Ostatnia rodzina

Dzieło kompletne, zapadające w pamięć, piękna wizytówka rodzimego kina. To nie tylko film o sztuce i jej pojmowaniu, ale też ludzkich dramatach podanych w przystępnej formie. Majstersztyk, arcydzieło po prostu!

Beksiński Seweryna to kreacja wielka, a zarazem oszczędna, zakotwiczona w codzienności. Właśnie dzięki niej zwycięski film festiwalu w Gdyni trafia do grona reprezentantów kina wnikliwego i istotnego. A zarazem dwojakiego, równocześnie dojmującego i zdystansowanego, przełamywanego wisielczym humorem.

Piękny i kompletny, bez żadnych znaczących uszczerbków, który jest klasą samą w sobie, nawet jeśli nie zostanie obsypany deszczem nagród.

Zwyczajnie doskonały film, w którym w zasadzie z niczego, z codzienności rozciągniętej na dwadzieścia kilka lat wyciągnięto kwintesencję egzystencji.

Napisać, że jest wybitny, to jak nic nie napisać. Uznać, że zasłużył na największe laury, to pójście po linii najmniejszego oporu.

Studium wojeryzmu, podszyty humorem danse macabre film, po którym niełatwo się otrząsnąć.

Precyzyjny scenariusz, dojrzała reżyseria, genialne aktorstwo, uważne budowanie strony wizualnej.

Zachwyca właściwie wszystko - każdy element, od światła i niekonwencjonalnych ujęć, przez grę aktorów i tło muzyczne, aż po sam scenariusz składają się na doskonałą całość.

Idealna konstrukcja, w której zarówno scenariusz, scenografia, muzyka jak i aktorstwo komponują się w wielowymiarową opowieść o rodzinie niezwykłej, choć po obejrzeniu tego filmu bliskiej w swoich bolączkach każdemu z nas.

Doprawdy niezwykłe dzieło. Dzięki bardzo drobiazgowemu i świetnie napisanemu scenariuszowi twórcom w wielkim stylu udało opowiedzieć się niesamowicie przejmującą, piekielnie intrygującą oraz strasznie wciągającą opowieść, która z niezwykłą lekkością i gracją ukazuje nam losy rodu Beksińskich na przestrzeni 45 lat.

Prawie tak samo wybitny, jak prace Zdzisława Beksińskiego. Przeszywający widza i niezwykle angażujący.

Piękna opowieść o tym, jak normalne bywa życie ludzi nietuzinkowych i jak świat zabija wrażliwość.

Jest filmem spełnionym pod każdym względem. Trudno uwierzyć, że dzieło bliskie arcydzieła stworzył reżyser debiutujący pełnym metrażem.

Najlepszy od lat polski film. Bardzo mądry, zapraszający do analizy i stawiający pytania.

Świetny, czasem zabawny, emocjonujący film biograficzny na światowym poziomie. Obraz, który po prostu znakomicie się ogląda jako kino zapewniające rozrywkę i opowiadające świetną historię, a przy tym dające do myślenia i na długo zapadające w pamięć.

Angażująca i wiarygodna niczym dokument, będąc absolutnie perfekcyjnym filmem fabularnym. Dzięki bezbłędnej realizacji i fantastycznemu aktorstwu udało się twórcom produkcji stworzyć sytuację, o której inni mogą tylko pomarzyć.

Ze wszystkimi swoimi elementami to dzieło kompletne, skończone oraz bezapelacyjnie wyjątkowe w każdym calu. Bo każdy z nas chciałby trochę Beksińskim być i nie być.

Z połączenia prawdy i fikcji powstał dojrzały i szczery film, który przez pryzmat rodziny Beksińskich pokazuje tkwiące w codziennym życiu bogactwo odcieni szarości.

Chyba jeden z najlepszych polskich filmów ostatnich lat. Aktorstwo jest na najwyższym, światowym poziomie, historia jest także dość uniwersalna - w końcu chyba każdy widz odnalazł jakieś odniesienia do własnego życia rodzinnego.

Miks masterszotów i archiwaliów podanych w mockumentalnej formie, do tego wyjątkowa praca kamery, nieprzeciętne aktorstwo i przywiązanie do detalu oraz maksymalizm postaci, lokacji i czasów.

Kino zgrane, wypracowane w najdrobniejszych szczegółach, a przede wszystkim przejmujące.

Jedna z najlepszych biografii ostatnich lat, może nie tak widowiskowa jak Bogowie, ale znacznie bardziej realistyczna.

Zostaje w pamięci na długo i bardzo źle się stało, że to nie ona została polskim kandydatem do Oscara.

Ma w sobie to, co rzadko zdarza się w kinie. Niewymuszony, trudny do wytłumaczenia magnetyzm, który sprawia, że nie chcę opuszczać sali na napisach końcowych.

Debiutant Jan P. Matuszyński zamiast biograficznej diagnozy wybiera podglądanie. W takim ujęciu naznaczona chorobą, samobójstwem i zbrodnią historia rodziny Beksińskich może zmieść z nóg.

Obraz trudny i wymagający od widza spostrzegawczości. Nie można mu jednak odmówić oryginalności, i wspaniałego wykonania.

Szczery i bezpretensjonalny, technicznie kompletny, w którym na szczególną uwagę zasługują niezapomniane kreacje Seweryna i Koniecznej.

Mimo humoru kilkukrotnie rozbawiającego nawet najbardziej świadomą widownię, film Matuszyńskiego jest dziełem jeszcze bardziej fatalistycznym niż twórczość samego Beksińskiego.

Najbardziej niesamowity w świetnym debiucie Matuszyńskiego pozostaje chyba fakt, że ta historia wydarzyła się naprawdę.

Składa się z samych rodzajowych perełek. Dialogi są soczyste, pełne ironicznych komentarzy i ciętych ripost.

Płynnie łączą się tu skrajnie różne wartości, co daje fenomenalny efekt i jednocześnie dopełnia charakterystyki panów Beksińskich.

Seans obnaża też kilka błędów technicznych, ale summa summarum trudno się nadziwić, że debiut Matuszyńskiego jest aż tak dobry.

Genialnie zagranym, wciągającym, świetnie napisanym, mądrym, uniwersalnym, śmiesznym i chwilami całkiem wzruszającym.

Pomimo całego uznania dla osiągnięcia twórców "Ostatniej rodziny", nie potrafię uznać jej za film wybitny.

Troszkę zabrakło mi rzetelności w faktografii, co jest winą szczątkowego scenariusza. Niemniej debiut Matuszyńskiego intryguje i potrafi sprowokować.

Całkiem niezły film, ale na pewno nie - jak słychać z różnych stron - genialny. Przejmujący, choć w niektórych momentach prześlizgujący się po najdramatyczniejszych epizodach z życia Beksińskich, a przede wszystkim Tomasza.

Pomimo całej mojej sympatii do tego filmu, nie uważam, aby był on wielki czy wybitny. Wiele momentów tutaj mierzi i przeszkadza. Choćby niebezpiecznie balansujące na granicy przerysowania, a niekiedy także tę granicę przekraczające, aktorstwo Dawida Ogrodnika.

Świetna kampania promocyjna sugeruje nietypową, mądrą rozrywkę. "Ostatnia rodzina" każdy z tych punktów w pewnym stopniu spełnia, ale na dłuższą metę robi się nużąca, za długa, za masywna. Przede wszystkim jednak film choruje na tę samą chorobę, co Beksińscy, brakuje mu czułości, empatii, emocji, a przez to chyba człowieczeństwa.

Sensacja goni sensację i zamiast opowieści o Beksińskich otrzymujemy kronikę szaleństwa i śmierci, gdzie bicie pejczem przeplata się z demolowaniem kuchni.