Ból i blask

Almodovar jest problematyczny.Estetykę jaką ma ten twórca można pokochać albo znienawidzić,bądź też(jak w moim przypadku)posiadać do Niej sinusoidalny stosunek.Nie ukrywam,że w tym przypadku reżyser zaskoczył mnie zupełnie nowym podejściem do swojej twórczości-owszem korzysta ze sprawdzonych trików,jednak całość mimo swojej powolności i egzystencjalnego wydźwięku posiada w sobie to COŚ co w sumie trudno wytłumaczyć,jednak urzekło mnie TO :D. No i Banderas w swojej najlepszej odsłonie aktorskiej.

To po prostu dobrze przedstawiony portret człowieka, który stracił pasję do tworzenia filmów ze świetnym Banderasem w roli głównej.

Oko Almodovara w najlepszym wydaniu, jego estetyka nie przestaje mnie uwodzić. Aktorsko Banderas nie do poznania szkoda tylko, że scenariusz nie do końca mnie porwał.

Wielkie kino, znakomity film, świetny rola Banderasa. Czyżby podsumowanie kariery Almodóvara lub początek nowej drogi ?

Nie sposób nie odnieść wrażenia, że ten film dla Almodovara jest tym samym czym dla Cuarona jest Roma, a dla Tarantino Pewnego razu... w Hollywood. Pedro snuje tutaj nie tylko swój sen dotyczący jego alter ego. Prowadzi nas przez prawie wszystkie aspekty związane z pamięcią i przeszłością. Pokazuje jak przeszłość jest ważna, jaki ma na nas wpływ. Jak dzięki niej możemy w każdej chwili się zmienić. Popis Banderasa!

Świetny autoportret, który pokazuje, że najlepsze dzieła powstają w bólach. Almodóvar odkrywa wszystkie karty z własnym wizerunkiem a widz odkrywa jego na nowo.

Wzruszył mnie, mogłem się utożsamić w pewnych momentach, ładnie nagrany, świetnie napisany. Tego chcę od kina

Opus magnum Almodovara

Almodovar trochę wtórny, ale robi to dobrze.

Genialny!swierzy!odarty z komercji oraz slodki h trickow filmowych!film zasluguje na oskara

Nuda kurde ze hej naprawde nie wiem czym tu sie zachwycac

Ciepły, nostalgiczny i mocno subtelny obraz miłości do kina, ukazany w pięknych, plastycznych barwach. Spokojny i w niewymuszony sposób wywołujący emocje.

Almodovar znów w formie.

Bardzo dobrze oddany klimat

Cudowna pointa twórczości Almodovara podana przez ascetyczną w środkach emocjonalność. Brakowało mi kilku scenek z bohaterką Cruz. Banderas znakomity.

Kino subtelne, osobiste, melancholijne. Almodóvar wzrusza, odwołując się do tęsknoty za tym, co już było - dzieciństwem, pożądaniem, pasją tworzenia. Do mojej wrażliwości trafił.

Spowiedź Almodovara może niektórym wydawać się senna, ale nie warto zamykać oczu na to psychologiczne napięcie, na wspaniałego Banderasa, na głębokie życiowe refleksje.

Piękny, wysmakowany obraz emocjonalnej więzi z przeszłością i subtelne rozliczenie z życia potrzebne do ułożenia teraźniejszości. Wszystkie emocje w Banderasie.

Almodovar w najwyższej formie

To niezaprzeczalnie wielka rola Banderasa. Film z cyklu: rozliczam się ze swoim życiem. Są chwile autentycznych wzruszeń, ale też nadanie nowego sensu i celu.

Gwiazdka do góry za rolę życia Banderasa

NH'19. wszystko o Pedro, jego matce, skórze, w której żyje, przerwanych objęciach i prawie pożądania.

8-

Zamiast 7, dam 8, bo ponieważ jedna ze scen była mocna z tym telefonem i narkotykami, a inna scena była taka, że chłopak który kład kafelki ubrudził się, i musiał się rozebrać do naga, żeby się umyć, niestety podnieciłem się. Szkoda, że facet z facetem musiał się w innej scenie się całować. Antonio Banderas, gdy leżał na łóżku podobny był do Pierce Brosnana. Jak dla mnie ten film był mocny, fajny.

najpiękniejszy Banderas, estetyczne kadry i gorzka historia o niemocy twórczej + niesamowita szczerość bijąca z ekranu

Jestem oczarowany Banderasem. Świetnie podźwignął ciężar małej, nie kameralnej, poruszającej, a przy tym dość cynicznej (auto)biografii Almodóvara.

Piękny film :-) Nowy klasyk :-)

Stetryczałe, zgorzkniałe kino, ale też pełne nostalgii, kontemplacji i ulotnego ciepła. Pewnie za kilkadziesiąt lat bardziej docenię. Życiówka Banderasa.

Almodovar rozlicza się ze swoją przeszłością. Cały ból i dawny blask podstarzałego reżysera. Ciekawa gra aktorska Banderasa.

Przegadany, nudnawy, mało almodovarowski. Ale za to kolorowe kadry i wspaniała, chociaż mało eksponowana - Penélope Cruz.

"Kino mojego dzieciństwa pachnie sikami, jaśminem i letnią bryzą"

Wielka rola Banderasa w jednym z najlepszych obrazów dowodzących skalę talentu mistrza hiszpańskiego kina - Pedro Almodóvara. Refleksyjna i inspirująca opowieść-wyznanie z zachwycającą estetyką obrazu i piękną Penélope Cruz. Szkoda przegapić.

Czegoś mi zabrakło w tym filmie. Nie polubiłem głównego bohatera. Jak zwykle reżyser zaskoczył ostatnimi scenami, ale nie aż tak bardzo jak wcześniej 6,5

(NH'19) "Miłość nie ocali ukochanej osoby" Almodovar o sobie, dzieciństwie, matce, miłości i odchodzeniu. Pięknie opowiedziane z rewelacyjną rolą Banderasa.

DKF: O sobie, z bliska i z dystansu też. Czy to już podsumowanie, czy po prostu kolejny rozdział?

NH2019 rewatch i jedna gwiazdka wyżej. druga połowa filmu ujęła mnie jeszcze bardziej. wybitny Banderas!

8 1/2 Almodovara. Reżyser powraca do swojej przeszłości i dzieciństwa, poruszając przy okazji wiele ciekawych kwestii. Porządny, choć nie rewelacyjny.