Maciej Bachorski

Pomimo mankamentów, najnowsze dzieło Nolana pozostaje przeżyciem z tych, które mało kogo pozostawi obojętnym. A to już znak kina, które niesie ze sobą wartość większą, niż tylko rozrywkę.

Nie jest filmem idealnym, a niektóre wątki wydają się mocno dyskusyjne. Tam jednak gdzie działać powinien, obraz Winocour działa.

Amerykanin tym razem oczekiwaniom nie do końca podołał. Nie znaczy to, że nie chcemy więcej - ale następnym razem jednak, nieco odważniej.

Co do istoty, mamy tu do czynienia z kolejnym kazusem w rodzaju "Guardians: Misji superbohaterów", czy "Przyciągania" - filmem który jest kompetentnie zrealizowany i ma obiecujący pomysł wyjściowy, ale jedyną reakcją jaką wywołuje, jest wzruszenie ramion.

Choć nadal można zżymać się, że ze świecą szukać w "Warrior Nun" poważniejszych uniesień, ale oczywistym wydaje się, że nie taka jego rola. W tej za to do której serial Netflixa został przysposobiony - bezpretensjonalnej, ale nie-tak-całkiem-głupiej rozrywce - sprawdza się za to zupełnie dobrze.

Film wybitny zatem? Niedocenione arcydzieło? Z pewnością głosy będą podzielone, ale dla mnie - zdecydowanie tak.

Niezwykły to film. Inteligentnym scenariuszem Garlandowi udało się poprawić to, co mogło uwierać część czytelników w literackim pierwowzorze, czyniąc całą historię dalece bardziej osobistą i prowokującą do przemyśleń nad istotą życia jako sumy podejmowanych decyzji, a nawet zjawiska jako takiego w ogóle.

Pięknie zrealizowany, utrzymany w duchu "Odysei Kosmicznej", kameralny w swej istocie film z nienachalnym przesłaniem, który być może, za kilka lat, będziemy stawiali gdzieś obok legendarnego obrazu Kubricka.

I dokładnie takiego rodzaju filmowym doświadczeniem jest "Wilkołak" - potrafiącym z niezwykłą wprawą balansować pomiędzy tym co upiornie rzeczywiste, a pozostawionym pozornie bez odpowiedzi, wreszcie opowiadającym o rzeczach ważnych, przy rozsądnym wykorzystaniu sztafażu gatunkowych sztuczek. Czyli nie przymierzając, dziełem w ramach swego poletka, kompletnym.

Płynący z tego wniosek jest równie oczywisty co meandry przedstawianej fabuły - że półtorej godziny przeznaczone na seans, dla obeznanego z kinem widza będzie czasem który lepiej spożytkować dla przykładu na rozwiązywanie krzyżówek. Niby to też nic nowego, ale przynajmniej płynie z tego jakaś satysfakcja.

To film z jednej strony przekombinowany w tych miejscach, gdzie należało wykazać się zdroworozsądkową prostotą, a z drugiej zbyt przewidywalny w ogrywaniu wciąż tych samych realizacyjnych chwytów.

Nie da się ukryć, że "Linia życia" miała rewelacyjny pomysł wyjściowy. To jednak tyle, co można pozytywnego na jej temat powiedzieć.

"Jaskinia" mogła być naprawdę fajnym filmem i po prawdzie stosunkowo niewiele do tego potrzebowała. Już sam setting wykonuje w takich przypadkach połowę roboty - o ile nie zostanie zarżnięty realizacją, bądź słabiutkim scenariuszem. W tym wypadku to pierwsze prezentuje się nieźle. Na drugie jednak lepiej spuścić zasłonę milczenia.

Jest na szczęście na tyle luźno powiązany z "Cloverfieldowym" uniwersum, że najlepiej zrobić sobie przysługę i jak najszybciej wyrzucić go z pamięci.

Film wybitny zatem? Niedocenione arcydzieło? Z pewnością głosy będą podzielone, ale dla mnie - zdecydowanie tak.

Niezwykły to film. Inteligentnym scenariuszem Garlandowi udało się poprawić to, co mogło uwierać część czytelników w literackim pierwowzorze, czyniąc całą historię dalece bardziej osobistą i prowokującą do przemyśleń nad istotą życia jako sumy podejmowanych decyzji, a nawet zjawiska jako takiego w ogóle.

Nie do końca rozumiem spływającą zewsząd na "How It Ends" krytykę. O ile filmu Rosenthala nie można postawić obok gatunkowych tuzów pokroju "Drogi", tak wyłączając kiepski finał, to jedno z tych dziełek, które nawet mimo braku oryginalności nieustannie trzymają w napięciu i intrygują.

Miała potencjał. Zabrakło jednak sprawności w opowiadaniu wcale niezłej historii, by ten 90-minutowy ciąg podnoszących ciśnienie scen uczynić prawdziwie godnym zapamiętania.