Jan Bliźniak

Ostatecznie "Różyczka 2" dotyczy przede wszystkim osobistej podróży bohaterki w rodzinną przeszłość. Film porzuca po drodze wiele ze swoich pierwotnych zamierzeń, dlatego wydaje się nie do końca przemyślany. Zarysowuje najważniejsze wydarzenia, zwroty akcji i charakterystyki postaci, lecz wciąż czeka na wypełnienie złożoną, pogłębioną treścią. Ostatecznie przypomina więc program wyborczy partii politycznych. Wiele obiecuje, ale dowozi tylko kilka punktów.

Przypomina kino klasy "B", wydaje się nie do końca przemyślany i zrobiony na kolanie. Fani poprzednich części będą się nieźle bawić, aczkolwiek tego typu produkcyjniak wydaje się raczej przeznaczony na platformę streamingową niż ekrany kin.

Hogg bawi się formą, próbuje sił w grozie a'la Alfred Hitchcock. Film stanowi również introwertyczną podróż w proces twórczy, co dodaje mu jeszcze jeden poziom do interpretacji. Jak wszystkie zastosowane w dziele środki, służy on zobrazowaniu uniwersalnego i zawsze trudnego fragmentu rodzinnych relacji. Jeśli ktoś nastawia się na opowieść o duchach, może się czuć rozczarowany, ale miłośnicy wnikliwego kina psychologicznego nie powinni przeoczyć.

Ma kilka ciekawych pomysłów wizualnych. Zdarzają się też zabawne gagi. Poza tym jednak rzecz oferuje zużyte i źle poprowadzone schematy, kopie rozwiązań z lepszych filmów i sporo tandety. Według napisów końcowych za to badziewie odpowiada jakiś reżyser i aż troje scenarzystów. Łatwiej byłoby jednak uwierzyć, iż całość wyszła spod algorytmu sztucznej inteligencji. Choć może i ona poradziłaby sobie lepiej.

Cameron udowadnia mistrzostwo w kreowaniu widowisk, które wymagają największych możliwych ekranów. Choć pierwsze widoczki lesistej planety Pandora zdają się wtórne i zużyte, kiedy akcja przenosi się do wyspiarskiej osady, strona wizualna zyskuje na świeżości i potrafi zahipnotyzować na długie minuty.