jwojcik87
Użytkownik- Jakub Wójcik
- Mężczyzna
-
178obejrzanych
-
178recenzji
-
178ocen
-
159pozytywnych
-
19negatywnych
-
54punkty
-
7.1średnia
-
89%pozytywnych
-
0.8odrębność
Gatunki, kraje i dekady
Ostatnio obejrzane
-
6
Pogodne pożegnanie z kowbojskim życiem i dziką tułaczką tam, gdzie poniesie wiatr. Miły, choć podporządkowany komercyjnym wymogom gatunku. Epicki rozmach.
-
5
Narracja nie wzbudza wiele ponad poczuciem chaosu, ale całość stoi mocnymi kreacjami aktorskimi. Muzyka jakby odtwarzana losowo.
-
5
Znacznie więcej w nim melodramatu niż westernu, trochę też parodii slapsticku i ocalenia w ostatniej chwili, ale na niczym odpowiednio nie skupia swojej uwagi.
-
7
Klasyczna wędrówka po rozpościerających się daleko za horyzont preriach z dużym autentyzmem, skalą produkcji, ogromem kompozycji głębinowych i planów totalnych.
Najwyżej ocenione
-
10
Pierwsza styczność z Apichatpongiem. Chyba nigdy dotąd żaden świat tak mnie nie zachwycił. Mistyczna jedność człowieka z naturą i wymiarem duchowym, niesłychana akceptacja ludzkiego losu. Kino do chłonięcia.
-
10
Człowiek wobec nieskończoności. Kubrick wydobywa esencję z każdego ujęcia. Wielkie, majestatyczne doznanie. Piękno transcendencji. Wyżyny techniki filmowej.
-
10
Prawdziwe odrodzenie miłości. Wielkie emocje w obrazie i muzyce, potężne katharsis. Symfonia liryki filmowej.
-
10
Wyzwoleńczy płomień miłości w świadomości o nadchodzącym rozstaniu. Niczym najpiękniejsze obrazy wpływające na każdy zmysł w nastroju tajemnicy. Wielkie kino.
Najniżej ocenione
-
1
Nie jestem pewien, czy twórcy robili to na serio, ale utrzymują tak nieznośną powagę, że okropnie ciężko dobrnąć do końca. Ciekawe, w jakim celu to popełnili. Tytuł za to naprawdę zacny.
-
3
Taki typowo stereotypowy dramacik telewizyjny, który fatalną realizację usiłuje przysłonić stosem frazesów i próbą żerowania na emocjach widza. Pustka aktorska.
Odrębnie ocenione
-
5
Dobro we wnętrzu człowieka i inne klisze skrojone pod płytkie rzucanie emocjami widza na lewo i prawo, choć w ryzach mocnej narracji. Kiczowata łopatologia.
-
8
Intymna medytacja nad zderzeniem cywilizacji z naturą, emocji z rozumem i odnajdywaniem między nimi harmonii. Zmysłowa kontemplacja przyrody, epicki liryzm.
-
9
Epopeja na niezrównaną skalę. Monumentalny rozmach, intymna dramaturgia, zastosowanie montażu równoległego, wielowątkowość w nowatorskiej i rytmicznej narracji.
-
10
Pierwsza styczność z Apichatpongiem. Chyba nigdy dotąd żaden świat tak mnie nie zachwycił. Mistyczna jedność człowieka z naturą i wymiarem duchowym, niesłychana akceptacja ludzkiego losu. Kino do chłonięcia.
-
10
Prawdziwe odrodzenie miłości. Wielkie emocje w obrazie i muzyce, potężne katharsis. Symfonia liryki filmowej.
Najlepsze recenzje
-
7
Paranoidalne studium przemocy domowej i traumy przekształcające się w mroczny, intensywny dreszczowiec, nawet jeśli niepozbawiony skrótów. Świetna budowa grozy.
-
8
Dobrze portretuje rozpad związku, ale nade wszystko perfekcyjnie kreuje hipnotyczną aurę, która nie pozwala oderwać wzroku od ekranu. Film, który trzeba poczuć.
-
8
Droga do zbawienia czy fanatyzm religijny? Dwuznaczny, osadzony na granicy prawdy i złudzenia, cielesności i duchowości. Wyciszony, atakujący widza znienacka.
