Ghostbusters. Pogromcy duchów

Wyjątkowo udany. Świetna, lekka wakacyjna rozrywka, która nie urąga inteligencji widza, przysparzając mu przy okazji morza pozytywnych wrażeń.

Rewelacyjnie sprawdzają się właśnie jako taka lekka, wakacyjna produkcja, która zapewni nam świetną rozrywkę na dwie godziny.

Nie jest zwykłym skokiem na kasę kinomanów, to zabawa kinem, relaksująca, letnia rozrywka, która w kategorii niezobowiązującego zapychacza nadmiaru wolnego czasu sprawdza się naprawdę dobrze.

Kiedyś można było bezkarnie śmiać się z głupich blondynek, teraz każą się śmiać z głupich, seksownych blondynów! Koniec świata. Wszyscy inni niech się nie lękają bab w nowych "Pogromcach duchów" i idą do kina!

Otrzymaliśmy całkiem zgrabną i zabawną komedię ze świetnymi, dającymi się lubić postaciami na pierwszym planie.

Bardzo konsekwentny i przemyślany scenariusz w połączeniu z niezwykle wartką akcją przysłania chwile słabości, zarówno reżysera, jak i aktorów.

Niezłe efekty specjalne i świetna muzyka Theodore'a Shapiro wraz z wyżej wspomnianymi elementami obrazu, tworzą typową materię letniego hitu, od którego oczekuje się dynamicznej akcji, dowcipnych dialogów i relaksu. I niczego więcej.

Jest zabawnie, duchy wyglądają "przerażająco", a fabuła nie okazuje się typową zapchajdziurą.

Jakie czasy, takie "Ghostbusters" - prześmiewcze, pełne efektów specjalnych, intertekstualne, feministyczne. Jest to rozrywka w czystej postaci i nie doszukujmy się tutaj drugiego dna, intelektualnej głębi czy ukrytej symboliki, bo jej nie znajdziemy.

Znajdziemy tu naprawdę sporo pozytywów: sprawnie zainscenizowane sceny horrorowe, dobry pomysł na fluorescencyjno-psychodeliczny dizajn duchów, równe tempo, garść udanych żartów i - przede wszystkim - czwórkę fajnych, "iskrzących" ze sobą nawzajem bohaterek.

Miało być źle, żenująco, nieśmiesznie i bez sensu, a wcale nie było. Nowi Pogromcy duchów oczywiście są słabsi od starych - przede wszystkim nie mają tej świeżości filmu z lat 80. - ale poza tym to przyzwoita wakacyjna rozrywka.

Mimo wszystko niezły, choć pełen błędów, nie najlepszej historii i przeciętnych postaci letni blockbuster, na którym można się doskonale bawić, nie raz nawet pośmiać, a chwilami nawet wystraszyć, bo film otwiera scena niczym z rasowego horroru, gdzie dosłownie można podskoczyć na fotelu.

Niestety, to film, który nie wnosi do tematu nic nowego i równie dobrze mógłby nie powstać, bo zapomina się o nim po pięciu minutach od wyjścia z kina.

Jest zatem "Ghostbusters" na rynku powrotów do przeszłości tworem świeżym i zabawnym. Szanującym oryginał, ale też i wymyślonym na nowo dla współczesnego odbiorcy.

Całkiem przyjemna, chociaż niepozbawiona wad, komedia, która może być całkiem niezłym początkiem nowej serii.

Nie proponują nic godnego zapamiętania oprócz przypominania o sile oryginalnego filmu poprzez odwoływanie się do jego mitologii. Film ani nie porywa, ani nie nudzi, a po seansie pozostawia raczej sporą obojętność.

Nie jest tworem tak złym, jak się o nim mówi i pisze. Niewątpliwie, brakuje tu humoru, klimatu i świeżości, za które pokochaliśmy poprzednie polowania na duchy. Brakuje również klasycznego tematu muzycznego autorstwa Raya Parkera. W zamian otrzymujemy więcej bitów, więcej efektów - słowem więcej współczesności.

Paulowi Feigowi udało się stworzyć przyzwoitą wakacyjną rozrywkę, ale też i nic więcej. Seans nie nuży, ale po napisach końcowych ulatnia się równie szybko, jak śmigające po ekranie duchy.

To nie jest film, do którego będę chciał wracać. Wolę obie części oryginału z Murray'em i Aykroydem.

Nie bolało, ale nie czuję też, abym ciekawie spędził te 2 godziny. Za dużo w tym filmie słabych tekstów, za mało dobrej akcji, za mało Hemswortha, za słaby główny wątek, abym miał się czymkolwiek przejmować.

Mało przyjemne połączenie tego, co było znośne w komediach Feiga i tego, co stało się kultowe w filmie Reitmana.

Okazuje się nieświeżym towarem poddanym nieprzekonującemu liftingowi - kolejną nową wersją niewolniczo przywiązaną do starej formuły, pozbawioną własnego charakteru.

Bardzo starałem się znaleźć jakieś zalety nowych Pogromców duchów. Należą do nich niewątpliwie kultowy motyw muzyczny, rola Chrisa Hemswortha i błyskotliwe kilka sekund Dana Aykroyda na ekranie. Na resztę - jak i na cały film zresztą - lepiej spuścić zasłonę milczenia.

Absolutnie nikomu niepotrzebny, pozbawiony humoru, rozrywki, chemii między bohaterami i frajdy, jaką oferował oryginał, który nowa inkarnacja nieudolnie próbuje kalkować.

O jakości tego filmu niech świadczy fakt, że najlepszą częścią tego seansu był trailer "Suicide Squad" puszczony przed Pogromcami.

Mam nadzieję, że pójdziecie do kin, by oddać hołd legendzie Ghostbusters, która dzięki temu remake'owi, choćby za sprawą obecności członków starej drużyny, ożywa na nowo.

Po prostu dobre kino rozrywkowe, które ma sprawić, że przez dwie godziny na chwilę oderwiemy się od spraw ważnych i mniej ważnych. Klasyczny remake, który niekoniecznie czyni krok do przodu, ale też nie schodzi poniżej pewnej dopuszczalnej normy.

Nieudany, mało zabawny, mdły i rozczarowujący prawie w każdym swoim elemencie i nawet urozmaicenie arsenału bojowego postaci nie jest w stanie uratować tej marnej produkcji.

Przyjemne kino rozrywkowe, które pomimo obaw i słabych trailerów, wypadło całkiem nieźle.

Jedyne co mi się w tym filmie podobało, to siostrzana dynamika między paniami i moment opętania Melissy McCarthy. Reszty zielonkawej glutowatości i suchych dowcipasów nie będę pamiętać już za tydzień.

Mam wrażenie, że twórcy chcieli z jednej strony stworzyć zupełnie inny film, ale też czerpać wiele z oryginału. Wyszedł nie tyle nawet odgrzewany kotlet, bo to byłoby jeszcze pół biedy, ale danie zupełnie niestrawne.

Nie jest filmem idealnym, niektóre żarty są nietrafione, pewne motywy są zgrane, a jako widowisko nie dorównuje innym blockbusterom. Jednak wszystkie niedociągnięcia nikną wobec faktu, że ten film to po prostu kupa dobrej, niezobowiązującej zabawy.

Paul Feig stworzył bardzo strawne, rozrywkowe dzieło, które dalekie jest od bezszczeenia urny ze szczątkami filmu z 1984 roku.

Nowi "Pogromcy duchów" są kuriozalnie nieudaną próbą stworzenia czegoś adresowanego do nowej publiczności i jednocześnie składającego hołd klasyce. W efekcie przegrywają na obu frontach.

Scenariusz jest genialnie odświeżony, koncentrując się na rozwinięciu naszego zaangażowania w losy nowych bohaterów, a tym samym zachowując podstawowe elementy starej wersji, dzięki którym film stał się takim hitem.