Paterson

Jarmusch, jak zawsze, udowadnia, że w przeciętności, czy w ogóle naszej codzienności, potrafi być coś niesamowitego, nieuchwytnego.

Jest minimalistyczny, gra aktorska Drivera powściągliwa, kamera statyczna, kolory stonowane, a humor wpleciony w historię z wyczuciem. Wszystko to, wydawać by się mogło, składa się na niezwykle nudny obraz monotonnej rzeczywistości, jednak w ostatecznym rozrachunku wcale na seansie nie odczuwa się znużenia.

Poemat ku chwale zwyczajnego życia.

Wielki, wielopłaszczyznowy, otwarty na interpretacje, choć niezwykle niepozorny film!

Dzięki nienachalnej stylizacji na przedmiejskość i wycofanemu aktorstwu czujemy przez chwilę, że utwory Patersona to niemal najlepsza poezja na świecie.

Znakomity punkt wyjścia dla wszystkich chcących przejrzeć się w lustrze własnej codzienności.

Jest sztandarowym przykładem kina Jarmuscha, który nigdzie nie pędzi, nie pokazuje mrocznej strony życia, tylko jest przykładem wizualnej i fabularnej kontemplacji.

Mądry film, o wewnętrznych pragnieniach i drodze jaką trzeba przejść, by je zrealizować. Na przykładzie aktu twórczego Jarmush opowiada o naszych małych marzeniach, które rzadko kiedy zostają zrealizowane.

Interesującym punktem jest sam Adam Driver, który przekonuje, nieustannie i zgrabnie, że jest aktorem w pełnym wymiarze i być może na jego rolę warto zwrócić w "Patersonie" szczególną uwagę.

Piękny i ciepły film. Nawet jeśli ktoś nie przepada ani za kinem Jima Jarmuscha, ani za kinem pozbawionym dynamicznej akcji, to i tak może odnaleźć w historii Patersona obicie fragmentu własnej codzienności.

Kompletny obraz nadziei w beznadziei, poszukiwania własnego miejsca w świecie.

Jarmusch pozostaje jednak zbyt inteligentnym twórcą tudzież zbyt bystrym obserwatorem, by zadowalać się li tylko serwowaniem pięknych banałów.

Mały, niezależny, wybitny film, który rośnie w widzu minuta po minucie i bez wątpienia zostanie jednym z klasyków reżysera.

Chociaż czasem bywa średnio, a zazwyczaj nudno, to raczej niewielka cena - w końcu dla Jarmuscha każda wypłata to fortuna, a każdy posiłek to bankiet.

Piękny sonet do poetyki życia codziennego, introspektywny wgląd w jeden tydzień z życia tytułowego bohatera, który z perspektywy kierowcy miejskiego autobusu, w sposób banalny, choć zarazem godny podziwu, zestawia ze sobą prozę życia zawodowego z poezją tego, czym zajmuje się po godzinach i w ich trakcie.

Dzieło nie tylko skłaniające do refleksji, pochylenia się nad naszą codziennością, w której zamęcie ulatują nam sprzed oczu rzeczy esencjonalne.

Jarmuschowi z pewnością udało się stworzyć najlepszy film od premiery "Broken Flowers".

"Patersona" jak najbardziej doceniam, ale ten styl i wprowadzanie widza do prostego świata, nie do końca kupuję.

W świecie pełnym pędzących ludzi, kina akcji i wybuchów, czasami warto zanurzyć się w pozycji podobnej do filmu Paterson. Jest to gwarancja wyciszenia, przemyśleń i analizy codzienności.

Mistrzowskie ukazanie jak bardzo niecodzienna może być codzienność.

Niezwykła pochwała codzienności, ukazanie poetyckiego piękna w prozie życia - film smutny i z gorzką posypką na wierzchu, a jednocześnie będący nieskrępowaną afirmacją człowieka i tego, co go otacza każdego dnia.

Smutne to i śmieszne, ale właśnie w tych kilku humoreskach z życia bohaterów autor "Poza prawem" kontempluje beztroskę i monotonię prowincji.

Urzeka, mami, intryguje i wciąga do swojego świata. Reżyser, snując swoją opowieść, potrafi pokazać piękno najzwyklejszych codziennych czynności.

"Bezpieczny" to zresztą w wypadku tego filmu słowo-klucz. Amerykański reżyser serwuje w nim pozbawioną inwencji mieszankę właściwych sobie elementów: banału, humoru, erudycji i dziwności.

Hhipnotyzujący letargiem, gloryfikujący prostotę, a marazm wynoszący na piedestał sztuki. Szarość jest piękna - a do Patersona chce się wracać.

Nie opowiada bowiem żadnej skomplikowanej historii. Po prostu pomaga docenić codzienność.

Świetnie obsadzony, zagrany i napisany pean na cześć codzienności. Ekscentryczny mistrz znowu w najwyższej formie.

Refleksyjny, kino ambitne nad którym trzeba się zastanowić.

Największą uwagę w całym filmie przykuwa... buldog Marvin. To chyba nawet jak na specyfikę Jarmuscha - przesada.

Nie jest to ten rodzaj kina, który nachalnie wdziera się do naszej głowy i nie pozwala o sobie zapomnieć. Jest raczej jak kubek gorącej herbaty w mroźny dzień, który delikatnie i powoli rozgrzewa od środka by na koniec pozostawić nas w dobrym nastroju.

Jeśli potrzebujecie wyciszenia, jeśli pragniecie by obraz i dźwięk wspólnie wprawiły was w radośnie kontemplacyjny nastrój, wybierzcie się na "Patersona".

Są takie filmy, w których dosłownie nic się nie dzieje, a przynajmniej niewiele. Nie oznacza to jednak nudy - pomimo braku akcji pędzącej przed siebie widz zostaje w pełni wciągnięty w świat bohaterów To właśnie jedna z takich produkcji.

Jest tu pewna niezwykłość, pewna magia, która otula swoją atmosferą.

Jarmusch wrócił do formy. I znowu udaje mu się przeprowadzić coś, co dla innych jest nieosiągalne.

Zabawny, wielokrotnie wywołujący uśmiech na twarzy, puszczający do nas oko, uwodzący i czarujący. Fani Jarmuscha będą zadowoleni.

Wszystko tu jest koherentne - od pięknych zdjęć kontrastujących z przeciętnością samego miasta, przez nastrojową muzykę oraz wiersze czytane z offu, aż po psa dwójki bohaterów, który odgrywa zaskakująco dużą rolę w filmie. A do tego typowy dla Jarmuscha humor oraz błyskotliwe dialogi. Uczta dla oczu i ducha!

Wszystko w nim jest harmonijne i spójne - aktorzy świetnie dobrani, kwestie techniczne nie stoją w kontraście z tym, co dzieje się na planie i w głowie bohatera. Ten nietuzinkowy dramat z elementami komediowymi nie jest filmem, który ogląda się z zacięciem na twarzy lub konsternacją. Jego się raczej smakuje i chłonie, docenia poszczególne elementy i prozę życia.

Działa tak relaksująco, że w trakcie seansu można nawet zasnąć. Jarmusch nie niesie odkrywczych myśli, ani nie proponuje formalnie niczego, co kazałoby nie odrywać wzroku od ekranu.

Wspaniała afirmacja życia, reżyserska modlitwa o pogodę ducha - krzepiąca i mądra, wzniosła, a zarazem prosta.

Całkiem niezły film o codziennym życiu pełnym schematów i zupełnie nieistotnych wydarzeń, w którym mimo to nie brakuje miejsca na piękno i szczęście.