym ekranie.
-
6.7
W zaskakujący sposób uderza też w stereotypy płciowe. Bezkompromisowo rozbija mity i nie daje się wtłoczyć w fabularne schematy.
-
5
W filmie brakuje iskry, która pozwoliłaby oderwać się od sztampy. Twórcy umiejętnie sklejają klocki fabularne w sympatyczną bajkę podlaną gęstą dydaktyką, lecz brakuje im odwagi na cokolwiek więcej.
-
6.7
Jest wyłącznie bombastycznym żartem. Nie próbuje ugrać niczego więcej, dzięki czemu zapewnia dobrą i bezpretensjonalną rozrywkę.
-
6.7
Rzecz nie do końca wykorzystuje potencjał atrakcyjnego pomysłu. Scenariusz zamiast szukać nieoczywistych rozwiązań lub zaskakujących zwrotów, gładko skręca w najprostszą drogę do szczęśliwego zakończenia.
Najwyżej ocenione
-
10
Jest wspaniałym dziełem samym w sobie. Oczywiście kontynuuje wizjonerską koncepcję poprzedniczki, ale uwodzi wizualnie i zachwyca pomysłami nawet w większym stopniu od niej.
-
10
Bywa nieprzyjemny, ma niesympatycznych bohaterów, a przecież mimo wszystko sprawia masę radości. Natychmiast wciąga, angażuje i pochłania intensywnością, budzi podziw inwencją i brawurą.
-
10
Pod względem emocjonalności "Wszystko albo nic" może się równać tylko z "Verą Drake". Obejrzenie obydwu tych filmów stanowi dojmujące, rozdzierające przeżycie.
-
10
Takahata osiągnął wizualną perfekcję, wspaniale wyważył fabułę, właściwie pod każdym względem stworzył dzieło spełnione, czyli - jednym słowem - arcydzieło.
-
10
Pełen technicznego żargonu, nigdy nie staje się ciężki, mimo nieśpiesznej narracji, nie znajdzie się w nim nudy. Pomagają w tym olśniewające obrazy, niektóre chyba najlepsze w karierze reżysera. Można na nie patrzeć godzinami.
Najniżej ocenione
-
1.7
Broni się tylko pies - sympatyczny powód całej kabały. Cała reszta wpada w otchłanie kina klasy Z.
-
1.7
Być może w tym tkwi największy problem "Assassin's Creed". Został skonstruowany jako prolog. Nie wyjaśnia to jednak chybionych pomysłów realizacyjnych - żenującego patosu, kiczowatego artyzmu.
-
1.7
Ostatecznie zatem "Objazdowa opera mydlana" okazuje się filmowym nieporozumieniem. Nie budzi nawet uznania za eksperymentatorski zapęd.
-
3.3
Oczywiście nie ma nic złego, gdy film drażni, lecz rozdrażnienie czy zmęczenie seansem powinno do czegoś prowadzić. "To tylko koniec świata" nie prowadzi do niczego.
-
3.3
Szykowną historyjkę z życia sfer, odpowiednio ubarwioną brukowymi sensacjami ogląda się gładko, ale całość wypada zdecydowanie poniżej oczekiwań. Miłośnicy pięknych strojów i urokliwych widoczków rzecz przełkną, natomiast miłośnicy Grace Kelly i dobrego kina z pewnością się rozczarują.
Odrębnie ocenione
-
8.3
Został poprowadzony ze swadą, lekko, ale nie głupio czy tandetnie. Przy celowo bajkowej konwencji okazuje się zaskakująco trafny i mądry w swoich spostrzeżeniach. Pozostaje przy tym zarażającą entuzjazmem rozrywką.
-
3.3
Dumont wyraźnie nie ma ręki do takiej opowieści. Próbuje iść w ślady wczesnego Jeana-Pierre'a Jeuneta. Krzyżuje go z Emirem Kusturicą i Gabrielem Garcíą Márquezem. Zamiast fascynującej mieszanki wychodzi mu jednak filmowy bękart - pozbawione wdzięku połączenie bzdurnych i nieciekawych pomysłów.
-
3.3
Oczywiście nie ma nic złego, gdy film drażni, lecz rozdrażnienie czy zmęczenie seansem powinno do czegoś prowadzić. "To tylko koniec świata" nie prowadzi do niczego.
-
3.3
Obraz nie sprawdza się na żadnym poziomie. Obsada gra drętwo, scenariusz razi banałem, pracowicie wykoncypowana warstwa realizacyjna drażni skłonnością do przesady. Zaledwie pojedyncze momenty przypominają, że reżyser ma daleko większe możliwości.
-
5
Niewiele jest natomiast oryginalności. Anderson znów się powtarza. Sposób opowiadania, prezentacja bohaterów, kadrowanie - wszystko już było. Nie powinien rzecz jasna rezygnować z wyrazistego stylu, ale chyba coraz mniej ma w jego ramach do powiedzenia.
