Tomasz Poborca

W starym, dobrym stylu XX-wiecznych lewicowych anarchistów grupa ograbionych z życiowych oszczędności proletariuszy rusza na krucjatę przeciwko karykaturalnemu reprezentantowi elity finansowej - tak w skrócie i z mrugnięciem oka w kierunku tych, którzy film już widzieli można podsumować jego fabułę. Pechowi szczęściarze, tegoroczny argentyński kandydat do Oscara jest obrazem z pogranicza hollywoodzkiego heist-movie oraz zaangażowanego społecznie komentarza na temat systemu ekonomicznego.

Alice Winocour skomponowała utwór będący jednocześnie pieśnią pochwalną dla wszystkich odważnych pań łączących karierę i pasję z obowiązkami rodzinnymi, ale również subtelną analizą rozstania matki z córką lub ich gry w chowanego, jak zapewne wolałaby opisać to autorka.

Damy z Lasku Bulońskiego są efektem współpracy dwóch wielkich talentów francuskiego kina. Mariaż to zaskakujący i łączący skrajnie odmienne charaktery. Robert Bresson, formalista, którego minimalistyczny styl miał rozkwitnąć w pełni wraz z jego następnym filmem, rozpoczynającym słynny cykl więzienny i Jean Cocteau, kwieciście wysławiający się poeta i miłośnik świata fantastycznego.

Zepsuta płyta Strauba, celnie krytykując status quo, jednocześnie obnaża słabość ruchu oporu i jego archaiczną, powtarzalną i ograniczoną przez udostępnione przez reżim narzędzia charakterystykę. Ostatnie słowa brzmiące: "Świat zdominowany przez Technologię to świat, w którym nie ma miejsca na Wolność" to potwierdzają i wzywają do porzucenia półśrodków, bowiem "nie ma czegoś takiego jak umiarkowana, powściągliwa Rewolucja".

Z minuty na minutę niesamowite myśli zaroiły się w mojej głowie, interpretacja goniła interpretację, a obrazy autorstwa Sachy Vierny zaczęły mi się plątać z malarskimi osiągnięciami surrealisty Paula Delvaux. Pamięć zaczęła płatać figle i mieszać ze sobą wspomnienia każdego utworu literackiego i audiowizualnego z gatunku science-fiction.

Niezmiernie się cieszę z powrotu do formy amerykańskiego reżysera. 173min mijają momentalnie, a mimo cierpliwego tempa wzrok nie odkleja się od ekranu. Po wyjściu z sali kinowej ma się ochotę wrócić do fotela i zapiąć ponownie pasy. To jest mój rollercoaster, Panie Scorsese. Myślę, że i Panu się spodoba.

Przy całej sympatii do Dawida Podsiadło, nie słuchajcie go, bo fale zdecydowanie są. 'Waves' autorstwa Traya Edwarda Shultsa jest wzruszającą sagą rodzinną osadzoną wokół tragicznego wydarzenia i wątku młodego czarnoskórego mężczyzny, który będąc jego uczestnikiem wpływa na losy wszystkich sobie bliskich osób.

Będąc filmem kompletnym, gdzie każdy wątek i detal poza ekranowy wydają się powiązane, jednocześnie zostawia widza z nutą niedosytu, która wynika najprawdopodobniej z przyzwyczajenia do innych rozwiązań historii miłosnych w kinie, a które często nie mają wiele wspólnego z rzeczywistością.

Niewiele zostało z żołnierza próbującego prowadzić cywilne życie i borykającego z efektami zespołu stresu pourazowego. Kto jeszcze pamięta scenę, kiedy ta maszyna wojenna płakała, leżąc na podłodze i rozpaczając nad losem poległych przyjaciół oraz własnym? Nie będę się pastwił tu nad kolejnymi sequelami i zajmę się przedmiotem recenzji. Franczyza niczym wampir wbiła swoje kły, a najnowsza produkcja w reżyserii Adriana Grunberga stanowi dowód, że w żyłach nie płynie już kompletnie nic. Susza.

Za dużo agresywnej głupoty i scenariusz pisany na kolanie niestety nie pozwalają wczuć się w akcję filmu, czego następstwem jest brak lub mały stopień frajdy z chwil, kiedy coś faktycznie dzieje się na ekranie. Odradzam wydawania pieniędzy na bilet.

W trakcie napisów końcowych pokazywane są śmieszne filmiki piesków i kotków z YouTube, więc jeśli masz Unlimited wpadnij na ostatni kwadrans. W przeciwnym wypadku, nie polecam. Zawiodłem się, bo widząc niewykorzystany potencjał pierwszej części, miałem nadzieję na poprawę.

Lichy to reżyser, co dobrą powieść psuje, parafrazując polskie przysłowie o kruku wypuszczającym swą zdobycz. Niestety, ale Vaclav Marhoul połamał skrzydełka Malowanemu Ptakowi.

Za dużo agresywnej głupoty i scenariusz pisany na kolanie niestety nie pozwalają wczuć się w akcję filmu, czego następstwem jest brak lub mały stopień frajdy z chwil, kiedy coś faktycznie dzieje się na ekranie. Odradzam wydawania pieniędzy na bilet.

Jakąkolwiek przyjemność z seansu ratuje gra aktorska Joaquina Phoenixa, który przyzwyczaił swoich fanów do wysokiego poziomu. Wczuwa się w postać mentalnie upośledzonego maniaka w sposób kompletny.

Został nakręcony i zmontowany w sposób, który ma imitować jedno nieprzerwane ujęcie trwające niemal dwie godziny. Osiągnięte zostaje to za pomocą technik, z których korzystał również taki mistrz kina jak Alfred Hitchcock w Sznurze z 1948 i skutek również jest bardzo podobny - porażka.

W trakcie napisów końcowych pokazywane są śmieszne filmiki piesków i kotków z YouTube, więc jeśli masz Unlimited wpadnij na ostatni kwadrans. W przeciwnym wypadku, nie polecam. Zawiodłem się, bo widząc niewykorzystany potencjał pierwszej części, miałem nadzieję na poprawę.