Czarna Pantera

Czarna Pantera wydaje się preludium przed nową odsłoną Avengers. Wojna bez granic ma bowiem dostarczyć tego, co w tej produkcji pominięto: epickość w globalnej. A tymczasem pobądźmy trochę razem z młodym królem T'Challą na Czarnym Lądzie, który może urzec, mimo palących go problemów.

Przykład pobudzającej ciekawość i dobrze opowiedzianej historii prezentującej bohaterów, którzy potrafią zaangażować widza i wciągnąć go w swoje losy. Historii ukazanej w zapierającej dech w piersiach formie pełnej wizualnej i dźwiękowej energii.

Cierpi na te same ułomności, co większość filmów marvelowskich - jest zbyt długi, przez co momentami nieco nudnawy, a antybohater nie jest tak wyrafinowany, jak widz mógłby tego oczekiwać, a jednak jest to dzieło obiecujące bardzo dużo i spełniające te obietnice.

Czarna Pantera na pewno nie jest tak dobra na jaką kreują ją wysokie oceny i zachwyty krytyków zza oceanu. To jeden z wielu dobrych filmów Marvela, który nie schodzi poniżej pewnego poziomu, ale równocześnie daleko mu od ideału. Nie spodziewajcie się rewolucji czy nowej jakości.

Czarna Pantera kontratakuje! Heros Marvela wraca w rodzinne strony, a widzowie dostają jedną z najlepszych superbohaterskich przygód ostatnich miesięcy.

Pozornie wydaje się kolejnym origin story, gdzie poznajemy kolejnego bohatera. Jednak afrykański sznyt, pokazanie czarnej siły oraz pewne społeczne zacięcie czynią ten film o wiele ciekawszym niż się wydaje. Aż chce się jeszcze głębiej wejść w ten świat - tak bogaty, mieszający tradycję z nowoczesnością.

Wbija się lekko ponad przeciętność filmów od Marvel Studios, ale nie jest wybitnym dziełem.

To tylko dobry film akcji. Na szczęście to wystarczy, by wystawić Czarnej Panterze jak najbardziej pozytywną ocenę.

Reżyser, dzięki lekkości prowadzenia fabuły i zamiłowania do poruszania społecznych kwestii na ekranie, stworzył dzieło o swoich czarnoskórych braciach dla zachodnich odbiorców kultury masowej. Dzięki temu otrzymujemy poprawny politycznie film, który chce się oglądać i to nie tylko ze względu na zapierającą dech w piersiach Wakandę dość wiernie odwzorowaną z komiksów, ale też dzięki świetnemu mieszaniu akcji z science fiction i political fiction.

Naprawdę solidny film, ale... oglądałem go bez większych emocji. Nie trzymał mnie w napięciu, niespecjalnie rozbawił, a końcowa potyczka wzbudzała wręcz lekkie politowanie i delikatne ciarki żenady przechodzące po skórze.

W rankingu moich ulubionych filmów Marvela znowu nastąpiło przetasowanie. W kategorii solowych występów Czarną Panterę spokojnie umieściłbym w pierwszej piątce. Podobnie jak samego bohatera, na kolejny występ którego czekam bardziej niż na pojawienie się Tony'ego Starka.

Naprawdę fajna produkcja dająca dużo dobrej zabawy i możliwość potupania nóżką w kinie.

Całkiem przyzwoity film ze studia Marvela. Wielbiciele superbohaterów, dramatycznej walki o swój naród i malowniczych miejsc połączonych z technologią będą na pewno zachwyceni.

Kolejna solidna produkcja Marvela przynosząca mnóstwo radości podczas seansu. Są pewne problemy, a pod koniec możecie nie uważać tego doświadczenia za jedne z najlepszych w Waszym życiu, ale na pewno jest na co popatrzeć.

Ogromny sukces filmu wskazuje kierunek w jakim podąża Marvel, a mianowicie urozmaicenie swojego uniwersum poprzez dodanie różnorodnych bohaterów do ogranych już postaci.

Marvel wciąż tkwi w artystycznym marazmie, ale tym razem robi to z wdziękiem i godnością.

Jak dla mnie - po zeszłorocznym "Thor: Ragnarok" - to kolejne rozczarowanie. Szkoda, bo ogólna przeciętność "Czarnej Pantery" może zdecydować o wyhamowaniu tendencji tworzenia filmów o mniej rozpoznawalnych bohaterach.

Jeżeli kierunek obrany przy "Czarnej Panerze" jest drogą, jaką zmierza Marvel to zdecydowanie jestem na tak.

Ogromna estetyczna przyjemność z seansu przyćmiewa nawet emocjonalne braki.

Wysokiej klasy nieskomplikowana rozrywka.

Czarna Pantera to kolejny średniak od Marvela. Przeciętny, ale rozrywkowy. Ważny, ale niezbyt odkrywczy.

Zdecydowanie krok do przodu, jeśli chodzi o świat przedstawiony i porzucenie typowych Marvelowskich zabiegów, jednakże jest to również kilka kroków w tył pod względem prowadzenia opowieści, akcji oraz czystej frajdy, jaka powinna płynąć z seansu.

Mimo iż dzieło Cooglera jest solidne i na kilku płaszczyznach również nowatorskie, nie nazwałbym go ani wybitnym, ani wyjątkowym. Na pewno warto ten film obejrzeć i będę go polecał, ale zamiast pójść do kina na kolejny seans, wstrzymam się do czasu premiery Avengers: Infinity War.

Czy zatem mogę polecić Wam ten film? Z całą pewnością tak. Znajdziecie w nim sporo akcji, ciekawą historię i elementy, które w znacznym stopniu wpłyną na kolejne filmy Marvela.

Dostajemy wszystko to, czego możemy spodziewać się po Marvelu. Jedyną różnicą względem innych produkcji popularnych jest zabawa rolami - osadzono historię w odwróconym świecie, w którym to biali mają role poboczne, epizodyczne, w którym to cywilizacja białych jest tym "drugim" światem, wymagającym wsparcia, współczucia, litości.

Czarna Pantera dostarczyła mi rozrywki na przyzwoitym poziomie ze średnio angażującym intelektualnie wątkiem, ale nie skłoniła do żadnych głębszych przemyśleń, czy też nie wzbudziła głębszych doznań. Jest to ważny film z wielu względów stanowiących jego otoczkę ale jako wytwór popkultury niekoniecznie wybija się ponad inne filmy gatunkowe i tworzy nową jakość.

W swojej konwencji film jest całkiem dobry.

Niestety ten potencjał został zmarnowany przez nieprzemyślany scenariusz, niepotrzebne namnożenie ilości bohaterów i nie najlepsze efekty specjalne. Z drugiej jednak strony widowisko Ryana Cooglera może śmiało zaimponować widzowi pod względem fajnej muzyki, masy świetnych nawiązań do kultury afrykańskiej, niesamowicie wykreowanego świata Wakandy, czy zaskakująco dobrej obsady.

Wadliwe są same podstawy, koncept tej historii i koncept na to, co i w jaki sposób ma ona przekazać. Jako film o superbohaterach sprawdza się on chyba jednak dobrze - jest bardzo ładny wizualnie, momentami zabawny i całkiem lekki.

"Czarna Pantera" może podobać się jako rozrywka dla samej rozrywki, ale tylko przy bardzo dobrym nastawieniu. Świat przedstawiony rzeczywiście potrafi wciągnąć i zachwycić, ale treść filmowa zawodzi na niemal każdej linii.

To bardzo ważny film dla współczesnej popkultury, z tym nawet nie zamierzam się kłócić. Jednak uważam też, że wszechobecny zachwyt nie jest do końca uzasadniony, bo nowa produkcja MCU wywala się na kilku istotnych aspektach.

Piękny koncept, który wraz z postępem produkcji zaczął zbaczać na błędny tor. Film posiada wszystkie cechy dobrego kina superbohaterskiego, jednak pogrzebał swój potencjał w przeciąganych sielskich scenach i zapętlonym wykrzykiwaniu haseł społecznych. Orzekanie ich parę razy byłoby zrozumiałe, ale po kilkunastu jest już zwyczajnie nudne.

Jest jak końcówka czarnego lontu - uruchamia siły, które tliły się po cichu i które mają szansę eksplodować dzisiaj w ramach naszej popkulturowej i politycznej wyobraźni. Twierdzenie jednak, że "Czarna Pantera" jest wybitna, bo jest "czarna" oraz nieumiejętność rozdzielenia - przenikających się, to prawda - poziomów bieżącego komentarza politycznego i oceny estetycznej, uwłacza przede wszystkim samym twórcom, na czele z Ryanem Cooglerem.

Jest przede wszystkim dziełem oszałamiającym wizualnie: eklektyczną mieszanką tradycyjnej kultury wschodnioafrykańskiej z ultranowoczesną estetyką. Stanowi zarazem intrygujące połączenie czarnego mistycyzmu, animalizmu i nauki, którą określa się mianem afrofuturyzmu.

Pod błyszczącym pozłotkiem nie kryje się jednak film z duszą.

W Czarnej Panterze uderza się za to w dążenie do izolacji, egoizm narodowy i brak chęci niesienia pomocy potrzebującym, a wszystko to łączy się w mocno odczuwalny i istotny dla całości wątek.

Jest rozrywka i Rozrywka. Na tę z najwyższej półki przyjdzie czekać prawdopodobnie do kwietnia i seansu "Infinity War".

Film dał mi sporo radości. Wśród jego największych zalet muszę wymienić perfekcyjne ukazanie świata przedstawionego i niezwykłą siłę postaci drugoplanowych, w szczególności kobiecych. Te dwa elementy najbardziej zapadły mi w pamięci.

Nie nastawiajcie się na wielkie kino, to tylko kolejna historia o walce dobra ze złem.

Być może dopiero teraz dzieci zaczną częściej sięgać po czarne kredki do kolorowanek ze swoimi ulubionymi postaciami. I będą marzyć o najpiękniejszych zachodach słońca w Wakandzie.

Pełen tradycji i rozmachu. Pomimo, że niepozbawiony scenariuszowych wad, prezentuje iście superbohaterski poziom.

Najlepszy film z uniwersum Marvela? Moim zdaniem nie. Choć na pewno inny, może nawet przełomowy.