-
721recenzji
-
719ocen
-
653pozytywne
-
66negatywnych
-
7.2średnia
-
91%pozytywnych
-
0.8odrębność
Gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
8
Elementy giallo łatwo tu wskazać. Sposób prowadzenia akcji i niektóre sekwencje mogłyby trafić do najlepszych filmów z żółtego nurtu. Obraz Sauro Scavoliniego doskonale broni się jednak jako dzieło z własną tożsamością, przemyślane i starannie wykonane.
-
8
To kino jaskrawe, ale prawdziwą twarz pokaże dopiero po seansie. To właśnie wtedy, gdy już na chłodno przeanalizujemy treść, możemy Amulet docenić jeszcze bardziej. Wtedy dopiero warto wystawić ocenę, gdy dotrze do Ciebie cała historia, a nie jej poszczególne składowe. Formalizm autorki to pociągnięta mocnym kontrastem odwaga, jest sporo charakternych ujęć, a kilka obrazów powinno pozostać w pamięci.
-
8
Jest nie tylko ekscytujący ze względu na swój wyrazisty charakter, ale też dlatego, że to napisany pięknym językiem obskury list miłosny Franka Henenlottera do uwielbianego przez niego grindhouse'u.
-
5
Oferuje bardzo wiele od strony wizualnej, atakuje nas mocnymi zbliżeniami, cudowną stylizacją i całą galerią osobliwości. Jednak ten przepełniony wyjątkowo dopracowaną formą pierwszy odcinek nie angażuje tak jak powinien. Głównie przez to, że gubimy kontakt z głównym bohaterem.
-
8
Bardzo dobry serial dla widzów szukających wymownej makabreski, wspaniałych aktorskich występów i dość dokładnej ilustracji względem miejsca, czasu i wydarzeń.
Najwyżej ocenione
-
10
Reżyser uchwycił w swoim filmie prawdę. która boli, porusza i zrobił to w tak intensywny sposób, że mnie, osobiście, ponownie brakło tchu.
-
10
Jest doskonałym przykładem obrazu uniwersalnego i niestety ponadczasowego oraz tego jak bardzo jest potrzebny głównie w formie przestrogi, szczególnie w dzisiejszym świecie.
-
10
Dwugodzinny film przelatuje jak ta kula dla generała, która potrafi zmienić bieg wydarzeń, ozłocić sprawcę, pogrążyć kraj w chaosie, a ostatecznie zyskają zawsze ci, którzy od dawna siedzą przy stole.
-
10
Nie mogę o Niebiańskich dniach myśleć inaczej niż jak o arcydziele. Dużo tu prawdy o miłości, przygnębiających losach, naszej wstydliwej naturze, ale także o tej ludzkiej, zwyczajnej zazdrości i o tym, że nie każdy może być każdym.
-
10
W 1975 roku, gdy Weir miał dopiero 31 lat, nakręcił film bardzo dojrzały, ale też jeden z najbardziej niepokojących w historii kinematografii. Hipnotyczna atmosfera udzielała się nawet mnie, gdy wręcz podskórnie wyczuwałem zagrożenie, ale też wzrastający głód i chęć poznania czegoś obcego, spoza naszych zdolności poznawczych...
Najniżej ocenione
-
2
Nie ma tu uroku, lekkość trąci starą wyliniałą myszą, dekoracje zalatują plastikiem, kostiumy tanimi zasłonami, a nie schodzący uśmiech z twarzy O'Connora przyprawia o gęsią skórkę, bo to z pewnością były znamiona jego postępującej choroby alkoholowej.
-
2
Pośmiewisko z pracy policjanta, z widzów i w ogóle z horroru jako gatunku. Żenujący, przykry, głupi.
-
3
Czyste kuriozum, ze źle zbalansowanym humorem i słabą akcją. Nic tu nie śmieszy, nie bawi.
-
3
Zły film i genialny w swoim landrynkowym nastroju dla dzieci.
-
3
Koszmarny to film, montaż i historia, której się nie da opowiedzieć, bo nie istnieje.
Odrębnie ocenione
-
8
Prawdziwy fan doceni tutaj wszystko, a przede wszystkim samego Sylvestra Stallone. Dziś już 73-letni gwiazdor, wciąż ikona akcji po raz kolejny udowadnia, że wiek to tylko liczba. Nie sposób więc nie cieszyć się z każdej minuty, w której postanowił raz jeszcze uraczyć widzów swoim wcieleniem Johna Rambo, maszyny do zabijania, człowieka, który nie dostał szansy na normalne życie.
-
8
Nie ma mocniejszej i bardziej upartej heroiny, niż matka, której odbierze się dziecko. Jest wytrwała, bezkompromisowa i doskonale radziła sobie za kółkiem. I niech nikt nie waży się wyjeżdżać z "dziurami w scenariuszu", "logicznymi potknięciami". Jeżeli film da ci na te 90 minut emocji, które ostatni raz wykrzesała z ciebie wizyta w osiedlowej wypożyczalni, to inaczej niż ja tytułu ocenić nie możesz.
-
8
Wspomniana już miłość do kina i, idąc dalej, konkretnej muzyki, stylu realizacyjnego, typu bohatera zaowocowała tym co najlepsze. Zdaję sobie sprawę, że specyficzna maniera Wingarda nie trafi do wszystkich, jednak dla Death note zaaranżowanego na rynek zachodni jest najlepszym co mogło go spotkać.
-
4
Jestem rozczarowany i zły, bo przecież wiedziałem czego się spodziewać, tym bardziej, że po seansie obejrzałem raz jeszcze zwiastun i, trzeba to oddać, twórcy nie kłamali. To niepoważny, za długi, dziecinny film akcji z takimi samymi scenami, których nie jestem w stanie docenić, bo kończą się i zaczynają tam, gdzie leży konsola do gier.
-
5
Zamiast porządnego kryminału dostaliśmy zbitek wódczanych rozważań, bez porządnego śledztwa.
