Aquarius

W filmie doskonale ukazana jest umiejętność życia w zgodzie z sobą, umiejętność słuchania siebie i odpowiadania na swoje pragnienia.

Pean na cześć kobiecości, która nie sprowadza się wyłącznie do piękna fizycznego ani laurek za wywiązywanie się z roli żony czy matki.

Filho zbudował pomost między dawną Brazylią a współczesna, między klasami średnimi i bogaczami, między tradycją a nowoczesnością i wreszcie - stworzył spójny, piękny obraz.

Niemal pięćdziesięcioletni reżyser Kleber Mendonça Filho stworzył film, którego wymowa jest bardziej feministyczna, niż przedstawienie historii niejednego boju o prawa. Pyta jaką jesień życia może sobie pozwolić kobieta piękna i utytułowana.

Kino intymne i epickie zarazem, portretujące kobietę na jesieni życia i wszystkie doświadczenia, jakie na przestrzeni dekad ukształtowały jej charakter, wrażliwość i styl bycia.

Ten piękny i wielobarwny portret zgrabnie współgra z wielowątkową strukturą filmu, z poziomami, które choć pozornie odległe od siebie tworzą całkiem spójną całość. Tym bardziej szkoda, że reżyser nie powściągnął się przed uniwersalizacją elitarystycznego punku widzenia, bo poza nią trudno "Aquariusovi" cokolwiek zarzucić. Cóż, mogło być znakomicie, a jest "tylko" dobrze.

Ma jednak oddech dzieła z wyższej półki. Robi wrażenie wprawą w połączeniu intymnego portretu kobiety, społecznych zawiłości i uchwyceniu signum temporis.

Inteligentny i dający do myślenia obraz.

Mozaikowa układanka z czasem zaczyna się trochę dłużyć, ale można to Filho wybaczyć, bo po krótkich dygresjach powraca konsekwentnie do głównej fabuły, i jego serca, czyli Clary.

Zapewniam, że zakochacie się w tej wspaniałej kobiecie, która zahipnotyzuje Was na wiele godzin, a może dni i miesięcy.

Nie była to wymarzona uczta, tym niemniej "Aquarius" okazał się na tyle sytym filmem, że napiwek dla reżysera byłby wskazany.

Bardzo mądra i piękna lekcja.

Kleber Mendonça Filho, twórca ciepło przyjętych "Sąsiedzkich dźwięków" długo kazał czekać na swoje kolejne dzieło. Film pokazywany w zeszłym roku na festiwalu w Cannes udowadnia, że nie zatracił społecznej wrażliwości, a jego język filmowy nadal się rozwija. W "Aquarius" pod płaszczykiem opowieści o starciu jednostki z wielkim biznesem ukrywa pełną wrażliwości i niuansów symfonię o godności i przemijaniu.

Przedstawia historię rodzinną, codzienność kobiety i spór związany z własnością i utrzymaniem mieszkania. Brazylijski dramat w reżyserii Klebera Mendonça Filho wiążąc powyższe pytania tworzy tematem opowieści skutki wykorzystania gospodarczego w dzielnicy mieszkaniowego.

Tak jak większość, jeśli nie wszystkie filmy amerykańskiego twórcy, dzieło Filho prezentuje życie rozsadzające od środka skorupę skostniałych form i obezwładniającego człowieka aparatu władzy.

Udowadnia wielki kunszt reżyserski. Rzadko w kinie mamy do czynienia z tak płynnie, przejrzyście i błyskotliwie montowanymi różnymi planami czasowymi.

Znakomity film, pełen ważnych, poruszających wątków, który mimo, że dzieje się w odległym kraju porusza problemy aktualne pod każdą szerokością geograficzną.

Aquarius urasta do rangi pieśni o amazonce, która nie chciała się poddać i broniła swojego miejsca na ziemi. To także subtelny manifest oddający głos osobom z pozoru niepotrzebnym i rzeczom niby nieprzydatnym.

To zwyczajna historia o nadzwyczajnej sile kobiety, której twarz jest pełna komunikatów, nawet kiedy nie używa słów. A jak już padają, to są napisane znakomicie.

Braga oferuje widzowi ten rodzaj magnetycznej osobowości, który film o ważnym, mocnym temacie przeobraża w poemat. Z filmu dobrego czyni film niezapomniany.

Brazylijski reżyser w spokoju i pogodnej zadumie opowiada o prawdziwości, która ma w sobie niesamowitą wartość chwytania czasu.

Świetną kreację tworzy w "Aquariusie" Sonia Braga. To jest jej wielki powrót na duży ekran.

To przede wszystkim rewelacyjny portret kobiety w określonym wieku, a kino rzadko wie, jak obchodzić się z takimi bohaterkami.

Clara jest twarda i wrażliwa, empatyczna i pełna erotycznej energii. Partnerują jej przede wszystkim plenery i wnętrza - zdejmowane przez operatora z bezbłędnym wyczuciem wizualnej materii, wpisane w precyzyjnie skomponowane kadry.

Trudno uwierzyć, że Sonia Braga nie dostała za tę rolę wszystkich nagród świata. "Aquarius" to jeden z filmów kameralnych i epickich zarazem, które opowiadają nam uniwersalne prawdy w oparciu o konkretną historię.

Daleko "Aquairusowi" do slow cinema, ale od fabuły i opowieści ważniejsza jest tu obserwacja i stany ducha bohaterki. Doceniam znakomitą rolę Soni Bragi w roli Clary, ale nie byłem w stanie zafascynować się graną przez nią postacią.

Subtelny, nawet trochę zbyt szeroko szkicowany portret pokolenia silnych kobiet, latynoskich pionierek emancypacji i walki o demokrację z ludzką twarzą.

Twórcy "Aquariusa" obdarzyli nas jedną z najbardziej charyzmatycznych bohaterek współczesnego kina.

Twórcy Sąsiedzkich dźwięków udała się jedna z najtrudniejszych kinowych sztuk. Sięgnął po nagie życie i uczynił z niego widowisko, jednocześnie będąc uczciwym i empatycznym wobec własnych bohaterów. Niekiedy nawet tak przygnębiające sprawy, jak powolne odchodzenie w przeszłość i niespieszna przemiana z aktora w widza zakurzonych fotografii mogą być zmienione w czyste filmowe złoto.

Mimo swojego wieku Clara jest po prostu piękna i seksowna, tajemnicza i nieprzewidywalna, dzika i pulsująca energią, niezależna i wyzwolona. Jeżeli dla czegoś warto obejrzeć ten film, to właśnie dla tej roli.

Nie obfituje może w mocne sceny, nie powala intrygą, ani nie zachwyca tempem akcji, ale jego cały urok opiera się właśnie na postaci, jaką wykreowała brazylijska aktorka.

Sporo tropów w "Aquariusie" prowadzi do poprzedniego filmu Klebera Mendonca Filho. Nie tylko sceneria jest podobna, ale także badane motywy - walka klas, zagrożenie czyhające za ścianą, ludzie stanowiący dla siebie nawzajem największe niebezpieczeństwo i dom, w którym bezpieczeństwa z kolei nie ma za grosz lub jest ono złudne.

Wspaniale wyreżyserowana opowieść o duszy miejsca i o niezgodzie na zmianę adresu, zwłaszcza kiedy miejsce zostało oswojone i zaakceptowane, kiedy czujemy, że powinno towarzyszyć nam aż do końca, do samego finału.

W tak szeroko zakrojonej narracji przydałaby się przynajmniej jedna radykalna zmiana perspektywy. Taka, która pozwoliłaby wyraźnie zobaczyć pęknięcia na pomniku królowej Amazonek.

Dla polskiego widza interesujący może być obraz brazylijskiego miasta i społeczeństwa, tak bardzo różnego od naszego. Wszystko tam zdaje się kręcić wokół plaży, a dominującą wartością jest miłość i erotyka.