Ewa Nowicka

Przyjemna, nieco satyryczna opowieść, która wprawia w dobry humor, choć nie zapadnie na dłużej w pamięci widza.

Nie zaoferuje nam żadnych fabularnych zaskoczeń, żadnego fenomenalnego aktorstwa, żadnych fajerwerków. Jednak da całkiem sporo emocji - dużo ciepła, świątecznego nastroju, śmiechu, wiary w to, że wszystko może się udać i czasem warto zdać się na swój własny instynkt.

"Bohemian Rhapsody" słucha się i ogląda świetnie, choć nawet najwięksi fani zauważą jego niedociągnięcia, jak słabo poprowadzoną narrację. Lecz w obliczu rozrywki, którą on dostarcza, te niedociągnięcia nie mają zbyt dużego znaczenia.

Nie wywoła w Was ciepłych uczuć, nawet w kwestii współczucia głównej bohaterce, że ma straszliwą rodzinę. Tutaj czeka tylko mrok, niewiadoma, tajemnicze sny i nikły cień nadziei na zmianę. Łatwo dać się jednak wciągnąć w baśniową atmosferę przyprawiającego o ciarki romansu, w którym nie wiadomo, które z bohaterów jest Bellą, a które Bestią. Ostatecznie przecież każdy z nas ma predyspozycje, aby być i jednym, i drugim.

Nic dziwnego, że główna rola Marcello Fonte została doceniona w Cannes. To jego spojrzenie - gdzie najbardziej widza przeszywają jego oczy - dźwiga znaczącą część emocjonalności tego filmu.

Majstersztyk, arcydzieło, film, na który czekaliśmy od zawsze, chociaż tego nie wiedzieliśmy.

Rodzaj filmu, który zdarza się rzadko. Opowiadający o miłości bez wyniosłości, bezpretensjonalnie, nad wyraz prawdziwie. Niezwykle sensualny, intymny, osobisty, który dla każdego będzie wędrówką do własnego wspomnienia.

Film będący niesamowitą zabawą zarówno dla fanów twórczości J. K. Rowling, jak i dla tych, którzy nie bardzo odnajdują się w magicznym uniwersum. Świetnie zrealizowane efekty, dobrze napisany scenariusz i przeuroczy Eddie Redmayne wcielającym się w jednego z najcieplejszych bohaterów, jakich moglibyśmy sobie wymarzyć.

Dzieło kompletne, pełne, zasługujące na nagrody oraz znalezienie się w późniejszym czasie w kanonie kinematografii.

Dolan ewoluuje jako reżyser z każdą kolejną produkcją, z każdą kolejną koncepcją staje się coraz dojrzalszy - emocjonalnie oraz autorsko.

Słabo nakręcony, nie wywołujący emocji typowych dla dobrego horroru, film, o którym zapomina się w dwie godziny po seansie.

Film tak zły, nudny, słaby, że aż zasługuje na wszystkie istniejące pejoratywne określenia.

Niestety, nie znajdziemy w produkcji Peytona nic oryginalnego, nawet ilość absurdu nie śmieszy dostatecznie, a widowiskowości na próżno szukać.

Joel Hopkins stworzył obraz bez wyraźnej koncepcji. Nudny, z suchymi żartami, nadrabiający jednie klasą występujących w nim aktorów.

Niekiedy nudzi, ponieważ wiemy od samego początku, w jaką stronę zmierza ta historia. Przewrotna puenta na sam koniec to swego rodzaju zaskoczenie, jednak produkcja Julie Delpy pozostaje nieśmieszną komedią, posługującą się niemalże slapstickowymi żartami, kreującą nudnych bohaterów, z którymi nie sposób się utożsamić.

Słabo nakręcony, nie wywołujący emocji typowych dla dobrego horroru, film, o którym zapomina się w dwie godziny po seansie.

Być może film Spielberga nie będzie drugim "The Big Short". Może nie będzie emocjonować nawet tych, którzy podobne tematy uważają za nudne. Jednak z pewnością, w tych czasach, w tym momencie, to produkcja niezwykle ważna.

To przede wszystkim cudowna rozrywka, film, na którym przede wszystkim będziecie się śmiać i zacieszać niekoniecznie z właściwych powodów. Mimo, że zawiera niezbyt udane efekty specjalne lub będącą nie na miejscu scenę w Auschwitz, to dopóki nie będziemy go brać na poważnie, spełni nasze oczekiwania jako fanów lub geeków.

Rodzaj filmu, który zdarza się rzadko. Opowiadający o miłości bez wyniosłości, bezpretensjonalnie, nad wyraz prawdziwie. Niezwykle sensualny, intymny, osobisty, który dla każdego będzie wędrówką do własnego wspomnienia.

Bardzo dobrze zrealizowana komedia, która powinna bawić w szczególności wybredniejszych widzów.