Grabarz Polski

Druga część "Zombielandu" to jeszcze większa bajka, pozbawiona części lukru i w większości uświniona czymś czerwonym i glutowatym, ale jednak bajeczka - o czym świadczy jej przewidywalność, hołdowanie tradycyjnym "amerykańskim" wartościom, co mocno podkreśla zakończenie oraz kosmiczna komiczność podrasowana mocno abstrakcyjnym i makabrycznym humorem. Wydaje mi się, że trudno będzie znaleźć kogoś, kto będzie tym filmem prawdziwie rozczarowany.

Jest więc filmem, na który cudownie się patrzy, ale który trudno się ogląda, a po wszystkim ma się wrażenie, że czegoś tu zabrakło...

Chyba największy podziw wobec tej produkcji wzbudza fakt, że pomimo licznych odniesień i oczywistego posiłkowania się całą spuścizną "Lśnienia", co oczywiście wymusza chociażby literacki pierwowzór kontynuacji, czyli książka "Doktor Sen", udało się twórcom stworzyć dzieło kompletne samo w sobie - bowiem film Flanagana można obejrzeć bez znajomości "Lśnienia" Kubricka, albo w ogóle bez znajomości książek Kinga, i czerpać z seansu ogrom wrażeń, bez wyraźnej straty.

Bardzo, bardzo dobry seans. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak mocno i tak długo ściskałam ramie towarzysza w kinie. I taka ostatnia myśl mnie naszła... gdyby "Aquaman" został zrealizowany w choć odrobinę podobnym stylu to byłby świetnym filmem.

Jako film przygodowy dzieło Rona Howarda sprawdza się doskonale, uniwersum jest wspaniale przedstawione, a wątki fabularne potrafią zaciekawić. Jako kolejna część serii "Gwiezdne wojny - historie" "Solo" wypada chyba nieco słabiej niż "Rogue One", chociaż tutaj mieliśmy z towarzyszem seansu nieco rozbieżne opinie.

Nie jest serialem dla miłośników twórczości Kinga. Nie trzeba być zaznajomionym z jego publikacjami. Co więcej, nie trzeba również ich lubić żeby docenić ten obraz. Dziesięć, niemal godzinnych, odcinków tworzy niesamowitą i przepełnioną napięciem historię o tym co King kocha najbardziej, czyli ludzkim wcieleniu zła i strachu.