Juliusz Żebrowski

Smutny i gorzki film o samotności, który dzięki puencie zostaje z widzem jeszcze po seansie. Mimo że Reitman porusza poważne tematy, nie ma zamiaru kręcić dramatu psychologicznego i nie próbuje na siłę "upoważnić" swojego stylu. Zostaje w strefie własnego komfortu i poetyki, z którą przedziera się od początku kariery.

Jest filmem przewidywalnym w swej nieprzewidywalności, co doskonale widać w zakończeniu, które skrojonym na miarę cynizmem okazuje się niezamierzoną kliszą.

Dla każdego Anderson znajduje czas, każdego czyni fascynującą postacią. Bo jest fascynującym reżyserem.

To nie jest kwestia braku wrażliwości, prędzej scenariusza i reżyserii, nakłaniających, by widz zatracił się w uczuciowym wymiarze "Trzech billboardów". Efekt jest zupełnie odwrotny.

Jednych oburzy poziom nonsensu, nieintencjonalna śmieszność filmu i ambitno-kiczowate pomysły reżysera, innych pochłoną biblijne implikacje dzieła, warte filozoficznych analiz.

Zostawia nas z wrażeniem melancholii, emocjonalnego rozczulenia i pogłębionej empatii.

W trakcie seansu odbiorca jest zwyczajnie ogołocony z domysłów oraz punktów zaczepienia i wychodząc ze strefy komfortu, musi Lanthimosowi intuicyjnie zaufać. A to chyba najlepszy dowód na to, że grecki reżyser jest panem swojego filmu.

Jest w tym filmie magia, którą można poczuć od pierwszych scen.

Seans "Suicide Squad" był równie bolesny jak oglądanie meczów reprezentacji Polski w piłce nożnej za kadencji Fornalika.

Płaskie to wszystko i kiczowate.

Pozorna ekscentryczność i inność bohaterów ma być jednocześnie ich siłą, lecz staje się hipsterskim banałem.

Zawodzi przede wszystkim scenariusz, co dziwi, bo jego autorem jest Steven Knight.

Jest idealnym filmem pod skrojenie atrakcyjnego trailera, pełnego nośnych tekstów padających z ust uroczo nieuroczych dzieci. Gdy jednak dłużej przyglądamy się dziełu Seana Bakera, okazuje się, że pozbawiając film tej wątpliwej wartości, pozostaje wtórne przesłanie wzbogacone o wysmakowaną formę.

Pozorna ekscentryczność i inność bohaterów ma być jednocześnie ich siłą, lecz staje się hipsterskim banałem.

To nie jest kwestia braku wrażliwości, prędzej scenariusza i reżyserii, nakłaniających, by widz zatracił się w uczuciowym wymiarze "Trzech billboardów". Efekt jest zupełnie odwrotny.

Jednych oburzy poziom nonsensu, nieintencjonalna śmieszność filmu i ambitno-kiczowate pomysły reżysera, innych pochłoną biblijne implikacje dzieła, warte filozoficznych analiz.