Ciche miejsce

W podbijaniu napięcia "Ciche miejsce" nie ma sobie równych. Reżyser stawia przed postaciami wyzwanie za wyzwaniem, poddając testom wszystkie środki zaradcze i rzucając kłody pod nogi na każdym kroku. Prawa Murphy'ego dawno nie dostały tak wielu ukłonów jak w filmie Krasinskiego.

Jeden z najciekawszych pomysłów w kinie grozy ostatnich lat. Przez większość czasu przemilczany, grający oczami i małymi gestami, skupiający się nie na uczuciu grozy, a silnego napięcia. Napięcia, które siedzi koło nas na sali kinowej.

Nic szczególnie nowego w świecie, gdzie strach wchodzi na n-te gęstości, a tutaj dalej nas straszą wyskakiwaniem brzydkich rzeczy zza rogu.

Bez wątpienia odkrycie tego roku. Film, od którego trudno oderwać wzrok, niezwykle świeży na tle wyliniałych straszaków produkowanych taśmowo przez wytwórnie.

Cisza w kinie nigdy nie była tak dojmująca, a zarazem tak przerażająca. Krasinskiemu udało się stworzyć prosty film emanujący przenikliwym lękiem, wzbudzający ogromne emocje, a jednocześnie dostarczający niezapomnianych wrażeń.

Bez wątpienia odkrycie tego roku. Film, od którego trudno oderwać wzrok, niezwykle świeży na tle wyliniałych straszaków produkowanych taśmowo przez wytwórnie.

Jest pozycją obowiązkową dla fanów pesymistycznego, minimalistycznego podejścia do "kina zagłady". Jeżeli ktoś przedkłada akcję ponad suspens i preferuje strzelaniny, zombie oraz eksplozje, film raczej nie przypadnie mu do gustu.

Świetna reżyseria i doskonały montaż, który prowadzi widza w świat jednej rodziny, tłumionych emocji, które widocznie kłębią się w bohaterach oraz rzeczywistości pełnej wymownego milczenia.

Mógłbym poruszyć tu jeszcze kwestię marnie i dość niejasno rozwiązanej fabuły, dziur w koncepcji, które te wszystkie zmyślne pomysły na przeżycie bohaterów próbują średnio udanie łatać, czy emocjonalnego tandeciarstwa, ale to nie mierzi już tak mocno wobec genialnego pomysłu wyjściowego. Niemniej jednak wymienione wyżej trzy grzechy główne już tak.

Na pewno dostarczył mi trochę filmowych przyjemności, trochę momentów, w których delikatnie podskoczyłem w fotelu, ale czy zostało to ze mną po wyjściu z kina? Raczej nie. Dużo więcej wrażeń dostarczyła mi późniejsza wędrówka po nocnym, zamkniętym centrum handlowym.

Cisza, w połączeniu z małymi, czułymi scenami rodzinnymi, nadaje "Cichemu miejscu" tak intymnego charakteru, iż momentami możemy zapomnieć, że oglądamy film i mieć wrażenie jakbyśmy sami byli uczestnikami ukazywanych wydarzeń. Zamiast bać się dźwięków, boimy się wydać dźwięk, a zamiast bać się tego co nęka naszych bohaterów, boimy się o nich.

To chyba najprostszy pomysł, który Krasinski podniósł do rangi naprawdę porządnego filmu.