Samarytanin

Trzydzieści lat temu "Samarytanin" byłby ukrytym skarbem każdej wypożyczalni kaset wideo. Prosta, ale nie obrażająca inteligencji widzów fabuła z ciekawym zwrotem akcji w finale, historia przemiany, przyjaźni i odnajdywania w sobie empatii, czerstwe one-linery pokroju: Have a blast, kiedy wręcza się przeciwnikowi granat, przyzwoicie zrealizowane sceny akcji - to, co w filmach klasy B powinno działać, działa tutaj bez zarzutów.

Nie jest filmem naszpikowanym efektami specjalnymi czy walkami. Może dlatego tytuł ten trafił na platformę Amazon - jako domowe kino akcji sprawdza się bardzo dobrze. Wydźwięk produkcji byłby dużo słabszy na dużym ekranie.

Produkt nieudany, zdający się jedynie próbą monetyzowania sentymentu, jakim Sylvestra Stallone'a darzy jego wciąż całkiem spora fanbaza.

Przewidywalna w swej wtórności fabuła, miałcy bohaterowie o nijakich motywacjach, niewykorzystana szansa na zbudowanie fascynującego, bo całkowicie odmiennego od gatunkowego standardu świata przedstawionego to przewiny, jakich nie jest w stanie uratować nawet obecność gwiazdy takiej jak Sylvester Stallone.

Pochwalę warstwę wizualną, ponarzekam na efekty specjalne i mało angażującą choreografię. Chętnie posłucham raz jeszcze ścieżki dźwiękowej i podejrzę inne prace autora zdjęć, bo Samarytanin naprawdę wygląda dobrze.

Niezwykle kameralny, ale potrafiący być też efektowny, a to coś zupełnie niecodziennego, jak na dzisiejsze standardy rozrywki płynącej z ekranu.

Jest przeciwieństwem współczesnych, pełnych rozmachu kinowych superprodukcji adaptujących komiksy Marvela czy DC i w sumie dobrze, że trafił bezpośrednio do streamingu. To przede wszystkim proste kino akcji typowe dla filmografii aktora, które dodatkowo stawia na pełną powagę, proste morały i wątki społeczne w tle.

Jest bardzo staroszkolny w formie, a Klisza to jego dobre imię. B-klasowy film akcji w superbohaterskich fatałaszkach, ciągnięty dzięki charyzmie Stallone'a oraz porządnym scenom mordobicia.