-
722recenzje
-
708ocen
-
589pozytywnych
-
119negatywnych
-
6.7średnia
-
83%pozytywnych
-
0.9odrębność
Gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
8
To jeden z najlepiej skonstruowanych scenariuszy w amerykańskim kinie w ostatnich latach, produkcja która niewątpliwie w żaden sposób kina nie rewolucjonizuje, ale też na ma takich ambicji. W czasach gdy Stany są podzielone jak rzadko, jest to prawdopodobnie bardzo potrzebna bajka przypominająca o tym czemu Ameryka kiedyś stała się wielka, która powinna trafić do niemal każdego, niezależnie od poglądów politycznych i ulubionej stacji telewizyjnej.
-
6
Na pewno nie jest to film idealny, chwilami potrafi załamać banalnością użytych klisz, nie mówi nic specjalnie świeżego, a patos finału mógłby być kwalifikowany jako broń masowego rażenia. Nie znajdziemy tu raczej wątków wątpliwych etycznie, wykonanie jest na najwyższym poziomie, a obsada rewelacyjna. Dobry wybór, zwłaszcza na rodzinny seans, jest przygoda, wzruszenie, akcja, humor i morał.
-
8
Ta, i wszelkie inne decyzje: obsadowe, plastyczne, reżyserskie, narracyjne - każdy element filmu Fennell tworzy spójną całość. Jest to zaskakujące, bo gdyby poza kontekst wyjąć i zestawić ze sobą najbardziej skrajnie odmienne sceny z obrazu, te najbardziej pstrokato-cukierkowe z tymi najbardziej nie-na-żarty mrocznymi, mało kto zapewne byłby w stanie od razu wydedukować, że pochodzą z tego samego filmu.
-
8
Ta animacja raczej nie zastąpi w naszych sercach Coco czy Toy Story, ponieważ za mało jest w niej charakterystycznych elementów, łatwych do zapamiętania i skojarzenia, ale z pewnością poprawia humor i zapewnia rozrywkę, a to przecież najważniejsze w przypadku takich produkcji.
-
4
Przez większość czasu jest tendencyjnym filmem o zaburzonym dziecku. Ma interesujące akcenty jak np. wykorzystanie muzyki z filmów Chaplina, bo jedną z obsesji Uriego były właśnie one. Jednak są to tylko małe iskierki oryginalności w morzu miałkiej treści.
Najwyżej ocenione
-
10
Kluczową cechą obrazu Moselle jest unikanie skupiania się na jakimś konkretnym "dramacie", niczym uliczny kot fabuła zwinnie lawiruje między postaciami, każdej dając na tyle dużo czasu byśmy mogli zrozumieć jej motywacje, a przy tym za mało by było miejsce na ocenę czy kibicowanie. Niczym u Pawlikowskiego w "Zimnej wojnie" bezwzględne ostrze montażysty co chwila przenosi nas w inne miejsce i czas.
-
10
W ciągu osiemdziesięciu pięciu minut w filmie nic się nie dzieje, ale i to wystarczy - wychodząc z sali kinowej, nikt nie ocaleje i pozostaje tylko żyć z urazem psychicznym, wywołanym urodą i pustką dostarczoną przez francuskiego reżysera. Żeby zadowolić się tym bolesnym pięknem, warto się przyznać, że każdy z nas jest ślepy i głuchy, co podkreśla czarny ekran i brak dźwięku.
-
10
Wybitny obraz, w przyszłości skazany na kult.
-
10
Portugalski reżyser posiadł niezwykłą umiejętność, aby na lizbońskiej ulicy dostrzec kogoś zwyczajnego, reprezentującego nader często najniższe, marginalizowane grupy społeczne: imigrantów, ćpunów, robotników, biedaków. Dopiero w oku kamery okazuje się, że te "szaraki" potrafią być tytanami, że mają do opowiedzenia zajmujące historie.
-
10
Genialny film, który w swojej kategorii może konkurować chyba tylko z "Boyhood" Linklatera.
Najniżej ocenione
-
0
Obraz, który w każdym aspekcie jest katastrofą.
-
1
Fascynujący przypadek filmu, w którym nie udało się nic. Pod tym względem można go postawić koło takich dzieł jak "Smoleńsk" czy legendarne "The Room". Niestety tu zamiast szczerego pędu tworzenia mimo braku talentu na pierwszy plan wysuwa się lenistwo i tumiwisizm odtwórców.
-
1
Abel Ferrara chciał tu stworzyć swoje dzieło życia, prywatną opowieść przełamującą granice rzeczywistości i eksplorującą ludzką psychikę, tak jak Šarūnas Bartas w Domu czy Andriej Tarkowski w Zwierciadle. Jak głosi przysłowie, z wysokiego konia spada się najboleśniej i to właśnie spotkało Amerykanina. Przy całej sympatii dla jego twórczości, mam nadzieję, że to był już jego ostatni film w głównym konkursie jakiegokolwiek poważnego festiwalu.
-
2
Zamiast zgłębiać ważne i bieżące tematy prześlizgujemy się po nich bezrefleksyjnie, zamiast oglądać silne postaci kobiece słuchamy prymitywnych żartów opartych na stereotypach związanych z płcią wreszcie zamiast dostawać bohaterów z krwi i kości obserwujemy bohaterów pozbawionych jakiejkolwiek głębi czy nawet zalążka własnego charakteru.
-
2
Ambitny projekt i skrojony teoretycznie pod widzów takich jak ja. Niestety dziwne wybory realizacyjne i błędy produkcyjne pogrzebały tę obiecującą produkcję. Zamiast cudownego postmodernistycznego, eklektycznego dzieła dostaliśmy jeden z najgorszych filmów roku.
Odrębnie ocenione
-
0
Obraz, który w każdym aspekcie jest katastrofą.
-
2
Ambitny projekt i skrojony teoretycznie pod widzów takich jak ja. Niestety dziwne wybory realizacyjne i błędy produkcyjne pogrzebały tę obiecującą produkcję. Zamiast cudownego postmodernistycznego, eklektycznego dzieła dostaliśmy jeden z najgorszych filmów roku.
-
2
Bez wątpienia Kuba Czekaj spadł z wysokiego konia. Chciał stworzyć artystyczny film uwikłany w szerszy kontekst kulturowy, ale wyszła z tego raczej wieloletnia pisanka, w której wciąż znajduje się nieświeże żółtko.
-
2
To wciąż okropnie męczące, nudne, przeciągnięte i cringowe kino, ale przynajmniej w odróżnieniu od "Kogla-Mogla" nie znajdziemy tu wyśmiewania wszelkiej emancypacji i pochwały dla molestowania seksualnego.
-
4
Duża część osób powie pewnie, że to nie idea w tym filmie jest najcenniejsza, a sam ładunek emocjonalny. Jeżeli wyjmiemy z filmu zaangażowanego społecznie cały przekaz i pole do refleksji, zostaną nam jedynie urocze dzieci żyjące w upokarzającej biedzie, które sfilmowano wyłącznie po to, by uprzywilejowany, biały widz mógł się wzruszyć. Innymi słowami - poverty porn.
