Han Solo: Gwiezdne wojny - historie

Zyska uznanie nie tylko nowych fanów serii. Porusza wątki doskonale znane starszym wielbicielom postaci Hana, lecz również wprowadza odkrywcze spojrzenie w głąb jego osobowości.

Jest to z pewnością najlepsza odsłona nowych Gwiezdnych wojen. Wreszcie otrzymaliśmy zaskakującą, oryginalną fabułę, która nie tylko wypełnia kilka białych plam na mapie oficjalnego kanonu, ale też z powodzeniem tworzy nową samodzielną jakość.

Mój ulubiony film uniwersum, a także jedna z najlepszych rozrywkowych produkcji, jakie widziałem.

Akcja pędzi na złamanie karku niczym Han i Chewie w swojej kupie złomu, a liczba plot twistów jest wręcz nieprawdopodobna.

Wszystko to jest zgrabnie napisane, opowiedziane i zrealizowane. Jeżeli tak będą wyglądać kolejne filmy to mogą te spin-offy trzaskać co roku przez następne 20 lat.

Otrzymaliśmy zatem barwną, dynamiczną i wciągającą opowieść, która zachowując klimat oryginalnej trylogii, jest jednocześnie atrakcyjnym wizualnie i dźwiękowo widowiskiem, spełniającym oczekiwania młodego pokolenia.

Świetny pod względem akcji, humoru i nawiązań pod adresem dorosłego Hana Solo. Mniej udany w warstwie romantycznej i scenach, w których akcję zastępują dyskusje.

Okazał się bardzo porządnym, wciągającym i przyjemnym origin story jednego z najbardziej znanych bohaterów w historii kina.

Lekka i efekciarska, lecz równocześnie bardzo prawdziwa opowieść. Pozbawiona olbrzymiego bagażu patosu charakterystycznego dla marki, jednak ani na moment nietracąca tej przaśnej radości oraz magii sygnowanej znakiem jakości "Star Wars".

Będą pewnie tacy, którzy uznają Hana za profanację i nudę. Będą oni w mniejszości, bo Howard dostarczył świetny film, który ma humor, emocje i wspaniałe detale.

Ron Howard jest na tyle dobrym rzemieślnikiem, by opanować wszelkie gatunki. "Han Solo" jest porządnym rollercoasterem, pełnym akcji filmem w duchu awanturniczo-przygodowym niczym klasyczna trylogia. Pod koniec zaczyna się potykać, jednak Moc i klimat jest bardzo mocno obecne.

Jasne, fabuła jest banalna. Ot, liniowa awanturnicza historyjka, która rzuca nas z jednego miejsca na drugie i czasem tylko raczy jakimś naciąganym zwrotem akcji. Tyle tylko, że poszczególne sceny trzymają w napięciu. Bezpretensjonalny humor, sympatyczni bohaterowie oraz brak większych dłużyzn ewidentnie pomagają temu filmowi.

Kawał świetnie wyglądającej i brzmiącej, pierwszorzędnej i zapierającej dech w piersiach zabawy, utrzymanej w klimacie oryginalnych epizodów.

Przyzwoita i udana rozrywka, po prostu jeszcze jeden odcinek wielkiej serii. Odcinanie kuponów trwa, ale ciągle robione jest to ze sporą klasą.

Kolejny film, który udowadnia, że świat Gwiezdnych wojen to cała galaktyka ciekawych postaci, porywających wątków i interesujących planet oraz to, że przy takiej ilości kolejnych sequeli, prequeli i innych pobocznych projektów, każdy można zrobić z szacunkiem dla fanów.

Raz jest mrocznie i dynamicznie, zaraz humorystycznie i łagodnie. Raz twórcy są zachowawczy, innym razem szarżują z okrzykiem "a może się uda". A film ostatecznie sprawdza się idealnie jako lekka opowieść o losach młodego łotrzyka, właśnie - łotrzyka, bo duch takich romansów nad produkcją również się unosi.

Wartka akcja, sympatyczni bohaterowie, klimat i duch przygody. Sympatycy tych składników będą zadowoleni, a fani Gwiezdnych Wojen nie powinni czuć się rozczarowani, nawet mimo problemów prześladujących ten film.

Przyjemny, pełny akcji i humoru film, który zupełnie nie wypływa na całą resztę starwarsowskiego uniwersum. Solo okazał się okej.

Będzie zapewne ciąg dalszy tej historii - i nie ukrywam, że sporo sobie po nim obiecuję.

W filmie nie ma ani jednego nawiązania do Mocy. I mocy, może niekoniecznie tej lucasowej, ewidentnie miejscami brakuje.

Przyjemne kino rozrywkowe z widowiskową akcją i ciekawą dynamiką między bohaterami. Film uzupełnia luki sprzed czwartej części sagi i robi to niestety z różnym skutkiem.

Młodość kosmicznego awanturnika wygląda dokładnie tak, jak to sobie wyobrażaliście. Pełna jest buńczucznych okrzyków, podwójnych blefów i nadrabiania miną. Zaś film o przygodach nieopierzonego Hana Solo to rozrywka sfastrygowana pod gust wieloletnich fanów gwiezdnowojennej sagi.

Mimo swoich mocnych stron, "Han Solo: Gwiezdne Wojny - historie" jest jednak obrazem raczej jednorazowego użytku, do którego nie będzie się wracać z takim namaszczeniem i radością, jak do oryginalnych filmów. Równocześnie - nie widzę najmniejszych przeciwwskazań, by kolejne filmy w podobnym duchu powstawały przez kolejne lata.

Mimo że nie jest to film z serii, do którego będę często wracać, myślę, że twórcom udało się zaszczepić w mojej głowie chęć sięgnięcia po inne historie osadzone w świecie Star Wars.

Wszystko to składa się na lekki i przyjemny w odbiorze film rozrywkowy. Bez głębi, bez ambicji, ale udany i klimatyczny.

Należę do tej części widzów, która od czasu przejęcia starwarsowego uniwersum przez Myszkę Miki chodzi na kolejne części sagi co prawda bez motylków w brzuchu, ale też i bez żadnych obaw. Nawet jeśli narzekam, to i tak w stosunku do każdego nowego filmu mam podejście "zamknijcie się i bierzcie moją forsę!".

Ktoś może powiedzieć, że "Han Solo" to w porównaniu z "Rogue One" albo "Ostatnim Jedi" film rozczarowująco mało wywrotowy, ani przez moment nie próbujący wstrząsnąć uniwersum Gwiezdnych wojen. Moim zdaniem zapewnia on natomiast bardziej porywającą rozrywkę niż oba te tytuły - a w filmie o Hanie Solo to właśnie to, a nie jakieś wstrząsanie uniwersum, interesuje mnie najbardziej.

W żadnym razie nowa jakość czy odmienne spojrzenia na serię, ale wciąż solidny kawał gwiezdnowojennej magii. Przymykając oko na niedoskonałości reżyserskie czy scenariuszowe, a trwając przy bohaterach i ich relacjach - warto.

Nie będzie to kultowa produkcja wpływająca na rynek popkulturowej rozrywki, jednak jest bardzo solidną propozycją dla osób zakochanych w świecie Gwiezdnych Wojen.

Najsłabszy odcinek w disnejowskim rozdziale galaktycznej sagi, ale wciąż nie jest to zły film. Dostajemy już chyba ostateczne potwierdzenie, że powrotu do mrocznych widm nie będzie.

Dawno, dawno temu George Lucas nie mając takich możliwości technicznych, jakie niesie współczesność, pisał scenariusze. Dziś nie ma dla nich miejsca między efektami, rozróbą i podrzucaniem znajomo układających się w dłoni klocków.

Jako film przygodowy dzieło Rona Howarda sprawdza się doskonale, uniwersum jest wspaniale przedstawione, a wątki fabularne potrafią zaciekawić. Jako kolejna część serii "Gwiezdne wojny - historie" "Solo" wypada chyba nieco słabiej niż "Rogue One", chociaż tutaj mieliśmy z towarzyszem seansu nieco rozbieżne opinie.

Ron Howard nie zawojuje Hollywood swoim najnowszym filmem, ale co ciekawe pokazał, że dalej ma dryg do opowiadania historii. Jest płynnie, całkiem wartko, przyjemnie i poprawnie. Niestety sama opowieść zalicza przeciętną i bezbarwną wpadkę, która potrafi zaboleć, szczególnie gdy zdajemy sobie sprawę, jak duże pole do popisu mieli twórcy.

Spin-off serii jest bardziej Disneyowski - nastawiony na najmłodszych widzów, pozbawiony głębi i refleksji. Ale to wciąż rozrywka pierwszej wody, nie ma powtórki z przytłaczającego nudą "Łotra 1".

Stępione love story i nachalny wątek feminizującego robota rewolucjonisty to główne grzechy produkcji. Reszta, to tak jak napisałem, przyjemna opowieść, potrzebna część sagi.

Pierwszy raz od momentu przejęcia gwiezdnowojennej franszyzy przez Disneya miałem wrażenie, że ktoś stara się wcisnąć mi pięknie zapakowany towar drugiej kategorii, przekonując, że to produkt pierwszej klasy.

Nie jest najgorszym filmem opatrzonym logiem Star Wars, ale też sporo brakuje mu do tych najlepszych. To średniak. Taka rozrywka bardziej skierowana chyba do najmłodszych widzów, którzy z główną saga nie są być może tak dobrze zaznajomieni i chyba to mi najbardziej przeszkadza.

Ani przez sekundę nie zaserwował mi dreszczyku emocji, który potrafi mi towarzyszyć nawet w kiepskich filmach, które jednak są ciekawe. "Han Solo: Gwiezdne Wojny - historie" jest dla mnie trochę bezdusznym, ale poprawnym filmem.

Uwodzi mnie swoim ułożeniem oraz porządkiem, realizacyjny chaos i starcia różnych wizji artystycznych mogły zebrać duże żniwo, lecz Ron Howard zdołał całość nie tylko uratować, ale uporządkować i ogarnąć. Z zastanych elementów układanki skonstruował opowieść o samotności i zdradzie, którą się całkiem sympatycznie ogląda. To wszystko pozwala przymknąć oko na wszelkie niedoskonałości scenariusza oraz kiepską Emilię Clarke.

Dobra wiadomość jest taka, że wcale nie jest tak źle. Ale nie jest też jakoś specjalnie dobrze.