Maciej Bachorski

Dość napisać jednak, że mierząc się z legendą, "Doktor Sen" stoi pewnie na własnych fundamentach. A to już wystarczająco wiele, by móc powiedzieć, że mamy do czynienia z bardzo dobrym kawałkiem sztuki.

Dokładnie na tym, naturalnym i całkowicie intencjonalnym wprawianiu odbiorcy w dobry humor, budują swój film Tyler Gillett i Matt Bettinelli-Olpin i wychodzą z tego z tarczą. "Zabawa w pochowanego" to nic więcej zatem niż porządnie zrealizowany, odpowiednio lekki horror, by zadowolił każdego fana niekoniecznie zmuszającej do kilkugodzinnych refleksji historii z dreszczykiem w weekendowy wieczór.

Broni się niezłym aktorstwem, nieustającą akcją ze sporą dawką należycie odwzorowanej brutalności i rewelacyjnymi aligatorami - to jednak nieco za mało, by mówić o filmie mającym ambicje na cokolwiek więcej, niż miano porządnego przedstawiciela animal attack.

Wszystko to składa się na wyjątkowo udany remake. Z całą pewnością nie rewolucyjny, ale świadomy tego czym chce być i dzięki temu, dostarczający sporej ilości bezpretensjonalnej rozrywki.

Jedno z tych dzieł których kadry mogą z powodzeniem zastąpić wizytę w galerii sztuki.

Film wybitny zatem? Niedocenione arcydzieło? Z pewnością głosy będą podzielone, ale dla mnie - zdecydowanie tak.

Niezwykły to film. Inteligentnym scenariuszem Garlandowi udało się poprawić to, co mogło uwierać część czytelników w literackim pierwowzorze, czyniąc całą historię dalece bardziej osobistą i prowokującą do przemyśleń nad istotą życia jako sumy podejmowanych decyzji, a nawet zjawiska jako takiego w ogóle.

Pięknie zrealizowany, utrzymany w duchu "Odysei Kosmicznej", kameralny w swej istocie film z nienachalnym przesłaniem, który być może, za kilka lat, będziemy stawiali gdzieś obok legendarnego obrazu Kubricka.

Płynący z tego wniosek jest równie oczywisty co meandry przedstawianej fabuły - że półtorej godziny przeznaczone na seans, dla obeznanego z kinem widza będzie czasem który lepiej spożytkować dla przykładu na rozwiązywanie krzyżówek. Niby to też nic nowego, ale przynajmniej płynie z tego jakaś satysfakcja.

Nie da się ukryć, że "Linia życia" miała rewelacyjny pomysł wyjściowy. To jednak tyle, co można pozytywnego na jej temat powiedzieć.

"Jaskinia" mogła być naprawdę fajnym filmem i po prawdzie stosunkowo niewiele do tego potrzebowała. Już sam setting wykonuje w takich przypadkach połowę roboty - o ile nie zostanie zarżnięty realizacją, bądź słabiutkim scenariuszem. W tym wypadku to pierwsze prezentuje się nieźle. Na drugie jednak lepiej spuścić zasłonę milczenia.

Jest na szczęście na tyle luźno powiązany z "Cloverfieldowym" uniwersum, że najlepiej zrobić sobie przysługę i jak najszybciej wyrzucić go z pamięci.

Film wybitny zatem? Niedocenione arcydzieło? Z pewnością głosy będą podzielone, ale dla mnie - zdecydowanie tak.

Niezwykły to film. Inteligentnym scenariuszem Garlandowi udało się poprawić to, co mogło uwierać część czytelników w literackim pierwowzorze, czyniąc całą historię dalece bardziej osobistą i prowokującą do przemyśleń nad istotą życia jako sumy podejmowanych decyzji, a nawet zjawiska jako takiego w ogóle.

Miała potencjał. Zabrakło jednak sprawności w opowiadaniu wcale niezłej historii, by ten 90-minutowy ciąg podnoszących ciśnienie scen uczynić prawdziwie godnym zapamiętania.

Jedno z tych dzieł których kadry mogą z powodzeniem zastąpić wizytę w galerii sztuki.