-
601recenzji
-
587ocen
-
485pozytywnych
-
102negatywne
-
6.7średnia
-
83%pozytywnych
-
1.0odrębność
Gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
7
Jego olbrzymim atutem jest świetne aktorstwo, w którym - co ciekawe - przoduje dość mało rozpoznawalna Hovig, a nie będący ikoną skandynawskiego kina Skarsgård. Trzeba jednak przyznać, że obraz Sødahl momentami zupełnie traci tempo, wchodząc w niewiele wnoszące do fabuły dłużyzny, brakuje mu też czegoś, co mogłoby pozostać na dłużej w pamięci widza, jednej wyjątkowo dramatycznej sceny czy wciskającego w fotel dialogu.
-
7
Warto poznać Niedosyt nie tylko ze względu na solidny głos w kwestii przemocy wobec kobiet w patriarchalnym społeczeństwie, ale i body horror przeistaczający się w opowieść o odkrywaniu siebie i pokonywaniu traumy, aby móc cieszyć się w pełni autentycznym życiem.
-
9
To jedyne w swoim rodzaju przeżycie i prawdopodobnie jedyna tegoroczna premiera, którą, mimo wszelkich pandemicznych ograniczeń, musicie zobaczyć w kinie. Najlepiej siedząc jak najbliżej ekranu, by niczym nowofalowcy pozwolić wprawić każdą cząstkę siebie w ten wyjątkowy trans. Nie obiecuję, że się nie odbijecie, może Was zmęczy, może uznacie go za wydumany, nieprzekonujący, paradokumentalny w treści, bo i takie opinie się słyszy. Nie wiem, jak go odbierzecie, ale spróbujcie, bo warto.
-
5
Jeśli chcecie iść na ten film z szacunku dla dramatu Tomka i z chęci pomocy mu, przynajmniej poprzez zapłacenie za bilet na film o nim - jak najbardziej do tego zachęcam. W każdym innym wypadku prawdopodobnie najlepszą opcją będzie poczekanie na telewizyjną premierę i seans w takim formacie, do jakiego ta produkcja jest najlepiej przystająca. Z szacunku dla twórców.
-
8
Na naszych oczach zachodzi przemiana bohatera z turysty przeczesującego nieznane w uczestnika o większej świadomości, stającego się częścią podwodnego świata. Po wielu miesiącach zaczyna dzielić się zdobytą wiedzą z synem i postrzega, jaki to ma wpływ na jego latorośl: Tom rozwija się, nabywając pewności siebie i wrażliwości na dziką naturę.
Najwyżej ocenione
-
10
Kluczową cechą obrazu Moselle jest unikanie skupiania się na jakimś konkretnym "dramacie", niczym uliczny kot fabuła zwinnie lawiruje między postaciami, każdej dając na tyle dużo czasu byśmy mogli zrozumieć jej motywacje, a przy tym za mało by było miejsce na ocenę czy kibicowanie. Niczym u Pawlikowskiego w "Zimnej wojnie" bezwzględne ostrze montażysty co chwila przenosi nas w inne miejsce i czas.
-
10
W ciągu osiemdziesięciu pięciu minut w filmie nic się nie dzieje, ale i to wystarczy - wychodząc z sali kinowej, nikt nie ocaleje i pozostaje tylko żyć z urazem psychicznym, wywołanym urodą i pustką dostarczoną przez francuskiego reżysera. Żeby zadowolić się tym bolesnym pięknem, warto się przyznać, że każdy z nas jest ślepy i głuchy, co podkreśla czarny ekran i brak dźwięku.
-
10
Wybitny obraz, w przyszłości skazany na kult.
-
10
Genialny film, który w swojej kategorii może konkurować chyba tylko z "Boyhood" Linklatera.
-
9
Niespodziewanie Samuel Maoz pogodził dwie koncepcje mistrzów i zaprezentował dużo bardziej spełnione i satysfakcjonujące dzieło. Dramat, na którym bardzo często się śmiejemy, by odnaleźć się w kompletnym psychicznym rozkładzie, ale i ze świadomością obcowania z czymś wybitnym.
Najniżej ocenione
-
0
Obraz, który w każdym aspekcie jest katastrofą.
-
1
Fascynujący przypadek filmu, w którym nie udało się nic. Pod tym względem można go postawić koło takich dzieł jak "Smoleńsk" czy legendarne "The Room". Niestety tu zamiast szczerego pędu tworzenia mimo braku talentu na pierwszy plan wysuwa się lenistwo i tumiwisizm odtwórców.
-
1
Abel Ferrara chciał tu stworzyć swoje dzieło życia, prywatną opowieść przełamującą granice rzeczywistości i eksplorującą ludzką psychikę, tak jak Šarūnas Bartas w Domu czy Andriej Tarkowski w Zwierciadle. Jak głosi przysłowie, z wysokiego konia spada się najboleśniej i to właśnie spotkało Amerykanina. Przy całej sympatii dla jego twórczości, mam nadzieję, że to był już jego ostatni film w głównym konkursie jakiegokolwiek poważnego festiwalu.
-
2
Zamiast zgłębiać ważne i bieżące tematy prześlizgujemy się po nich bezrefleksyjnie, zamiast oglądać silne postaci kobiece słuchamy prymitywnych żartów opartych na stereotypach związanych z płcią wreszcie zamiast dostawać bohaterów z krwi i kości obserwujemy bohaterów pozbawionych jakiejkolwiek głębi czy nawet zalążka własnego charakteru.
-
2
Ambitny projekt i skrojony teoretycznie pod widzów takich jak ja. Niestety dziwne wybory realizacyjne i błędy produkcyjne pogrzebały tę obiecującą produkcję. Zamiast cudownego postmodernistycznego, eklektycznego dzieła dostaliśmy jeden z najgorszych filmów roku.
Odrębnie ocenione
-
0
Obraz, który w każdym aspekcie jest katastrofą.
-
2
Ambitny projekt i skrojony teoretycznie pod widzów takich jak ja. Niestety dziwne wybory realizacyjne i błędy produkcyjne pogrzebały tę obiecującą produkcję. Zamiast cudownego postmodernistycznego, eklektycznego dzieła dostaliśmy jeden z najgorszych filmów roku.
-
2
Bez wątpienia Kuba Czekaj spadł z wysokiego konia. Chciał stworzyć artystyczny film uwikłany w szerszy kontekst kulturowy, ale wyszła z tego raczej wieloletnia pisanka, w której wciąż znajduje się nieświeże żółtko.
-
2
To wciąż okropnie męczące, nudne, przeciągnięte i cringowe kino, ale przynajmniej w odróżnieniu od "Kogla-Mogla" nie znajdziemy tu wyśmiewania wszelkiej emancypacji i pochwały dla molestowania seksualnego.
-
4
Duża część osób powie pewnie, że to nie idea w tym filmie jest najcenniejsza, a sam ładunek emocjonalny. Jeżeli wyjmiemy z filmu zaangażowanego społecznie cały przekaz i pole do refleksji, zostaną nam jedynie urocze dzieci żyjące w upokarzającej biedzie, które sfilmowano wyłącznie po to, by uprzywilejowany, biały widz mógł się wzruszyć. Innymi słowami - poverty porn.
