Radio Wrocław

Jeśli "Czarna pantera" zasłużyła na oscarowe nominacje i statuetki, to dlaczego nie miałaby ich dostać "Kapitan Marvel" - ma więcej polotu, spójniejszy scenariusz i wyznacza dobry, globalny przykład dla córek, siostrzenic, czy młodszych koleżanek. Poprzednikom z MCU ustępuje w sekwencjach akcji, efektach wizualnych i oryginalnych obrazach.

Głos nie tyle pokolenia, co człowieka w określonym wieku lub w momencie zadawania ważnych pytań. Brzmi szczerze i naturalnie.

Trudno uwierzyć, że Sonia Braga nie dostała za tę rolę wszystkich nagród świata. "Aquarius" to jeden z filmów kameralnych i epickich zarazem, które opowiadają nam uniwersalne prawdy w oparciu o konkretną historię.

Skromne arcydzieło. Perfekcyjna konstrukcja, w której reżyser wyciągnął od aktorów maksymalną naturalność.

Ponadgatunkowa hybryda wygrywa dzięki maestrii połączenia, montażu. Suniemy z obiektywem Jolanty Dylewskiej przez tajemniczą Kotlinę Kłodzką, wkradamy się do chaty Duszejki, brniemy przez lasy i śniegi, składamy wizyty w mrocznym miasteczku.

Łączy w scenariuszu Lanthimosa i Efthymisa Filippou kafkowski sposób opowiadania z surrealizmem Marqueza.

Kto zastanawiał się, jak wyglądałoby epickie kino artystyczne, autorski film z hollywoodzkim budżetem, dostaje odpowiedź.

Skromne arcydzieło. Perfekcyjna konstrukcja, w której reżyser wyciągnął od aktorów maksymalną naturalność.

Najlepszą sceną filmu jest dla mnie dyskusja Eddiego z duchownymi różnych odłamów chrześcijaństwa, dotycząca konsultacji teologicznej nad powstającą właśnie superprodukcją historyczną. To jeden z tych momentów, gdy Coenowie są niezwykle błyskotliwi i mądrzy jednocześnie.

Jest genialnie dobrym filmem, bo daje nam odczuć piekielne zło, które otacza głównego bohatera.

Był tu materiał na film, który wybuchłby jak drugie "Big Short", ale twórcy bardziej zainteresowali się budowaniem napięcia i sensacją. Zmarnowali ciekawe pytania zamachowca, zadowolili się odpowiedziami zwrotów akcji. Szkoda aktorów i tematu.

Całość bliska jest animowanego pierwowzoru, ale nie ma ducha oryginału. Gonitwa po dżungli, wykreowanej rzeczywiście w imponujący sposób, szybko mnie znużyła.

Najbardziej poruszająca jest pierwsza część, w której do prawdziwych wydarzeń z życia Assafa dodano fikcyjne.

Sarkastyczny, jak za najlepszych lat, a w dodatku pełen niespodziewanych podtekstów i aluzji - najnowszy Woody Allen udał się: jest zabawnie i smacznie.

Zamiast komedii romantycznej lekki formalnie film o kryzysie w związku. Kamper Łukasza Grzegorzka to kolejny dowód na istnienie polskiego kina niezależnego na światowym poziomie.

Najlepszą sceną filmu jest dla mnie dyskusja Eddiego z duchownymi różnych odłamów chrześcijaństwa, dotycząca konsultacji teologicznej nad powstającą właśnie superprodukcją historyczną. To jeden z tych momentów, gdy Coenowie są niezwykle błyskotliwi i mądrzy jednocześnie.

Był tu materiał na film, który wybuchłby jak drugie "Big Short", ale twórcy bardziej zainteresowali się budowaniem napięcia i sensacją. Zmarnowali ciekawe pytania zamachowca, zadowolili się odpowiedziami zwrotów akcji. Szkoda aktorów i tematu.

Całość bliska jest animowanego pierwowzoru, ale nie ma ducha oryginału. Gonitwa po dżungli, wykreowanej rzeczywiście w imponujący sposób, szybko mnie znużyła.

Trzyma tempo, żongluje odniesieniami, w formie i dialogach nie boi się autoparodii, po mistrzowsku używa symboli, nadając wielu scenom i całości metaforycznych znaczeń.

Łączy w scenariuszu Lanthimosa i Efthymisa Filippou kafkowski sposób opowiadania z surrealizmem Marqueza.