-
806recenzji
-
696ocen
-
501pozytywnych
-
195negatywnych
-
6.3średnia
-
72%pozytywnych
-
1.0odrębność
Gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
6
Wiele jest w nim pięknych, poruszających momentów, ale brakuje mu subtelności znanej z wcześniejszych, nakręconych w ojczyźnie dzieł. Jedno jest jednak pewne - Hirokazu Koreeda nie stracił ani krzty empatii, nawet dla tych, z którymi niełatwo empatyzować.
-
6
Jak najbardziej przyjemne doświadczenie. Scenariusz zapewnia całkiem sporo okazji zarówno do śmiechu, jak i skromnej refleksji. Z kolei tło audiowizualne służy za piękne, kojące tło.
-
7
Osobliwa kontemplacja obrazu i celebracja zmysłu wzroku.
-
6
Zdaje się być solidnym odzwierciedleniem warunków panujących w więzieniu, nastrojów osadzonych oraz sposobu wykonywania opieki nad dziećmi. W widzu rozbudza zatem ciekawość, która finalnie nie jest należycie zaspokojona.
-
8
Celnie wykpiwa naszą współczesną obsesję wizerunku - bo Signe cierpi na coś, co możemy nazwać chorobą cywilizacyjną.
Najwyżej ocenione
-
10
Kino atmosfery i emocji, a seans przeplata komedia, groza, romans i surrealizm. To opowieść o poszukiwaniu miłości i wyrywaniu się samotności, ale przede wszystkim to hołd oddany muzie artysty, uszanowanie ogromnej siły i wytrzymałości tych wspaniałych kobiet.
-
10
Dlatego "Nasi chłopcy" są takim ewenementem na rynku serialowym. To absolutnie przełomowy tytuł pod względem sumiennego podejścia do autentycznych wydarzeń, nadal rozpalających serca ludzi zamieszkałych na Bliskim Wschodzie.
-
10
Dał mi powód i motywację by - jak Don Kichote - ruszyć przed siebie i walczyć, choćby i z wiatrakami. A wszystko w imię piękna wyobraźni.
-
10
Film jest przyziemny, a Rudnick spogląda na dylematy bohaterów trzeźwym okiem. Nazwanie "Jeffreya" komediodramatem "gejowskim" byłoby niedopowiedzeniem. Konstrukcja projektu pozwala kolejnym postaciom prowadzić historię do przodu - umożliwia to "character-driven plot". Protagoniści - dobrze przez nas poznani - zdobywają nasze serca. Co rusz burzona jest czwarta ściana, za sprawą tego zabiegu przeżywamy konflikty emocjonalne bohaterów.
-
10
Jenkins, będący duchowym spadkobiercą prozaika, również ma w sobie wiele wyrzutu wobec społeczeństwa - braku akceptacji w "Moonlight", wszechobecnego rasizmu systemowego w "Dear White People". Jednak dopiero teraz, opowiadając historię pozornie najbardziej minimalistyczną, udaje mu się stworzyć dzieło wybitne, przepełnione niemym krzykiem ulic, które widziały zbyt dużo.
Najniżej ocenione
-
0
Nie zdziwi mnie jeśli za paręnaście lat uzyska on status kultowego i będzie oglądany na wspólnych sesjach kinematograficznych doznań masochistycznych. Mam jednak nadzieję, że tylko tam.
-
1
Scenarzyści "The I-Land" nie dali ani jednego powodu, by na ten tytuł spojrzeć odrobinę przychylniejszym okiem.
-
1
Kacper Anuszewski swym debiutem sprawił, że z pewnością na długo go nie zapomnę. Jego nazwisko będzie nawiedzać mnie, gdy tylko na chwilę zatopię się w rozmyślaniach o tym, jak świetne kino potrafimy w Polsce tworzyć.
-
1
Prawda jest taka, że po ogromnej porażce jaką była premiera Cataliny i wielu negatywnych opiniach festiwalowych krytyków, ten film po prostu nie powinien trafić do szerokiej publiczności, bo jest jedynie niespełnionym marzeniem o wielkości reżysera. I choć zawsze zwykłem cenić odważnych filmowców, to tym razem jednak warto było mierzyć siły na zamiary.
-
1
Niestety produkcja ta jako pewna skomponowana całość jest projektem nieudanym na każdej przestrzeni, spójnym jedynie w konsekwentnym prezentowaniu coraz większych i coraz dotkliwszych rozczarowań, które, choć osobno nie wywoływałyby takiego poruszenia, spięte razem doprowadzają na skraj wytrzymałości. Wraz z napisami końcowymi nie czułem buzującej złości ani cynicznego rozbawienia, a jedynie żal nad pogrzebanym przez gatunkową koncepcję potencjałem każdej z nowel.
Odrębnie ocenione
-
1
Pretensjonalna symbolika coraz częściej zastępuje w jego filmach potrzebę opowiadania, przez co sam reżyser coraz bardziej daje się zaszufladkować do grona nawiedzonych osobników kina, po których, za wyjątkiem ekscesów, niewiele więcej można się spodziewać.
-
2
W efekcie Panka nie interesuje żaden psychologiczny suspens, a tylko to, żeby widz pamiętał, że wilki są szybkie, mogą ugryźć i przede wszystkim potrafią głośno szczekać!
-
2
Heavy Trip nie uratuje również próba wyjaśnienia z perspektywy odbiorcy niekompetentnego, tj. odbiorcy nieobeznanego w świecie muzyki metalowej i odbierającego wpierw komedię, a dopiero potem jej temat. W tym wydaniu jest on bowiem tak samo bezzasadny, wykazując się finezją obecnych, TVN-owskich spotów promocyjnych.
-
3
Nie jestem w stanie przymknąć oka na to, że scenariusz kładzie cały utwór na łopatki i sprawia, że Pół wieku poezji... jest po prostu słabym filmem. I to chyba boli najbardziej, bo, jako czytelnik, gracz i kinofil, wybaczyłbym usterki techniczne, gdybym otrzymał porządną historię...
-
10
Dał mi powód i motywację by - jak Don Kichote - ruszyć przed siebie i walczyć, choćby i z wiatrakami. A wszystko w imię piękna wyobraźni.
