Jest komediowym horrorem, który dostarcza całkiem niezłej rozrywki.

Poza kilkoma świetnymi pomysłami, scenariusz "Laleczki" nie ma najmniejszego sensu, a cały film jako reboot/remake jest rozczarowujący. Gdybyśmy jednak mogli na chwilę zapomnieć o prawdziwym Chuckym i przyjęli paskudną nową lalkę jako jedyną, okazałoby się, że Lars Klevberg wyreżyserował całkiem rozrywkowy obraz.

Ten film całkiem dobrze się ogląda, bo czuć, że reżyser i widzowie są tu w idealnej komitywie. Lars Klevberg nie udaje, że nakręcił coś więcej niż głupiutki horror, a widz nie udaje, że poszedł do kina na coś ambitnego.

Gatunkowy miszmasz. Moralizuje, bawi, a kiedy trzeba, przeraża autentyzmem współczesnych realiów i wysoką eskalacją sadyzmu.

Zjadliwy odgrzewany tost z kilkoma intrygującymi pomysłami - wyższe stany drugiej ligi horroru.

Krwawych scen nie ma tu wprawdzie dużo, są one jednak tak odrealnione, że często grymas grozy na twarzy widza zmienia się w śmiech. Na szczęście nie jest to poziom produkcji niesławnej wytwórni Asylum, lecz dzieło, w którym doskonałe wyważenie estetyki gore i czarnego humoru przywodzi na myśl "Martwicę mózgu".

Spokojnie mogę polecić na przyjemny, letni seans. Nie jest to kino wybitne czy pozostające w pamięci, ale stanowi rodzaj niezobowiązującej rozrywki dla wielbicieli starych horrorów z lat 80.

Wydaje mi się, że twórcy wiedzieli jakie mają atuty i głównie z tej pewności siebie wyszedł tak dobry reboot. Laleczka to dopracowany scenariusz, fantastycznie przeprowadzony dziecięcy casting, efekty praktyczne, mocno wyśrubowany czarny humor i w końcu głęboki ukłon w kierunku "drugich części", tutaj w postaci seansu Teksańskiej masakry piły mechanicznej 2.

"Laleczka" to film, którego chyba za nic w świecie nie poleciłbym każdemu. To specyficzny obraz, skierowany dla specyficznego odbiorcy. Ale ten specyficzny odbiorca powinien, tak jak ja, przeżyć dość miłe zaskoczenie i koniec końców wyjść z kinowej sali usatysfakcjonowany.

Krwawy przeciętniak, który mógłby być średnio udanym odcinkiem serialu "Czarne lustro". Jeśli w kinie chcecie się bać i szukacie mocnych wrażeń, to niestety nie ten adres.

Nowa "Laleczka" wygląda jak jeden z bardziej wariackich odcinków "Czarnego lustra", wzięty w sztafaż slasherowej rzezi z czarnym humorem. A jednocześnie nie obraża inteligencji widza, klisze gatunkowe traktuje mnie serio i jest zwyczajnie fajnym straszakiem.

Nie jest to na pewno najlepsza reinterpretacja klasyki horroru, ale niezła próba, która sprawić może sporo frajdy zarówno tym, którzy oryginału nie widzieli, jak i tym, którzy chcą go skonfrontować z nowym Chuckym.

Niestety wszystko to jest mechaniczne jak sama laleczka. Zło w niej jest ukryte w danych, a nie czymś "nie z tej ziemi". A to powoduje, że cała koncepcja horroru nawiązuje do pierwszego "Terminatora" Jamesa Camerona. Mnie taki horror po prostu nie przeraża.

I żeby było od razu jasne: najnowsza "Laleczka", reboot składającej się z siedmiu filmów serii o morderczej laleczce Chucky, dla widzów uwielbiających zajadać popcorn podczas oglądania slasherów, powinna być rozrywką pierwszorzędną.

Kolejny po zeszłorocznym "Halloween" dowód na to, że jeśli masz odpowiedni pomysł na rewitalizację serii, to slashery wywodzące się z śmieciowego kina klasy B wciąż mogą mieć swoje miejsce w realiach współczesnego kina.

Jest zabawny, brutalny, trzyma w napięciu, kiedy trzeba. Ma charakter intertekstualny, nawiązuje choćby do RoboCopa, który również wyprodukowany został przez Orion Pictures.

W Laleczce znalazło się dużo miejsca dla czarnego humoru. Co ważne, humor ten nie jest wymuszony, przez co w połączeniu z porządną realizacją i sympatycznymi bohaterami, powstał film, jaki na kasetach VHS byłby murowanym hitem. A i teraz ogląda się go z przyjemnością.

Oczywiście Laleczka nie jest filmem wybitnym, to prosta rozrywka w konwencji slashera. Oldschoolowa, a jednak unowocześniona. Niepokojąca, a i zabawna. Chciałbym więcej tego typu horrorów widzieć na naszych ekranach!

Świetnie łączy, to co znamy z klasycznej serii z zupełnie nowymi pomysłami. Oldschoolowy i inteligenty slasher przeplata się ze satyrą dotyczącą wszechobecnej technologii i korporacji. Dostarcza kupę frajdy, świadomie bawiąc się kiczowatą estetyką i dostarczając przy tym odpowiednio dawkę dreszczy i napięcia.

Wiedziałem, że to będzie niedorzeczne. Twórcy wiedzieli, że to niedorzeczne. A jednak nie był to czas stracony, bo wszyscy zainteresowani wiedzą, że takie filmy horrormaniacy oglądają dla wyluzowania i odmóżdżenia.

Na razie z nowego Chucky'ego to taki "Chappie" z kilkoma więcej scenami z rozbryzgującą się krwią. I nikłym klimatem oryginału.

Wszystko to składa się na wyjątkowo udany remake. Z całą pewnością nie rewolucyjny, ale świadomy tego czym chce być i dzięki temu, dostarczający sporej ilości bezpretensjonalnej rozrywki.

To miał być powrót do starych dobrych przygód przerażającej laleczki, niestety otrzymaliśmy coś zupełnie innego. Miejscami jest klimatycznie, ale scen, które mogą się spodobać, znajdziemy za mało.

Nie stanowi przełomu w kinie grozy, a sprytnie udaje, że jest powiewem świeżości w zatłoczonym gatunku horroru. Brawa należą się dla Marka Hamilla, który udowadnia, że nie ma sobie równych w podkładaniu głosu upiornym i przerażającym osobowościom małego i dużego ekranu. To jeden z nielicznych powodów, dla których warto wybrać się na Laleczkę.

Pełna zwariowanego humoru, wiader sztucznej krwi i pokładu twórczej kreatywności, Laleczka z impetem robi sobie miejsce wśród udanych remake'ów "klasycznych" filmów grozy.