Paterson

"Patersona" jak najbardziej doceniam, ale ten styl i wprowadzanie widza do prostego świata, nie do końca kupuję.

Jim Jarmusch dokonał czegoś niezwykłego - pokazał, że w kinie rutyna i prostota wcale nie musi być nudna. Przeciwnie może być wulkanem emocji, który paradoksalnie nigdy nie wybucha. Paterson jest chyba najlepszym przykładem subtelności w kinie, która jest lepsza od wszelkiego rodzaju nadekspresji. Kocham ten film!

Bardzo sympatyczny film, z którego wyciąłbym wszystkie wiersze i dał więcej scen z buldogiem.

Życie nie składa się ze spektakularnych momentów, a wypełnia je szarość dnia codziennego, przekonuje Jarmusch. Ale i o rutynie można mówić w piękny, wzruszający sposób.

Smutne to i śmieszne, ale właśnie w tych kilku humoreskach z życia bohaterów autor "Poza prawem" kontempluje beztroskę i monotonię prowincji.

Poemat ku chwale zwyczajnego życia.

Dzięki nienachalnej stylizacji na przedmiejskość i wycofanemu aktorstwu czujemy przez chwilę, że utwory Patersona to niemal najlepsza poezja na świecie.

Jest minimalistyczny, gra aktorska Drivera powściągliwa, kamera statyczna, kolory stonowane, a humor wpleciony w historię z wyczuciem. Wszystko to, wydawać by się mogło, składa się na niezwykle nudny obraz monotonnej rzeczywistości, jednak w ostatecznym rozrachunku wcale na seansie nie odczuwa się znużenia.

Nie opowiada bowiem żadnej skomplikowanej historii. Po prostu pomaga docenić codzienność.

Największą uwagę w całym filmie przykuwa... buldog Marvin. To chyba nawet jak na specyfikę Jarmuscha - przesada.

Perfekcyjnie napisany i wyreżyserowany. Tu każde ujęcie ma znaczenie.

Jarmusch wrócił do formy. I znowu udaje mu się przeprowadzić coś, co dla innych jest nieosiągalne.

Znakomity punkt wyjścia dla wszystkich chcących przejrzeć się w lustrze własnej codzienności.

Mądry film, o wewnętrznych pragnieniach i drodze jaką trzeba przejść, by je zrealizować. Na przykładzie aktu twórczego Jarmush opowiada o naszych małych marzeniach, które rzadko kiedy zostają zrealizowane.

Działa tak relaksująco, że w trakcie seansu można nawet zasnąć. Jarmusch nie niesie odkrywczych myśli, ani nie proponuje formalnie niczego, co kazałoby nie odrywać wzroku od ekranu.

Ostrożne studium rzeczywistości jak z najgorszej huxleyowskiej wyobraźni i jednocześnie wymarzonego snu każdego niepewnego, młodego człowieka.

Jarmusch, jak zawsze, udowadnia, że w przeciętności, czy w ogóle naszej codzienności, potrafi być coś niesamowitego, nieuchwytnego.

Są takie filmy, w których dosłownie nic się nie dzieje, a przynajmniej niewiele. Nie oznacza to jednak nudy - pomimo braku akcji pędzącej przed siebie widz zostaje w pełni wciągnięty w świat bohaterów To właśnie jedna z takich produkcji.

Kiedy wychodziłem z kina późnym wieczorem, uśmiechałem się od ucha do ucha, ciesząc się, że ktoś jeszcze takie filmy ma ochotę kręcić.

Mistrzowskie ukazanie jak bardzo niecodzienna może być codzienność.

Całkiem niezły film o codziennym życiu pełnym schematów i zupełnie nieistotnych wydarzeń, w którym mimo to nie brakuje miejsca na piękno i szczęście.

Refleksyjny, kino ambitne nad którym trzeba się zastanowić.

Nie jest to ten rodzaj kina, który nachalnie wdziera się do naszej głowy i nie pozwala o sobie zapomnieć. Jest raczej jak kubek gorącej herbaty w mroźny dzień, który delikatnie i powoli rozgrzewa od środka by na koniec pozostawić nas w dobrym nastroju.

Bohater filmu Jima Jarmuscha chyba jak nikt dotąd pokazuje nam, że gdy nauczymy się zachwycać codziennością, to czasem surowa i ponura proza życia, może stać się poezją.

Idealna kuracja oczyszczająca dla ducha.

Mógłbym co prawdy narzekać, że cały ten rytm życia jest jednak sztucznie pozorowany, że czasem wkrada się banał, a czasem robi się zbyt ironicznie. Ale nie potrafię. Potrzebujemy takich filmów. Potrzebujemy filmów, które swoją oczywistością zachwycają.

Szczególne. Poetyckie.

Jest sztandarowym przykładem kina Jarmuscha, który nigdzie nie pędzi, nie pokazuje mrocznej strony życia, tylko jest przykładem wizualnej i fabularnej kontemplacji.

Idźcie koniecznie na "Patersona" i poszukajcie swojej odpowiedzi na pytanie, dlaczego główny bohater nie słucha się żony. A wtedy objawi się wam sens tej opowieści.

W świecie pełnym pędzących ludzi, kina akcji i wybuchów, czasami warto zanurzyć się w pozycji podobnej do filmu Paterson. Jest to gwarancja wyciszenia, przemyśleń i analizy codzienności.

Interesującym punktem jest sam Adam Driver, który przekonuje, nieustannie i zgrabnie, że jest aktorem w pełnym wymiarze i być może na jego rolę warto zwrócić w "Patersonie" szczególną uwagę.

Piękny sonet do poetyki życia codziennego, introspektywny wgląd w jeden tydzień z życia tytułowego bohatera, który z perspektywy kierowcy miejskiego autobusu, w sposób banalny, choć zarazem godny podziwu, zestawia ze sobą prozę życia zawodowego z poezją tego, czym zajmuje się po godzinach i w ich trakcie.

Najlepszy film wchodzący w tym roku na ekrany polskich kin.

Świetnie obsadzony, zagrany i napisany pean na cześć codzienności. Ekscentryczny mistrz znowu w najwyższej formie.

Niezwykła pochwała codzienności, ukazanie poetyckiego piękna w prozie życia - film smutny i z gorzką posypką na wierzchu, a jednocześnie będący nieskrępowaną afirmacją człowieka i tego, co go otacza każdego dnia.

Kompletny obraz nadziei w beznadziei, poszukiwania własnego miejsca w świecie.

Dzieło nie tylko skłaniające do refleksji, pochylenia się nad naszą codziennością, w której zamęcie ulatują nam sprzed oczu rzeczy esencjonalne.

Pochwała sztuki, niezależnie jak rozumianej, od artysty dla osób z artystyczną duszą, nawet jeżeli jak bohater filmu, tłumią głęboko w sobie zapędy do bycia twórcami.

Urzeka, mami, intryguje i wciąga do swojego świata. Reżyser, snując swoją opowieść, potrafi pokazać piękno najzwyklejszych codziennych czynności.

Zaraża optymizmem i pewną melancholijną - mistyczną aurą.