Niemiłość

W zeszłym roku obejrzałem kilkaset filmów, ale codziennie wyświetla się przed moimi oczami tylko jeden kadr. Ujęcie zza drzwi łazienki w "Niemiłości" zostanie z tyłu głowy kinomanów już na zawsze.

Zwiagincew dokonał w Niemiłości naprawdę interesującej analizy społeczeństwa, pokazując do czego może doprowadzić nas świat pozbawiony uczuć względem nie tylko bliskich, ale i drugiego człowieka. Dzięki dokonaniu tego przy pomocy przepięknych ujęć i kadrów, zdołał nakręcić jeden z lepszych filmów tego roku.

Reżyser zaprasza nas w rejs po oceanie własnych emocji. Sprawdza ile możemy wytrzymać: wszechobecną hipokryzję, wyścig szczurów oraz społeczną dulszczyznę.

Wiele jest w "Niemiłości" Andrieja Zwiagincewa przejmujących scen, dotykających najbardziej utajonych ludzkich bolączek, lecz chyba tylko na początku filmu reżyser potrafi wyryć na twarzy widza tak przedziwny uśmiech, niebędący w swej istocie wykwitem dobrego samopoczucia, lecz raczej refleksem zakłopotania.

Bez fajerwerków, tanich zagrań, jakichś filmowych wygłupów. Tylko prawda, w kinie dziś rzecz bardzo rzadko uprawiana.

W "Niemiłości" Zwiagincew bardzo dogłębnie studiuje psychologicznie każdą z postaci, pozwalając w pełnych emocji monologach odnaleźć nigdy dotąd nieujawnione traumy, a w sugestywnych niedopowiedzeniach zostawia pole do samodzielnego domalowania portretu bohaterów.

Bardziej nienawiść i wszystkie jej konsekwencje podane na zardzewiałej tacy. Obyczajowy horror o rozpadzie rodziny. Szczera wiwisekcja, zaskakująca wiele tytułów, które się tego tematu podjęły. Ale nie tak bez skrupułów i bez szansy na oddech, jak u Zwiagincewa.

Mnie najbardziej ujęły drobne sceny oraz detale dodające Niemiłości nowych warstw interpretacyjnych. Bo to film, nad którym warto się zastanowić. O którym warto porozmawiać.

Zwiagincewowi udało się nie przeciążyć widza nihilistycznymi obrazami i ideami. Śmiało mogę polecić go osobom, które mają ochotę zobaczyć ambitne, ale jednocześnie niepretensjonalne kino.

Cały film opiera się na emocjach. Nie wartka akcja, nie błyskotliwe dialogi, ale rozrywające serce emocje zapadają widzowi w pamięć.

Perfekcyjnie zrealizowany, stylistycznie utrzymany w zimnych barwach film, jest doskonałym przykładem tego, że kino gatunku i artystyczne istnieć mogą w tym samym kadrze. Z napięć między nimi rodzą się prawdziwe perły.

Jeśli więc tylko będziecie mieli taką okazję, idźcie na "Niemiłość", bo to dzieło wybitne.

Zwiagincew ponownie pozostawia widza z niedopowiedzeniami oraz zmusza do samodzielnej analizy dzieła - dzieła pełnego beznadziejności życia codziennego, w którym nie ma miejsca na miłość.

Pozbawiona fałszu i głupkowatości "Niemiłość" od pierwszej minuty zachwyca autentyzmem, nie dając widzowi żadnych szans na skuteczną ucieczkę przed emocjonalnym zaangażowaniem.

Jak długo można trwać w miłosnym niespełnieniu? Jak odnaleźć się w świecie, gdzie po miłości zostają zgliszcza? Ciężar tych pytań mógł unieść tylko ktoś taki jak Andriej Zwiagincew. W "Niemiłości" znów zrobił to z wyrachowaniem i precyzją, niczym chirurg, a efekt operacji jest druzgocący.

Przystępność filmu została osiągnięta dzięki odwadze w sięganiu do narzędzi kina gatunkowego.

Chłodny i angażujący dramat filmowy, który sprawdza się równie dobrze odczytywany wprost, jak i na poziomie politycznej metafory.

Chociaż twórcę rozliczeniowego "Lewiatana" podejrzewamy o to, że nie wszedł na plan z zamiarem nakręcenia jedynie kameralnej psychodramy, to metafora współczesnej Rosji budowana jest powoli i inteligentnie.

Akcja znakomitej "Niemiłości" toczy się w świecie pozbawionym uczuć. Wbrew pozorom nie chodzi jednak o futurystyczną antyutopię, lecz dobrze znaną nam rzeczywistość, którą przepełnia atmosfera schyłku i rozpadu.

Rosyjski reżyser zrobił film, który zostaje w pamięci, film bardzo emocjonalny, ale i dosadny w przekazie. Hipnotyzuje on sposobem narracji, uderza w najczulsze miejsca i szokuje realizmem.

Świetnie udało się Zwiagincewowi poszerzenie kategorii "niemiłości" na życie społeczne i polityczne. Wprost personalną oziębłość porównuje z obojętnością społeczeństwa, państw i polityków, którzy bez mrugnięcia okiem wysyłają ludzi na śmierć ze względu na swoje własne, partykularne cele.

Rosyjski twórca wpisuje posępny dramat nawiązujący do "Eleny" i "Lewiatana", ale bliski także estetyce rumuńskiej nowej fali w swej naturalistycznej obserwacji, w schemat kryminalnego thrillera w amerykańskim wydaniu.

Wryje się w serca, dusze i pamięć widzów na długie godziny po seansie, a kto wie, czy nie nawet na dni, tygodnie, miesiące...

Pełen stylistycznej perfekcji, będący oceną społeczeństwa. Emanuje rzeczywistością, by pokazać, jak niszczy obojętność.

Podczas seansu widz nigdy nie traci uwagi i próbuje posklejać wszystko w całość. Ja nadal składam i myślę po seansie.

Reżyser rzuca sobie nie lada wyzwanie. Zmusza widza do przemyślenia współczesnego społeczeństwa, kultu jednostki i odnosi w tym sukces tak duży, że nawet gdyby to był obraz tylko o tym, to nadal byłby to przykład wyjątkowo solidnego filmu o konserwatywnym wydźwięku.

Niemiłość czy tego chcemy czy nie, jest niestety prawdziwa, gdzie "gorzki" byłby przymiotnikiem wyjątkowo ciepłym. Takie same jak filmowy nastrój są kolory obrazu w swojej bladej palecie barw, których nota bene użył operator by zbudować familijne postapo.

W najnowszym filmie Zwiagincewa ogromny, wewnętrzny ból samotności skrywa się pod płaszczem hipokryzji i egoizmu. "Niemiłość" przeszywa widza diagnozą kondycji dzisiejszego społeczeństwa.

Zostaje z widzem na długo i pozwala mu zastanowić się nad własnymi relacjami z innymi i zrobić swoisty rachunek sumienia.

Bezpretensjonalny, choć wciąż alegoryczny i pełen symboli. To kino wielkiego kalibru, które nie łapie zadyszki, nie przynudza i, co najważniejsze, nie moralizuje.

Emocjonalnie brutalne kino, atakujące swoją obojętnością oraz światem, pozbawionym jakiejkolwiek nadziei, miłości, bliskości i empatii.

Zwiagincew nie ogląda się na modę i popularne tendencje, nie nadmuchuje problemów, lecz porusza ważny temat, który powszechnie zdaje się być przegapiony.

Miło zaskakuje. Choć nie pozostawia złudzeń i nie daje nadziei, to sposób, w jaki portretuje rzeczywistość, przykuwa uwagę, buduje napięcie, a także każe zastanowić się nad stanem otaczającego nas świata.

Momentami nuży, ale nie można odmówić mu precyzji w spostrzegawczym relacjonowaniu codzienności składającej z wielu niedostrzegalnych gestów, umykających chwil...

Gdy się spojrzy na ten surowy klimat upadku małżeństwa, który zostaje zastąpiony szaleńczą jazdą, w trakcie której małżonkowie będą odkrywać siebie na nowo, to niestety film traci impet. Wtedy też z "Niemiłości" niewiele pozostaje w pamięci.

Dopracowane kadry kontrastują z brzydotą rzeczywistości - obie płaszczyzny łączy jednak pewna cecha wspólna: przerost ambicji twórców. Szkoda, ponieważ 40-minutowy seans Niemiłości byłby dziełem spełnionym.

Zgrabnie sklecony kolaż obrazujący nowoczesną Rosję i bezdusznych ludzi, niemogących poradzić sobie z brakiem oraz nadmiarem uczuć względem siebie i innych.

Nie jest to najlepszy film Zwiagincewa, ale precyzja z jaką opowiada historię, piękno wizualne, dbałość o detale oraz talent w budowaniu klimatu i tak prezentują poziom, o którym wielu innych cenionych twórców mogłoby tylko pomarzyć.

Za świadectwo kunsztu Zwiagincewa trzeba uznać to, że przy konstruowaniu swojej okrutnej wiwisekcji rodzinnej katastrofy uniknął on zredukowania bohaterów do potworów zdolnych jedynie do nienawiści. Pozostają oni paradoksalnie spragnieni miłości, której próbują się nauczyć w nowych związkach.

Kusi oschłością, będącą w tym przypadku przełożeniem na kadr filmowy ludzkich ułomności.