Tomasz Poborca

Trwająca niewiele ponad godzinę Klimatyzacja pozwala na impresyjny odbiór, adekwatny zresztą dla ulotnego przedmiotu zainteresowania autora, jakim jest pamięć. Warty pochwały jest sam pomysł na opowiedzenie historii, który otwiera pole dla wielu interpretacji.

Brak odpowiedniego rytmu opowiadanej historii, której może zabrakło poprawek scenariuszowych Housemana i Wellesa oraz powierzchowne traktowanie przedmiotu zainteresowania, ograniczając jego rolę w amerykańskich produkcjach komediowych sprzed czasu Kodeksu Haysa do kilku wątpliwej jakości żartów o Braciach Marx, każą rozpatrywać najnowsze dzieło Finchera w kategoriach porażki.

Eden w swoich 153 minutach dostarcza gęstego pożywienia dla myśli i wzroku, zachęcającego smakiem do wielokrotnego kosztowania. Ágnes Kocsis potwierdza tym dziełem swoją wrażliwość i słuszność pewności siebie w doborze środków wyrazu.

Mimo wad i niespełnionych ambicji, to film stworzony z myślą o nastoletnim widzu, któremu pozwoli odpocząć od nurtu dzieł ideologicznie uwikłanych w reprezentację i równouprawnienie mniejszości, a w zamian dostarczy przyjemnej letniej opowieści.

Naprawdę szkoda niewykorzystanej szansy, bo pomysł i narzędzia były dostępne, czego efektem są fragmenty udane, spora dawka humoru, porzucone w trakcie filmu sposoby kadrowania wraz z wątkiem małego chłopca i aktorski występ Romoli Garai, ale ewidentnie zabrakło kompleksowej wizji, agresywnej konsekwencji i zdecydowanego odejścia od kliszy gatunku.

Z minuty na minutę niesamowite myśli zaroiły się w mojej głowie, interpretacja goniła interpretację, a obrazy autorstwa Sachy Vierny zaczęły mi się plątać z malarskimi osiągnięciami surrealisty Paula Delvaux. Pamięć zaczęła płatać figle i mieszać ze sobą wspomnienia każdego utworu literackiego i audiowizualnego z gatunku science-fiction.

Niezmiernie się cieszę z powrotu do formy amerykańskiego reżysera. 173min mijają momentalnie, a mimo cierpliwego tempa wzrok nie odkleja się od ekranu. Po wyjściu z sali kinowej ma się ochotę wrócić do fotela i zapiąć ponownie pasy. To jest mój rollercoaster, Panie Scorsese. Myślę, że i Panu się spodoba.

Przy całej sympatii do Dawida Podsiadło, nie słuchajcie go, bo fale zdecydowanie są. 'Waves' autorstwa Traya Edwarda Shultsa jest wzruszającą sagą rodzinną osadzoną wokół tragicznego wydarzenia i wątku młodego czarnoskórego mężczyzny, który będąc jego uczestnikiem wpływa na losy wszystkich sobie bliskich osób.

Eden w swoich 153 minutach dostarcza gęstego pożywienia dla myśli i wzroku, zachęcającego smakiem do wielokrotnego kosztowania. Ágnes Kocsis potwierdza tym dziełem swoją wrażliwość i słuszność pewności siebie w doborze środków wyrazu.

Będąc filmem kompletnym, gdzie każdy wątek i detal poza ekranowy wydają się powiązane, jednocześnie zostawia widza z nutą niedosytu, która wynika najprawdopodobniej z przyzwyczajenia do innych rozwiązań historii miłosnych w kinie, a które często nie mają wiele wspólnego z rzeczywistością.

Niewiele zostało z żołnierza próbującego prowadzić cywilne życie i borykającego z efektami zespołu stresu pourazowego. Kto jeszcze pamięta scenę, kiedy ta maszyna wojenna płakała, leżąc na podłodze i rozpaczając nad losem poległych przyjaciół oraz własnym? Nie będę się pastwił tu nad kolejnymi sequelami i zajmę się przedmiotem recenzji. Franczyza niczym wampir wbiła swoje kły, a najnowsza produkcja w reżyserii Adriana Grunberga stanowi dowód, że w żyłach nie płynie już kompletnie nic. Susza.

Za dużo agresywnej głupoty i scenariusz pisany na kolanie niestety nie pozwalają wczuć się w akcję filmu, czego następstwem jest brak lub mały stopień frajdy z chwil, kiedy coś faktycznie dzieje się na ekranie. Odradzam wydawania pieniędzy na bilet.

W trakcie napisów końcowych pokazywane są śmieszne filmiki piesków i kotków z YouTube, więc jeśli masz Unlimited wpadnij na ostatni kwadrans. W przeciwnym wypadku, nie polecam. Zawiodłem się, bo widząc niewykorzystany potencjał pierwszej części, miałem nadzieję na poprawę.

Naprawdę szkoda niewykorzystanej szansy, bo pomysł i narzędzia były dostępne, czego efektem są fragmenty udane, spora dawka humoru, porzucone w trakcie filmu sposoby kadrowania wraz z wątkiem małego chłopca i aktorski występ Romoli Garai, ale ewidentnie zabrakło kompleksowej wizji, agresywnej konsekwencji i zdecydowanego odejścia od kliszy gatunku.

Za dużo agresywnej głupoty i scenariusz pisany na kolanie niestety nie pozwalają wczuć się w akcję filmu, czego następstwem jest brak lub mały stopień frajdy z chwil, kiedy coś faktycznie dzieje się na ekranie. Odradzam wydawania pieniędzy na bilet.

Jakąkolwiek przyjemność z seansu ratuje gra aktorska Joaquina Phoenixa, który przyzwyczaił swoich fanów do wysokiego poziomu. Wczuwa się w postać mentalnie upośledzonego maniaka w sposób kompletny.

Został nakręcony i zmontowany w sposób, który ma imitować jedno nieprzerwane ujęcie trwające niemal dwie godziny. Osiągnięte zostaje to za pomocą technik, z których korzystał również taki mistrz kina jak Alfred Hitchcock w Sznurze z 1948 i skutek również jest bardzo podobny - porażka.

W trakcie napisów końcowych pokazywane są śmieszne filmiki piesków i kotków z YouTube, więc jeśli masz Unlimited wpadnij na ostatni kwadrans. W przeciwnym wypadku, nie polecam. Zawiodłem się, bo widząc niewykorzystany potencjał pierwszej części, miałem nadzieję na poprawę.

Nie mogę powiedzieć, że spędziłem źle czas w kinie, ale na pewno akcja nie wciągnęła mnie tak, jakbym sobie tego życzył. Wyszedłem z odczuciem, że kosztem rozbudowania postaci ten epizod został potraktowany, jako łącznik między fazami uniwersum MCU, co sceny po napisach tylko podkreśliły.