Nić widmo

Tak elegancki i wymuskany, że czujesz się głupio, jedząc w trakcie seansu parówki z keczupem - co prawda, oba są smaczne, oba są delikatne i oba sycą nasze pragnienie, więc nie wiem, po jaką cholerę czepiam się własnych słów. Tak, właśnie porównałem "Nić widmo" do parówek i nie żałuję tego.

Generalnie nic się nie dzieje. Można oczywiście podziwiać piękne kostiumy, wystylizowane wnętrza, nastrojową muzykę, przemyślane kadry, perfekcyjną charakteryzację, ale na większe emocje nie ma co liczyć, no chyba że ktoś się "jara" przymierzaniem kostiumów – tak mniej więcej 40% filmu.
Ciekawe co najwyżej ukazanie, że praca może być ważniejsza od wszystkiego: kochającej rodziny, własnego zdrowia – to akurat wartościowa aluzja, również współcześnie.

Zbyt długi, ze słabym zakończeniem oraz niezbyt dobrze napisanym romansem, ale z dobrą gra aktorską, świetną realizacją oraz kilkoma rewelacyjnymi scenami.

Idealny synonim wyjścia do drogiej restauracji - powoli rozkoszujesz się każdym kęsem filmu, chłonąc go w całości. Nawet jeśli zakończenie nie do końca sobie radzi, nie zmienia ono odczuć co do reszty filmu.

Gdyby tylko historia nie podążyła w takim, a nie innym kierunku albo skończyła się wcześniej to byłoby nieco lepiej, choć wciąż miałbym problem z tym jak wydumany ten film jest.

Wspaniały finisz Day-Lewisa. Paul Thomas Anderson swój film tworzy na wspaniałym „podszytym” przekazie i nawiązaniach do romansów lat 40.

Tak jak pewien film Andersona mnie wymęczył, tak ten całkowicie oczarował. Piękny, wysmakowany, hipnotyzujący. Po prostu wow.

Muzyka i kostiumy tworzą niepowtarzalny klimat.

Od dawna tak mocno nie współodczuwałam emocji bohaterów. Było mi po prostu źle razem z nimi, a świetna muzyka Greenwooda jeszcze bardziej wpędzała mnie w to napięcie. Jedno z lepszych doświadczeń 2017 roku.

Gdyby tylko historia nie podążyła w takim, a nie innym kierunku albo skończyła się wcześniej to byłoby nieco lepiej, choć wciąż miałbym problem z tym jak wydumany ten film jest.

Ten film to chyba najpiękniejsza wizualnie rzecz jaką obejrzałam w 2018 roku. Daniel Day-Lewis ma tu kreację szytą na miarę. Wysublimowany obraz o artyście.

Nie wiem za bardzo co napisać; ale takie grzyby na masełku bym opierdolił raz dwa

Kształt wody z tym wygrał XDDD

Paul Thomas Anderson ty już wiesz co

Film niczym osobowość głównego bohatera. Fascynuje, irytuje, bywa tajemniczy, cały czas jest elegancki, ale przede wszystkim jest genialny w swoim fachu.