1917

Przerażająco piękne kino. I ta realizacja godna najwyższych pochwał i wyróżnień. Siedziałem jak urzeczony zastanawiając się, kto po czymś takim chciałby kiedykolwiek pójść na wojnę.

Montaż Lee Smitha, wybitne zdjęcia Rogera Deakinsa, scenografia, kostiumy, charakteryzacja, wszystkie te elementy składowe powodują, że jak nigdy dotąd przymiotnik "epicki" nie będzie słowem użytym na wyrost.

Choć w 1917 nie brakuje pewnych scenariuszowych niedoskonałości, to najpełniejsze kinowe przeżycie, jakiego doświadczyłem od bardzo długiego czasu.

Jest nie tylko fenomenalnym dziełem na poziomie reżyserii i realizacji scen akcji, ale i bardzo ujmującym, ciężkim i smutnym dramatem, którego symbolizm wizualny wynosi do miana niepowtarzalnego wydarzenia w kinematografii.

Jeśli jeszcze gdzieś przeczytacie, że "1917" to arcydzieło, esencja kina czy kolejny cud świata, to wiedzcie, że to po prostu prawda!

Chcecie obejrzeć cholernie dobre, mocne, trzymające w napięciu kino? O dwóch takich, co musieli przedrzeć się przez linie wroga, żeby ocalić 1600 ludzi? Idźcie na film "1917", a nie pożałujecie.

Zatem - czy "1917" stanie się klasykiem na miarę "Szeregowca Ryana"? Prawdę mówiąc - cholera wie. Jeśli jednak tak się nie stanie, to nie wiem, czy jakikolwiek inny film będzie miał na to szansę. Nowe dzieło Mendesa jest po prostu aż tak dobre.

Gdy przy stole zasiądzie kilku czarodziejów obrazu i jeden król reżyserii, wszystko w tej batalii musi pójść tak, jak powinno.

Niesamowite przeżycie, które może dostarczyć tylko kino. Bardzo intensywne, mroczne, trzymające w napięciu oraz zapierające dech w piersiach zdjęciami i reżyserią. Tutaj wojna wydaje się czymś namacalnym, lepkim, nieprzyjemnym miejscem.

Takie sceny starć ostatnio widzieliśmy chyba jeszcze w Szeregowcu Ryanie - Dunkierka i Przełęcz ocalonych się chowają.

Nie będzie to z mojej strony truizm i nadużycie, jeśli powiem, że to wybitny film, który zapisze się w annałach kina. Będziemy go wspominać i analizować po latach.

Wielkie kino godne wielkich nagród.

Najlepszy film w dorobku Sama Mendesa i zarazem pozycja, która na dobre uplasuje się w czubie najlepszych filmów wojennych, do których chętnie będziemy wracać. Brytyjski reżyser udowodnił także, że w tym gatunku filmowym można jeszcze wiele pokazać w oryginalny sposób, nie kopiując dzieł poprzedników.

Teatr przeszywającej grozy, a może cyrk filmowych sztuczek? Widzowie podzielą się na dwa obozy. Mnie ta mroczna "baśń" porwała i emocjonalnie rozszarpała - do czego przyczynił się również Thomas Newman ze swoimi kompozycjami. "1917" to chyba najlepszy z oscarowej stawki i obok "American Beauty" najbardziej dojrzały film Mendesa. Widowiskowy jak "Szeregowiec Ryan" i ściskający za gardło silniej niż "Dunkierka".

To nie tylko piękny obrazek wchłaniający widza przy pomocy niezrównanej estetyki. To także pasjonująca historia o wojnie, która nie miała sensu.

Mam nadzieję, że ten film będzie pierwszym akcentem, który sprawi, że kino wojenne wróci na salony za sprawą innych uznanych twórców.

Nie często na ekranach kin możemy oglądać produkcje z tak dużym przywiązaniem do najdrobniejszych szczegółów.

Momenty, w których bohaterowie kroczą ziemią niczyją, jeżą włosy bardziej, niż niejeden film grozy. Nagle odkrywamy, że pole bitwy to nie tylko spalona ziemia i kratery, to również stosy zgniłych ciał ludzi i zwierząt oraz hordy wszechobecnych szczurów. A gdy Schofield i Blake zostają zmuszeni, by zejść w samą czeluść piekła, nasz niepokój sięga zenitu.

Sam Mendes stworzył najlepszy film wojenny od czasu Szeregowca Ryana. To obraz świeży, znakomicie zrealizowany i pokazujący, że w tym gatunku nadal można zaprezentować coś nowego i niezwykle interesującego.

Zdecydowanie jeden z lepszych filmów wojennych, jakie zostały nakręcone w ciągu ostatnich lat.

Z pozoru wydać by się mogło, że film Sama Mendesa to skąpana w brudzie wizualna ballada batalistyczna o złu wojny, ale która w rzeczywistości w najbardziej wiarygodny sposób ukazuje pozbawione patosu oblicze wojny. Wprawdzie nie jest to też arcydzieło pozbawione wad, ale i tak jedyne w swoim rodzaju filmowe doświadczenie, którego warto doznać.

"1917" ogląda się nie jak wojenne widowisko czy antywojenny manifest, a jak migawkę z frontu, dwie godziny z życia szeregowych żołnierzy, którym powierzono misję bez wątpienia ważną, o osobistym charakterze, ale bez większego znaczenia dla wyniku wojny. Ostatecznie nie wybrakowany momentami scenariusz, a techniczna maestria to główna siła filmu Mendesa.

Realizm i upiorność wojny, ukazana oczami dwóch, pozornie zwykłych, szeregowych, wzbudzi wiele emocji, wzruszy oraz przerazi, a ujęcia niejednokrotnie sprawią, że wstrzymamy oddech czy zachwycimy się przemyślaną, acz nienachalną symboliką, którą Mendes delikatnie wplata w swoje kadry. Estetyka, w połączeniu z realizatorskim kunsztem i wybitną muzyką, nie da wam zapomnieć o tej produkcji.

Majstersztyk. Przypomina, czym jest magia kina.

Osiągnięcia wizualne są niezaprzeczalne, lecz pozbawiona głębszej komplikacji fabuła rozciągnięta w formę sennego koszmaru więcej ma wspólnego z grą komputerową niż z filmem.

W oczach bohaterów widać strach, a w powietrzu niemalże czuć fetor zwłok. Bardzo sugestywna to wizja i właśnie na tym polega mistrzostwo Mendesa.

Znakomity technicznie film wojenny, który warto obejrzeć, a jeszcze bardziej warto obejrzeć go w kinie.

Jest precyzyjnie realizowaną wizją reżysera przy współpracy z najlepszymi w branży. Stworzyli oni kino wysokiej próby, które na długo zapisze się w pamięci odbiorców.

Jeden z tych filmów, które koniecznie trzeba zobaczyć w kinie.

Wydaje nam się, że towarzyszymy bohaterom w ich wyprawie w czasie rzeczywistym. To dodaje realizmu i intensywności ich przeżyciom. A na ekranie sporo się dzieje.

Można powiedzieć, że "1917" bardziej ogląda się jak horror, a nie film wojenny, w którym w rolę zamaskowanego mordercy ścigającego naszych bohaterów wciela się sama wojna.

W moim odczuciu Sam Mendes zwyczajnie zrobił swoje: film nieskomplikowany fabularnie, wciągający i immersyjny jak gra wideo. To bardziej doświadczenie, a mniej historia i rekonstrukcja w rozumieniu muzealnego czy świątecznego festynu chorągwi i narodowych emblematów.

Kiedy wydaje Ci się, że nie da się zrobić bardziej realistycznego filmu wojennego to wchodzi Sam Mendes z Rogerem Deakinsem i robią swoje. Oj, będą tutaj Oscary.

W niespełna dwugodzinnym filmie kumuluje się praktycznie cała groza wojennego konfliktu: widmo śmierci, atmosfera wszechogarniającego chaosu, szokująca dosłownością agresja, która przychodzi znikąd i wyzwala zwierzęcy strach, ale jednocześnie opowieść o ludziach, których od bliskich dzielą setki tysięcy kilometrów i linii frontów.

Dzięki 1917 Sam Mendes wraca do grona najzdolniejszych reżyserów. A jego najnowszy film to jeden z najbardziej udanych filmów wojennych ostatnich lat, który obrazuje piekło militarnego konfliktu.

Magiczne zdjęcia Rogera Deakinsa, zapierająca dech w piersiach scenografia, precyzyjna reżyseria i nienaganne aktorstwo składają się na filmowy sukces "1917". Film Mendesa z pewnością będzie jednym z największych faworytów tegorocznej gali Oscarów.

Upiorny, przytłaczający i poruszający koszmar I Wojny Światowej.

Sam Mendes ma wystarczająco dużo wyczucia, by sceny wojennej zawieruchy przepleść elementami niespodziewanego humoru i zaskakującego liryzmu. Jego film jest jednak przede wszystkim dowodem na to, że współczesne kino wojenne ciągle może przekraczać granice, do których wcześniej nie udało mu się dotrzeć.

Roger Deakins i magicy od scenografii, kostiumów, dźwięku i cała reszta ekipy, przy pomocy Sama Mendesa, wykonali obraz idealny, pozbawiony audiowizualnej skazy, po który będzie można sięgać, gdy będzie chciało się doświadczyć perfekcji.

Kawał wyśmienitego kina. Jeśli nie zachwyci was historia przekraczania własnych granic i pokonywania słabości, z pewnością wyjdziecie zaczarowania maestrią Deakinsa.

Lodowaty i wyrachowany, wręcz cyniczny. Powstał bowiem tylko po to, by napawać się własną doskonałością - lecz jedynie techniczną.

Wpisze się w kino wojenne środka. Bez spektakularnie przedstawionych bitew, ale łapiący za serce. Bez setek statystów, ale potrafiący trzymać na uwadze dzięki ich niewielkich ilościach. Z obrazami wojny, które nawet jeśli nie zostaną w pamięci, to w trakcie seansu potrafiącymi zjeżyć włosy na głowie.

Czytałem fragmenty recenzji, autorom których "1917" kojarzył się z grą komputerową. Mi tak samo się kojarzył. Tylko przeważnie mówią o tym jako czymś negatywnym, a ja chciałbym to trochę wskazać jako pozytyw.

Ambitny projekt, który świetnie się ogląda, chociaż autorzy niepotrzebnie chcą prowadzić widza za rączkę i niemalże szepcząc mu do ucha, jak odbierać niektóre sceny. To jednak nie zmienia faktu, że film Sama Mendesa to kawał dobrego widowiska, które przerazi, obrzydzi, przestraszy, a nawet wzruszy.

Techniczny majstersztyk, który zasłużył na lepszą opowieść.

Ma sporą szansę wbić was w fotele, o ile wybierzecie się na niego do kina, choć to na dobrą sprawę bardzo kameralna opowieść opakowana w wirtuozerską formę.

W "1917" wiele rzeczy stoi zatem na najwyższym poziomie. Praca kamery w połączeniu z trafiającą w punkt, nastrojową muzyką budują formalną znakomitość produkcji. Gorzej wypada scenariusz.

Zachwyca od strony realizacyjnej, ale z minuty na minutę coraz bardziej rozczarowuje fabułą.