Portret kobiety w ogniu

Głuchy krzyk wyzwolenia, kontemplacja piękna obrazów w atmosferze tajemnicy, czasem nawet grozy. Kino zmysłowe i intrygujące jednocześnie. Piękne dialogi.

Hipnotyzujący, sensualny i wyjątkowo subtelny. Już na początku ustala precyzyjne reguły gry, do której zaprasza bohaterki oraz widza - zwracaj uwagę na detale, niuanse, mikroekspresje, daj wyobraźni wskoczyć na pełne obroty. Emocjonalna bomba, która aż prosi się o seans w zaciszu domowym, z towarzystwie kocyka i gorącej herbatki. Jeśli opowiadać o miłości i pasji, to właśnie tak.

Subtelny i elegancki portret kobiecości, którego emocje rozpalają ekran w każdym ujęciu

Przepięknie sfotografowany, znakomicie zagrany, wysublimowany, hipnotyzujący i niesamowicie zmysłowy obraz o rodzącym się uczuciu oraz próbie uchwycenia tego, co nieuchwytne. Jestem absolutnie zachwycony wykreowaną przez Céline Sciammę atmosferą dlatego "Portret kobiety w ogniu" to zdecydowanie jeden z moich ulubionych filmów tego roku!

Piękne kadry i odpowiednio dobrana muzyka doskonale budują klimat intymnego obrazu, pięknie malowanego aktorskimi kreacjami. Fabuła niezbyt skomplikowana i oryginalna, ale film broni się artyzmem i subtelną elegancją, głęboką psychologią, gęstwiną emocji i rewelacyjnymi nawiązaniami malarskimi.

Francuski dramat budzi skojarzenia z niezwykłym „Phantom Thread”. Ten film jest jak motyl, potrzebuje czasu na przeobrażenie, lecz kiedy już rozwija skrzydła, staje się piękny. O taką perełkę nic nie robiłem.

Wyzwoleńczy płomień miłości w świadomości o nadchodzącym rozstaniu. Niczym najpiękniejsze obrazy wpływające na każdy zmysł w nastroju tajemnicy. Wielkie kino.

Historia przewidywalna, nudna, płytka, trywialna i kiczowata. Zero symbolizmu czy tematów naklaniajacych widza do refleksji. W efekcie dostajemy akcję w całości podaną na skromnej tacy. Po obejrzeniu miałam wrażenie, że scenariusz napisała 15-latka na nudnej lekcji. Jedynym plusem są dobrze skomponowane kadry i oświetlenie przy pomocy świecy/kominka

Filmweb Offline '19. Budzące się uczucie. Burza, Orfeusz i strona 28. O kobietach, ich roli i wyborze. Mocno symboliczny i płynący. Ostatnie pożegnanie wyborem.

Lubię ten film za to jak wygląda. Fantastyczna warstwa wizualna, kolory, scenografia, kostiumy i aktorki od których nie można odciągnąć wzroku. Nie lubię natomiast głównie za to, że Sciammie zabrakło tutaj konsekwencji, którą miał Wook Park w "Służącej". Reżyserka ma zaciągnięty hamulec ręczny i to widać, bo postaci, chemia i zresztą wszystko co dotyczy głównego wątku aż prosi się, żeby jeszcze bardziej wybrzmiało. Nie jestem też fanem epilogu, ale emocje raczej prawdziwe i kilka scen klasa.

Filmowa filiżanka herbaty. Takiej z imbirem, miodem, miętą, cytryną, intymnością, wrażliwością, desperacją i kruchością ludzkiej psychiki. Pod kocykiem.

NH'19. będzie wkrótce wymieniany jednym tchem wśród najpiękniejszych ekranowych historii miłosnych oraz kultowych pozycji w kinie LGBT.

Troszkę zawód bo miał być jeden z lepszych filmów roku, a jest tylko ok. Historia taka sobie, zdjęcia, muzyka, kostiumy, klimat - faktycznie pierwsza klasa.

Melodramat gatunkiem potężnym, bo zawsze zakochiwanie się jest inne. Wątki poboczne pomagają historii wiodącej.

Portret kobiety w ogniu to wyborna paleta malowniczych kadrów, precyzyjnych dialogów i prawdziwie palących emocji. Choć w zupełnie innej tonacji, tematycznie podobny do zeszłorocznej "Faworyty" Lanthimosa. Dojrzałe kino wysokiej klasy, nagrodzone w Cannes Złotą Palmą za najlepszy scenariusz. To jeden z najlepszych filmów mijającego roku. Zdecydowanie jestem na TAK!

Monotonny chociaż ładny plastycznie. Recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/2019/11/04/Portret-kobiety-w-ogniu-–-kobiece-malarstwo-ocena-510

Przepiękna opowieść o miłości, oparta na subtelności i spojrzeniach. Oto dowód, że feministyczne filmy mogą być lepsze i nie tak banalne jak "Faworyta".

Świetne aktorstwo, film dobrze się ogląda, ostatnia scena zapiera (dosłownie) dech w piersiach ale to nic więcej jak tylko melodramat o miłości "niemożliwej".

Film mnie totalnie zaskoczył, pięknie przekazuje przyzwoite wartości i opowiada historie. Straszny mętlik zostaje po tym w głowie, ale przynajmniej twórcy są na tyle wyrafinowani, że potrafią pisać postacie, czego nie mogę powiedzieć o Call me by your name... taka dygresja. Warstwa wizualna i audio, strasznie robi klimat i sceny milczenia, które strasznie budują taka oto narrację. Jestem całkowicie na tak i poproszę o więcej.

Sztuka w sztuce. Piękne kadry, chemia miedzy bohaterkami drży, dobrana muzyka (chyba tylko słyszana w dwóch scenach) potęguje efekt. Film skromny, ale z jakże bogatym wnętrzem.

Oszczędny w słowach, ładny, subtelny ze wspaniałą chemią między bohaterkami. Ale nie wszystko zagrało, nie chwycił mnie za gardło jakbym chciał.

Świetnie przedstawiony film, dobrze wykreowane postacie, wzruszający, trafiający tam gdzie ma, subtelnie ale dobrze pokazujący problemy. Plus, była by to najlepsza reklama preparatów do skóry.

Sciamma maluje obrazem niczym jej bohaterka na płótnie, a przy tym nie zapomina o poetyckości całej historii. Emocjonalnie pozostawałem jednak na uboczu.

W cichy sposób zanurza w sobie zmysły, ale to fragmenty decydują o tym, że całość zaczyna płonąć. Czasem jednak czuć swąd spalenizny.

Kino (NH). Aura tajemnicy, wspaniale nakreślone postaci kobiece, cudowna estetyka i prezentacja malarskiego warsztatu.

19.NH #4: Zachwycający obraz :-) Co drugi kadr dzieło sztuki, wątki, zaangażowanie, emocje! Piękne kino :-)

Reżyserskie, aktorskie arcydzieło. Zdjęcia zapierające dech. Opowieść złożona, wnikliwa, pełna wrażliwości Piękna historia o miłości, walce o wewnętrzną wolność

Delikatny, piękny, spokojny na zewnątrz, burza (nie tylko Vivaldiego) w bohaterkach, cudo