-
218recenzji
-
217ocen
-
144pozytywne
-
73negatywne
-
6.5średnia
-
66%pozytywnych
-
1.1odrębność
Najczęstsze gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
5
Odczytywanie i rozszyfrowywanie z czasem stają się natręctwami, a jedyna szansa na to, żeby zakończyć seans bez rozżalenia to zmiana własnego nastawienia. Zaprzestanie analiz, uwolnienie się od natarczywego szukania porównań i oddanie biegowi wydarzeń, bo chociaż "Furie" nie są sztuką na wysokim poziomie, to jako wyrób rzemieślniczy potrafią dostarczyć satysfakcjonującej dawki rozrywki.
-
8.1
W przestrzeni publicznej każdemu należy się szacunek, bez względu na płeć, orientację seksualną czy rasę - co do tego nie ma wątpliwości. Jeżeli jednak utracimy zdolność do śmiania się z samych siebie, ze swoich przywar i problemów świat stanie się jeszcze smutniejszym miejscem. Zobel nie ma skrupułów, wytacza działa tak potężne, że jeżeli nie skruszą wszystkich murów indoktrynacji, to przynajmniej wiele z nich, a wystrzela z nich na oślep, w każdym kierunku.
-
7.1
To, czy znajdziecie tutaj coś dla siebie i czy seans będzie dla was satysfakcjonujący zależy od już wcześniej nabytej tolerancji na niezbyt skomplikowane "akcyjniaki", bo łatwo skwitować film Giny Prince-Bythewood jako "głupi", ale jeżeli szukacie czysto rozrywkowej i niesztampowej pozycji, wyraźnie czerpiącej ze schematów, ale niepodporządkowanej im w zupełności, najprawdopodobniej podczas napisów końcowych klikniecie na kciuk skierowany do góry.
-
5.8
Śmieszy przede wszystkim dlatego, bo sama Eurowizja jest zabawna, wystarczyło tylko wytknąć i odrobinę ubarwić jej niedorzeczności.
-
8
Jeżeli lubicie długie, dopracowane w każdym szczególe, powoli ukazujące swoje uroki baśnie, to trafiliście na idealną pozycję.
Najwyżej ocenione
-
10
Skromny i poruszający dramat, który ma równie dużo do powiedzenia o jednej z najsilniej zakorzenionych w popkulturze postaci, jak i o samych widzach.
-
9.9
Eggers ożywił jednak to, co mogło wyglądać na papierze na przewidywalne w zaskakujący i podatny na mnogie interpretacje sposób. Jeżeli nie będziecie usilnie szukać tej jedynej właściwej, a w dodatku studium obłędu to temat, którym potrafi was zafascynować, "Lighthouse" pochłonie was bez reszty.
-
9.8
Po dwóch filmach, w których Bong obrazował walkę klas w odrealniony sposób, tym razem sięgnął po historię bardzo przyziemną, a w związku z tym również silniej przemawiającą do widzów i prowokującą do refleksji. Nie zapomniał jednocześnie o immanentnym składniku swojej twórczości, czyli balansowaniu na cienkiej granicy pomiędzy kinem artystycznym a rozrywkowym, co najdoskonalej unaocznia się w spektakularnym finale.
-
9.8
To klasyczny slasher, w którym napięcie i atmosfera mają nadrzędne znaczenie i przewrotnie ta archaiczna formuła w czasach, gdy niewielu po nią sięga jest powiewem świeżości. Widzieliśmy już zaktualizowane oblicza Michaela Myers - to po prostu nie działa, a teraz król wreszcie wrócił na tron.
-
9.6
Jest znakomitą wizją jednego z najciekawszych umysłów dzisiejszego kina grozy, który już pracuje nad nowymi projektami.
Najniżej ocenione
-
0.8
Za każdym razem dam się na to złapać. Stallone, Schwarzenegger, Van Damme - nie potrafię przejść obojętnie obok tych nazwisk i dzielnie współdzielę z dawnymi bohaterami ciężkie brzemię aktorskiej jesieni. Jeżeli macie podobną słabość, moja słowa i tak nie mają większego znaczenia, jeżeli szukacie prostego filmu nadającego się na relaks po ciężkim dniu w pracy albo na imprezę z przyjaciółmi, "Backtrace" nie jest dobrym wyborem.
-
1.5
Za "Wyspą fantazji" kryje się bardzo pesymistyczny przekaz - okazuje się, że ludzie są nudni i przewidywalni, a nasze najgłębiej skrywane fantazje to zbiór schematów i oczekiwań wtłoczonych w bezrefleksyjne ofiary kapitalizmu. A może wcale tacy nie jesteśmy, tylko taką fantazję ma reżyser tego do bólu wtórnego "horroru"?
-
1.6
Jeżeli potraktować "Czarny Mercedes" jak wymyślony zupełnie na serio kryminał, to ocena może być tylko bardzo niska, ale jeżeli lubicie "The Room" i kicz podobnego pokroju, może być wręcz przeciwnie - będziecie bawić się doskonale.
-
1.7
Paul Hyett przekonuje, że najgorszym, co spotkało jedną z jego bohaterek było rozerwanie ciała i duszy oraz porzucenie tej drugiej na wieczną tułaczkę. Jak na ironię dokładnie to samo uczynił ze swoim najnowszym obrazem i takie same tortury zadaje widzom.
-
1.7
Mimo bardzo wielu wad, stoi na nieco wyższym poziomie niż standardowy, tworzony hurtem, hollywoodzki horror. To zjadliwa rozrywka, którą lepiej jednak obejrzeć jednym okiem po ciężkim dniu w pracy, niż poświęcać jej sto procent uwagi podczas seansu kinowego.
Najbardziej odrębnie ocenione
-
1.8
Nie będę owijać w bawełnę, ten seans był katorgą. Subbotko wybrał doskonały tytuł dla swojego debiutu, bo z każdym kolejnym kwadransem coraz bardziej chciałem wydrapać sobie dziurę w głowie i uwolnić się od mąk oglądania tej topornej, siłowo udziwnionej wizji, która prawdopodobnie miała być sztuką dla sztuki.
-
9.8
To klasyczny slasher, w którym napięcie i atmosfera mają nadrzędne znaczenie i przewrotnie ta archaiczna formuła w czasach, gdy niewielu po nią sięga jest powiewem świeżości. Widzieliśmy już zaktualizowane oblicza Michaela Myers - to po prostu nie działa, a teraz król wreszcie wrócił na tron.
-
7.8
Trzeba wypełnić wiele warunków, żeby seans "Jay and Silent Bob Reboot" mógł okazać się satysfakcjonujący. Trzeba znać szereg wcześniejszych filmów, trzeba po tych wszystkich latach nadal je lubić, trzeba lubić wulgarne żarty o penisach i marihuanie, trzeba uwielbiać popkulturę i znać ją na wylot. Jeżeli załapujecie się do tej maleńkiej grupki osób, nie będziecie rozczarowani.
-
2.6
Istniało podejrzenie, że to wszystko przez brak wystarczających środków finansowych. Wielu powtarzało: "Gdybyśmy mieli odpowiedni budżet, stworzylibyśmy wielkie kino", ale już wiemy, że to nie to. Dwadzieścia siedem milionów na koncie w niczym nie pomogło, starczyło tego na zaledwie dwa duże wybuchy, trochę jak w fikcyjnym filmie "Klęska", gdzie drugim reżyserem był Adaś Miauczyński.
-
2.5
Da się odczytać intencje przyświecające stworzeniu "Interior", można odszyfrować dokąd Lechki zmierzał, ale nie udało mu się dotrzeć na miejsce. Wtórny komentarz szarej rzeczywistości ubrany w nowe, pstrokate szaty nie nabiera na sile, a wręcz przeciwnie - staje się beznamiętnym odczytem kolejnej zwykłej katastrofy.
