Almodovar jest problematyczny.Estetykę jaką ma ten twórca można pokochać albo znienawidzić,bądź też(jak w moim przypadku)posiadać do Niej sinusoidalny stosunek.Nie ukrywam,że w tym przypadku reżyser zaskoczył mnie zupełnie nowym podejściem do swojej twórczości-owszem korzysta ze sprawdzonych trików,jednak całość mimo swojej powolności i egzystencjalnego wydźwięku posiada w sobie to COŚ co w sumie trudno wytłumaczyć,jednak urzekło mnie TO :D. No i Banderas w swojej najlepszej odsłonie aktorskiej.

To po prostu dobrze przedstawiony portret człowieka, który stracił pasję do tworzenia filmów ze świetnym Banderasem w roli głównej.

Świetny autoportret, który pokazuje, że najlepsze dzieła powstają w bólach. Almodóvar odkrywa wszystkie karty z własnym wizerunkiem a widz odkrywa jego na nowo.

Oko Almodovara w najlepszym wydaniu, jego estetyka nie przestaje mnie uwodzić. Aktorsko Banderas nie do poznania szkoda tylko, że scenariusz nie do końca mnie porwał.

Nie sposób nie odnieść wrażenia, że ten film dla Almodovara jest tym samym czym dla Cuarona jest Roma, a dla Tarantino Pewnego razu... w Hollywood. Pedro snuje tutaj nie tylko swój sen dotyczący jego alter ego. Prowadzi nas przez prawie wszystkie aspekty związane z pamięcią i przeszłością. Pokazuje jak przeszłość jest ważna, jaki ma na nas wpływ. Jak dzięki niej możemy w każdej chwili się zmienić. Popis Banderasa!

Wielkie kino, znakomity film, świetny rola Banderasa. Czyżby podsumowanie kariery Almodóvara lub początek nowej drogi ?

Wzruszył mnie, mogłem się utożsamić w pewnych momentach, ładnie nagrany, świetnie napisany. Tego chcę od kina

Opus magnum Almodovara

Nuda kurde ze hej naprawde nie wiem czym tu sie zachwycac

Ciepły, nostalgiczny i mocno subtelny obraz miłości do kina, ukazany w pięknych, plastycznych barwach. Spokojny i w niewymuszony sposób wywołujący emocje.

Cudowna pointa twórczości Almodovara podana przez ascetyczną w środkach emocjonalność. Brakowało mi kilku scenek z bohaterką Cruz. Banderas znakomity.

Bardzo dobrze oddany klimat

Kino subtelne, osobiste, melancholijne. Almodóvar wzrusza, odwołując się do tęsknoty za tym, co już było - dzieciństwem, pożądaniem, pasją tworzenia. Do mojej wrażliwości trafił.

Almodovar trochę wtórny, ale robi to dobrze.

Spowiedź Almodovara może niektórym wydawać się senna, ale nie warto zamykać oczu na to psychologiczne napięcie, na wspaniałego Banderasa, na głębokie życiowe refleksje.

Almodovar znów w formie.

Piękny, wysmakowany obraz emocjonalnej więzi z przeszłością i subtelne rozliczenie z życia potrzebne do ułożenia teraźniejszości. Wszystkie emocje w Banderasie.

Genialny!swierzy!odarty z komercji oraz slodki h trickow filmowych!film zasluguje na oskara

To niezaprzeczalnie wielka rola Banderasa. Film z cyklu: rozliczam się ze swoim życiem. Są chwile autentycznych wzruszeń, ale też nadanie nowego sensu i celu.

Przegadany, nudnawy, mało almodovarowski. Ale za to kolorowe kadry i wspaniała, chociaż mało eksponowana - Penélope Cruz.

NH2019 rewatch i jedna gwiazdka wyżej. druga połowa filmu ujęła mnie jeszcze bardziej. wybitny Banderas!

NH'19. wszystko o Pedro, jego matce, skórze, w której żyje, przerwanych objęciach i prawie pożądania.

Almodovar rozlicza się ze swoją przeszłością. Cały ból i dawny blask podstarzałego reżysera. Ciekawa gra aktorska Banderasa.

Gwiazdka do góry za rolę życia Banderasa

Wielka rola Banderasa w jednym z najlepszych obrazów dowodzących skalę talentu mistrza hiszpańskiego kina - Pedro Almodóvara. Refleksyjna i inspirująca opowieść-wyznanie z zachwycającą estetyką obrazu i piękną Penélope Cruz. Szkoda przegapić.