Wspaniały finisz Day-Lewisa. Paul Thomas Anderson swój film tworzy na wspaniałym „podszytym” przekazie i nawiązaniach do romansów lat 40.

Tak jak pewien film Andersona mnie wymęczył, tak ten całkowicie oczarował. Piękny, wysmakowany, hipnotyzujący. Po prostu wow.

Muzyka i kostiumy tworzą niepowtarzalny klimat.

Od dawna tak mocno nie współodczuwałam emocji bohaterów. Było mi po prostu źle razem z nimi, a świetna muzyka Greenwooda jeszcze bardziej wpędzała mnie w to napięcie. Jedno z lepszych doświadczeń 2017 roku.

Gdyby tylko historia nie podążyła w takim, a nie innym kierunku albo skończyła się wcześniej to byłoby nieco lepiej, choć wciąż miałbym problem z tym jak wydumany ten film jest.

Zbyt długi, ze słabym zakończeniem oraz niezbyt dobrze napisanym romansem, ale z dobrą gra aktorską, świetną realizacją oraz kilkoma rewelacyjnymi scenami.

Perfekcyjny, zupełnie tak jakby go zrobił główny bohater.

No nie wiem, jeden z niewielu filmów, których nie kupuję. Daniel i Lesley świetni, ładne to, ale jakież mimo wszystko nijakie.

Mam ambiwalentne odczucia. Na początku historia wydawała się dość płytka, ale im bliżej końca tym bardziej hipnotyzował.

Szparagi i grzyby podstawą zdrowego związku. Film z innej planety, gdzie główną rolę gra prawdziwy kosmita.

Krawiec perfekcjonista, dla którego szycie ubrań to rytuał i jednocześnie cholernie trudny we współżyciu facet. Film też. I perfekcyjny i trudny w odbiorze.

Tak elegancki i wymuskany, że czujesz się głupio, jedząc w trakcie seansu parówki z keczupem - co prawda, oba są smaczne, oba są delikatne i oba sycą nasze pragnienie, więc nie wiem, po jaką cholerę czepiam się własnych słów. Tak, właśnie porównałem "Nić widmo" do parówek i nie żałuję tego.

Przyjemnie się oglądało, Day-Lewis starzeje się jak dobre wino, szkoda że nic już nie zagra.

Nie wiem za bardzo co napisać; ale takie grzyby na masełku bym opierdolił raz dwa