Wołyń

Nie stawia politycznych tez, nie sądzi katów, nie wychwala ofiar. Po prostu boli... i nie pozostawia miejsca na dyskusje o racjach jednych albo drugich, bo zło zawsze pozostaje złem.

Mamy do czynienia z obrazem wybitnym. Rzetelnym. I uczciwym.

Styl Smarzowskiego trafił tym razem na odpowiedni temat, który wręcz wymagał posłużenia się odpowiednią dawką bezkompromisowości, pokazania drapieżnej i prymitywnej strony człowieka bez żadnego upiększania, żadnych filtrów i estetyzacji.

Udany realizacyjnie, ostrzegający przed nacjonalizmem i ksenofobicznymi zachowaniami. Ważny i potrzebny.

Wstrząsający i najbardziej bezkompromisowy polski film, jaki kiedykolwiek trafił na ekrany.

Pod pewnymi względami najważniejszy film historyczny w dziejach polskiej kinematografii. Wstrząsający i autentyczny.

Na pewno nie jest to film dla wszystkich, na pewno nikogo nie pozostawi obojętnym.

Niezwykle odważne oraz zdecydowanie potrzebne dzieło. Nie jest na pewno idealne, ale po seansie czuję się, jakbym dostał obuchem w twarz.

Wykwit chorej ambicji krwawego majstra, który poczuł się tak pewnie w swoim rzemiośle, że pomylił kino z rąbaniem drewna za pomocą siekiery.

Fabuła ani nie eksponuje w dostateczny sposób losów bohaterów, ani historii, co skutkuje znużeniem, a przynajmniej trudnością w skupieniu się na projekcji przez dwie i pół godziny.

Mocny, prawdziwy i mądry film przywracający historyczną pamięć o mordzie.

Powiedzieć, że wzrusza - zdecydowanie za mało.

Niezwykle ważny, przejmujący oraz pełen mocnych wrażeń film, który każdy powinien obejrzeć.

Powiedzieć, że wstrząsnął - to za mało.

Z pewnością jeden z najbardziej wstrząsających filmów o historii Polski. Jest doskonale nakręcony i robi olbrzymie wrażenie - zdecydowanie warto go zobaczyć.

Ważny, ale trudny i kontrowersyjny.

Całość trzymana jest silną ręką, opowieść jest dobrze skonstruowana, trzyma w napięciu w oczekiwaniu na tragedię.

Nie jest to film doskonały, ale żaden seans w tym roku nie wywołał u mnie nawet podobnego wrażenia.

Przełomowy i do bólu prawdziwy.

Wielkie kino. Wybitny film. A przede wszystkim prawdziwy. Wzruszający.

Prawdopodobnie najlepszy film w karierze tego reżysera i jeden z najlepszych filmów o historii, jakie kiedykolwiek w Polsce zrobiono.

Kino przytłaczające i wstrząsające, które jeszcze długo po seansie pozostawia widza bez słów i z sercem w gardle.

Nie zobaczyć tego filmu to grzech.

Zaskakuje: opowiada o tragicznych wydarzeniach Wołynia z klasą, bez nadmiaru środków artystycznych, a zarazem bez histerii. To wyważony film, nie popadający przy tym w przesadną ostrożność.

Przywraca tę całą zbiorowość naszej pamięci, prawdopodobnie już na stałe.

Mimo że twórcy nie silą się na wzbudzanie kontrowersji, temat sam w sobie wywołuje gorące emocje.

Pod tą porażającą dosłownością kryje się przesłanie, który ma szansę przysłużyć się polsko-ukraińskiemu pojednaniu.

Mimo swoich wad i niektórych skandalizujących wypowiedzi reżysera - jest pozycją obowiązkową.

Bardzo potrzebne dzieło, które powstało w idealnym momencie. Przestrzega nas przed złem przeszłości powracającym w teraźniejszości.

Reżyser zrealizował solidny film o dużej wartości artystycznej i merytorycznej, który stanowi głos w toczącej się debacie o zbrodni wołyńskiej. Film nie jest w żadnej mierze stronniczy i Smarzowski postarał się w miarę obiektywnie przedstawić zbrodnię na Wołyniu.

Świetni w swoim rolach są zarówno polscy aktorzy jak i ukraińscy. Smarzowski oferuje widzom dobre kino, w którym pośród różnych narodowości i postaw, widz doświadcza szczerości i trudnych chwil zadumy po seansie.

Wściekłość. Poczucie winy. Pokora. "Wołyń" Wojtka Smarzowskiego to emocjonalny rollercoaster. Choć może lepszym porównaniem byłaby podróż po kolejnych kręgach piekła.

Ogląda się w przerażeniu, że człowiek jest zdolny do takich okrucieństw, jakich dopuścili się ukraińscy chłopi wobec swoich polskich sąsiadów. Na szczęście, reżyser nie posiłkuje się popularnymi w kinie gatunków rozwiązaniami, nie banalizuje ani nie ubarwia zła.

Dla mnie "Wołyń" to najlepszy film w karierze Smarzowskiego. Pozornie taki jak zawsze, czyli brudny, mocny, bezkompromisowy, ale zaskakująco stonowany, nie epatujący nachalnie przemocą. I jednocześnie - tak jak "Róża" - pokazuje bezwzględne koleje Historii, nie liczącej się z nikim i niczym.

Znakomita, rzemieślnicza robota, prawdopodobnie jeden z lepszych filmów ostatnich lat polskiej kinematografii.

Mimo tego, że to po prostu kolejna produkcja goszcząca w kinach, to mam wrażenie, że nie zostanie nigdy zapomniana.

Każdy element Wołynia sprawia, że funkcjonuje on jako całość w której nic, ale to absolutnie nic bym nie zmienił.

Ciekawy i dobrze nakręcony film.

Całą tę gęstą atmosferę świetnie podkreśla muzyka Mikołaja Trzaski, która od pierwszych akordów wywołuje ciarki i wyjątkowo dobrze ilustruje napięcie, które towarzyszy nam od początku aż do końca filmu.