Pies i Robot

Poruszająca historia o przyjaźni będąca jednocześnie hołdem dla Nowego Jorku.

Podczas seansu Psa i Robota niejednokrotnie poczułam wzruszenie smutek, połączone z radością i zrozumieniem dla bohaterów. Afirmacja codzienności, którą proponują twórcy, zachęca do zatrzymania się na chwilę refleksji. Film pozostawił mnie z uczuciem przyjemnej melancholii, której szczerze życzę widzom, zarówno starszym jak i młodszym.

W rozumieniu arystotelesowskim przyjaźń to wzorowa postawa urzeczywistniająca się w relacjach międzyosobowych, która dla życia jest czymś najkonieczniejszym. W Politiques de l'amitié Jacques Derrida rozpakowuje pojęcie przyjaźni, by wskazać na historyczne uwarunkowania i genderową jednorodność terminu oraz zakwestionować tak zwaną "braterską fraternizację", która ceni sobie identyczność i stabilność.

To bardzo skromny, pozornie nie wyróżniający się z tłumu film, wizualnie bardzo niedzisiejszy. Ale dzieło Bergera ma w sobie zaskakująco dużą ilość uroku i ciepła, jakiego dawno w animacji nie widziałem. Refleksyjne, mądre, pełne emocji kino.

Gdyby pewne rzeczy zaczęły dziać się wcześniej, finał miałby mocniejszy wydźwięk. Kumulacja zdarzeń w trzecim akcie pomniejsza znaczenie nagromadzonej tęsknoty. Ostatnia scena łamie serce, ale raczej dzięki ogólnej słodyczy dzieła niż nieuniknioności takiego rozwiązania. "Pies i Robot" okazuje się zatem smutny trochę na siłę, co nie oznacza, że nie działa. Niejeden widz wypłacze sobie oczy w trakcie seansu, a po nim długo będzie uzupełniał pustkę w sercu.

Absolutnie nie dziwią mnie wszystkie pochwały, jakie płyną w stronę animacji Bergera. Hiszpański reżyser w stu procentach poradził sobie z zadaniem stworzenia bardzo emocjonalnej, a przy tym przyjemnie wyglądającej produkcji, która zachwyci cały świat.