Michał Nadolle

Ptaki Nocy są kolejnym dobrym krokiem w uniwersum DC. Udało się zrehabilitować Harley Quinn po nieszczęsnym Legionie Samobójców i pokazać nieznaną dotąd stronę kinowego uniwersum DC - jest też miejsce na filmy mniejsze, odważniejsze, skierowane wyłącznie do starszych widzów.

Wzbudził we mnie emocje, których dawno nie odczuwałem. Chociaż historia dotyczy psychopatycznego mordercy, problemy z jakimi się zmaga, jego spostrzeżenia wydawały mi się zaskakująco bliskie.

Na Andym Muschettim spoczywał ogromny obowiązek i mimo problemów z metrażem i scenariuszem, film wypadł zadowalająco. Nie tylko dostarczył odpowiedniej dawkę rozrywki i grozy, ale też dobrze zamyka wątki naszych bohaterów.

Pełzająca śmierć - niczym aligatory w filmie - pojawiła się znienacka i wzbudziła spore emocje. To bardzo solidnie poprowadzone i zrealizowane kino grozy. Aja i Raimi wykorzystali temat najlepiej jak się dało, tworząc z tego może prosty i mało ambitny, ale też jeden z najlepszych filmów tego podgatunku, a już na pewno najlepszy horror z motywem aligatorów.

Jest filmem wybitnym, jednym z najlepszych w historii animacji.

Zalety Spider-Mana Uniwersum można w sumie wymieniać bez końca. Fantastyczna oprawa wizualna, świetnie napisani bohaterowie, humor, oryginalna i wielowymiarowa historia. Polecam absolutnie każdemu - dzieciom, dorosłym, fanom i nie-fanom Spider-Mana - każdy znajdzie coś dla siebie.

Piękny zarówno na tle fabularnym, jak i technicznym. Bije od niego wrażliwość Guillermo del Toro w opowiadaniu historii i tworzeniu światów. Film w którym każdy fan baśni i klasyki kina powinien się zanurzyć.

Jamesowi Francowi udała się nie lada sztuka - idealnie wyważyć balans między powagą, komedią i hołdem. Hołdem nie tylko dla twórców The Room, ale także wszystkich artystów którzy pragną realizować swoją pasję.

Zdecydowanie jeden z najgorszych filmów tego roku. Nie reprezentuje absolutnie niczego. Jest tylko festiwalem nudy i żenady.

Twórcy nie wykazali się najmniejszym wysiłkiem i kreatywnością. M jak Morderca w zamyśle miał być poważnym i mrocznym thrillerem w stylu Davida Finchera, ale w praktyce okazał się niezamierzoną parodią gatunku.

Miał być blockbusterem w wykonaniu Rosjan, a zamiast tego wyszedł film klasy B z kategorii "tak złe, że aż dobre". Jest to produkcja na tak żenująco niskim poziomie i z tak bezczelnie skopiowanymi pomysłami, że całość wzbudza uśmiech politowania.

Tandetna agitka, która niewiele ustępuje naszym rodzimym produkcjom pokroju Smoleńska, albo Historii Roja. Banalna historia, rażąca tendencyjność, fatalne decyzje castingowe, beznadziejna konstrukcja scenariuszowa i prowadzenie akcji złożyły się na film, którego praktycznie nie da się oglądać.

Zawiódł na całej linii. Nie jest to ani dobrych horror antywojenny w stylu Godzilli z 1954, ani tym bardziej kino rozrywkowe.

Podręcznikowy wręcz przykład filmu z Godzillą, czyli skierowanego do fanów. To produkcja w której scenariusz, czy charakterologia postaci schodzą na dalszy plan, a cały wysiłek został położony na oprawę audiowizualną, kreację potworów i sceny akcji z ich udziałem.

Zdecydowanie jeden z najgorszych filmów tego roku. Nie reprezentuje absolutnie niczego. Jest tylko festiwalem nudy i żenady.

Alicie: Battle Angel udało się nie tylko znakomicie pogodzić adaptację mangi z blockbusterem, ale też stworzyć z tego piękne, kinowe doświadczenie. Szanuje swój materiał źródłowy, czerpie wszystko, co najlepsze z japońskiej estetyki i dostarcza ją w formie, która zachwyci zarówno fanów anime, jak i niedzielnych widzów.