7.7
Bardzo pozytywnie oceniony przez wielu krytyków, uznany
- 91% pozytywnych
- 51 krytyków
7.4
Pozytywnie oceniony przez użytkowników
- 82% pozytywnych
- 34 użytkowników
Córka Muli i Michała niedługo ma przystąpić do pierwszej komunii. Do życia rodziny niespodziewanie powraca Kaja - biologiczna matka dziewczynki.
- Obsada: Anna Krotoska, Małgorzata Szczerbowska, Anna Zubrzycki, Dorota Łukasiewicz-Kwietniewska, Rafał Kwietniewski
- Reżyser: Jagoda Szelc
- Scenariusz: Jagoda Szelc
- Ostatnia aktywność krytyków: 24 marca 2019 (1 mies. temu)
- Ostatnia aktywność użytkownikówużyt.: 13 maja 2019 (7 dni temu)
- Premiera kinowa: 23 marca 2018 (1 rok temu)
- Premiera światowa: 18 września 2017 (1 rok temu)
7.7
10.0
0.0
51
Bardzo pozytywnie oceniony przez wielu krytyków,
uznany
-
91%pozytywnych
-
51recenzji
-
35ocen
-
32pozytywne
-
3negatywne
-
10
Nie wszystko w Wieży jest widoczne na pierwszy rzut oka. To film wypełniony uduchowioną symboliką, a niektóre sceny będą skłaniać do niekończących się analiz i dyskusji. Jagoda Szelc pokazuje jednak bez wątpienia wielki talent reżyserski, dołączając do panteonu postaci takich jak: odpowiedzialna za Babadook Jennifer Kent czy Craig Zahler, twórca Bone Tomahawk. -
10
Odważny film: przypomina, że twórca może być demiurgiem, magiem. Bystrzyca Kłodzka i okolice stają się krainą czarów. Warto poddać się urokowi "Wieży. Jasnego dnia". -
9.2
Jakkolwiek nie odebralibyście tego interpretacyjnego rozkroku i wróżby, pewne jest jedno. To przepowiednia intrygującej drogi artystycznej. -
9
Ambitne kino ma jeszcze w Polsce rację bytu, a Jagoda Szelc jako jego przedstawicielka stworzyła niesamowite dzieło. -
9
Jagoda Szelc nakręciła jeden z najciekawszych debiutów ostatnich lat, który od pierwszej do ostatniej minuty trzyma w napięciu. -
8.5
Obraz nie będzie najprzyjemniejszy w odbiorze, raz czy dwa można zwątpić, jednak jest to pełnoprawne dzieło filmowe wyróżniające się w dorobku polskiej kinematografii. Jagoda Szelc postawiła sobie poprzeczkę niezwykle wysoko - warto zapamiętać to nazwisko i śledzić jej dalszą twórczość. -
8.3
Jagoda Szelc ucieka od schematów i się nie gubi. -
8.3
Niezależny, bezkompromisowy, nieprzeintelektualizowany, a zarazem wielopoziomowy i pewnie prowadzony debiut. -
8.3
Nie ulega wątpliwości, że Jagoda Szelc to nie tyle reżyserskie objawienie tego roku, ile ostatnich kilku lat. O tej dziewczynie będzie jeszcze głośno, macie moje słowo. -
8
Thriller psychologiczny, horror, metafora, rodzinny melodramat - jakby o "Wieży" nie mówić, jest to przede wszystkim wyszukana i przemyślana zabawa formą i przykład dobrze wyegzekwowanej wizji reżyserskiej. A w tym samym czasie to jeden z najbardziej interesujących seansów, jakie odbyłem w tym roku i coś, czemu zdecydowanie warto dać szansę - nawet, jeśli nie gustujecie w pełnym dziwności kinie niezależnym. -
8
Zachęcam każdego do zmierzenia się z produkcją na własną rękę. Bardzo się cieszę, że takie filmy w Polsce powstają i że osiągają sukces na festiwalach. -
8
Wizytę w kinie uważam za bardzo udaną i mam wrażenie, że każdy kolejny seans tego filmu, jeszcze bardziej podniesie jego wartość. -
8
Ci, którzy gustują w kinie wysmakowanym plastycznie i precyzyjnie zrealizowanym, powinni Wieżę. Jasny dzień docenić podwójnie. Debiut Jagody Szelc ma w sobie lekkość wiejskich impresjonistycznych pejzaży, a także wyraźną i, jakby w kontrze do tej lekkości, niepokojącą symbolikę. -
8
Jagoda Szelc zaczerpnęła z najlepszych wzorców, ale ani nie wykonała taniej podróbki, ani nie próbowała dokonywać przełomów, co poskutkowało stworzeniem hipnotyzującego i wielowymiarowego kina gatunkowego, z którego możemy być dumni. -
8
Już dawno w polskim kinie nie było tak niepokojącego filmu i to w dodatku zrealizowanego z taką premedytacją. Mam wrażenie, że Jagoda Szelc nie pozwoliła sobie na żaden fałszywy ruch i wszystko tutaj jest zaplanowane od początku do końca. -
8
Debiut Jagody Szelc zabiera widza w zapomniany, pierwotny świat, którego elementy pozostają ukryte we współczesnej rzeczywistości. -
8
Fenomenalny debiut reżyserki Jagody Szelc. "Wieża. Jasny dzień" to pełne niepokoju studium strachu i lęków, którego nie powstydziłby się sam twórca Twin Peaks. -
8
Imponuje i budzi apetyt na więcej. Trudno nie czekać na "przyszłe wydarzenia" z filmografii reżyserki. -
8
Polka to ewidentnie duchowa siostra Treya Edwarda Shultsa, bo w obrębie bliskiej mu stylistycznej wolty również dekonstruuje filmowe klisze. Niezwykłość "Wieży" polega jednak na tym, iż są to klisze obciążone do bólu polskością. -
8
Kino otwarte, zachęcające do analizy i z pewnością będzie na długo przeze mnie zapamiętane. -
8
Nie jest to obraz łatwy w odbiorze, momentami celowo irytujący. Kolejny świetny polski debiut pozwalający z nadzieją patrzeć na przyszłość rodzimej kinematografii. -
8
Dawno nie widziałem tak złożonego i otwartego na interpretacje filmu. Brawurowa reżyseria Jagody Szelc stawia tu bowiem na ciągłe poczucie niepewności i rodzaj pewnego dyskomfortu podczas jego oglądania.
-
8
Jeden z najoryginalniejszych i najlepszych debiutów ostatnich lat w polskim kinie! Jagoda Szelc udowodniła, że także w naszym kraju można robić filmy nieoczywiste, formalnie odważne i niejednoznaczne, a przy tym w pełni spełnione artystycznie. -
8
Jagoda Szelc ujawniła ogromny talent i podobnie jak Agnieszka Smoczyńska pokazała, że polskie kino nie musi podążać utartymi koleinami. -
8
To dla mnie przykład bardzo europejskiego kina, które z dumą możemy prezentować poza granicami naszego kraju, bo będzie ono doskonale odczytywane pod każdą szerokością geograficzną skupiającą miłośników ciekawego i autorskiego kina. Świetny debiut nie tylko pani reżyser, ale też wielu jej współpracowników, z których bardzo wielu odegrało tutaj znaczącą rolę w stworzeniu poruszającego efektu końcowego. -
7.5
Korzystając z niepopularnych, autorskich środków wyrazu Jagoda Szelc zapewnia widzom najszlachetniejszy gatunkowo horror. W Wieży. Jasnym dniu groza wypływa jednak przede wszystkim z niezagojonych ran i krwawiących, niespełnionych oczekiwań. Mimo to zaskakuje skromność, z jaką udało się reżyserce o owym bólu opowiedzieć. -
7.5
Szelc nie kręci dramatu obyczajowego. Młoda i piekielnie zdolna reżyserka samego początku zatapia film w gatunek horroru. Już pierwsze ujęcie z góry jadącego samochodu przypomina "Lśnienie" Kubricka. -
7
Jeśli liczycie na rozwiązanie kilku tajemnic, "Wieża. Jasny dzień" nie da wam tej satysfakcji, pozbawiając niemal narzędzi do wgryzienia się w film. Z drugiej strony w tej wariackiej strategii jest metoda, bo film dał poczucie obcowania z czymś, co zastanawia, intryguje, prowokuje. -
7
Poruszanie się po filmie "Wieża. Jasny dzień" jest porównywalne do przechadzki po polu minowym. Mnogość podejmowanych przez Jagodę Szelc zagadnień, jak również otwarcie przez reżyserkę dzieła na wielorakie interpretacje skazują wchodzących w stworzony przez nią świat na porzucenie nadziei. -
7
Ma pewną niezwykłą właściwość - z każdą kolejną minutą przybiera coraz bardziej intrygującą formę, by na koniec pozostawić widza z szeregiem pytań bez odpowiedzi. I bynajmniej nie wywołuje tym frustracji. -
6
Podczas seansu film był dla mnie jednocześnie: pretensjonalny jak i ambitny, oraz nużący jak i trzymający w napięciu. -
6
Wykorzystuje intrygującą formę, by zmusić widza do rewolucyjnych wniosków. Udaje się to jedynie połowicznie. -
5
Do autorki filmu, Jagody Szelc szybko przytknęła łatka arcy-debiutantki i mam wrażenie, że mało kto przyzna się teraz do mniej pochlebnej opinii wobec jej filmu - nawet jeśli nic z niego nie wyniósł. -
5
"Wieża. Jasny dzień" nie jest zła, jest po prostu nadmiernie pretensjonalną atrapą czegoś większego niż jest. Używane symbole i zabiegi muszą mieć sens, nie mogą być bezsensowną żonglerką praktykowaną w ramach jakiegoś eksperymentu. Gdyby ich nie było, film byłby niezmiernie lepszy. -
4
Kinowa uczta na poziomie europejskim zapowiadana pierwszymi scenami, nieraz ustępuje miejsca taniej telenoweli, a dialogi o niczym, czy też ludzkich wydzielinach irytują i wzbudzają niesmak. -
?
Data premiery "Wieży" powinna zapisać się w historii polskiej kinematografii jako moment, w którym rodzima twórczość wyrywa się z letargu, jako jasny dzień - miejmy nadzieję - zwiastujący nadejście równie interesujących pozycji. -
?
Jedno jest pewne po obejrzeniu filmu "Wieża. Jasny dzień". Debiutantka Jagoda Szelc nakręciła obraz, jakiego polska kinematografia jeszcze nie widziała. -
?
Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że Wieża. Jasny dzień czerpie z twórczości wielu znanych twórców - robi to jednak nienachlanie i wprawnie. -
?
Reżyserka stworzyła spójny, wiarygodny świat, w którym rozmowy bohaterów nie są wykoncypowane, tylko przypominają te znane nam z codzienności. Jej film jest konkretny tam, gdzie powinien być konkretny i letargiczny we fragmentach, w których ważny jest nastrój. A to, nawet najbardziej doświadczonym reżyserom, udaje się niezwykle rzadko.
-
?
Zostaje z widzem tak długo po seansie, aż ten wybierze/wymyśli dla siebie jego interpretację, paradoksalnie film afirmujący autentyczne doświadczanie nie jest w stanie sam go zapewnić widowni.
-
?
Debiutancki film Szelc można nazwać swego rodzaju traktatem filozoficznym o kondycji ludzkości i jej "metafizycznej depresji". Materialne cele nie mogą wypełnić tu uwierającego bohaterów przeczucia pustki. -
?
Przemyślana w każdym calu konstrukcja jej filmu powoduje, że widz nie ma możliwości ucieczki w bezpieczne ramiona racjonalizmu, "Wieża. Jasny dzień." to coś na kształt przepowiedni, w którą w trakcie seansu pozostaje tylko na ślepo uwierzyć. -
?
Nie jest to może kino z ambicjami komercyjnymi, ale na pewno dzieło komunikatywne - film przy tym znakomicie zagrany, dobrze opowiedziany i sfotografowany, dialogi są efektowne, niekiedy bardzo śmieszne, starcia dwóch sióstr, dwóch matek, bywają niekiedy wręcz slapstickowe. -
?
Jeśli miałabym oceniać tą produkcję wyłącznie za zabawę lękiem i napięciem oraz nieszablonowość byłabym na tak. Jednakże sama realizacja filmu to nie wszystko i przez to w moim odczuciu debiut Jagody Szelc nie jest aż tak udany jak go wypromowano. -
?
Osobny i prowokacyjny, a przy tym nieupozowany, odznaczający się naturalnością żywiołów i snów. -
?
Zaproszenie do sensualnej podróży w głąb najmroczniejszych zakamarków ludzkiej psychiki. Przepięknie sfilmowane kino gęste od emocji i jak ognia unikające dosłowności.
-
?
Metafizyka bez pretensjonalności. Narodziny nowego talentu.
- Wyświetlasz recenzje bez 4 duplikatów. Wyświetl wszystkie recenzje