-
636recenzji
-
635ocen
-
575pozytywnych
-
60negatywnych
-
7.2średnia
-
91%pozytywnych
-
0.8odrębność
Najczęstsze gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
6
To słabej jakości gra stereotypami, melodramatyczny w tonie i całkowicie pozbawiony emocji traktat o Hollywood, gdzie umiera radość, miłość i pasja.
-
7
Tak, W otchłani lęku łączy wszystko to, co już znaliśmy, ale przefiltrowuje schematy w dość zręczny sposób z naszą najnowszą historią. W dobie zagrożeń epidemiologicznych W otchłani lęku wprowadzić może ciekawy dyskurs na temat odpowiedzialności za ludzkie istnienia.
-
7
Arthousowe kino grozy, które nie pozostawia widza obojętnym traci jednak swoją moc w finale. Zabrakło moim zdaniem iskry, która mogłaby podpalić tę wizję, a może ja jednak, widząc kolejne zatrważające obrazki, wolałbym, żeby całość skręciła mocno w czystą gatunkową hybrydę. Quarxx wybrał inną drogę, być może bardziej bezpieczną, zrzucając wszystko w paszczę szaleństwa.
Najwyżej ocenione
-
10
Jest doskonałym przykładem obrazu uniwersalnego i niestety ponadczasowego oraz tego jak bardzo jest potrzebny głównie w formie przestrogi, szczególnie w dzisiejszym świecie.
-
10
Dwugodzinny film przelatuje jak ta kula dla generała, która potrafi zmienić bieg wydarzeń, ozłocić sprawcę, pogrążyć kraj w chaosie, a ostatecznie zyskają zawsze ci, którzy od dawna siedzą przy stole.
-
10
Nie mogę o Niebiańskich dniach myśleć inaczej niż jak o arcydziele. Dużo tu prawdy o miłości, przygnębiających losach, naszej wstydliwej naturze, ale także o tej ludzkiej, zwyczajnej zazdrości i o tym, że nie każdy może być każdym.
-
10
W 1975 roku, gdy Weir miał dopiero 31 lat, nakręcił film bardzo dojrzały, ale też jeden z najbardziej niepokojących w historii kinematografii. Hipnotyczna atmosfera udzielała się nawet mnie, gdy wręcz podskórnie wyczuwałem zagrożenie, ale też wzrastający głód i chęć poznania czegoś obcego, spoza naszych zdolności poznawczych...
Najniżej ocenione
-
2
Nie ma tu uroku, lekkość trąci starą wyliniałą myszą, dekoracje zalatują plastikiem, kostiumy tanimi zasłonami, a nie schodzący uśmiech z twarzy O'Connora przyprawia o gęsią skórkę, bo to z pewnością były znamiona jego postępującej choroby alkoholowej.
-
2
Pośmiewisko z pracy policjanta, z widzów i w ogóle z horroru jako gatunku. Żenujący, przykry, głupi.
-
3
Czyste kuriozum, ze źle zbalansowanym humorem i słabą akcją. Nic tu nie śmieszy, nie bawi.
-
3
Zły film i genialny w swoim landrynkowym nastroju dla dzieci.
Najbardziej odrębnie ocenione
-
8
Prawdziwy fan doceni tutaj wszystko, a przede wszystkim samego Sylvestra Stallone. Dziś już 73-letni gwiazdor, wciąż ikona akcji po raz kolejny udowadnia, że wiek to tylko liczba. Nie sposób więc nie cieszyć się z każdej minuty, w której postanowił raz jeszcze uraczyć widzów swoim wcieleniem Johna Rambo, maszyny do zabijania, człowieka, który nie dostał szansy na normalne życie.
-
8
Nie ma mocniejszej i bardziej upartej heroiny, niż matka, której odbierze się dziecko. Jest wytrwała, bezkompromisowa i doskonale radziła sobie za kółkiem. I niech nikt nie waży się wyjeżdżać z "dziurami w scenariuszu", "logicznymi potknięciami". Jeżeli film da ci na te 90 minut emocji, które ostatni raz wykrzesała z ciebie wizyta w osiedlowej wypożyczalni, to inaczej niż ja tytułu ocenić nie możesz.
-
8
Wspomniana już miłość do kina i, idąc dalej, konkretnej muzyki, stylu realizacyjnego, typu bohatera zaowocowała tym co najlepsze. Zdaję sobie sprawę, że specyficzna maniera Wingarda nie trafi do wszystkich, jednak dla Death note zaaranżowanego na rynek zachodni jest najlepszym co mogło go spotkać.
-
4
Jestem rozczarowany i zły, bo przecież wiedziałem czego się spodziewać, tym bardziej, że po seansie obejrzałem raz jeszcze zwiastun i, trzeba to oddać, twórcy nie kłamali. To niepoważny, za długi, dziecinny film akcji z takimi samymi scenami, których nie jestem w stanie docenić, bo kończą się i zaczynają tam, gdzie leży konsola do gier.
