-
315recenzji
-
279ocen
-
206pozytywnych
-
73negatywne
-
6.6średnia
-
74%pozytywnych
-
0.9odrębność
Najczęstsze gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
6
Dzięki obecności Willema Dafoe w głównej roli mógł to być film bardzo dobry. Z oklepanymi pomysłami fabularnymi staje się co najwyżej niezły.
-
?
Bez wątpienia jest to film znakomity, choć czy dorównuje poprzednikom? Ciężko jednoznacznie stwierdzić.
-
9
Skupienie kamery na poszczególnych elementach, zwolnienia i zbliżenia nadają temu wykwintnemu obrazowi stopień intymnego wkroczenia w potocznie rozumiane proste życie i codzienną rutynę, której jesteśmy świadkami. Ta rutyna, jak każda zresztą, kryje w sobie jednak milion małych kawałków niedopowiedzeń i sekretów, które zdaje się pojmować tylko światło latarni.
-
8
Noah Baumbach, reżyser tego doskonałego dramatu, z misterną uwagą podgląda ludzkie uczucia w momencie, gdy uczucie się kończy, bądź też gdy ludzie, mimo, że się kochają, jednak nie mogą być razem. Rozkłada na czynniki pierwsze każdą z emocji towarzyszących temu procesowi. Wielkie brawa za pomysł, reżyserię i przede wszystkim grę aktorską, szczególnie dla Adama Drivera, którego gwiazda talentu i kariery nie bez powodu błyszczy coraz jaśniej.
Najwyżej ocenione
-
10
Jedno z tych dzieł których kadry mogą z powodzeniem zastąpić wizytę w galerii sztuki.
-
10
Seans doskonały, choć jedynie ocierający się o prawdę, jak spragniony pieszczoty kot.
-
10
Zwyczajnie doskonały film, w którym w zasadzie z niczego, z codzienności rozciągniętej na dwadzieścia kilka lat wyciągnięto kwintesencję egzystencji.
-
10
Film wybitny zatem? Niedocenione arcydzieło? Z pewnością głosy będą podzielone, ale dla mnie - zdecydowanie tak.
Najniżej ocenione
-
2
Kiedy Johannes Nyholm próbuje budować oniryczny klimat, ucieka w czarny humor, rozciąga w czasie kolejne sceny i prezentuje wtręt z teatrzykiem ukrytym za czerwoną zasłoną, wyraźnie słychać echa filmów Larsa von Triera czy Davida Lyncha. Serwuje nam jednak popłuczyny po ich twórczości. Nie potrafi wysnuć żadnych odkrywczych wniosków ani czymkolwiek zaskoczyć.
-
2
Nieudolna podróbka thrillerów z seryjnymi mordercami. Johnny Martin próbował zmieścić w jednej produkcji całą ikonografię gatunku, korzystając z wyświechtanych klisz i odwracając je na lewą stronę.
-
2
Nie chcę się tu wdawać w szczegóły, recenzja to bowiem nie miejsce na zdradzanie zbyt wielu szczegółów fabularnych, ale wykorzystywany przez Majewskiego sposób portretowania postaci i oznaczanie ich łatkami "dobry" czy "zły", jest zwyczajnie niebezpieczny i dziś nie powinno być na niego w ogóle miejsca, nie mówiąc o zapraszaniu na Festiwal.
-
3
Płynący z tego wniosek jest równie oczywisty co meandry przedstawianej fabuły - że półtorej godziny przeznaczone na seans, dla obeznanego z kinem widza będzie czasem który lepiej spożytkować dla przykładu na rozwiązywanie krzyżówek. Niby to też nic nowego, ale przynajmniej płynie z tego jakaś satysfakcja.
Najbardziej odrębnie ocenione
-
2
Kiedy Johannes Nyholm próbuje budować oniryczny klimat, ucieka w czarny humor, rozciąga w czasie kolejne sceny i prezentuje wtręt z teatrzykiem ukrytym za czerwoną zasłoną, wyraźnie słychać echa filmów Larsa von Triera czy Davida Lyncha. Serwuje nam jednak popłuczyny po ich twórczości. Nie potrafi wysnuć żadnych odkrywczych wniosków ani czymkolwiek zaskoczyć.
-
4
Kinowa uczta na poziomie europejskim zapowiadana pierwszymi scenami, nieraz ustępuje miejsca taniej telenoweli, a dialogi o niczym, czy też ludzkich wydzielinach irytują i wzbudzają niesmak.
-
10
Seans doskonały, choć jedynie ocierający się o prawdę, jak spragniony pieszczoty kot.
-
9
W natłoku miałkich i pretensjonalnych filmów rodzinnych "Gęsia skórka" błyszczy niczym brylant. Wszystko w niej jest na miejscu i w idealnych proporcjach. Strach, humor, dydaktyka i potwory.
