Miron Kądziela

Greta Gerwig bowiem, moim zdaniem, niezwykle sprawnie podjęła kino kostiumowe.

Oceniam go dość pozytywnie. Jeśli chodzi o humor, to mało tu jest oczywistych gagów, raczej Waititi tworzy sobie, jak w innych filmach, humorystyczną aurę dzięki dziwacznym postaciom, skontrastowanym z ówczesną rzeczywistością. I na ogół to działa, mimo wszystko film lekko się ogląda, choć poprzecinany jest wyraźnymi odstępstwami od konwencji w tych co bardziej dramatycznych scenach.

No miło było, nawet się nie nudziłem przecież, kule śmigają, są świetne kostiumy, dobra paleta kolorów, ze dwie mistrzowskie sekwencje, a Deakins udowadnia, że może wszystko.

To jest tak denne i koszmarnie dziurawe, nieśmieszne i zwyczajnie nudne, że tego się nie da oglądać.

Szalenie ciekawy, pobudzający, zabawny i w sposób subtelny podejmuje trudne problemy społeczne współczesnej Szwecji.

Daje po mordzie i zostaje na długo w pamięci.

Dla mnie seans "Tamtych dni, tamtych nocy" był wspaniałą przygodą, czymś jedynym w swoim rodzaju. Trzeba jednak pamiętać, że nie jest to niestety bezbłędny film i kilka rzeczy mi w nim nie pasowało, choćby niepotrzebny epilog i Armie Hammer, którego gra odstawała odrobinę od reszty obsady. Mimo to pomysł i jego realizacja są absolutnie mistrzowskie.

Energia i ton filmu są przez Lynne Ramsay prowadzone bardzo konsekwentnie, Joaquin wznosi się na wyżyny swojej sztuki, a Greenwood to jest król muzyki, tak jak lew jest król dżungli.

Największym problemem produkcji jest jednak jej scenariusz, wyjęty gdzieś z kina klasy B lat może 80., czy 90., kiedy modna była tematyka zamknięcia w zakładzie psychiatrycznym. Po kolei odhaczane są najbardziej sztampowe punkty kontrolne, skłaniające widza do zastanowienia się nie tylko nad niebezpieczeństwami libertarianizmu, lecz przede wszystkim nad tym, czy mamy tu do czynienia ze świadomą, czy przypadkową parodią.

Jest po prostu jednym z najgorszych filmów, jakie widziałem.

Kiczowaty, nudny i ordynarny rape-and-revenge. Poza niezłymi kadrami, muzyką oraz obiecującym początkiem to film właściwie niewart uwagi.

Produkcja udaje ambitny, inteligentny film, ale jest jego zręczną atrapą.

Jest po prostu jednym z najgorszych filmów, jakie widziałem.

Największym problemem produkcji jest jednak jej scenariusz, wyjęty gdzieś z kina klasy B lat może 80., czy 90., kiedy modna była tematyka zamknięcia w zakładzie psychiatrycznym. Po kolei odhaczane są najbardziej sztampowe punkty kontrolne, skłaniające widza do zastanowienia się nie tylko nad niebezpieczeństwami libertarianizmu, lecz przede wszystkim nad tym, czy mamy tu do czynienia ze świadomą, czy przypadkową parodią.

Kiczowaty, nudny i ordynarny rape-and-revenge. Poza niezłymi kadrami, muzyką oraz obiecującym początkiem to film właściwie niewart uwagi.

Produkcja udaje ambitny, inteligentny film, ale jest jego zręczną atrapą.