Radio Wrocław

Jeśli "Czarna pantera" zasłużyła na oscarowe nominacje i statuetki, to dlaczego nie miałaby ich dostać "Kapitan Marvel" - ma więcej polotu, spójniejszy scenariusz i wyznacza dobry, globalny przykład dla córek, siostrzenic, czy młodszych koleżanek. Poprzednikom z MCU ustępuje w sekwencjach akcji, efektach wizualnych i oryginalnych obrazach.

Głos nie tyle pokolenia, co człowieka w określonym wieku lub w momencie zadawania ważnych pytań. Brzmi szczerze i naturalnie.

Trudno uwierzyć, że Sonia Braga nie dostała za tę rolę wszystkich nagród świata. "Aquarius" to jeden z filmów kameralnych i epickich zarazem, które opowiadają nam uniwersalne prawdy w oparciu o konkretną historię.

Skromne arcydzieło. Perfekcyjna konstrukcja, w której reżyser wyciągnął od aktorów maksymalną naturalność.

Łączy w scenariuszu Lanthimosa i Efthymisa Filippou kafkowski sposób opowiadania z surrealizmem Marqueza.

Kto zastanawiał się, jak wyglądałoby epickie kino artystyczne, autorski film z hollywoodzkim budżetem, dostaje odpowiedź.

Skromne arcydzieło. Perfekcyjna konstrukcja, w której reżyser wyciągnął od aktorów maksymalną naturalność.

Najlepszą sceną filmu jest dla mnie dyskusja Eddiego z duchownymi różnych odłamów chrześcijaństwa, dotycząca konsultacji teologicznej nad powstającą właśnie superprodukcją historyczną. To jeden z tych momentów, gdy Coenowie są niezwykle błyskotliwi i mądrzy jednocześnie.

Był tu materiał na film, który wybuchłby jak drugie "Big Short", ale twórcy bardziej zainteresowali się budowaniem napięcia i sensacją. Zmarnowali ciekawe pytania zamachowca, zadowolili się odpowiedziami zwrotów akcji. Szkoda aktorów i tematu.

Całość bliska jest animowanego pierwowzoru, ale nie ma ducha oryginału. Gonitwa po dżungli, wykreowanej rzeczywiście w imponujący sposób, szybko mnie znużyła.

Najbardziej poruszająca jest pierwsza część, w której do prawdziwych wydarzeń z życia Assafa dodano fikcyjne.

Sarkastyczny, jak za najlepszych lat, a w dodatku pełen niespodziewanych podtekstów i aluzji - najnowszy Woody Allen udał się: jest zabawnie i smacznie.

Najlepszą sceną filmu jest dla mnie dyskusja Eddiego z duchownymi różnych odłamów chrześcijaństwa, dotycząca konsultacji teologicznej nad powstającą właśnie superprodukcją historyczną. To jeden z tych momentów, gdy Coenowie są niezwykle błyskotliwi i mądrzy jednocześnie.

Był tu materiał na film, który wybuchłby jak drugie "Big Short", ale twórcy bardziej zainteresowali się budowaniem napięcia i sensacją. Zmarnowali ciekawe pytania zamachowca, zadowolili się odpowiedziami zwrotów akcji. Szkoda aktorów i tematu.

Trzyma tempo, żongluje odniesieniami, w formie i dialogach nie boi się autoparodii, po mistrzowsku używa symboli, nadając wielu scenom i całości metaforycznych znaczeń.

Całość bliska jest animowanego pierwowzoru, ale nie ma ducha oryginału. Gonitwa po dżungli, wykreowanej rzeczywiście w imponujący sposób, szybko mnie znużyła.