Całe życie w kinie
Źródło-
1218recenzji
-
1218ocen
-
867pozytywnych
-
351negatywnych
-
6.4średnia
-
71%pozytywnych
-
1.0odrębność
Najczęstsze gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
5
Czas i miejsce akcji początkowo intrygują, ale wtórność scenariusza szybko usypia. Życie Esteli okazuje się banalne, a reżyserka nie znajduje sposobu, by ów banał przekuć w sukces. Film przede wszystkim nudzi, choć nie da się przeoczyć, że nudzi w całkiem dobrym stylu.
-
6.7
Takie podejście zdumiewa. "Dżentelmeni" są zdecydowanie proestablishmentowi. Na swój przewrotny sposób bronią status quo, reanimują zdyskredytowany kult machismo i dezawuują każdy przejaw buntu.
-
5
Powstało na najlepszych wzorach, ale pozostaje imitacją. Kopiuje wątki, postaci, pomysły wizualne, nie potrafi natomiast powtórzyć uroku, serca, humanizmu. Studio Ponoc zaliczyło więc nie najlepszy start i dopóki nie znajdzie własnej drogi, sukcesu nie będzie.
-
6.7
Oryginalna krytyka nierówności, która świeżością i dowcipem nie ustępuje "Parasite'owi", zaś w obrazie społecznego gniewu stanowi dobre preludium do "Jokera".
Najwyżej ocenione
-
10
Jest wspaniałym dziełem samym w sobie. Oczywiście kontynuuje wizjonerską koncepcję poprzedniczki, ale uwodzi wizualnie i zachwyca pomysłami nawet w większym stopniu od niej.
-
10
Bywa nieprzyjemny, ma niesympatycznych bohaterów, a przecież mimo wszystko sprawia masę radości. Natychmiast wciąga, angażuje i pochłania intensywnością, budzi podziw inwencją i brawurą.
-
10
Pod względem emocjonalności "Wszystko albo nic" może się równać tylko z "Verą Drake". Obejrzenie obydwu tych filmów stanowi dojmujące, rozdzierające przeżycie.
-
10
Takahata osiągnął wizualną perfekcję, wspaniale wyważył fabułę, właściwie pod każdym względem stworzył dzieło spełnione, czyli - jednym słowem - arcydzieło.
Najniżej ocenione
-
1.7
Broni się tylko pies - sympatyczny powód całej kabały. Cała reszta wpada w otchłanie kina klasy Z.
-
1.7
Być może w tym tkwi największy problem "Assassin's Creed". Został skonstruowany jako prolog. Nie wyjaśnia to jednak chybionych pomysłów realizacyjnych - żenującego patosu, kiczowatego artyzmu.
-
1.7
Ostatecznie zatem "Objazdowa opera mydlana" okazuje się filmowym nieporozumieniem. Nie budzi nawet uznania za eksperymentatorski zapęd.
-
3.3
Oczywiście nie ma nic złego, gdy film drażni, lecz rozdrażnienie czy zmęczenie seansem powinno do czegoś prowadzić. "To tylko koniec świata" nie prowadzi do niczego.
Najbardziej odrębnie ocenione
-
3.3
Dumont wyraźnie nie ma ręki do takiej opowieści. Próbuje iść w ślady wczesnego Jeana-Pierre'a Jeuneta. Krzyżuje go z Emirem Kusturicą i Gabrielem Garcíą Márquezem. Zamiast fascynującej mieszanki wychodzi mu jednak filmowy bękart - pozbawione wdzięku połączenie bzdurnych i nieciekawych pomysłów.
-
8.3
Został poprowadzony ze swadą, lekko, ale nie głupio czy tandetnie. Przy celowo bajkowej konwencji okazuje się zaskakująco trafny i mądry w swoich spostrzeżeniach. Pozostaje przy tym zarażającą entuzjazmem rozrywką.
-
3.3
Oczywiście nie ma nic złego, gdy film drażni, lecz rozdrażnienie czy zmęczenie seansem powinno do czegoś prowadzić. "To tylko koniec świata" nie prowadzi do niczego.
-
5
Niewiele jest natomiast oryginalności. Anderson znów się powtarza. Sposób opowiadania, prezentacja bohaterów, kadrowanie - wszystko już było. Nie powinien rzecz jasna rezygnować z wyrazistego stylu, ale chyba coraz mniej ma w jego ramach do powiedzenia.
