-
96recenzji
-
96ocen
-
81pozytywnych
-
15negatywnych
-
6.9średnia
-
84%pozytywnych
-
0.7odrębność
Gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
4
Twórcom Luzzu nie można odmówić słusznych intencji oraz tego, że film ogląda się gładko dzięki trzymaniu się przez nich stylu zerowego. Trudno oprzeć się jednak wrażeniu, że Alex Camilleri konstruuje ten świat aż nazbyt topornie i plakatowo. Jesmark, może na pierwszy rzut oka wygląda równie nieokrzesanie jak ex-napastnik Atletico Madryt, Diego Costa, ale pozostaje ostatnim sprawiedliwym w świecie, gdzie prawie wszyscy zapomnieli co to tradycja i poświęcenie dla swego fachu.
-
8
Opisuje koszmarne stadium rozpaczy i braku zrozumienia, będące doświadczeniem wielu gruzińskich kobiet, a odczuć to pomagają realizacyjne umiejętności ekipy zgromadzonej przez Kulumbegashvili. Szczególnie muszę pochwalić autora zdjęć Arseniego Khachaturana oraz francuskiego montażystę Matthieu Taponier Gruzińska reżyserka z ich pomocą przełamuje tabu.
-
6
Niestety nie skupia się nie na naprawieniu tego co sfałszowała powieść, lecz budowaniu uniwersalnego obrazu udręczenia artysty przez totalitarny reżim, reprezentowany tu przez zbyt pilnego żandarma. Lekcja niemieckiego jest zatem kolejną odsłoną cenionej przez publiczność konwencji, która zakłada opowieść o tragicznych losach wybitnej jednostki w starciu z wielką historią, choć książkowe i ekranowe wydarzenia dalekie są od faktycznych przeżyć Noldego.
-
6
Regina King i Kemp Powers nie są do końca wierni historii, czy raczej upraszczają ją w celu udramatyzowania wydarzeń. Nie jest to przecież dokument, który ma krok w krok podążać za faktografią. Wątpię, żeby autor sztuki pisał ją z myślą o odwzorowaniu każdego elementu z biografii bohaterów. Niemniej muszę wytknąć, że Clay w momencie walki z Listonem od kilku lat był już muzułmaninem i uczęszczał na spotkania Narodu Islamu.
-
7
Żeby nie było niedomówień, Cząstki kobiety nie są obrazem idealnym i mają swoje problemy. Przy przenoszeniu sztuki na ekran gdzieś zgubiła się postać siostry, która jest tylko kadłubkiem postaci i zapomniano o jej przywiązaniu do katolicyzmu. Niepotrzebnie rozbudowano za to wątek sądowy. Choć chwalę powyżej kreacje aktorskie.
Najwyżej ocenione
-
10
Portugalski reżyser posiadł niezwykłą umiejętność, aby na lizbońskiej ulicy dostrzec kogoś zwyczajnego, reprezentującego nader często najniższe, marginalizowane grupy społeczne: imigrantów, ćpunów, robotników, biedaków. Dopiero w oku kamery okazuje się, że te "szaraki" potrafią być tytanami, że mają do opowiedzenia zajmujące historie.
-
9
Film ma kunsztowną strukturę, widzowska uwaga zostaje rozbita na cztery przenikające i uzupełniające się wątki. Każdy z nich otrzymuje odpowiednio dużo czasu, by wybrzmieć, stać się pełnoprawnym elementem społecznej układanki.
-
9
Decker fantastycznie dobrała i poprowadziła aktorów. Doskonały jest Michael Stuhlbarg jako Stanley Hyman. Prawdziwy popis daje jednak tytułowa Shirley, czyli Elisabeth Moss. Nareszcie dostaje rolę, gdzie może zaprezentować pełen wachlarz umiejętności. Pisarka w jej interpretacji chwilami jawi się jak potwór czy wiedźma, w innych jest delikatna, krucha, przytłoczona. Majstersztyk godny najwyższych laurów.
-
9
Uderza w tony, które najbardziej cenię w kinie.
-
9
To film, jak widać nawet po tym pęczniejącym tekście, o szalenie bogatej treści, który dostarcza też obrazów pozostających pod powiekami. Debiutującej w pełnym metrażu Catarinie Vasconcelos udała się sztuka niezwykła, by połączyć bardzo osobistą wypowiedź opartą na rodzinnej korespondencji i zakurzonych pamiątkach z żywym komentarzem dotyczącym społeczno-politycznych przemian w swej ojczyźnie.
Najniżej ocenione
-
2
Fragmentaryczna struktura "Szatan kazał tańczyć" Katarzyny Rosłaniec na pozór przypomina godardowskie eksperymenty z formą. Niestety reżyserce nie udaje się ukryć pod kunsztowną skorupką równie intrygującej treści.
-
3
Carlos Diegues stworzył pusty spektakl, który stara się ożywić wyjątkowo nietrafionymi numerami musicalowymi oraz udaną stroną wizualną.
-
4
Twórcom Luzzu nie można odmówić słusznych intencji oraz tego, że film ogląda się gładko dzięki trzymaniu się przez nich stylu zerowego. Trudno oprzeć się jednak wrażeniu, że Alex Camilleri konstruuje ten świat aż nazbyt topornie i plakatowo. Jesmark, może na pierwszy rzut oka wygląda równie nieokrzesanie jak ex-napastnik Atletico Madryt, Diego Costa, ale pozostaje ostatnim sprawiedliwym w świecie, gdzie prawie wszyscy zapomnieli co to tradycja i poświęcenie dla swego fachu.
-
4
Stara się wygrać na kilku frontach: włożyć kij w mrowisko wyjawiając bolesny fragment naszej historii, opowiedzieć z dystansem o zbrodniach komunistycznych, ukazać poprzez emocje trójki bohaterów, z jakim koszmarem mieli do czynienia więźniowie. Niestety żaden z tych celów nie zostaje spełniony i tylko wystarczy ubolewać, że tak doniosły temat nie dostaje odpowiedniej reprezentacji.
-
4
Fanów szalonej twórczości Filipińczyka nie ustrzegę przed wejściem po kolana do rynsztoku, innych przestrzegam - są na tym festiwalu lepsze filmy.
Odrębnie ocenione
-
4
Być może pewne tematy powinny po prostu pozostać na zawsze zamknięte zamiast dawać pożywkę niskim instynktom.
-
5
Piękna i bolesna metafora społeczeństwa, które straciło wiarę i pogrąża się w wieczystej stagnacji.
-
4
Stara się wygrać na kilku frontach: włożyć kij w mrowisko wyjawiając bolesny fragment naszej historii, opowiedzieć z dystansem o zbrodniach komunistycznych, ukazać poprzez emocje trójki bohaterów, z jakim koszmarem mieli do czynienia więźniowie. Niestety żaden z tych celów nie zostaje spełniony i tylko wystarczy ubolewać, że tak doniosły temat nie dostaje odpowiedniej reprezentacji.
-
4
Historia bandyty-narkomana z braterskim konfliktem i porachunkami z serbską mafią w tle okazała się dużo lepszym filmem niż zakładałem. Reżyser do pewnego stopnia kontroluje co dzieje się na ekranie, choć ostatni akt wypada najsłabiej i naprawdę konia z rzędem temu, kto zrozumiał co właściwie się tam wydarzyło.
-
8
Niekoniecznie musimy iść ścieżką freudowską, oglądanie "Koko-di Koko-da" przypomina bowiem spoglądanie w kalejdoskop. Z kilku elementów - nieprzeczuwających niczego ofiar, powracających z nowymi pomysłami oprawców, nieprzeniknionego boru i innych - uzyskuje Szwed zbiór historii, które są źródłem dyskomfortu, ale dzięki otwartej konstrukcji pozostawiają odbiorcy wiele miejsca na interpretację.
