Krzysztof Spór

Bardzo dobrze, że film powstał. Udowodnił przede wszystkim, że w Polsce można realizować kino gatunkowe na dobrym poziomie. Od strony technicznej, aktorskiej, produkcyjnej niczego nie można mu zarzucić. To, że mi taki horror z elementami komedii nie odpowiada i się nim nie zachwycam, nie ma większego znaczenia.

To moim zdaniem przedsięwzięcie bardzo niewielu wartości. Dobrze spisali się młodzi aktorzy, twórcy scenografii bazarowo-klubowej, ale innych plusów szukać należy ze świecą.

Netflix zrobił za dobry film, jak na swoją platformę. Film Scorsese odbierany nie daj Boże na telefonie, tablecie czy laptopie straci swoją siłę, swój klimat. To film stworzony dla kina, ciemnej sali, wspólnego celebrowania 3,5 godzinnej opowieści.

Sklejam w głowie "Pewnego razu w... Hollywood" z okruchów w piękny hołd dla dawnych czasów, dla zapomnianych gwiazd, dla kobiety, której nie dane było dożyć naszych czasów. To jeden z najlepszych filmów Quentina Tarantino w całej jego karierze.

Siłą filmu jest scenariusz, który w niezwykły sposób opowiada o cierpieniu matki i jej walce o wyjaśnienie sprawy, którą policja odłożyła do akt.

Bez fajerwerków, tanich zagrań, jakichś filmowych wygłupów. Tylko prawda, w kinie dziś rzecz bardzo rzadko uprawiana.

Świetne wykorzystanie poszczególnych postaci, kapitalne wprowadzenie nowych superbohaterów, genialne wręcz połączenie wielu wątków i mądre poprowadzenie całej historii. Widowiskowe sceny akcji, jak zawsze spektakularne efekty wizualne, całość napędzana dynamicznym montażem, niewpadającą w ucho, ale pasującą muzyką.

Ma wszystko to, czym powinna cechować się dobra animacja: świetny, świeży pomysł, znakomite wykonanie, inteligentną historię i wielkie emocje. Coś pięknego przy każdym kolejnym seansie.

Z mojej perspektywy jest to kompletnie chybiona propozycja, ale życzę reżyserowi by film ten znalazł swoją widownię, by zachwycił ich i porwał. Przeczuwam, że nie będzie łatwo ich odnaleźć.

Problem tego filmu leży po prostu w chęci zrobienia dużej kasy, małymi środkami. Kilka haseł, gwiazdy, książka u podstaw i ludzie mają się nabrać.

To moim zdaniem przedsięwzięcie bardzo niewielu wartości. Dobrze spisali się młodzi aktorzy, twórcy scenografii bazarowo-klubowej, ale innych plusów szukać należy ze świecą.

Pierwszy z zapowiadanych od tygodni filmów o polskich lotnikach walczących w Bitwie o Anglię okazał się propozycją nieudolną, porażająco wręcz słabą, o zerowym niemal potencjale. Taki film, o tak ważniej historii, nie powinien w ogóle powstać.

W popularnej grze drzemał potencjał na wielkie kino przygodowo-fantastyczne. Nic z tych rzeczy, twórcy nie wykorzystali tej szansy.

To nie jest film tej klasy co "Bezdroża", "Spadkobiercy" czy "Nebraska", ale to ciągle świetne i bardzo wyróżniające się amerykańskie kino. Lubię główny nurt w Hollywood, który ma odwagę opowiadania trudnych historii w niezwykły i twórczy sposób, a dzięki temu wykracza poza utarte drogi.

Świetne kino wojenne o "żołnierzach wyklętych". W końcu czuć ich ból, dylematy, chłód panujący na dworze.

To właśnie w taki sposób powinno się dziś tworzyć filmy o historii i z historią. Unikać prostych rozwiązań, zbaczać z klasycznej drogi, zaskakiwać widzów, budować napięcie i przede wszystkim zainteresować opowieścią.

Nie należy stawiać Dobremu dinozaurowi poprzeczki sięgającej największych dzieł Pixara, jednak na tle wielu konkurencyjnych współczesnych animacji film ten plasuje się w ścisłej czołówce. I jest propozycją sprawiającą wiele radości, całej rodzinie.