Spider-Man: Daleko od domu

Celem jest rozrywka - a tej "Spider-Man: Daleko od domu" dostarcza wystarczająco dużo, i to całej rodzinie.

Miałem bardzo duże oczekiwania wobec filmu "Spider-Man: Daleko od domu", ale Peter Parker i spółka spełnili je z nawiązką. Tony Stark byłby dumny.

Druga odsłona przygód Spider-Mana jest tak samo urocza i upakowana superbohaterskimi przygodami jak poprzednia.

Kolejny po Homecoming orzeźwiający letni pajęczy blockbuster, w którym nie brakuje emocji i do którego aż chce się wracać.

Czy jest to jeden z najlepszych filmów MCU? Ta seria moim zdaniem wyznaczyła tak wysokie standardy dla kina rozrywkowego, że miałbym absolutny problem z ułożeniem rankingu, który nie zmieniałby się w zależności od mojego aktualnego humoru. Na pewno jednak nowy film Jona Wattsa wytycza nowe szlaki dla Marvel Cinematic Universe. I to nie tylko dlatego, że to pierwszy film MCU bez cameo Stana Lee. Excelsior!

Sprawdza się także jako sposób na spuszczenie powietrza po napompowanym finale całej sagi kamieni nieskończoności, ale przede wszystkim to świetny wakacyjny blockbuster, który idealnie wpasowuje się w wyluzowany, letni klimat.

Choć niepozbawiony wad, film Wattsa jest godnym zamknięciem pewnego ważnego rozdziału w MCU, ale i czymś znacznie więcej. To bezkompromisowy łamacz schematów, przepełniony dystansem do własnego rodowodu i dzięki temu wychodzący poza jego ramy.

Ten superbohaterski film najpierw jest świetną komedią, dopiero później superbohaterskim akcyjniakiem.

Nie otrzymujemy w "Daleko od domu" zbyt wielu przesłanek, w jakim kierunku zmierza uniwersum Marvela. Jednakże nie jest to bynajmniej powód do rozpaczy, bo nowy "Spider-Man" jest świetną odseparowaną od większej "mitologii" serii odskocznią. I jednym z najlepszych filmów w całym MCU od długiego czasu.

Film, na który powinien się wybrać każdy szanujący się fan Marvela. Dla niezadowolonych po Endgame będzie to niczym balsam dla zawiedzionego serca. Tym, którym Koniec Gry przypadł do gustu, Spider-man: Daleko od domu wydać się może godną kontynuacją historii.

Rewolucją nie jest, ale niewątpliwie jest filmem świeżym, z wartką akcją, zbalansowanym tonem, dużą ilością humoru, który nie męczy, z dobrymi kreacjami aktorskimi i jak zwykle na wysokim poziomie realizatorskim.

Zgodnie z moimi oczekiwaniami, Far From Home porywa tempem i zwrotami akcji, zapiera dech wizualną i dźwiękową oprawą i odpowiada na kilka pytań, które tliły się w głowach widzów po ostatnich przygodach Avengersów. Już to wystarczyłoby mi, aby wyjść z kina z satysfakcją.

Ten fim dowodzi, że w rozbudzonym i odmłodzonym Spider-Manie tkwi jeszcze sporo opowieści.

Z trudnego zadania przed jakim stało "Daleko od domu" film wywiązał się nadspodziewanie dobrze. Sprawdza się w swojej roli epilogu do "Końca gry" ,równocześnie uspokajając wszystkich fanów pokazując, że okręt o nazwie MCU zmierza dobrym kursem, ale wciąż w tylko sobie znanym kierunku.

Świetne kino superbohaterskie, dostarczające kawała pierwszorzędnej rozrywki. Zaskakuje fabularnie, a audiowizualnie pieści zmysły. To czołówka filmów o Człowieku Pająku i godne zakończenie trzeciej fazy MCU.

Dynamiczne ruchy kamery i bogactwo atrakcji sprawiają, że na ekranie aż kipi od emocji. Tego się oczekuje od kina rozrywki!

Spodziewałem się seansu mniej zaskakującego, mniej angażującego i zbyt zapatrzonego w całe marvelowskie uniwersum, a jednak dostałem film wyważony, gdzie nie Iron Man, nie Avengersi a właśnie Peter jest w centrum uwagi i to on na swój sposób domyka swoimi przygodami Infinity Sagę w sposób bardzo satysfakcjonujący.

Nie jest tak dobrym, świeżym i ważnym filmem jak "Homecoming", ale to letnia, niezobowiązująca rozrywka, co do której nawet nie zdawaliśmy sobie sprawy, że jest aż tak potrzebna po "Avengers: Koniec gry".

Jest to prawdopodobnie jedna z najlepszych odsłon pajączka, jakie do tej pory zostały wyprodukowane.

Idealny film na początek wakacji. Udowadnia, że kino superbohaterskie nie zatrzymało się na "Końcu gry", a studio Marvela wciąż ma pomysł na swoich bohaterów. Jakby sam film nie był wystarczająco dobry, sceny w trakcie i po napisach należą do najlepszych w całej historii kinowego uniwersum.

Nie wymyśla superbohaterskiego koła na nowo, wbrew szumnym zapowiedziom nie jest też żadną rewolucją w obrębie MCU. To kino czystej rozrywki, nawet jeśli delikatnie trącące sztampą i ogrywaniem sprawdzonych schematów, to akurat w tym przypadku kreślenie fabuły od blockbusterowej linijki zdaje się popłacać.

Twórcy po raz kolejny zaskoczyli swoich fanów, dając im rozrywkę na najwyższym poziomie, tworząc nowe światy i potęgując znane zabiegi. To, co wszyscy chwalili w poprzednich częściach Avengersów, tutaj wejdzie na znacznie wyższy stopień.

Może i Parker znalazł się daleko od domu, ale za to widownia poczuje się jak u siebie.

Świetnie sprawdza się jako kolejna solowa opowieść MCU, zapewniając dużą ilość komiksowej rozrywki, humoru i efektów specjalnych.

Podczas seansu bawiłem się świetnie i choć uważam że film był nieco gorszy od Homecomming, to jego oglądanie sprawiło mi nie lada przyjemność. Niczego więcej nie oczekiwałem.

To nie tylko długi epilog Końca gry i domknięcie trzeciej fazy MCU, ale bardzo ciekawa i świetnie zrealizowana samodzielna historia stawiająca istotne pytania o przyszłość uniwersum i jego superbohaterów. Przede wszystkim jest to jednak urocza opowieść o pięknej niezręczności młodzieńczych lat, która nie ustępuje nawet wobec globalnego zagrożenia dla ludzkości.

Zabawna i szalona jak trip po Europie historia, która powinna spodobać się nie tylko fanom MCU, ale wszystkim miłośnikom lekkiego i wypełnionego po brzegi humorem filmu z pogranicza kina akcji i science fiction.

To coś w rodzaju odskoczni od troszkę poważniejszych filmów MCU. Nadal jest to bezpretensjonalna rozrywka, raczej dla młodego widza. Nudy nie zauważyłem, efekty specjalne są świetne, a Tom Holland pasuje do tej roli idealnie.

Dowód na to, że ludzie z Marvela nie tylko mają pomysł na swoich bohaterów, ale po przeszło dwudziestce filmów potrafią wykorzystywać do maksimum ich potencjał oraz status fabularny przeogromnego uniwersum.

Choć więc może tego wyjazdu naszego Pajączka na ekrany kin nie można nazwać w pełni idealnym, bo zdarzyło się tu parę pomniejszych wpadek, to i tak nie zmienia to faktu, że jest to letnia wycieczka, na którą naprawdę warto się wybrać w wolnym czasie. A szczególnie w gronie rodziny, bo na tym filmie praktycznie każdy może się dobrze bawić.

Potwierdza, że Marvel wciąż ma pomysł na swoich bohaterów i nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.

Cała machina super bohaterska jest dobrze naoliwiona i trzyma poziom, a każdy jej kolejny film, poza dostarczaniem świetnej rozrywki, pobudza apetyt na następne produkcje.

Watts nie jest Kenem Loachalem, a Spider-Man: Daleko od domu nie redefiniuje gatunku, jak swego czasu zrobiła to trylogia Mrocznego Rycerza. Niemniej jako letnia kinowa rozrywką z ambicjami sprawdza się znakomicie.

Pomimo wspomnianych zgrzytów dzieło Jona Wattsa wypada na plus, oferując ciekawa intrygę, zaskakująco głębokie wejrzenie w życie Petera Parkera, przyzwoity humor i konkretną dawkę świetnie zrealizowanej akcji.

Kino typowo wakacyjne, więc nie oczekujmy zmyślnego seansu. Jednakże widz, który zanurzy się w tej konwencji, spędzi satysfakcjonujące dwie godziny pełne akcji i dobrego humoru.

Ostatecznie seans jest jednak niezwykle przyjemnym doświadczeniem, pozwala zaznać atmosfery nastoletniej przygody, ekscytacji i klimatu szkolnej wycieczki oraz wczuć się w konflikt targający Peterem Parkerem dotyczący trudności ułożenia sobie normalnych relacji z ludźmi na których mu zależy w obliczu brzemienia bycia superbohaterem.

To wciąż świetne kino akcji z elementami komedii. Jednak jest w nim już mniej świeżości niż w Spider-Man: Homecoming.

Gdyby całość filmu stała na poziomie jego pierwszej połowy można byłoby mówić o sporym niedosycie. Bo choć to wszystko było poprawne w swojej konwencji, tak jednocześnie nie dostarczało niczego nowego i było dość miałkie. Druga połowa, pod względem wizualnym i koncepcyjnym mocno nadrabia. Jest więc nie tylko miło, przyjemnie i zabawnie, ale i ciekawie.

Dojrzalszy niż pierwotnie można było tego oczekiwać. O ile "Homecoming" był miłym dla oka obrazkiem i sprawnym wprowadzeniem bohatera do świata MCU, tak tutaj już oglądamy losy pierwszoplanowego zawodnika, który będzie miał kolosalne znaczenie dla całego uniwersum. "Spider-Man: Daleko od domu" to godne zamknięcie 3. fazy MCU i zwyczajnie dobre kino rozrywkowe, gdzie jest miejsce zarówno na śmiech, jak i łzy oraz wzruszenie.

Jeśli chcecie przeżyć filmowy rollercoaster wypełniony wartką akcją, mniej lub bardziej udanymi żartami, młodzieńczymi emocjami i rozbrajającymi efektami specjalnymi, to najnowszy Spider-Man Was nie zawiedzie. Z kolei widzowie, którzy chcą czegoś ponadto, tutaj tego nie znajdą nawet z lupą. Możecie mi nie wierzyć, ale recenzje nie kłamią.

Stosunkowo wysoka ocena, bo mimo tego, że główny wątek bardzo mi się nie spodobał, to całość wykonania przypadła mi do gustu.

Jest całkiem przyzwoitą odsłoną marvelowej serii. Widowiskową i wciągającą, chociaż dużo lżejszą, "młodszą" niż Avengers.

Z pewnością nie namiesza w uniwersum Marvela - ale nawet nie ma takich ambicji. Jest raczej interludium, chwilą wytchnienia w oczekiwaniu na ponowne zawiązanie poważniejszej akcji.

Tom Holland i Zendaya trzymają ten film z dala od sacrum Avengersów i pompy wielkiej polityki, błądząc po zakamarkach miłostek, nastoletnich zachwytów i lekkiej zgrywy ze stereotypów niedouczonego Amerykanina na wakacjach w Europie.

Marvel udowadnia, iż nawet jeśli sam bohater jest daleko od domu, to największe rozrywkowe przedsiębiorstwo świata nadal jest blisko widza.

Zadowoli wakacyjnych widzów oraz miłośników nastoletniego Petera Parkera. Sprytne wprowadzenie Mysterio i dynamiczna akcja z powietrznymi piruetami herosa to niezaprzeczalnie atuty tej odsłony. Nie jest ona tak udana, jak Homecoming, ale otwiera wiele możliwości przed potencjalną kontynuacją.

Znakomita wakacyjna rozrywka, której moment premiery w kinach zdaje się być wręcz idealny.