Lion. Droga do domu

Podążanie szlakiem zagubionego młodego człowieka skłania do wielu refleksji. Dodając do tego fantastyczną grę aktorską, niesamowite zdjęcia oraz przepiękną ścieżkę dźwiękową, można utwierdzić się w przekonaniu, że dzieło Davisa zasługuje na dużą uwagę.

Wzruszające kino ze świetnymi kreacjami aktorskimi.

Bardzo ładny. Poprawna realizacja wzruszającej historii zdaje się z góry skazywać obraz na sukces. Czegoś jednak mu brakuje.

Reżyser Garth Davis wraz ze swoją ekipą filmową w ujmujący sposób przelali historię Saroo na ekran.

Zauroczy niejednego widza swoją wyjątkową opowieścią i klimatem. Jest to pozbawiona nadęcia, dobrze odegrana i emocjonalna historia, która wydaje się tak nieprawdopodobna, jakby była opowieścią wymyśloną pod scenariusz hollywoodzkiej produkcji, a nie prawdziwymi wydarzeniami.

Niestety czasami fikcja jest lepsza od prawdziwej, ale bardzo nudnej historii. To właśnie spotkało film "Lion. Droga do domu", który nie potrafi opowiedzieć nam pięknej i przejmującej opowieści o odnajdywaniu swoich korzeni, a co za tym idzie samego siebie.

Wyjątkowa, wzruszająca produkcja.

Warto chociażby ze względu na poruszającą tematykę.

Wzruszający do łez film, który nikogo nie pozostawi obojętnym.

Ta niewiarygodna na pozór historia, ma w sobie mnóstwo siły i gdyby skrócono film o ponad pół godziny, być może otrzymalibyśmy małe dzieło sztuki.

Wzruszający film obyczajowy, który nie powinien w ogóle ruszać się z Indii.

Piękne zdjęcia z pewnością nie są jedynym powodem, dla którego warto zobaczyć film Gartha Davisa.

Aż dziwi, że w gruncie rzeczy z dramatycznej historii nie udało się wydobyć za grosz dramatyzmu. Niektóre elementy są w "Lionie" bardzo solidne, choćby zdjęcia czy kreacja Deva Patela, ale zwisają na zdumiewająco nieciekawej historii.

Ciepła, pełna wiary opowieść o jednostce i dla tych którzy lubią oglądać filmy z chusteczką to pozycja obowiązkowa.

Największym problemem filmu "Lion. Droga do domu" jest jego poprawność. Chłodna, a może wręcz lodowata kalkulacja, co zrobić i jak to zrobić, żeby widza zmiękczyć i rozczulić.

Ten film wywołuje we mnie mieszane uczucia - z jednej strony jest świetny od strony audio-wizualnej, bardzo spójny i konsekwentnie prowadzony, ale nie mogłem się pozbyć wrażenia manipulacji oraz stosowania emocjonalnego szantażu. Na pewno jest to pozycja warta uwagi i wiele kadrów zostanie w pamięci na długo.

Film niespodzianka, który opiewa w niezliczoną ilość emocji. Od wzruszenia, przez współczucie, radość i niedowierzanie.

Ta prawdziwa opowieść potrafi naprawdę wzruszyć i wcale nie wyciska tego tak obrzydliwie, jak mogła. Byłem okej z łzami na moich policzkach, nie wydały wyciśnięte na siłę.

Miejscami wydaje się nieco zbyt wyrachowany, a o metodach stosowanego tu emocjonalnego szantażu można by napisać osobny podręcznik, ale to wciąż sprawnie zrealizowany, nieźle zagrany film.

Gwiazdorska obsada może zagwarantować filmowi sukces, ale całość zostawia po sobie niedosyt.

Niestety, Lion. Droga do domu jest bardzo nierówny.

Zasługuje na wiele ciepłych słów i zdecydowanie nie zasługuje na rozbijanie się o fasady cyników. To niezły film i pokrzepiająca historia.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio coś mnie tak poruszyło w kinie, zwyczajnie złapało za gardło i trzymało jeszcze długo po opuszczeniu sali.

Jeżeli istnieje coś takiego jak idealny wyciskacz łez, to "Lion" spełnia wszelkie wymagania. Wzruszające, słodko-gorzkie kino.

Jest jednym z niewielu filmów, które poruszają istotny społecznie temat, nie szantażując widza emocjonalnie. Mimo iż sama historia jest nieco przewidywalna, to trzyma za gardło.

Cały film jest opowiedziany właśnie subtelnymi emocjami, które dopiero w finale skutkują potokiem łez - ale na szczęście nie są one wywoływane filmowymi sztuczkami, lecz za sprawą siły ciążenia samej opowieści, w której cała paleta uczuć targających Saroo, jego biologiczną i adopcyjną matką oraz pozostałych bohaterów tej nietypowej historii odgrywa pierwszoplanową rolę.

Jeden z najbardziej poruszających filmów roku, z którego wychodzi się, płacząc bez względu na płeć i różnice wiekowe.

Zapewnia - bez obciachu! - porządną porcję kinowych wzruszeń, których wierny kinoman raz na jakiś czas szczerze łaknie. Dołóżmy do tego wyborne kreacje aktorskie plus stempelek "pisane przez życie" i dostajemy zestaw, jaki Amerykańska Akademia lubi najbardziej.

Choć ani wizualnie, ani fabularnie film nie pokazuje nam nic, czego nie znalibyśmy wcześniej, składa się na porządne i nienachalnie manipulujące emocjami kino.

Bardzo dobre kino, naturalne i zostające w pamięci.

Jednocześnie zachęcający i nieprzekonujący do siebie, pełen wspaniałych zalet i nieznośnych wad.

Będący na styku Hollywood i kina niezależnego spod znaku Sundance, łącząc produkcyjny rozmach i obecność gwiazd z powolnym i skupionym na emocjach stylu opowiadania idealnie pasuje na festiwal filmowy i sobotni seans w multipleksie.

Opowiada niesamowitą historię, która robi tym większe wrażenie, że wydarzyła się naprawdę. Ale o jej mocy oddziaływania nie decyduje wierność faktom, ale raczej kunszt w budowaniu klimatu, który wywołuje silną reakcję emocjonalną.

Dobry, choć bez wdzięku oscarowego hitu Danny'ego Boyle'a.

O przyzwoitości nie ma mowy - jest oparta na faktach historia, z której nie udaje się wycisnąć żadnych realnych emocji.

Stara się chwytać za serce i chyba jest w tym naprawdę dobry. Chwilami wydał mi się nawet zbyt ckliwy, zwłaszcza w retrospekcjach, ale niepotrzebnych scen w sumie jest tylko kilka i żadna z nich nie razi.